Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.114.2017.2.AN
z 13 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.), uzupełnionym w dniu 4 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawartą ugodą sądową między Wnioskodawcą a Panem A. – nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawartą ugodą sądową między Wnioskodawcą a Panem A.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 marca 2017 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.106.2017.1.AN, 3063-ILPB1-1.4511.114.2017.1.AN na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 marca 2017 r., natomiast w dniu 4 kwietnia 2017 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 30 marca 2017 r.).

Należy również zauważyć, że w ww. wezwaniu tut. Organ, na podstawie art. 155 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez wskazanie adresu elektronicznego pełnomocnika na platformie ePUAP, pod rygorem doręczenia pisma w sposób określony w art. 144 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Jednakże w uzupełnieniu przesłanym do tut. Organu w dniu 4 kwietnia 2017 r. nie podano ww. adresu elektronicznego.

Zatem, zgodnie z treścią pouczenia, niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dnia 8 kwietnia 20xx r. rozwiązał z A. umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1) Kodeksu pracy. Dnia 15 kwietnia 20xx r. A. wniósł pozew o przywrócenie do pracy domagając się początkowo wyłącznie przywrócenia do pracy. Postępowanie prowadził Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy. W trakcie toczącego się postępowania, w dniu 16 czerwca 20xx r., strony zawarły przed sądem, przed którym toczyło się postępowanie, ugodę sądową. Ugoda zawierała zapis o następującej treści: „strona pozwana zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda A. kwotę 21.321 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w terminie do 31 lipca 20xx r.”. Koszty procesu zniosły się wzajemnie.

W uzupełnieniu przesłanym do tut. Organu Wnioskodawca wskazał, że:

• wysokość odszkodowania została ustalona przez strony w drodze negocjacji, zatem w ocenie wnioskodawcy zastosowanie winien mieć przepis art. 917 kc dotyczący ugody,
• w ocenie wnioskodawcy wypłacone odszkodowanie stanowi wyrównanie utraconych korzyści, które mógłby osiągnąć Pan (…); spór stron miał początek w rozwiązaniu z tymi osobami umów o pracę i gdyby nie ten fakt osiągaliby oni nadal wynagrodzenie za świadczoną pracę.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego świadczenie wypłacone w związku z zawartą ugodą sądową powinno być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy też wypłacone świadczenie pieniężne należy utożsamiać z odszkodowaniem podlegającym zwolnieniu na podst. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe świadczenie pieniężne nie podlega opodatkowaniu na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego. Co prawda, naczelną zasadą prawa podatkowego jest, zgodnie z wolą prawodawcy wyrażoną w art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zasada powszechnego opodatkowania. Niemniej przepis ten należy czytać zgodnie z pozostałymi przepisami, w tym z przepisami prawnymi regulującymi prawa obywatela, które z kolei określają granice opodatkowania. Powyższe należy także odczytywać w kontekście art. 217 Konstytucji RP, który jest emanacją wszystkich powyższych zasad określając elementy konstrukcyjne podatku. Przepis ten przewiduje m.in. fakultatywne zwolnienia i ulgi w podatkach, które mają zagwarantować realizację m.in. ekonomicznych granic opodatkowania oraz realizację wszelkich celów pozafiskalnych. Na płaszczyźnie podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca przewidział takie rozwiązanie prawne. W art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) uregulowany został zakres zwolnień przedmiotowych poprzez enumeratywne wyliczenie przedmiotów świadczeń niepodlegających opodatkowaniu tymże podatkiem. W pkt 3 tego przepisu ustawodawca wskazał, że wolne od podatku są otrzymane „odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.)”. Zauważyć należy, że zarówno wysokość, jak i zasady ustalania odszkodowania w przedmiotowej sprawie bezsprzecznie i wprost wynikają z przepisów odrębnych ustaw, tj. z ustawy- Kodeks pracy.

(…) z kolei w stosunku do stanu faktycznego (…) wskazanego w rubryce „opis stanu faktycznego” powołać należy się na art. 58 w związku z art. 56 ustawy – Kodeks pracy.

Ustawodawca zatem, zarówno w stosunku do rozwiązania umowy za wypowiedzeniem, jak i rozwiązania umowy z winy pracownika, nie tylko przewidział instytucję odszkodowania, ale także określił zasady jego ustalania. W świetle tak ocenionego stanu faktycznego i prawnego, nie może podlegać wątpliwości, iż w przedmiotowej sprawie wypłacone tytułem zawartej skutecznie ugody sądowej, mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż stanowią odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy, a co wynika z treści przedmiotowych sporów sądowych.

Potwierdza to stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który w wyroku z dnia 4 października 2016 roku (sygn. akt: I SA/Łd 641/16) orzekł, że „przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. podatkowej zwolnienie z opodatkowania dotyczy tylko takiego odszkodowania, które na gruncie Kodeksu pracy ma charakter odszkodowawczy (kompensacyjny) za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy, z wyjątkiem świadczeń majątkowych z zakresu prawa pracy określanych w pkt a-e.”. Wątpliwości jakie może zatem kreować omawiane zwolnienie wynikają z wyłączeń określonych przez ustawodawcę w dalszej części jednostki redakcyjnej. W lit. g tegoż przepisu prawnego ustawodawca bowiem wśród okoliczności wyłączających zwolnienie wskazał, że spod zwolnienia wyłączone są odszkodowania wynikające „z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe”. Należy jednak zauważyć, że w przepisie tym występuje podwójny wyjątek. Oznacza to, że przedmiotowy przepis prawny należy rozumieć jako binegację. Tym samym z literalnego brzmienia przepisu prawnego wynika, że zawarte umowy i ugody w zakresie odszkodowań lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, podlegają opodatkowaniu jeżeli zostały przyznane w drodze zawartych umów lub ugód pozasądowych.

W przypadku jednak kiedy takie odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikają z zawartej przez strony ugody sądowej, świadczenia te podlegają zwolnieniu przedmiotowemu uregulowanemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f. Zasadność obu powyższych twierdzeń, a także braku podstaw do zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.o.f. w sposób kompleksowy potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lutego 2016 r. (sygn. akt: II FSK 3448/13) wskazując, że „przepisy kodeksu pracy mogą być uważane za przepisy odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., jako wprost określające wysokość lub zasady ustalania odszkodowania. Takim przepisem jest art. 58 k.p. (...) Odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu naruszenia przez pracodawcę przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, w sytuacji gdy zostało otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, nie będzie objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.o.f., ponieważ jest ono odszkodowaniem, którego wysokość wynika wprost z art. 58 kp.”.

Drugi z przywołanych fragmentów orzeczenia nie powinien pozostawiać jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych co do braku podstaw do zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.o.f. w przedmiotowym stanie faktycznym. Odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy nie ma na celu pokrycia korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, tj. nie stanowi rekompensaty z tytułu utraty potencjalnych wynagrodzeń, ale jest odszkodowaniem sui generis za sam fakt niezgodnego z prawem rozwiązania tejże umowy. Za takim rozumieniem przywołanych powyżej przepisów prawnych przemawia także wykładnia systemowa i zasady racjonalnego prawodawcy. W przypadku gdyby strony nie dążyły do zawarcia ugody, toczące się postępowanie z zakresu prawa pracy, zakończyłoby się wyrokiem sądowym. Uzyskane w ten sposób odszkodowanie korzystałoby ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Różnicowanie na płaszczyźnie prawa podatkowego odszkodowania wynikającego z zawartej przez strony ugody sądowej (która jest wszak zatwierdzana przez Sąd, przed którym toczy się sprawa) od odszkodowania uzyskanego w drodze wyroku byłoby w sposób dobitny niezrozumiałe i łamało zasadę asymetryczności wartości w koncepcji racjonalnego prawodawcy. Skoro bowiem ustawodawca w jednym miejscu systemu prawa preferuje i nakłania do polubownych form rozwiązywania sporów przed sądowym wyrokowaniem, to odwołując się do zasad racjonalnego prawodawcy nie może w innym miejscu systemu prawa postępować w sposób odwrotny, tj. niejako „karać” za to, że strony postąpiły w zgodzie z wolą ustawodawcy. Dlatego też, reasumując wszystkie powyższe twierdzenia, zdaniem Wnioskodawcy zawarcie ugody sądowej w przedmiotowym stanie faktycznym korzysta ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., a tym samym nie jest wymagane pobranie i odprowadzenie zaliczki od tak uzyskanego odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe odszkodowanie wynikające z wyroku sądowego.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Należy mieć tu na uwadze, że użyty w powyższych przepisach termin odszkodowanie oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin zadośćuczynienie oznacza świadczenie mające na celu naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.

Wśród odszkodowań wyłączonych spod działania analizowanego zwolnienia ustawodawca wymienił odszkodowania wynikające z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe – art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g). Tym samym samo posiadanie przez określone świadczenie charakteru odszkodowawczego nie przesądza jeszcze o zastosowaniu w sprawie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a także, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie utraconych korzyści podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z analizy wniosku wynika, że Wnioskodawca dnia 8 kwietnia 20xx r. rozwiązał z A. umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1) Kodeksu pracy. Dnia 15 kwietnia A. wniósł pozew o przywrócenie do pracy domagając się początkowo wyłącznie przywrócenia do pracy. Postępowanie prowadził Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy. W trakcie toczącego się postepowania w dniu 16 czerwca 20xx r. strony zawarły przed sądem, przed którym toczyło się postępowanie, ugodę sądową. Wnioskodawca uzupełniając treść wniosku wskazał również, że wysokość odszkodowania została ustalona przez strony w drodze negocjacji, zatem w ocenie wnioskodawcy zastosowanie winien mieć przepis art. 917 kc dotyczący ugody a także w ocenie wnioskodawcy wypłacone odszkodowanie stanowi wyrównanie utraconych korzyści, które mógłby osiągnąć Pan (…); spór stron miał początek w rozwiązaniu z tymi osobami umów o pracę i gdyby nie ten fakt osiągaliby oni nadal wynagrodzenie za świadczoną pracę.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron.

Zauważyć należy, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że określone w ugodzie sądowej odszkodowanie przyznane pracownikowi Wnioskodawcy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak sam Wnioskodawca wskazał, wysokość wypłaconej kwoty została ustalona przez strony w drodze negocjacji. Wysokość przyznanego pracownikowi Wnioskodawcy odszkodowania nie została więc ustalona w oparciu o przepisy Kodeksu pracy. Zatem skoro wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie ugody sądowej odszkodowanie nie jest odszkodowaniem związanym z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę, a jego wysokość wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny i jego wysokość uwzględnia interesy obu stron, to nie korzysta ze zwolnienia na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że kwota odszkodowania wypłaconego przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika, na mocy zawartej ugody sądowej – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca wypłacając przedmiotowe świadczenie pieniężne był zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Końcowo, tut. Organ informuje, że wydając interpretację indywidualną rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawczynię oceny prawnej tego stanu faktycznego.

Celem interpretacji indywidualnej jest przekazanie informacji o zastosowaniu przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego przedstawionego przez podmiot składający wniosek o wydanie interpretacji. Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.