Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-3.4511.22.2017.1.AK
z 14 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2017 r. (data wpływu 16 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
• momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,
• momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Wniosek został złożony za pośrednictwem e-maila, jednak uszkodzeniu uległy załączniki. W ślad za e-mailem Wnioskodawca wysłał niniejszy wniosek wraz z wszystkimi załącznikami za pośrednictwem operatora pocztowego (data wpływu 17 stycznia 2017 r.). Stąd Organ potraktował to jako jedną sprawę z datą wpływu 16 stycznia 2017 r. Pismem z 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek korygując drugie pytanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą od 1964 r. i od 1995 r. prowadzi firmę w formie spółki cywilnej, a od 2002 r. przekształciła się w spółkę jawną. Działalność prowadzona jest bez udziału kapitałów obcych. Spółka jest prężnie rozwijającą się firmą na rynku polskim i europejskim z ugruntowaną pozycją rzetelnego płatnika. Firma wielokrotnie została wyróżniona m.in. w programie (…), otrzymała (…). W latach 2002 do listopada 2015 r. pracowała dla Wnioskodawcy p. Z. na stanowisku księgowej (w tym czasie pełniła swoją funkcję jako księgowa, a od 2008 r. prowadziła własną działalność – biuro rachunkowe). W firmie Wnioskodawcy zajmowała się sprawami związanymi z przygotowaniem i obliczaniem podatków m.in. VAT, liniowego itp., księgowaniem dokumentów m.in. – faktur zakupowych, sprzedażowych, wyciągów bankowych itp. oraz regulowaniem wszelkich zobowiązań. Osoba ta posiadała nieograniczony dostęp do kont rachunków bankowych. Wnioskodawca był przekonany, że swoje zadania wykonywała rzetelnie i bez zastrzeżeń, gdyż informowała jego na bieżąco o dokonywanych (prawidłowo) przelewach na rachunkach bankowych z bieżącymi fakturami. Z biegiem czasu zdobyła jego zaufanie. Jak się okazało od sierpnia 2006 r. do lipca 2015 r., oprócz prawidłowo wykonywanych płatności, systematycznie (bez wiedzy Wnioskodawcy) przelewała na swoje prywatne konto kwoty na łączną kwotę sumę 4.538.396,27 zł. Przez cały ten czas p. Z. świadomie wprowadzała Wnioskodawcę w błąd. Ponadto sprawozdania finansowe, które wykonywał biegły rewident nie wykazywały żadnych nieprawidłowości. O wyprowadzonej kwocie z kont rachunków bankowych Wnioskodawca dowiedział się od obecnej księgowej w lutym 2016 r. Niezwłocznie Wnioskodawca poinformował miejscowe organy ścigania: Komendę Powiatową Policji oraz Prokuraturę Okręgową. W wyniku podjętych czynności śledczych doszło do przesłuchania, w którym p. Z. przyznała się do winy. W prokuraturze Okręgowej, zarejestrowana jest sprawa i obecnie toczy się postepowanie sądowe przeciwko p. Z. w Sądzie Okręgowym. Termin kolejnej rozprawy został wyznaczony na dzień 7 luty 2017 r. Załączono dokumenty:

1. umowa o pracę z dnia 2 września 2002 r.,
2. umowa o pracę z dnia 17 grudnia 2003 r.,
3. umowa zawarta w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
4. protokół szkody z dnia 3 lutego 2016 r.,
5. zaświadczenie z dnia 10 lutego 2016 r. KPP,
6. zawiadomienie z dnia 10 lutego 2016 r. PO,
7. protokół przesłuchania podejrzanej,
8. wezwanie w charakterze świadka,
9. badanie 2007 r.,
10. badanie 2008 r.,
11. badanie 2012 r.,
12. badanie 2013 r.,
13. badanie 2014 r.,
14. opłata skarbowa.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatek będący wynikiem przestępczej działalności księgowej Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania przychodów?
2. Czy Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów w miesiącu lutym 2016 r. ?
   
   

Pytanie oznaczone numerem 2 wynika z pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wydatek będący wynikiem działalności przestępczej p. Z. stanowi koszt uzyskania, a mianowicie:

• świadome wprowadzenie jego w błąd,
• badanie przez biegłego rewidenta,
• zawiadomienie organów ścigania o fakcie przestępstwa.
  
  

Ponadto zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 w zw. z art. 23 ust. 3 na tej podstawie jako nieściągalna wierzytelność podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów za miesiąc luty 2016 r. na podstawie art. 14 ust. 1m.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
• momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów – jest bezprzedmiotowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przy czym należy pamiętać, że związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy więc przyjąć, że koszty związane z zachowaniem źródła przychodów to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Jednocześnie należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wspomniany wcześniej katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w ww. przepisie, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyżej wymienionego, tzw. negatywnego katalogu kosztów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych, w tym w środkach pieniężnych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednak zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży (m.in. przywłaszczenia środków pieniężnych). Strata jest więc następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania danego podmiotu. Dla celów podatkowych natomiast uznaje się za stratę tylko taką, która dodatkowo powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych i będących nie do uniknięcia przez racjonalnie działającego podatnika. I tylko takie okoliczności mogą być uzasadnione dla zaliczenia powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Co więcej należy przy tym podkreślić, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania przez niego należytej staranności, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Natomiast każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie oraz oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Co do zasady za stratę w środkach obrotowych można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Ponadto, aby można było zaliczyć poniesioną przez podatnika stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie także warunku formalnego, jakim jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być również uprawdopodobnione przez właściwe organy ścigania.

Należy także podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych tylko wydatek będący wynikiem przestępczej działalności powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Istotnym warunkiem jest, aby wydatek będący wynikiem przestępczej działalności nie powstał z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów oraz braku nadzoru nad pracownikami. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika przez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym.

Określając należytą staranność, należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności.

W sytuacji gdy wydatek będący wynikiem działalności przestępczej powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudniał od 2002 r. księgową, a od 2008 księgowa prowadziła jego księgowość w ramach własnej działalności gospodarczej – biuro rachunkowe. Księgowa zajmowała się sprawami związanymi z przygotowaniem i obliczaniem podatków m.in. VAT, liniowego itp., księgowaniem dokumentów (faktur zakupowych, sprzedażowych, wyciągów bankowych itp.) oraz regulowaniem wszelkich zobowiązań. Księgowa posiadała nieograniczony dostęp do rachunków bankowych. Księgowa ta systematycznie przelewała na prywatne konto środki pieniężne Wnioskodawcy. O wyprowadzonej kwocie z rachunków bankowych Wnioskodawca dowiedział się od nowozatrudnionej księgowej w lutym 2016 r. Niezwłocznie Wnioskodawca poinformował miejscowe organy ścigania. W wyniku podjętych czynności śledczych doszło do przesłuchania, w którym była księgowa przyznała się do winy.

Istotnym w niniejszej sprawie jest brak określenia odpowiedzialności osobie zajmującej się obsługą księgowo-podatkową za powierzone zadania i pozostawienie takiej osoby bez żadnego nadzoru, zwłaszcza nadanie nieograniczonego dostępu do kont bankowych. Obowiązek podjęcia działań organizacyjnych mających na celu wyeliminowanie sytuacji sprzyjających powstaniu wydatków będących wynikiem przestępczej działalności obciąża przede wszystkim Wnioskodawcę, ponieważ to on ponosi ryzyko swojej działalności gospodarczej. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do obciążenia Skarbu Państwa skutkami niewłaściwego postępowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca, zatrudniając księgową, był zobowiązany do zachowania należytej staranności w celu uchronienia się od negatywnych zachowań księgowej, przejawiających się przede wszystkim w zastosowaniu odpowiednich dla danej sytuacji środków ostrożności służących przeciwdziałaniu możliwości dokonania przywłaszczenia powierzonych jej środków pieniężnych Wnioskodawcy.

Należy również podkreślić, że uczestniczące w obrocie gospodarczym podmioty prowadzące działalność gospodarczą na własne ryzyko nie mogą wynikających z niego konsekwencji „przerzucać” na Skarb Państwa. Ciężar właściwego zabezpieczenia środków pieniężnych spoczywał na Wnioskodawcy, a samo zaistnienie wydatków będących wynikiem działalności przestępczej nie uprawnia do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie wykazał, że podjął wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem wydatku będącego wynikiem działalności przestępczej, tj. nie dochował należytej staranności w celu zapobieżenia zaistniałemu ubytkowi w środkach pieniężnych, a jak zaznaczono powyżej – kosztem podatkowym może być tylko taki wydatek, który jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika (tu: Wnioskodawcy). W przedstawionej sytuacji nie można tego zauważyć. Sam Wnioskodawca wskazał, że zaufał księgowej, nadał nieograniczony niczym dostęp do kont bankowych. Dodatkowo cały proceder wyprowadzania pieniędzy trwał blisko 10 lat i w tym czasie Wnioskodawca niczego nie zauważył. Na korzyść Wnioskodawcy nie działa także fakt wskazywania na badanie sprawozdań finansowych, które miały miejsce w całym okresie „działalności” księgowej. Zadaniem badającego sprawozdanie finansowe jest bowiem przedstawienie sytuacji finansowej i finansowych wyników działalności podmiotu gospodarczego.

Okoliczności sprawy nie pozwalają zatem na uznanie, że powstały wydatek był przez Wnioskodawcę niezawiniony i nie miał on możliwości, aby jemu zapobiec. Osoba odpowiedzialna za sprawy księgowo-podatkowe, a przede wszystkim podejmowane przez nią czynności powinny podlegać bieżącej kontroli Wnioskodawcy. Umożliwiało by to wykrycie wyprowadzenia środków finansowych niewątpliwie wcześniej. Wnioskodawca podejmując normalne procedury kontrolne i nadzorcze mógł nie dopuścić do powstania tego wydatku.

Zdaniem Organu – argumentacja Wnioskodawcy przedstawiona w opisie własnego stanowiska w sprawie, nie potwierdza, że działał z należytą starannością i dokonał wszelkich niezbędnych działań w celu zapobiegnięcia powstałych naruszeń. Cały proceder został przecież wykryty dopiero przez nową księgową. Opisane działania nie potwierdzają, aby Wnioskodawca sprawował należytą kontrolę i nadzór nad księgową, która dopuściła się przywłaszczenia środków pieniężnych.

Nie można wobec tego zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przysługuje mu możliwość zaliczenia wskazanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zaistniałe niedobory w środkach pieniężnych zostały zawinione przez samego Wnioskodawcę przez niedostateczne wypełnianie funkcji kontrolnych i nadzoru nad działaniami nieuczciwej księgowej.

We własnym stanowisku Wnioskodawca powołał art. 23 ust. 1 pkt 21 w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 i 21 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona;
• odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.
  
  

Jednym z warunków zaliczenia w ciężar kosztów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, czy też odpisów aktualizujących należności jest spełnienie przesłanki, że wierzytelność/należność musiała być uprzednio uznana za przychód należny zgodnie z art. 14 ww. ustawy.

W niniejszej sprawie taka przesłanka nie zachodzi. Tym samym na podstawie wskazanych przepisów Wnioskodawca także nie ma możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów podatkowych.

Mając zatem na uwadze informacje przestawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przy odpowiedniej kontroli i nadzorze ze strony Wnioskodawcy nad poprzednią księgową można było uniknąć przywłaszczenia środków pieniężnych. Proceder przelewania na prywatne konto księgowej środków pieniężnych trwał bowiem bardzo długi czas. Przez tak długi okres czasu Wnioskodawca, działający w sposób racjonalny i z należytą starannością, powinien być w stanie wykryć ubytek środków pieniężnych powstały w wyniku naruszeń, których dopuściła się księgowa.

Przy czym podkreślenia wymaga, że podatnik nie może bezwzględnie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności.

Wobec powyższego niniejsza strata w środkach pieniężnych nie stanowi kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – wydatek będący wynikiem przestępczej działalności poprzedniej księgowej Wnioskodawcy nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy.

Wobec powyższego pytanie Wnioskodawcy oznaczone nr 2, a dotyczące momentu korekty kosztów uzyskania przychodów należy uznać za bezprzedmiotowe.

Końcowo Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ponieważ Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dołączonych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.