Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.83.2017.1.JG
z 25 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT marża przy sprzedaży używanych samochodów, które zostały przewłaszczone od kredytobiorców, oraz w zakresie określenia kwoty nabycia tych samochodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT marża przy sprzedaży używanych samochodów, które zostały przewłaszczone od kredytobiorców, oraz w zakresie określenia kwoty nabycia tych samochodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Spółka świadczy na terytorium Polski usługi finansowe, tj. usługi w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych na rzecz osób fizycznych poza systemem bankowym.

Pożyczki udzielane są przez Spółkę w dwóch formach, tj. jako pożyczka na zakup samochodu lub pożyczka pod zastaw samochodu. W obydwu przypadkach wraz z umową pożyczki zawierana jest umowa przewłaszczenia samochodu na zabezpieczenie, poprzedzana wyceną wartości samochodu mającej stanowić przedmiot zabezpieczenia. Zgodnie z postanowieniami umowy, w momencie udzielenia pożyczki dochodzi do częściowego przewłaszczenia pojazdu na zabezpieczenie (tj. w zakresie 49% własności) z opcją przewłaszczenia pozostałych 51% pod warunkiem wypowiedzenia umowy pożyczki, co może nastąpić w razie opóźnienia dłużnika w regulowaniu należności wobec Spółki. W takim przypadku, przez oznaczony czas (np. 30 dni od upływu terminu płatności Spółka monitoruje stan zadłużenia dłużnika, po czym np. w 30-tym dniu opóźnienia, w razie braku otrzymania spłaty zaległej należności, dochodzi do wypowiedzenia umowy pożyczki w trybie natychmiastowym (spełnienie warunku pełnego przewłaszczenia).

Pojazd będący zabezpieczeniem spłaty pożyczki (dotychczas używany przez pożyczkobiorcę) ulega przewłaszczeniu na rzecz Wnioskodawcy w pełnym zakresie, po czym Spółka zleca windykację terenową i odbiór pojazdu od dłużnika. Odebrane samochody nadają się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie. Spółka nie będzie jednak używała powindykacyjnych pojazdów w ramach własnej działalności gospodarczej, lecz każdorazowo przeznaczać je będzie do sprzedaży, celem uzyskania środków na spłatę zadłużenia dłużnika z tytułu niespłaconej przez niego pożyczki.

Samochody będą oferowane do sprzedaży przez zewnętrzną firmę windykacyjną, która będzie działała w imieniu Spółki i na rzecz Spółki, tzn. sprzedaż fizycznie będzie organizowana i przeprowadzana przez podmiot zewnętrzny, jednakże każdorazowo będzie dotyczyła pojazdu będącego własnością Wnioskodawcy (stroną umowy sprzedaży z nabywcą będzie Spółka, w związku z realizacją zabezpieczenia w postaci umowy przewłaszczenia). Nie jest wykluczone, że Spółka będzie dokonywała sprzedaży przedmiotu przewłaszczenia w inny sposób (np. bezpośrednio do nabywców).

Po dokonaniu sprzedaży, środki otrzymane od nabywcy będą wykorzystywane przez Spółkę na rozliczenie pożyczki w taki sposób, że cena uzyskana ze sprzedaży będzie przeznaczana na pokrycie zobowiązań, jakie pożyczkobiorca ma wobec Spółki, w tym w szczególności:

1. kosztów windykacyjnych (powstałych w związku z odbiorem pojazdu, jego transportem, przygotowaniem do sprzedaży oraz prowizją za sprzedaż);
2. prowizji wynikającej z umowy;
3. odsetek za opóźnienie;
4. odsetek umownych;
5. opłat administracyjnych,
6. kapitału pożyczki.
   
   

W przypadku gdy cena ze sprzedaży pojazdu wystarczy na pokrycie zadłużenia (tj. w całości powyższych kosztów i należności), wówczas pożyczka oraz inne zobowiązania wynikające z umowy pożyczki zostaną w całości rozliczone (uregulowane) pomiędzy pożyczkobiorcą a Spółką. Ewentualna nadwyżka środków uzyskanych ze sprzedaży nad kwotę zadłużenia, będzie zwracana dłużnikowi. W przeciwnym razie, tj. gdy kwota zadłużenia przewyższy środki uzyskane ze sprzedaży samochodu - różnica będzie dochodzona przez Spółkę na kolejnych etapach windykacji, przy zastosowaniu innych dostępnych metod dochodzenia długu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka, dokonując sprzedaży, samochodów, będących przedmiotem przewłaszczenia od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i niebędących podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy o VAT lub podatnikami podatku od wartości dodanej (bądź od innych podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT) będzie uprawniona do zastosowania procedury VAT-marża, o której mowa w art. 120 ustawy o VAT?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1 jest twierdząca, to czy „kwotą nabycia”, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT będzie każdorazowo kwota zabezpieczenia finansowania wynikająca z umowy pożyczki zawartej z dłużnikiem, którego samochód został przewłaszczony na rzecz Spółki (tj. wartość na jaką samochód został wyceniony przy udzielaniu pożyczki), co może prowadzić do powstania marży ujemnej przy sprzedaży?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W opisanych okolicznościach zdarzenia przyszłego, Spółka ma prawo do stosowania procedury VAT-marża przy sprzedaży samochodów powindykacyjnych przewłaszczonych od osób fizycznych, niebędących podatnikami VAT (oraz od innych podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT).
2. W takiej sytuacji „kwotą nabycia” samochodu, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT będzie w każdym przypadku wartość samochodu ustalona przy zawarciu umowy pożyczki z dłużnikiem, czyli kwota zabezpieczenia finansowania udzielonego przez Spółkę. W konsekwencji możliwe jest wystąpienie sytuacji, w której marża przy sprzedaży pojazdu przez Spółkę będzie ujemna (gdy kwota sprzedaży będzie niższa niż kwota nabycia).
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy W zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, „w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku”. Innymi słowy, w przypadku sprzedaży towarów używanych, nabytych w celu ich odsprzedaży, podatnik ma prawo do zastosowania procedury VAT-marża, polegającej na opodatkowaniu (zamiast całej kwoty sprzedaży) wyłącznie różnicy pomiędzy całkowitą kwotą, która ma zostać zapłacona przez nabywcę a kwotą nabycia netto.

Ustawa o VAT definiuje przy tym pojęcie „towarów używanych”, do których procedura VAT-marża może mieć zastosowanie. Przepis art. 120 ust. 1 pkt 4 stanowi bowiem, iż pod pojęciem tym należy rozumieć „ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0)”; a więc ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie z wyjątkami niemającymi zastosowania w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym.

Jednocześnie ustawa o VAT stanowi, że opodatkowanie marży na podstawie wskazanego art. 120 ust. 4 może mieć zastosowanie jedynie w przypadku dostawy towarów używanych (i innych wymienionych we wskazanym przepisie, niebędących jednak przedmiotem zainteresowania niniejszego wniosku) nabytych przez podatnika (Wnioskodawcę) od osób wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy, tj. od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Uwzględniając powyższe regulacje Spółka stoi na stanowisku, że w sytuacji, gdy:

1. dokonuje ona przewłaszczenia używanych samochodów (stanowiących przedmiot zabezpieczenia udzielonej pożyczki), nabywając 100% własności tych pojazdów oraz
2. przewłaszczenie to dokonywane jest w celu dalszej odsprzedaży samochodów, z zamiarem uzyskania środków na pokrycie zadłużenia z tytułu niespłaconej pożyczki, oraz
3. przewłaszczone pojazdy spełniają przedstawioną w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT definicję towarów używanych, oraz
4. przewłaszczenie następuje wyłącznie od pożyczkobiorcy, który jest podmiotem enumeratywnie wymienionym w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT (w tym osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącej podatnikiem VAT lub podatku od wartości dodanej);

to wówczas Wnioskodawca, dokonując ich odsprzedaży, będzie uprawniony do zastosowania procedury VAT-marża zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT. W takiej sytuacji bowiem wszystkie wymogi ustawowe do zastosowania procedury VAT marża zostaną spełnione.

Na poparcie powyższego stanowiska Spółka pragnie powołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04, w którym TSUE odniósł się opodatkowania transakcji samochodów używanych, wskazując, że: „Na rynku sprzedaży pojazdów używanych opodatkowanie całej ceny sprzedaży w ramach dostawy dokonanej przez przedsiębiorstwa leasingowe spowodowałoby zakłócenia konkurencji ze szkodą dla tych ostatnich i na korzyść, w szczególności przedsiębiorstw trudniących się handlem pojazdami używanymi, które korzystają z systemu opodatkowania marży zysku. Aby bowiem uczynić zadość uzasadnionemu oczekiwaniu nabywców, że będą płacić tę samą cenę za pojazdy tej samej jakości, niezależnie od tego, czy są one sprzedawane przez przedsiębiorstwo trudniące się handlem pojazdami używanymi, czy też przez przedsiębiorstwo leasingowe, to ostatnie przedsiębiorstwo nie może w sposób uzasadniony przenosić na tę cenę kwoty podatku od wartości dodanej należnego od niego. Skutkuje to tym, iż o tyle zostaje zmniejszona jego marża. Stosowanie zatem systemu przewidzianego w art. 26a szóstej dyrektywy do przedsiębiorstw leasingowych działających w tych warunkach umożliwia właśnie osiągnięcie celu, który wyznaczył sobie ustawodawca wspólnotowy, przyjmując ten system, to znaczy umożliwia uniknięcie podwójnego opodatkowania i zakłóceń konkurencji w dziedzinie towarów używanych”.

W ocenie Spółki, tezy cytowanego wyroku odnoszące się do firm leasingowych można odnieść również do innych podmiotów, których działalność polega na udzielaniu finansowania, w tym do firm pożyczkowych (takich jak Spółka), trudniących się handlem używanymi samochodami wyłącznie w formie działalności pobocznej. Także w tym przypadku uzasadnione jest umożliwienie opodatkowania VAT wyłącznie marży realizowanej na sprzedaży używanego pojazdu. Należy bowiem zgodzić się z TSUE, że gdyby prawo stosowania procedury VAT-marża zostało przyznane wyłącznie podmiotom trudniącym się handlem pojazdami używanymi jako działalnością główną, spowodowałoby to zakłócenia konkurencji na tym rynku, z największą szkodą dla nabywców kontowych. W przypadku klientów-pożyczkobiorców Spółki, szkoda ta polegałaby konkretnie na tym że ich dług wynikający z umowy pożyczki, zostałby zaspokojony o wartość uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu przewłaszczenia, pomniejszoną o ewentualny podatek VAT, jako musiałby zostać odprowadzony od dokonanej sprzedaży. O tę kwotę dług byłby większy po sprzedaży przedmiotu przewłaszczenia.

Dodatkowo należy również wskazać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie znajdą zastosowania tezy wskazane w wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11. W przedmiotowym rozstrzygnięciu TSUE wskazał bowiem, że podlegający opodatkowaniu pośrednik nie ma prawa do stosowania procedury opodatkowania marży przy dostawie pojazdów używanych nabytych ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej od innego podatnika, który skorzystał z prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego od ceny tych pojazdów na wcześniejszym etapie obrotu.

Spółka pragnie bowiem podkreślić, że zadane przez nią pytanie dotyczy wyłącznie sytuacji nabycia samochodów od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT (w tym, w szczególności osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej), a zatem od podmiotów pozbawionych prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia przedmiotowych samochodów.

Ponadto, należy też zwrócić uwagę, że bez znaczenia dla możliwości zastosowania przez Spółkę procedury VAT-marża na sprzedaży przewłaszczonych pojazdów będzie okoliczność, czy sprzedaż prowadzona jest przez zewnętrzną firmę windykacyjną. Jak bowiem wskazano, podmiot ten będzie działał w imieniu i na rzecz Spółki. Do czasu sprzedaży pojazdu na rzecz nowego nabywcy, właścicielem pojazdu pozostawać będzie Spółka i to ona wystąpi w tu roli sprzedawcy - dostawcy towaru.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, gdy w opisanych okolicznościach dokonuje ona przewłaszczeń od pożyczkobiorców pojazdów używanych (nadających się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie), to na mocy art. 120 ust. 4 ustawy o VAT Spółka będzie miała prawo zastosować przy sprzedaży tych samochodów procedurę VAT-marża.

W zakresie pytania nr 2

Ustawa o VAT, stanowiąc o możliwości opodatkowania wyłącznie marży („stanowiącej różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku”), wskazuje jednocześnie, co należy rozumieć pod pojęciem „kwoty sprzedaży” i „kwoty nabycia”.

I tak, zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT „przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7”

Natomiast, w myśl 120 ust. 1 pkt 6) ustawy o VAT „przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika”.

Z powyższego wynika, że kwotą sprzedaży będzie dla Spółki całkowita kwota, jaką Spółka ma otrzymać od nabywcy powindykacyjnego samochodu, tj. uzyskana cena sprzedaży. Wątpliwości może natomiast budzić to, co w przypadku samochodów przewłaszczonych należy rozumieć pod pojęciem „kwoty nabycia”.

Powyższe regulacje wskazują bowiem, że kwotą tą będzie wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika. W niniejszym przypadku oznacza to. że kwotą nabycia winno być wynagrodzenie (cena), jakie pożyczkodawca (dłużnik, będący dotychczasowym właścicielem samochodu) otrzymał od Spółki za ten samochód.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku udzielanych przez Wnioskodawcę pożyczek z jednoczesnym zawieraniem umowy przewłaszczenia pojazdu na zabezpieczenie (i przejściem własności pojazdu na Spółkę -najpierw w części, a następnie w całości) nie dochodzi do zakupu towaru (pojazdu) w ścisłym tego słowa znaczeniu, gdyż taka umowa nie jest umową kupna-sprzedaży w rozumieniu ustawy Kodeks cywilny. Niemniej jednak, dopuszczalność jej zawarcia wynika z występującej w prawie zasady swobody umów.

Samo zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest jeszcze czynnością skutkującą możliwością rozporządzania przez Spółkę pojazdem jak właściciel, gdyż na ten moment posiada ona jedynie udział w prawie własności pojazdu. Samochód, będący przedmiotem zabezpieczenia pozostaje cały czas w faktycznym posiadaniu dłużnika (pożyczkobiorcy) i to on ma prawo jego używania w granicach ustalonych przez strony umowy. Jednakże niewywiązanie się z zawartej umowy pożyczki (brak jej spłaty) decyduje o skorzystaniu z zapisów umowy i natychmiastowym jej wypowiedzeniu wraz z przejęciem przez Spółkę przedmiotu zabezpieczenia oraz możliwości swobodnego dysponowania przewłaszczoną rzeczą (pojazdem). Istotę takiej umowy stanowi bowiem właśnie przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy w celu jego zaspokojenia w razie niewykonania przez dłużnika zobowiązania oraz zobowiązanie się wierzyciela do zwrotnego przeniesienia własności, jeżeli dłużnik zobowiązanie wykona.

Tym samym, w przypadku nieuregulowania zobowiązania. Spółka jako wierzyciel przejmuje pojazd dłużnika. Innymi słowy, otrzymuje ona pojazd o określonej wartości. Zdaniem Spółki, wartość przewłaszczonego pojazdu będzie możliwa do wyrażenia w pieniądzu, ponieważ będzie ona odpowiadała wartości zobowiązania pożyczkobiorcy. Spółka stoi przy tym na stanowisku, że nie należy tu odnosić się do wartości zobowiązania dłużnika na dzień przewłaszczenia (czyli do wysokości zadłużenia), lecz do wartości zobowiązania pożyczkobiorcy na dzień jego powstania i ustanowienia zabezpieczenia. To bowiem spłata całego zobowiązania pożyczkowego w określonej wielkości jest zabezpieczona przejęciem pojazdu. Punktem odniesienia powinna tu być zatem wartość samochodu ustalona na dzień zawarcia umowy pożyczki i umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w przypadku sprzedaży przewłaszczonego pojazdu w systemie VAT-marża, za kwotę nabycia należy przyjąć wysokość zabezpieczenia długu wynikającą z zawartej umowy. Innymi słowy, kwotą nabycia, w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT będzie wartość, na jaką został wyceniony towar (pojazd) przy udzielaniu pożyczki (inaczej - wartość finansowania zabezpieczonego pojazdem).

W praktyce oznaczać to będzie, że jeżeli kwota sprzedaży pojazdu przewłaszczonego (tj. cena uzyskana przez Spółkę od nabywcy) będzie niższa niż kwota nabycia (rozumiana jako wartość udzielonego finansowania zabezpieczonego pojazdem) wówczas wystąpi marża ujemna. W takim przypadku nie będzie możliwe obliczenie podstawy opodatkowania, o której mowa w powołanym powyżej art. 120 ust. 4 ustawy o VAT. A tym samym, pomimo wystąpienia obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów, od takiej transakcji nie wystąpi podatek należny.

W tym miejscu Spółka pragnie dodatkowo wskazać, że stanowisko zaprezentowane przez nią zarówno w zakresie pytania nr 1, jak i pytania nr 2 znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, wydawanych w analogicznych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych. Celem przykładu przytoczyć należy następujące rozstrzygnięcia:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 stycznia 2015 r. (nr ILPP2/443-1103/14-2/MN),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 grudnia 2014 r. (nr IPPP2/443-926/14-2/AO),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2014 r. (nr ILPP1/443-97/14-5/AW),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r. (nr IPPP2/443-190/14-2/BH),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 marca 2014 r. (nr IPPP2/443-1330/13-4/KBr).
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.