2017.04.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB5.4510.52.2017.1.JC
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 27 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności odsetek z tytułu Umowy Pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności odsetek z tytułu Umowy Pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. [„Wnioskodawca”]. Przedmiot działalności Spółki obejmuje:

badania geofizyczno-geologiczne, poszukiwanie złóż, ich eksploatację poprzez wydobycie gazu ziemnego i ropy naftowej, bezpośrednią sprzedaż gazu ziemnego, a także zakup licencji w kraju oraz za granicą;
sprzedaż gazu ziemnego importowanego oraz wydobywanego ze złóż krajowych;
dostarczanie gazu do odbiorców domowych, przemysłowych i hurtowych, oraz eksploatację remonty oraz rozbudowę gazociągów;
wytwarzanie oraz sprzedaż energii elektrycznej i ciepła.

W związku z planami finansowania swoich planów inwestycyjnych na lata 2011-2015, Wnioskodawca postanowił zaciągnąć pożyczkę od swojej spółki zależnej z siedzibą w Szwecji [„Pożyczkodawca”]. Pożyczkodawca jest spółką w 100% zależną od Wnioskodawcy.

Pożyczkodawca jest spółką utworzoną w 2010 r. jako spółka zależna zgodnie z prawem szwedzkim z siedzibą w Sztokholmie (Szwecja), wpisaną do odpowiedniego rejestru spółek w Szwecji. Pożyczkodawca posiada certyfikat rezydencji, jak również dostarczył oświadczenie o ilości udziałów Pożyczkodawcy należących do Wnioskodawcy oraz oświadczenie, że Pożyczkodawca nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów. Pożyczkodawca przedstawi sporządzone z perspektywy szwedzkiej oświadczenie, że jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności. Przedmiotem działalności ww. spółki jest:

działalność wspomagająca usługi finansowe i ubezpieczeniowe;
pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych.

W dniu 25 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca podpisał dokumentację programu emisji euroobligacji z Pożyczkodawcą oraz trzema bankami. W ramach ww. prospektu Pożyczkodawca mógł emitować euroobligacje, której wszystkie transze nie mogły przekraczać ustalonej z góry wartości.

Pożyczkodawca stosując się do powyższego programu emisji, 14 lutego 2012 r. dokonał emisji euroobligacji na warunkach określonych w Ostatecznych Warunkach stosownie do Prospektu emisyjnego z dnia 25 sierpnia 2011 r. Z dokumentów wynika, że przychody z emisji euroobligacji były przeznaczone na udzielenie pożyczki Wnioskodawcy.

Wnioskodawca udzielił pisemnej gwarancji Pożyczkodawcy, gwarantującej realizację zobowiązań Pożyczkodawcy wobec posiadaczy euroobligacji wyemitowanych przez Pożyczkodawcę w ramach dokumentacji emisyjnej wskazanej w Prospekcie. Gwarancja dotyczyła zobowiązań z terminem obowiązywania do 31 grudnia 2026 r. z tytułu spłaty zobowiązań wynikających z emisji euroobligacji.

W treści Umowy subskrypcji Wnioskodawca jako gwarant zobligował się do pokrywania wszystkich nieprzewidzianych wydatków zarówno swoich jak i Pożyczkodawcy (emitenta euroobligacji) dotyczących emisji wliczając w to m.in.:

honorarium i wydatki dot. doradztwa podatkowego i audytorskiego, honorarium przedstawiciela fiskalnego,

wszystkie koszty wydania, uwierzytelnienia, dostarczenia euroobligacji,

koszty wyemitowania euroobligacji na Luksemburskiej Giełdzie Papierów Wartościowych, koszty prawne zaciągnięte przez B., S., U. AG połączone z wydaniem euroobligacji,

koszty uzyskania rankingu kredytowego akcji.

Umowa Pożyczki została zawarta 14 lutego 2012 r. w Szwecji. Pożyczkodawca, w związku z planowaną emisją euroobligacji, zawarł umowę w myśl której udzielił Wnioskodawcy pożyczki. Zgodnie z pierwotnym brzmieniem umowy kwota pożyczki wyniosła całość kwoty uzyskanej z emisji obligacji. Kwota ta miała zostać wypłacona niezwłocznie po uzyskaniu przez Pożyczkodawcę środków z euroobligacji. Agentem w umowie pożyczki został ustanowiony S. S.A.

W dniu 30 marca 2012 r. został podpisany Aneks nr 1 do Umowy Pożyczki z dnia 12 lutego 2012 r. Zgodnie z postanowieniami ww. aneksu kwota pożyczki została pomniejszona o kwotę dyskonta. W Aneksie zostało również ostatecznie ustalone oprocentowanie pożyczki. Oprocentowanie pożyczki jest wyższe niż oprocentowanie emitowanych przez Pożyczkodawcę obligacji. Z tego powodu kwota płaconych przez Wnioskodawcę odsetek jest wyższa niż kupony odsetkowe wypłacane przez Spółkę szwedzką obligatariuszom. Spłata kwoty pożyczki zgodnie z ustaleniami ma nastąpić wraz z odsetkami i innymi kosztami w tym dyskontem najpóźniej na jeden dzień przed datą wykupu obligacji zdefiniowaną w Ostatecznych warunkach z dnia 10 lutego 2012 roku, czyli na 14 lutego 2017 r.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca wskazał:

Pożyczkodawca, od którego Wnioskodawca otrzymał pożyczkę jest Spółką ustanowioną według prawa szwedzkiego posiadającą formę prawną „aktiebolag” wymienioną w pkt 5 załącznika nr 5 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych („ustawa CIT”);
Wnioskodawca posiada 100% akcji w kapitale akcyjnym Pożyczkodawcy nieprzerwanie przez okres dwóch lat, co wynika z tytułu własności. Spełniony jest zatem warunek o którym mowa w art. 21 ust. 4 ustawy CIT;
Warunki ustalone pomiędzy Wnioskodawcą a Pożyczkodawcą nie różnią się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty tj. spełniają warunki zastosowania zwolnienia określone w art. 21 ust. 7 ustawy CIT;
W stanie faktycznym nie występują okoliczności, o których mowa w art. 21 ust. 6 pkt 1-4 ustawy CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2, art. 4a ust. 29, art. 21 ust. 1 pkt 1, art. 21 ust. 2, art. 26 ust. lf ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1992 nr 21 poz. 86)[dalej ustawa CIT] Wnioskodawcy przysługuje prawo do zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności odsetek z tytułu Umowy Pożyczki, wynikający z art. 21 ust. 3 ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie miał prawo do uznania Pożyczkodawcy za „rzeczywistego właściciela” wypłacanych odsetek i zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności, wynikających z art. 21 ust. 3 ustawy CIT.

Uzasadnienie:

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 3 ustawy CIT, z racji posiadania przez Pożyczkodawcę statusu „rzeczywistego właściciela”.

W związku z wejściem 1 stycznia 2017 r. nowelizacji ustawy CIT, która wprowadza zmiany m.in. w definicji „rzeczywistego właściciela” na gruncie polskiego prawa podatkowego, w polskich przepisach podatkowych pojawił się dodatkowy warunek dotyczący skorzystania z ww. zwolnienia, tj. posiadanie przez odbiorcę płatności odsetkowych statusu „rzeczywistego właściciela”. Ww. nowelizacja z dnia 5 września 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1550), nie przewidziała przepisów przejściowych w zakresie wprowadzenia definicji „rzeczywistego właściciela”, a przepisy art. 4a ust. 1 pkt 29 i art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT weszły w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

Definicje „rzeczywistego właściciela” znajdziemy w art. 4a ust. 1 pkt 29 ustawy CIT. „Rzeczywisty właściciel” to „podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części danej należności innemu podmiotowi. W związku z nowością ww. kodyfikacji wyjaśnienia intencji ustawodawcy należy szukać w uzasadnieniu do ww. nowelizacji do ustawy CIT. „Przez rzeczywistego właściciela należy rozumieć podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części danej należności innej osobie lub podmiotowi. W związku ze zmianami wprowadzanymi w art. 2 pkt 7 i 8 projektu, opisanymi w dalszej części uzasadnienia, celowe jest wprowadzenie normatywnej definicji rzeczywistego właściciela, odpowiadającej klauzuli „beneficial owner”, jako koncepcji międzynarodowego prawa podatkowego” (źródło: www.sejm.gov.pl).

Ustawodawca dalej zwraca uwagę, że wyrażenie „rzeczywisty właściciel” istnieje na gruncie ustawy CIT, (w art. 26 ust. 1g) w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez zagraniczne instytucje wspólnego inwestowania i fundusze emerytalne, jednak jak stwierdził sam ustawodawca istniała potrzeba dookreślenia i stworzenia definicji „rzeczywistego właściciela”. W dalszej części uzasadnienia czytamy: „Ponadto należy zauważyć, iż w dyrektywach dotyczących podatków dochodowych, m.in. dyrektywie Rady 2003/48/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (Dz. Urz. UE L 157 z 26.06.2003, str. 38) oraz dyrektywie Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich (Dz. Urz. UE L 157 z 26.06.2003, str. 49), używane w wersji angielskiej wyrażenie „beneficial owner” tłumaczone jest na język polski jako „właściciel”. Proponowane w niniejszym projekcie wyrażenie „rzeczywisty właściciel” lepiej oddaje sens angielskiego sformułowania „beneficial owner”, tj. pojęcia funkcjonującego powszechnie na gruncie podatkowego prawa międzynarodowego”. Jak widać zgodnie z intencją polskiego ustawodawcy pojęcie „rzeczywistego właściciela” ma być tożsame z międzynarodowym pojęciem „beneficial owner”. (źródło: www.sejm.gov.pl).

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. (sygn. II FSK 212/13) stwierdził: „Klauzula "osoby uprawnionej" (beneficial owner) została wprowadzona do Modelowej Konwencji w celu przeciwdziałania nadużyciom umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przez podmioty rezydujące w krajach trzecich (tj. niebędących stroną danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), działające na terenie umawiającego się państwa przez pośredników, agentów, itp. Z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD wynika, że postanowienia umów (konwencji) o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie dotyczącym odsetek mają zastosowanie jedynie w przypadku, gdy to podmiot uzyskujący odsetki posiada status faktycznego odbiorcy (beneficial owner), czyli jest podmiotem, którego prawo do dysponowania otrzymaną płatnością nie ma wyłącznie formalnego charakteru. W sytuacji, gdy płatność dokonywana jest na rzecz pośrednika będącego rezydentem określonego państwa, który następnie przekazuje tę płatność ostatecznemu odbiorcy, państwo w którym powstaje dana płatność nie jest zobowiązane do zastosowania wobec tego pośrednika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., II FSK 2873/11). Nie oznacza to natomiast braku możliwości zastosowania postanowień umowy wobec ostatecznego odbiorcy odsetek, który jako faktyczny odbiorca jest "osobą uprawnioną do odsetek". Cecha "osoby uprawnionej do odsetek" (beneficial owner of the interest) jest ostateczne czerpanie korzyści z prawa do odsetek. Nie chodzi więc o to, aby "odbiorca odsetek" był odbiorcą bezpośrednim, ale o to, by jako odbiorca faktyczny (a nie pośrednik) był "osobą uprawnioną" do odsetek. Dotyczy to zarówno możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku w państwie źródła odsetek (art. 11 ust. 2 Umowy polsko-niemieckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania), jak też możliwości opodatkowania określonego rodzaju odsetek wyłącznie w państwie, w którym beneficjent ma miejsce zamieszkania lub siedzibę (art. 11 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania)”.

Powyższe wskazania powinny być uwzględniane przy ocenie treści pojęcia „rzeczywistego właściciela” na gruncie art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT, jednak nie jest to jedyne źródło wykładni ww. pojęcia. Do pełnego zrozumienia istoty terminu „beneficial owner” należy podkreślić fakt, iż pojęcie to występuje również na gruncie Modelowej Konwencji OECD (dalej: „MK OECD”). Mimo braku jednolitej definicji beneficial owner na gruncie komentarza do MK OECD negatywna definicja terminu beneficial owner pozwala na wysnucie wniosku, że takiego statusu nie posiada przede wszystkim zwykły powiernik bądź agent, który nie jest uznawany za właściciela dochodu w państwie swojej rezydencji podatkowej.

Orzecznictwo sądów państw członkowskich OECD wielokrotnie poddawało pod analizę treść pojęcia „beneficial owner”. Wśród przykładów można powołać następujące orzeczenia i regulacje interpretacyjne (za: M.Wilk Klauzula rzeczywistego beneficjenta (beneficial ownership) w międzynarodowym prawie podatkowym, Wolters Kluwer S.A., 2015):

Wielka Brytania wyrok przeciwko Indofood International Finance Ltd (STC 192 z 2006r., 8 ITLR 236 z 2005r oraz STC 1195 z 2006r, 8 ITLR 653 z 2006r): „należy zwrócić uwagę na zaakcentowanie przez sąd elementów ekonomicznych (gospodarczych) w procesie weryfikacji statusu prawnego odbiorcy płatności (na gruncie sprawy Indofood - dochodów z odsetek). Uznano bowiem, że ustalenie statusu beneficial owner nie powinno być dokonywane wyłącznie przez pryzmat prawnego aspektu relacji pomiędzy wypłacającym a odbiorcą płatności. (...) w wyroku tym zwrócono uwagę, że rzeczywistym beneficjentem jest tylko taki podmiot, który posiada "pełne prawo do bezpośredniego korzystania z dochodu", to pojawić się może pytanie, czy spółka, dystrybuując na rzecz udziałowców niemal cały dochód uzyskany z prowadzonej działalności gospodarczej, jest jego bezpośrednim beneficjentem, a w konsekwencji - czy posiada status beneficial owner”,

Kanada, wyrok w sprawie Prévost Car(FCA/CAF Canada przeciwko Prévost Car Inc i TaxCC/CCI Prévost Car Inc. przeciwko Canada.): „Ustalono, że beneficial owner to osoba, która otrzymuje dywidendy na własny użytek, kontroluje je i ponosi związane z tym ryzyko. Uznano również, że co do zasady to spółka jest rzeczywistym beneficjentem uzyskiwanych dywidend, nie zaś jej udziałowcy, ale pod warunkiem, że nie ma ona charakteru spółki podstawionej, tj. (jak podkreślił sąd) nie posiada absolutnie żadnego prawa do decydowania o sposobie wykorzystania uzyskanych środków bądź zgodziła się działać w imieniu innej osoby zgodnie z jej instrukcjami bez prawa do odstąpienia od nich”,

Hiszpania, wyrok w sprawie Real Madrid (wyroki Audiencia Nacional z dnia 18 lipca 2006 r.: JUR00604307, JUR007915 i JUR0076549; z dnia 10 listopada 2006 r., JUR00684679; z dnia 20 lipca 2006 r., JUR0076526; z dnia 13 listopada 2006 r., JUR00684618; z dnia 26 marca 2007 r.): „Co ciekawe, sąd uznał za zasadnicze kryterium tego testu istnienie gospodarczego uzasadnienia dla funkcjonowania spółek węgierskich, sprowadzając klauzulę beneficial ownership do testu typu business purpose. Ustalenie, że spółki te nie miały innej racji bytu niż pośredniczenie w płatnościach, było równoznaczne dla sądu z odmową przyznania im statusu beneficial owner”.

Odwołanie się przez ustawodawcę w uzasadnieniu nowelizacji ustawy CIT do pojęcia beneficial owner wskazuje, iż co do zasady wynik analizy pojęcia rzeczywistego właściciela na gruncie art. 4a ust. 1 pkt 29 ustawy CIT powinien pokrywać się z wynikiem analizy pojęcia beneficial owner na gruncie art. 11 Konwencji.

Z powyższego wynika, że nie istnieje ani ujednolicona polska ani międzynarodowa definicja „beneficial owner”. W związku z tym istnieją też rozbieżności w interpretacjach zarówno organów polskich, jak i międzynarodowych. Z treści orzecznictwa sądowego wynikają jednakże powtarzające się główne cechy dotyczące badania i identyfikacji statusu „beneficial owner”.

Za najistotniejsze elementy identyfikujące faktycznego odbiorcę płatności (oraz sposoby tej identyfikacji przez organy podatkowe) należy zatem uznać w szczególności:

korzystanie z przywilejów wynikających z prawa własności w odniesieniu do otrzymywanych płatności, nawet gdy tytuł własności opiewa na inne nazwisko. W tym zakresie badany jest zakres uprawnień odbiorcy do efektywnego korzystania z uprawnień właścicielskich do otrzymywanego dochodu;

nakierowanie podmiotu uczestniczącego w transakcji na osiąganie zysku w sposób zgodny z założeniami i celami prowadzenia działalności gospodarczej;

dowolne dysponowanie przez odbiorcę płatności własnymi dochodami i majątkiem;

w sytuacji transakcji między podmiotami powiązanymi porównywanie warunków i przebiegu analizowanej transakcji do transakcji realizowanych między niepowiązanymi podmiotami;

ustalenie celów, jakim służyć miały transakcje dokonywane przez uczestników transakcji i badanie relacji, w jakich pozostają motywy podatkowe do gospodarczego uzasadnienia podejmowanych działań;

badanie przez organy podatkowe roli pełnionych przez poszczególne podmioty uczestniczące w transakcji, w tym ryzyka ponoszonego przez odbiorcę płatności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższą wykładnie pojęcia „beneficial owner”, jak również elementy identyfikujące podmioty spełniające przesłanki do uznania za „rzeczywistego właściciela” Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności, wynikających z art. 21 ust. 3 ustawy CIT, ponieważ:

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego w momencie spłaty Pożyczkodawca przedstawi:
1. certyfikat rezydencji wynikające z 26 ust. 1 ustawy CIT;
2. oświadczenie o ilości udziałów Pożyczkodawcy należących do Wnioskodawcy wynikające z 21 ust. 3 pkt 3 ustawy CIT;
3. oświadczenie, że Pożyczkodawca nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów wynikające z 21 ust. 3c ustawy CIT;
4. sporządzone z perspektywy szwedzkiej oświadczenie, ze Pożyczkodawca jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności wynikające z art. 26 ust. lf ustawy CIT.
W ocenie Wnioskodawcy z przedstawionego do zaopiniowania stanu faktycznego wynika, że Pożyczkodawca spełnia przesłanki do uznania za „rzeczywistego właściciela” odsetek, ponieważ:
1. Pożyczkodawca jest prawnym odbiorcą odsetek należnych z tytułu Umowy Pożyczki z dnia 14 lutego 2012 r., jak również otrzymuje kwoty należne od Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki na swój rachunek bankowy. W konsekwencji, Pożyczkodawca jest odbiorcą należności odsetkowych, co stanowi okoliczność wskazującą na wypełnienie przesłanki rzeczywistego właściciela;
2. Dokumentacja stanowiąca podstawę emisji obligacji, jak również udzielenia pożyczki została po stronie Pożyczkodawcy podjęta przez uprawnione organy Pożyczkodawcy umocowane do czynności prawnych, w tym zaciągania zobowiązań w jej imieniu;
3. Pożyczkodawca czerpie korzyści ekonomiczne z podpisanej z Wnioskodawcą umowy pożyczki ponieważ oprocentowanie pożyczki jest wyższe niż oprocentowanie emitowanych przez Pożyczkodawcę obligacji. Z tego powodu kwota płaconych przez Wnioskodawcę odsetek jest wyższa niż kupony odsetkowe wypłacane przez Pożyczkodawcę obligatariuszom. W związku z powyższym nieprawdziwa byłaby teza, że Pożyczkodawca tylko pośredniczy w przekazaniu płatności odsetkowych, gdyż faktycznie osiąga dochód, który jest opodatkowany w Szwecji;
4. Pożyczkodawca zgodnie ze swoją działalnością statutową prowadzi działalność w zakresie wspomagania usług finansowych i ubezpieczeniowych.

Analizując powyższe przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym Pożyczkodawca spełnia przesłanki do uznania do za rzeczywistego właściciela wypłacanych należności a w związku z tym może skorzystać ze zwolnienia z pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego dla płatności, wynikających z art. 21 ust. 3 ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że w Obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 26.10.2016 r. ogłoszony został jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin