Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.90.2017.2.IN
z 26 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 stycznia 2017 r. (data wpływu 26 stycznia 2017 r.), uzupełnionym 17 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z sądowym dochodzeniem roszczeń do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości:

• w części dotyczącej ustalenia wysokości kosztów dojazdu na rozprawy na podstawie tzw. kilometrówki – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z sądowym dochodzeniem roszczeń do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 13 marca 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.90.2017.1.IN wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 17 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 1998 r. jest właścicielem gospodarstwa rolnego i prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 3,72 ha położone w obrębie ewidencyjnym M., gmina J. Na części tej nieruchomości były posadowione słupy energetyczne i transformator – łącznie 20 słupów. Ze względu na brak możliwości korzystania z tej części działki, Wnioskodawca złożył 20 listopada 2007 r. pozew o zasądzenie od aktualnie T. S.A. z siedzibą w K. rekompensaty za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości za okres ostatnich 10-ciu lat – sprawa prowadzona przez Sąd Okręgowy w K. Strona pozwana wniosła o zawieszenie postępowania i zgłosiła zarzut zasiedzenia nieruchomości – sprawa prowadzona przez Sąd Rejonowy w L. Sprawa pozostawała zawieszona od 17 kwietnia 2008 r. do 16 kwietnia 2013 r. W wyniku procesu strona pozwana (T. S.A.) częściowo zasiedziała nieruchomość. Za pozostałą nie zasiedzianą część nieruchomości wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z 11 lutego 2016 r. Wnioskodawca otrzymał zasądzoną kwotę 84 931 zł oraz odsetki ustawowe od 20 listopada 2007 r. do 6 kwietnia 2011 r. w wysokości 35 936,28 zł. Środki wpłynęły na konto Wnioskodawcy 24 czerwca 2016 r.

Strona pozwana T. S.A. wniosła zażalenie na koszty do Sądu Apelacyjnego w K. Wydział I Cywilny, w wyniku którego postanowieniem z 5 października 2016 r. nakazano w pkt IV pobrać od powoda – Wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3 740,37 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (kwotę tę Wnioskodawca zapłacił 15 listopada 2016 r.).

W pkt VI tego samego postanowienia zasądzono od powoda – Wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej T. S.A w K. kwotę 6 387,23 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (kwotę tę Wnioskodawca zapłacił 15 listopada 2016 r.).

W pkt 3 zasądzono od powoda – Wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej T. S.A. w K. kwotę 1 265 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego. Powyższe koszty Wnioskodawca zapłacił 15 listopada 2016 r.

Od daty wniesienia pozwu, tj. od 2007 r. Wnioskodawca poniósł dodatkowo następujące opłaty:

1. opłata sądowa od pozwu 2 500 zł,
2. koszty sądowe apelacji dla T. S.A. w Sądzie Okręgowym w N. – 120 zł – 2012 r.,
3. opłata od apelacji złożonej w Sądzie Okręgowym w N. – 200 zł,
4. koszty obsługi prawnej (umowa na prowadzenie sprawy z kancelarią adwokacką) potwierdzone fakturami:
• faktura nr 15/06/12 z 8 grudnia 2006 r. – 3 050 zł,
  
• faktura nr 21/07/2016 z 5 lipca 2016 r. – 12 300 zł (razem 15 350 zł).

Ponadto w toczących się sprawach sądowych Wnioskodawca brał udział osobiście (we własnym archiwum posiada odnotowanych 13 rozpraw, z czego w Sądzie Rejonowym w L. – 9 rozpraw, w Sądzie Okręgowym w N. – 3 rozprawy, a w Sądzie Okręgowym w K. – 1 rozprawa).

Koszt tych podróży według rozporządzenia jak dla delegacji służbowych wykonanych samochodem prywatnym o pojemności powyżej 900 cm3 wyniósł: SR w L. – 300,89 zł, SO w N. – 250,04 zł, SO w K. 83,58 zł czyli łączny koszt udziału w rozprawach bez kosztów parkowania i urlopowania w tym czasie wyniósł: 634,51 zł. Łączne koszty postępowania przed sądami i obsługi prawnej poniesione celem uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości wyniosły 30 197,11 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo od przychodu z tytułu wynagrodzenia (odszkodowania) za bezumowne korzystanie, otrzymanego w 2016 r., który wykaże w 2017 r. w PIT–37 w pozycji przychody z tytułu inne źródła, odliczyć koszty wymienione powyżej w latach 2007-2016 w wysokości 30.197,11 zł, które umieści w PIT–37 w pozycji koszty uzyskania przychodu z tytułu inne źródła, a dochód opodatkować według obowiązującej skali podatkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy – według jego wiedzy i przeanalizowanych stanowisk naczelników urzędów skarbowych – przedstawione koszty zostały poniesione w celu uzyskania wynagrodzenia (odszkodowania) za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Wydatki te w postaci opłat sądowych, wynagrodzenia prawników, kosztów sądowych, dojazdu na rozprawy sądowe są bezpośrednio związane z otrzymaniem odszkodowania, co odpowiada art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Różnicę pomiędzy otrzymanym odszkodowaniem, a kosztami postępowania przed sądami, czyli dochód Wnioskodawca opodatkuje według obowiązującej skali podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej – zgodnie z ust. 2 ww. artykułu – jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 9 wymienił inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Kwestia dotycząca bezumownego korzystania z nieruchomości została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459). W myśl art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego – samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa on własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jej posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy jest on obowiązany – w myśl § 2 ww. artykułu – do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Na podstawie art. 225 Kodeksu cywilnego – obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości należy do grupy tzw. roszczeń uzupełniających zwanych też roszczeniami rozliczeniowymi. Ich treścią jest możliwość żądania od posiadacza stosownego wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków lub ich równowartości oraz odszkodowania za szkodę spowodowaną zużyciem rzeczy, jej pogorszeniem lub utratą. Przepisy art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego wyłączają w zakresie przewidzianych w nich roszczeń inne podstawy odpowiedzialności posiadacza względem właściciela. Roszczenia te, jak to sugeruje ich nazwa, uzupełniają roszczenie windykacyjne i służą naprawieniu uszczerbków spowodowanych przez to, że właściciel został pozbawiony możliwości korzystania ze swojej rzeczy. Roszczenia uzupełniające nie mają charakteru obiektywnego. Ich powstanie i zakres zależy bowiem od tego, czy posiadacz samoistny rzeczy windykowanej jest w dobrej, czy złej wierze. Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (wyrok SN z 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV CK 273/03). Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego a nie wyrządzeniem szkody w jakiejkolwiek postaci.

Tym samym, świadczenie przysługujące z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi lecz zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą korzystający z rzeczy musiałby jemu uiścić, gdyby to korzystanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. W związku z powyższym, tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje z kolei art. 481 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty świadczenia głównego nie są wliczane do wartości tego świadczenia.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z samym świadczeniem. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Zatem otrzymana przez Wnioskodawcę kwota za bezumowne korzystanie z nieruchomości jak i należne od tej kwoty odsetki stanowią przysporzenie w Jego majątku, mające konkretny wymiar finansowy, a więc jest to przychód w rozumieniu podatkowym. Przychód ten należy zakwalifikować jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychody z innych źródeł podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ustalonej skali podatkowej. Przychody te należy wykazać w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym zostały osiągnięte i je opodatkować.

Do przychodów z innych źródeł mają zastosowanie ogólne zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczegółowych unormowań w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na zapłatę kosztów procesowych. Ustawodawca również nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia wynika, że Wnioskodawca otrzymał zasądzoną kwotę 84 931 zł tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości oraz odsetki ustawowe od 20 listopada 2007 r. do 6 kwietnia 2011 r. w wysokości 35 936,28 zł. Środki wpłynęły na konto Wnioskodawcy 24 czerwca 2016 r. Wnioskodawca poniósł m.in. następujące koszty związane z sądowym dochodzeniem ww. roszczenia:

• koszt wynagrodzenia biegłego w kwocie 3 740,37 zł;
• koszty postępowania sądowego w postaci zwrotu kosztów na rzecz strony pozwanej (w tym postępowania zażaleniowego) w łącznej kwocie 7 652,23 zł (6 387,23 zł + 1 265 zł);
• opłata sądowa od pozwu w kwocie 2 500 zł;
• koszty sądowe apelacji w łącznej kwocie 320 zł (120 zł + 200 zł);
• koszty obsługi prawnej w łącznej kwocie 15 350 zł (3 050 zł +12 300 zł);
  
  

Koszty te Wnioskodawca poniósł w latach 2007-2016.

W sytuacji Wnioskodawcy, poniesione przez niego wydatki nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaje więc spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem z tytułu zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia. Wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Bez ich poniesienia Wnioskodawca nie uzyskałby zasądzonego przez sąd wynagrodzenia. Jeśli zatem wydatki te zostaną odpowiednio udokumentowane to należy stwierdzić, że na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te, jako związane z uzyskanym przychodem mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia, Wnioskodawca poniósł również wydatki w postaci dojazdów na rozprawy sądowe. Należy stwierdzić, że również i te wydatki, podobnie jak ww. koszty, jako pozostające w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem z tytułu zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia i niewymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów (art. 23 ww. ustawy), jeżeli będą odpowiednio udokumentowane, to Wnioskodawca będzie mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Należy zauważyć, że to podatnik podejmuje decyzje w ramach, których określa, jakie wydatki są niezbędne dla osiągnięcia jego przychodu. W sytuacji, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy tymi wydatkami, a możliwością uzyskania przychodów, nie ma podstawy by te wydatki kwestionować. A zatem, jeżeli Wnioskodawca uznał, że Jego obecność na rozprawach, pomimo umowy zawartej z kancelarią adwokacką, jest również uzasadniona, to nie ma podstaw by Wnioskodawcy odmówić prawa do tak poniesionego kosztu. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zasadniczo każdy poniesiony przez podatnika wydatek, mający obiektywnie cechę celowości powinien być uznany za koszt podatkowy, oczywiście poza wydatkami podlegającymi wyłączeniu z mocy art. 23 ww. ustawy. Poniesienie przez podatnika wydatku mającego na celu jego uczestnictwo w postępowaniu sądowym związanym z dochodzeniem jego praw (roszczeń) jest zatem uzasadnione.

Przy czym do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć wyłącznie te wydatki na dojazd na rozprawy, które Wnioskodawca faktycznie poniósł. Tym samym, Wnioskodawca nie może odliczyć kosztów hipotetycznych a tylko te, które faktycznie poniósł.

Wnioskodawca wskazał, że „Koszt tych podróży wg rozporządzenia jak dla delegacji służbowych wykonanych samochodem prywatnym o pojemności powyżej 900 cm3 wyniósł: SR w L. – 300,89 zł, SO w N. – 250,04 zł, SO w K. 83,58 zł czyli łączny koszt udziału w rozprawach bez kosztów parkowania i urlopowania w tym czasie wyniósł: 634,51 zł”.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym w ramach zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na dojazd na rozprawy sądowe w celu osiągnięcia przychodu nie przewidują stosowania stawki tzw. „kilometrówki”, czyli przeliczania wartości kilometra przez stawkę zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. nr 27 poz. 271 ze zm.). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione; koszty te nie podlegają ograniczeniu do wysokości stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz przywołanych wyżej przepisów prawa należy zatem stwierdzić, że otrzymana na podstawie wyroku sądowego kwota tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z należnymi odsetkami stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, rzeczony przychód podlega wykazaniu w zeznaniu rocznym PIT-36 w pozycji „inne źródła”, stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkowaniu, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W konsekwencji, Wnioskodawca winien omawianą kwotę doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) i wykazać w zeznaniu podatkowym za rok, w którym dokonano wypłaty (2016 r.), z uwzględnieniem prawa do zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przedstawione przez niego koszty zostały poniesione w celu uzyskania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz, że wydatki te w postaci opłat sądowych, wynagrodzenia prawników, kosztów sądowych, dojazdu na rozprawy sądowe są związane z otrzymaniem ww. wynagrodzenia, co odpowiada treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i że różnicę pomiędzy otrzymanym wynagrodzeniem, a kosztami postępowania przed sądami, czyli dochód Wnioskodawca powinien opodatkować według obowiązującej skali podatkowej.

Natomiast w odniesieniu do kosztów przejazdu na rozprawy sądowe, Wnioskodawca nie może posiłkować się tzw. kilometrówką a powinien ustalić faktycznie poniesione w tym celu koszty. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z tym, że Wnioskodawca przychód z innych źródeł osiągnął bez pośrednictwa płatnika, właściwym formularzem do rozliczenia tego przychodu jest PIT-36 a nie PIT-37, jak błędnie sugeruje w sformułowanym pytaniu Wnioskodawca.

Dlatego z powyższych względów stanowiska Wnioskodawcy nie można było w całości uznać za prawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.