Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.3.2017.1.JS
z 4 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 8 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych przez sąd kwot: zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami, skapitalizowanej renty z ustawowymi odsetkami, wypłaty comiesięcznej renty, kosztów procesu oraz kosztów sądowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych przez sąd kwot: zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami, skapitalizowanej renty z ustawowymi odsetkami, wypłaty comiesięcznej renty, kosztów procesu oraz kosztów sądowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej oraz na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015r. poz. 618, z późn.zm.) dokonano połączenia podmiotów leczniczych:

1. Szpital Miejski - podmiot przejmowany,
2. Szpital Specjalistyczny - podmiot przejmujący, który zgodnie z art. 67 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej, wstąpił we wszystkie stosunki prawne, których podmiotem był podmiot przejmowany bez względu na charakter prawny tych stosunków.
   

Szpital jest osobą prawną posiadającą wpis do Krajowego Rejestru Sądowego. Jako zakład opieki zdrowotnej Szpital wpisany jest do rejestrów podmiotów wykonujących działalność leczniczą prowadzonego przez wojewodę. Szpital działa na podstawie przepisów ustawy o działalności leczniczej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Szpital udziela świadczeń medycznych w oparciu o zawarte umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, który jest głównym płatnikiem. Szpital posiada obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania działalności leczniczej.

W 2016 roku został wydany przez Sąd Okręgowy wyrok, w którym zasądzono od Szpitala Specjalistycznego wypłaty:

1. kwoty zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 Kodeksu Cywilnego,
2. comiesięcznej renty na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu Cywilnego
3. zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda oraz kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa,
4. zasądzonych odsetek zwłoki na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 455 Kodeksu Cywilnego tytułem odpowiedzialności za spowodowany błąd w sztuce medycznej - błąd lekarski.

Mimo zawartej polisy od odpowiedzialności cywilnej zasądzone wyrokiem kwoty znacznie przekroczyły ustalony limit sumy gwarancyjnej, w związku z czym Szpital zobowiązany był do zapłaty z własnych środków finansowych pozostałej części zobowiązania. Szpital przedmiotowe zobowiązanie wypełnił i na bieżąco dokonuje wypłaty comiesięcznej renty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Szpital może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie wydatkowane na podstawie prawomocnego wyroku sądowego kwoty: zadośćuczynienie z ustawowymi odsetkami, kwotę skapitalizowanej renty wraz z ustawowymi odsetkami, kwoty ponoszone w zakresie wypłaty comiesięcznej renty, koszty procesu oraz koszty sądowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione z tytułu wypłaty zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami, koszty z tytułu wypłaconej skapitalizowanej renty wraz z ustawowymi odsetkami, koszty z tytułu wypłaty comiesięcznej renty, koszty procesu oraz koszty sądowe zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych winny stanowić koszty uzyskania przychodu, gdyż są one ściśle związane z prowadzoną przez Szpital działalnością podstawową - statutową, którą jest udzielanie świadczeń zdrowotnych, a która obarczona jest ryzykiem spowodowania w sposób niezawiniony uszczerbku na zdrowiu, a nawet zgonu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe przepisy dotyczą kosztów uzyskania przychodów i dają możliwość odliczenia dla celów podatkowych kosztów z wyłączeniem kosztów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy pod warunkiem wykazania bezpośredniego lub pośredniego związku z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszystkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródeł przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powyższej ustawy.

Uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu jest uzależnione od istnienia związku przyczynowo- skutkowego między tym kosztem, a przychodem. Kosztami uzyskania przychodów będą również koszty pośrednie, jeśli zostaną wykazane, że zostały one poniesione w sposób racjonalny, w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas, gdy przychód nie został osiągnięty z przyczyn obiektywnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 powyższej ustawy, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zostały kary i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad lub wykonanych usług.

Mając na uwadze specyfikę działalności Szpitala oraz regulacje wynikające z ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych podmiotów wykonujących działalność leczniczą, szpitale udzielające świadczeń opieki zdrowotnej nie mogą być traktowane jako podmioty prowadzące działalność usługową na podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak również kodeksu spółek handlowych. Szpital wykonuje specyficzny rodzaj działalności, której nie można przypisać typowych elementów odnoszących się do świadczenia usług w zwykłym rozumieniu tego pojęcia.

Oznacza to, że w stosunku do Szpitala nie znajdzie zastosowanie art. 16 ust. pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc pod uwagę specyfikę działalności Szpitala stwierdzić należy, że wypłata zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami, skapitalizowanej renty wraz z ustawowymi odsetkami, comiesięcznej renty, kosztów procesu oraz kosztów sądowych wynika wprost z przepisów kodeksu cywilnego i powinna zostać zakwalifikowana jako wydatek związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, co w konsekwencji stanowi, że jest to wydatek związany z funkcjonowaniem Szpitala, tak więc stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie wnioskodawcy w opisanym przypadku mamy do czynienia ze stratą nadzwyczajną której szpital - pomimo zachowania należytej staranności nie mógł zapobiec. W literaturze przedmiotu dominuje pogląd, że możliwość zaliczenia straty do kosztów uzyskania przychodu determinuje brak winy podatnika w jej powstaniu (np. Leksykon podatku dochodowego od osób prawnych D. Kosacka, B. Olszewski Unimex Wrocław 2016 s. 528). Nie ma żadnych przesłanek aby przypisać za powstałą szkodę winę szpitalowi. Szpital zlecił wykonanie zabiegu odpowiednio wykwalifikowanemu personelowi oraz zapewnił właściwe warunki dla wykonania zabiegu. W tej sytuacji szpital jako podmiot leczniczy nie mógł uczynić nic więcej dla uniknięcia szkody.

Zdaniem Szpitala koszty te pozostają w związku z prowadzoną przez Szpital działalnością statutową, są uzasadnione celem, jakim jest zachowanie źródła przychodów (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 grudnia 2013r. IPPB5/423-924/13-2/KS oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 sierpnia 2014r. IBPBI/2/423-580/14/AP, IBPBI/2/423-609/14/AP, IBPBI/2/423-993/14/AP oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 maja 2016r ITPB3/4510-137/16/MK oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 września 2016 roku 2461-IBPB-1-2.4510.755.2016.2.JP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• poniesienie wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być ten cel widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych. Jednocześnie wskazać należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 16 z mocy samego prawa są uznawane za koszty podlegające odliczeniu. Nie stanowi to bowiem wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w wyniku wyroku sądu zobowiązany został do wypłaty zasądzonego zadośćuczynienia wraz z odsetkami, comiesięcznej renty wraz z odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda oraz kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa.

Do stwierdzenia czy wymienione wyżej wydatki, które Wnioskodawca jest zobowiązany wypłacić na rzecz powoda mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie czy ich poniesienie przyczyni się do osiągnięcia przychodu bądź służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów Wnioskodawcy.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. przepis art. 445 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), który w związku z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Z kolei w myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego według którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z kolei w myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U z 2016 r., poz. 1822 z późn. zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przepisie tym ustawodawca wyraził przy okazji określenia ww. pojęcia zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, co oznacza, że strona przegrywająca sprawę zwraca na żądanie przeciwnika koszty procesu. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu (art. 100 Kodeks postępowania cywilnego). Natomiast w myśl art. 108 § 1 Kodeks postępowania cywilnego Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 623 z późn. zm.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że co prawda mające mieć miejsce wypłaty kwot z tytułu zasądzonego zadośćuczynienia i renty wiążą się pośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, jednakże oceniając charakter omawianych wydatków nie można wykazać związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zapłatą tych kwot, a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Uiszczenie analizowanych należności orzeczonych na rzecz powoda jest wynikiem nieprawidłowego realizowania przez niego obowiązków. Zatem celem zapłaty zadośćuczynienia oraz renty na rzecz powoda jest zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej poszkodowanemu powodowi. Trudno tym samym racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób ich zapłata miałaby przyczynić się do wzrostu poziomu przychodów Wnioskodawcy lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie bądź na zachowanie lub zabezpieczenie przychodu.

W odniesieniu natomiast do podniesionej przez Wnioskodawcę kwestii ryzyka prowadzonej działalności wskazać należy, że podejmując decyzje dotyczące finansów Wnioskodawca powinien liczyć się z konsekwencjami wynikającymi z tych decyzji, a zachowując się racjonalnie powinien mieć na uwadze ryzyko związane z prowadzeniem swej działalności. W ramach tego ryzyka powinien również przewidzieć ewentualne negatywne finansowo efekty swoich działań. Ryzyko nie może jednak być utożsamiane z dowolnym kształtowaniem stosunków w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych i działań, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Nie można również wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zapłatą odsetek oraz kosztów postępowania sądowego a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Nie można utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem odszkodowawczym, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. W doktrynie przyjmuje się, że odsetki są świadczeniem ubocznym (akcesoryjnym), realizowanym z reguły w takich samych przedmiotach co świadczenie główne i wysokości obliczonej według stopy procentowej i czasu potencjalnego korzystania z przedmiotów objętych świadczeniem głównym. W przedmiotowej sprawie odsetki, do których zapłacenia został zobowiązany Wnioskodawca mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań. Stanowią więc swego rodzaju quasi sankcję.

Natomiast poniesione wydatki jakimi są koszty sądowe - obejmujące zwrot kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową oraz zwrot kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa, od których strona powodowa została zwolniona - nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskanego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie były to również normalne koszty funkcjonowania Wnioskodawcy. Koszty te ponoszone są przez Wnioskodawcę wskutek uwzględnienia roszczeń powoda, czyli przegranej sprawy z zakresu prawa cywilnego. Poniesienie tych wydatków jest zatem formą dolegliwości finansowej z tytułu przegrania procesu sądowego. Zatem są to pewnego rodzaju dolegliwe dla Wnioskodawcy wydatki i nie przynoszą jej przychodu. Wydatki te są ściśle powiązane z dochodzeniem roszczeń przez powoda, są kosztami postępowania sądowego nie zaś opodatkowanej działalności Wnioskodawcy.

Ponadto, w przypadku jednostki takiej jak Wnioskodawca (szpital) trudno doszukać się podstawy umożliwiającej zakwalifikowanie wyżej wymienionych wydatków, jako związanych z realizacją celów statutowych. Celem statutowym szpitala jest działalność w zakresie ochrony zdrowia, natomiast przyznane świadczenia na podstawie wyroku, są skutkiem nienależytego wykonania celu statutowego.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz powoda wydatki z tytułu wypłaty zasądzonego zadośćuczynienia, renty, odsetek, pokrycie kosztów procesu oraz kosztów sądowych pomimo, że nie zostały przez ustawodawcę wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym do prawnych, nie zostały poniesione w celu osiągnięcia jakiegokolwiek przychodu. Co więcej, z opisu stanu faktycznego nie wynika, aby przedmiotowe wydatki poniesione były w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wobec tego należy je ocenić jako niespełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów w działalności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią źródeł prawa i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Podkreślenia wymaga fakt, że w obecnie wydawanych interpretacjach stanowiska w nich prezentowane są zbieżne z przedstawionym w tej interpretacji, np. ITPB3/4510-236/16-2/AD, 0461-ITPB3.4510.521.2016.2.JG

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.