Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.131.2017.1.JŚ
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych oraz wydatków na zakup noclegów dla pracowników oddelegowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych oraz wydatków na zakup noclegów dla pracowników oddelegowanych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie wykonywania instalacji elektrycznych u klientów indywidulanych i instytucjonalnych, najczęściej na terenach budowy nowych obiektów. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów. Wraz z rozwojem działalności gospodarczej poszerzał współpracę nie tylko na rynku krajowym, ale pozyskiwał coraz liczniejszą rzeszę klientów na rynkach zagranicznych. Wobec powyższego miejscem świadczenia usług oprócz Polski, jest również zagranica.

Wnioskodawca posiada w swoim rejestrze samochody osobowe i ciężarowe, które są wykorzystywane dla celów świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Samochody służbowe są również wykorzystywane przez uprawnionych pracowników w celach służbowych, głównie na rzecz realizowanych kontraktów u kontrahentów oraz w interesie i na zlecenie Wnioskodawcy jako pracodawcy.

Specyfika i charakter prowadzonej działalności Wnioskodawcy niesie ze sobą konieczność świadczenia pracy przez zatrudnionych pracowników (np. elektryków) poza siedzibą pracodawcy, w tym poza granicami kraju. Powyższe powoduje, że pracownicy realizujący zlecenia u kontrahenta zagranicznego, dostarczają pracodawcy rachunki i paragony dokumentujące poniesione wydatki m.in. dotyczące zakupu paliwa, noclegów w hotelach lub kwity tzw. „Quittung“ za wynajmowane mieszkania u osób prywatnych (w przypadku większej liczby pracowników). Ponadto wskazać należy, że zakres i warunki pracy poza granicami Polski określa każdorazowo umowa o pracę lub porozumienie zmieniające zawierane z pracownikiem.

W praktyce pracownicy oddelegowani do pracy za granicą pobierają od Wnioskodawcy zaliczki w formie gotówki, a następnie rozliczają się z pobranych zaliczek na poczet zakupu paliwa do samochodów służbowych, wydatków związanych z noclegami, głównie za wynajmowane pokoje lub całe mieszkania, które ze względów ekonomicznych są korzystniejszym rozwiązaniem niż noclegi w hotelach.

Wnioskodawca mając wątpliwości czy opisane powyżej wydatki mają charakter kosztów uzyskania przychodów, przyjął za zasadne postępowanie ostrożnościowe, w związku z powyższym wszelkie ww. kwity i paragony dokumentujące przedmiotowe wydatki nie były kwalifikowane przez Wnioskodawcę jako koszty podatkowe, mimo że dokumentowały realnie ponoszone wydatki związane z realizacją zleceń Wnioskodawcy u zagranicznych kontrahentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki na zakup paliwa do samochodów służbowych, używanych na rzecz usług świadczonych za granicą przez pracowników oddelegowanych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy przedmiotowe wydatki ponoszone na zakup noclegów pracowników oddelegowanych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o przedstawiony powyżej stan faktyczny dla celów realizacji kontraktów zagranicznych, wydatki na zakup paliwa użytkowanych samochodów służbowych i opłacenie noclegów pracowników oddelegowanych do pracy za granicą, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jednakże należy dodać, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Na gruncie prawa i u podstaw istoty prowadzonej działalności gospodarczej, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z analizy związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie mieścić się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, charakter prowadzonej działalności, przede wszystkim oparty na realizacji kontraktów u klienta zagranicznego, wymaga stałego zaangażowania wyspecjalizowanych pracowników i pojazdów służbowych. Bezsprzecznie konieczność ponoszenia kosztów na cele zakwaterowania pracowników oddelegowanych do wykonywania pracy za granicą i związane z tym koszty eksploatacyjne użytkowanych pojazdów (tu głównie paliwo), mają bezpośredni wpływ na osiągane przez Wnioskodawcę przychody z działalności gospodarczej, gdyż prowadzone za granicą prace stanowią istotny filar działalności i źródło przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z powołanymi powyżej przepisami, kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła. Odnosząc powyższe do ww. stanu faktycznego konsekwencją oddelegowania wyspecjalizowanych pracowników jest ponoszenie przez Wnioskodawcę określonych wydatków w odniesieniu do pracowników wykonujących pracę w ramach zleceń realizowanych przez Wnioskodawcę za granicą. To właśnie na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pokrycia wszelkich kosztów, m.in. wypłaty wynagrodzeń, pozostałych składników wynikających z umowy o pracę na rzecz pracownika, w tym również obowiązek zakwaterowania pracowników i pokrycia wydatków z tym związanych oraz zagwarantowania paliwa do wykorzystywanych pojazdów w związku z wykonywaniem pracy za granicą.

Wnioskodawca jest pracodawcą oddelegowanych do realizowanych za granicą usług pracowników, pobyt pracowników za granicą nie ma charakteru prywatnego i nie służy celom, ani interesom prywatnym oddelegowanych pracowników, ale związany jest nierozerwalnie ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy. Wydatki ponoszone są zatem tylko i wyłącznie w interesie Wnioskodawcy. Ponadto wskazać należy, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest zorganizowanie pracy w sposób zapewniający ograniczenie jej potencjalnie uciążliwych skutków oraz zapewnienie bezpieczeństwa i higienicznych warunki pracy. Zapewnienie zatem zakwaterowania pracownikowi w miejscu wykonywania pracy niebędącym siedzibą pracodawcy (w szczególności w czasie wykonywania pracy na rzecz pracodawcy za granicą) oraz zagwarantowanie dojazdów pracownika do miejsca świadczenia pracy (przykładowo budowy) jest obowiązkiem pracodawcy. Wobec powyższego Wnioskodawca zobligowany jest do zapewnienia pełnego wykorzystania efektywnego czasu pracy i to on bezpośrednio odnosi korzyść ekonomiczną z tego tytułu mogąc realizować usługi nie tylko w kraju, ale też poza jego granicami.

Powyższe wynika m.in. z wyroku NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, w którym sąd wskazał, że: „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego bądź zużytej energii elektrycznej. Obowiązek ten należy analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Powyższy obowiązek wynika wprost z Kodeksu pracy – na podstawie art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 i 1662 oraz z 2015 r., poz. 1066).

Zwłaszcza w przypadku usług o charakterze budowlano-montażowym, pracownikowi przysługuje powyższe świadczenie niezbędne przy wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lipca 2015 r„ sygn. akt II FSK 1689/13, który przytoczył także inny wyrok NSA (z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12): „(...) Zapewnienie noclegów pracownikom leży bowiem wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów”.

Warto również w tym miejscu przytoczyć stanowisko jakie zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2016 r. w której stwierdził: „(...) Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii”.

W analogicznych sytuacjach jak opisany powyżej stan faktyczny Wnioskodawcy, organy podatkowe w sposób jednoznaczny i pozytywny dla zapytań podatników, stoją na stanowisku, że wydatki tego rodzaju jak np. zakwaterowanie, najem mieszkania, usługi hotelowe, paliwo do samochodów służbowych, bilety, itp. związane bezpośrednio ze świadczeniem pracy przez pracowników oddelegowanych, stanowią dla tych podmiotów koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko takie zajęły organy podatkowe, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. IPPB6/4510-283/16-2/AZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. ILPB3/423-570/13-3/EK oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. IPPB5/423-308/13-2/JO i inne we wcześniejszych okresach.

Powyższe potwierdza, że Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia przedmiotowych wydatków tytułem zakwaterowania pracowników i paliwa do samochodu służbowego do kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym, czynności wykonywane przez oddelegowanych do pracy za granicą pracowników mają oczywisty wpływ na przychody Wnioskodawcy. Wykonywanie pracy przez ww. osoby jest niezbędne z racji specyfiki i branży w jakiej funkcjonuje Wnioskodawca, zwłaszcza, że są to usługi, do których wykonywania niezbędna jest specjalistyczna wiedza, umiejętności i doświadczenie. Zatem ww. wydatki były niezbędne, celowe, ekonomicznie uzasadnione oraz miały bezsprzecznie wpływ na przychody osiągane przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.