2017.04.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP4.4513.34.2017.2.MK
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 5 kwietnia 2017 r. znak: 2461-IBPP4.4513.34.2017.1.MK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

K. jest jednym z największych polskich producentów szkła gospodarczego. Spółka zajmuje się produkcją szkła użytkowego w postaci wyrobów takich jak szklanki, kieliszki, wazony, karafki, itp.

Spółka zamierza skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym. W tym celu Spółka dochowa warunków korzystania z tego zwolnienia określonych w art. 30 ust. 7b ustawy o podatku akcyzowym.

Jednocześnie, Spółka wskazuje, iż prowadzona przez nią działalność gospodarcza jest określona w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 24. grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (dalej: PKD) (Dz. U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1885) pod numerem 23.13.Z - produkcja szkła gospodarczego, która to produkcja jest przeważającym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej.

W trakcie realizowanego przez Spółkę procesu produkcyjnego opisanego poniżej, zużywane są różne nośniki energii, w tym energia elektryczna.

Spółka posiada jeden zakład produkcyjny, w ramach którego produkcja wyrobów szklanych odbywa się na dwa sposoby - mechanicznie oraz ręcznie.

Podstawowym surowcem do produkcji szkła jest piasek nabywany przez Spółkę od zewnętrznego dostawcy. Do rozładowania i ułożenia surowca w magazynach Spółka wykorzystuje suwnice napędzane energią elektryczną.

Piasek dostarczany jest Spółce w postaci zawilgoconej w związku z tym przed rozpoczęciem produkcji (zarówno mechanicznie jak i ręcznie) ze względów technologicznych konieczne jest jego wysuszenie. W tym celu piasek transportowany jest z magazynu suwnicą do zbiornika wspólnego, skąd kierowany jest do suszarni gazowej za pomocą automatycznie sterowanych urządzeń pobierających odpowiednią jego ilość. Suszarnia wyposażona jest w filtry workowe pozwalające na utrzymanie pracy suszarni oraz odzyskanie większości surowca. Po wysuszeniu piasek kierowany jest na sito wibracyjne w celu oczyszczenia go z większych zanieczyszczeń. Następnie rynną wibracyjną przesyłany jest do separatora magnetycznego, aby pozbyć się drobin metalicznych, których obecność w masie szklanej mogłaby doprowadzić do zakłóceń cyklu produkcyjnego. Po oczyszczeniu, piasek suchy przesyłany jest instalacją pneumatyczną za pomocą sprężonego powietrza do silosów magazynowych.

Pozostałe surowce do produkcji szkła jak np.: tlenek glinu, mączka wapienna, dolomit, biel cynkowa, soda itp. mające na celu modyfikację właściwości szkła, barwienie i odbarwianie szkła, klarowanie, mącenie szkła czy też przyspieszanie jego topienia, czyli tzw. surowce drobne, dostarczane są cysternami, w big-bagach lub workach. Surowce te przewożone są windą na stanowisko rozworkowywania i następnie pneumatycznie, za pomocą sprężonego powietrza produkowanego przez Spółkę, przesyłane do zbiorników dobowych na linii automatycznego naważania zestawu.

Surowce uzdatniane są przy pomocy sita wibracyjnego, oraz separatora magnetycznego w celu wychwycenia wszystkich zbryleń lub zanieczyszczeń. Linia automatycznego ważenia naważania zestawu składa się z podajników ślimakowych, wag tensometrycznych, transportera taśmowego na których odbywa się ważenie poszczególnych surowców, zgodnie z wymaganą technologicznie dokładnością składu surowcowego.

Na tym etapie procesu produkcyjnego energia elektryczna zużywana jest w szczególności przez: suwnice, urządzenia sterujące w suszarni, wentylatory, filtry workowe, sito wibracyjne, rynnę wibracyjną, separator magnetyczny, transportery, windę i sprężarki.

Następnym etapem jest sporządzenie zastawu szklarskiego - inaczej mówiąc, odpowiednie pomieszanie piasku z dodatkami celem uzyskania jednorodnej pod względem fizycznym i chemicznym mieszaniny, która następnie trafi do pieca szklarskiego. W skład zastawu wchodzi piasek, surowce drobne oraz stłuczka gospodarcza będąca odpadem z cyklu produkcyjnego. Stłuczka wykorzystywana przez Spółkę jest w całości stłuczką własną, odbieraną z poszczególnych etapów produkcji za pomocą transporterów. Stłuczka ta jest rozdrabniana w napędzanych elektrycznie kruszarkach i przesyłana na kolejne etapy produkcji jako surowiec. Wagi tensometryczne odważają wymagane ilości surowców, które zsypywane są do zbiornika głównego, a następnie pneumatycznie przesyłane są do mieszarki. W mieszarce mają miejsce dwa cykle mieszania - mieszanie na sucho i mieszanie na mokro. Podczas pierwszego etapu surowce są mieszane, aby otrzymany zestaw był jednorodny. Następnie za pomocą dysz zestaw jest nawilżany i następuje mieszanie na mokro. Mieszarki wyposażone są w filtry workowe, w których wyłapywany jest pył powstający podczas mieszania. Zawracany jest on ponownie do procesu mieszania.

Dozowanie i mieszanie surowców odbywa się automatycznie. Pracownicy Spółki kontrolują proces za pomocą urządzeń sterujących.

Na tym etapie procesu produkcyjnego energia elektryczna zużywana jest w szczególności przez: transportery, kruszarki stłuczki, wagi tensometryczne, mieszarki i filtry workowe.

Po wymieszaniu zestaw jest ponownie ważony i zsypywany do pojemnika dzwonowego. Pojemniki dzwonowe z zestawem transportowane są za pomocą wózków platformowych pod znajdujący się w sąsiedztwie szklarskiego pieca wannowego elektrowciąg, następnie zestaw zasypywany jest do silosa przywannowego, skąd zasypnik podaje go do pieca wannowego opalanego gazem. Piece wannowe wyposażone są w wentylatory niezbędne do tego, aby możliwe było spalanie gazu oraz w wentylatory do odciągu spalin z pieca.

Ujednorodniony zestaw szklarski trafia do pieca szklarskiego, gdzie jest topiony w wysokiej temperaturze.

Na tym etapie procesu produkcyjnego energia elektryczna zużywana jest w szczególności przez wentylatory, zasypnik podający zestaw szklarski do pieca szklarskiego oraz aparaturę kontrolno- pomiarową służącą do sterowania pracą pieca.

Topienie masy szklanej jest to proces polegający na przekształcaniu uprzednio przygotowanego i zasypanego do pieca zestawu szklarskiego za pomocą energii cieplnej w bezpostaciową, jednorodną i klarowną masę szklaną o odpowiedniej lepkości, stanowiącą podstawowe tworzywo do produkcji wyrobów szklanych. Energia cieplna do wytopu szkła pochodzi ze spalania gazu ziemnego wysokometanowego w obecności powietrza podawanego do spalania przy pomocy zasilanych elektrycznie wentylatorów.

Masa szklana, z której produkuje się wyroby bezbarwne, wytapiana jest w Spółce w sposób ciągły w piecach wannowych. Zestaw szklarski zasypywany jest do części topliwej gorącego pieca szklarskiego na znajdującą się w nim stopioną już wcześniej masę szklaną. Na zimny zestaw zaczyna oddziaływać wysoka temperatura, która w strefie wytopu wynosi około 1500°C. Od spodu zestaw pobiera ciepło od stopionej masy przez przewodnictwo, z góry zaś od obmurza strefy ogniowej i płomienia, głównie przez promieniowanie. W zestawie zaczynają przebiegać jednocześnie różne zjawiska i procesy fizyko-chemiczne (reakcje chemiczne pomiędzy składnikami zestawu, przemiany polimorficzne, reakcje dysocjacji, rozpuszczania, dyfuzji, utleniania i redukcji itp). Wskutek omówionych wyżej reakcji składników zestawu powstaje stop szklany (masa szklana), a równocześnie wydziela się duża ilość gazów, zwłaszcza dwutlenku węgla z rozkładu węglanów oraz pary wodnej z wilgoci zawartej w surowcach. Część tych gazów rozpuszcza się w masie szklanej, a ich rozpuszczalność zależy od warunków panujących w masie szklanej i ponad nią. Pozostała część wydostaje się do atmosfery lub pozostaje uwięziona w masie szklanej w postaci drobnych pęcherzyków, którym trudno jest wydostać się na powierzchnię ze względu na stosunkowo dużą lepkość stopu. Dla zapewnienia wysokiej jakości wyrobów te gazowe pęcherzyki muszą zostać z masy szklanej usunięte w procesie klarowania. W tym celu stosuje się dodatek do zestawu tzw. środków klarujących. Są to związki chemiczne dodawane w małych ilościach, które rozkładając się w wysokich temperaturach wydzielają gazy inne niż dwutlenek węgla, którym przesycony jest stop. Gazy te przenikają do drobnych pęcherzyków zwiększając mocno ich objętość i wskutek tego powodując możliwość łatwego uwolnienia się ich ze stopionej masy szklanej. Jako środki klarujące najczęściej stosowane są siarczany (sulfat) i/lub trójtlenek antymonu.

Tak więc przechodząc przez kolejne części pieca wytopiona masa szklana zostaje ujednorodniona chemicznie i termicznie oraz oczyszczona z pęcherzyków gazowych, a następnie przechodząc przez kolejne części pieca (część wyrobową i tzw. zasilacze) stopniowo schłodzona do temperatur formowania wynoszących 1050-1250°C w zależności od kształtu i wielkości formowanych asortymentów.

Wszystkie wymienione wyżej części pieca szklarskiego ogrzewane są poprzez spalanie gazu ziemnego w obecności powietrza, które podawane jest do spalania poprzez zasilane elektrycznie wentylatory.

W przypadku stosowanych w Spółce pieców wannowych proces wytopu szkła i poboru masy szklanej do formowania odbywa się w sposób ciągły. Aby zapewnić wysoką stabilność wagi kropli szkła podawanej do mechanicznego formowania wyrobów, poziom masy szklanej w piecu musi być utrzymywany z bardzo dużą dokładnością. W tym celu jest on w sposób ciągły mierzony przy pomocy laserowego poziomomierza, z którego sygnał steruje pracą zasypnika podającego zestaw szklarski do części topliwej pieca.

Dla zapewnienia mniejszej korozji materiałów ogniotrwałych pieca mających kontakt z płynną masą szklaną i wydłużenia czasu pracy pieca pomiędzy remontami, zewnętrzną powierzchnię tych materiałów chłodzi się intensywnie poprzez nadmuch chłodnego powietrza. Nadmuch ten realizowany jest pracą wentylatorów nadmuchowych dużej mocy.

Formowanie odbywa się na dwa sposoby tj. mechaniczne i ręczne, na każdym etapie formowania szkła dochodzi do przemian fizykochemicznych szkła polegających na zmianie jego stanu skupienia pomiędzy stanem ciekłym a stałym.

W ramach mechanicznego formowania szkła wytopiona, ciągle płynna i gorąca masa szklana dostarczana jest do maszyny formującej za pośrednictwem zasilaczy, które jednocześnie nadają masie odpowiednie parametry temperaturowe pozwalające na uformowanie wyrobów. Zasilacze to długie, płytkie koryta podzielone na 3 strefy o indywidualnie regulowanym systemie opalania i sterowania temperaturą.

Zasilacze zakończone są ceramiczną misą, w której znajduje się obracająca rura i wytłocznik. Na obudowie misy zamontowane są mechanizmy pozwalające odpowiednio sterować rurą jak i wytłocznikiem w celu uzyskania odpowiedniej wagi jak i kształtu kropli szkła wyciskanej przez otwór w dolnej części misy. Kropla szkła to porcja szkła, z której będzie formowany wyrób. Wyciśnięta kropla szkła odcinana jest nożycami. Odcięta kropla szkła spada na mechanizm prasujący, gdzie pod wpływem sił ściskania przekształca się ją w krążek szklany.

W skład mechanizmu prasującego wchodzi m.in. ssawka i spempel. Elementy te ze względu na długi czas stylu z gorącym szkłem około 1150-1200°C muszą być studzone w przeciwnym razie szkło kleiło by się do nich uniemożliwiając dalsze formowanie. Ssawki ze względu na zastosowany materiał (miedź) chłodzone są sprężonym powietrzem natomiast żeliwne stemple zimną zmiękczoną wodą z własnej stacji schładzania. Ssawka oprócz udziału w prasowaniu porcji szkła ma również za zadanie przetransportować wyprasowany krążek szklany za pomocą próżni na stolik maszyny formującej gdzie nadawany jest kształt formy. Do wytworzenia próżni Spółka wykorzystuje własne pompy próżniowe. Przeniesiony szklany krążek na stolik automatu pod wpływem siły grawitacji zaczyna się wydłużać w kształt bańki. Następnie przez dyszę dmuchającą podawana jest niewielka porcja sprężonego powietrza powodująca rozdmuchiwanie bańki. Gdy bańka osiągnie pożądaną długość, forma znajdująca się pod stolikiem zamyka się i sprężone powietrze ostatecznie wydmuchuje wyrób. Innymi słowy, sprężone powietrze produkowane przez Spółkę w centralnej kompresorowni za pomocą turbosprężarek oraz sprężarek śrubowych, zużywane jest do wydmuchania pożądanego kształtu szkła.

Wyroby po uformowaniu i odpowiednim schłodzeniu sprężonym powietrzem, tak aby nie zmieniały swojego kształtu po otworzeniu się formy, odbierane są z automatu i transportowane do odprężarki.

Odprężanie wyrobów szklanych polega na przetrzymaniu wyrobów przez określony czas w odpowiedniej, tzw. górnej temperaturze odprężania i powolnym obniżaniu temperatury wyrobów do tzw. dolnej temperatury odprężania. Wartości tych temperatur zależą od składu chemicznego szkła, natomiast czas odprężania zależy od grubości wyrobów.

Proces odprężania odbywa się piecach tunelowych tzw. „odprężarkach” podzielonych na odpowiednie strefy, w których utrzymuje się zadane temperatury a przesuwna żaroodporna siatka ma za zadanie transportować odprężane wyroby przez te strefy.

Na tym etapie wyroby nie mają jeszcze oczekiwanego kształtu i wymagają dalszej obróbki w postaci obróbki obrzeży. Polega ona na usunięciu naddatku technologicznego (tzw. „kapy”), zatopieniu obrzeży wyrobu w celu uzyskania gładkiej krawędzi (tj. spowodowaniu by brzegi wyrobu były gładkie) i ostatecznym odprężeniu.

Usuwanie naddatku technologicznego - „kapy” odbywa się w sposób szokowy. Oznacza to, że specjalna płytka zarysowuje obracający się wyrób, następnie przez miejsce przecięcia przechodzi bardzo ostry wąski płomień, który powoduje powstanie wysokich naprężeń w szkle, a co za tym idzie pęknięcie wyrobu w miejscu zarysowania i odpadnięcie kapy. Wyroby po usunięciu kapy posiadają delikatny uskok i bardzo ostre krawędzie (obrzeża), dlatego przenoszone są na palniki zatapiające w celu obróbki krawędzi tzw. zatapiania. Na tym etapie zachodzą również przemiany fizykochemiczne szkła polegające na jego nadtopieniu oraz późniejszemu schłodzeniu, aż do uzyskania formy stałej. Ze względu na wysoką temperaturę podczas zatapiania, wyrób nabiera naprężeń, co powoduje konieczność zastosowania dodatkowego odprężania okolic obrzeży.

Na niektórych liniach obróbka obrzeży polega na odcięciu kapy laserem i oszlifowaniu obrzeży na diamentowych tarczach. Wyroby obrabiane w ten sposób muszą być myte a następnie wysuszone sprężonym powietrzem. Następnie wyszlifowane obrzeże poddawane jest procesowi polerowania ogniowego.

Większość wyrobów po obcięciu kap i uformowaniu obrzeży poddawana jest myciu myjką ultradźwiękową i suszeniu.

Gotowe wyroby trafiają na transporter sortowniczy, gdzie są studzone powietrzem z wentylatorów po czym następuje sortowanie i kontrola jakości. Wyroby o odpowiednich parametrach są pakowane i przesyłane do magazynu wyrobów gotowych.

Na tym etapie procesu produkcyjnego energia elektryczna zużywana jest w szczególności przez: sprężarki, pompy próżniowe, zasilacze, mechanizmy prasujące, automaty, transportery, odprężarki, zespół urządzeń służących do usuwania kapy i zatapiania obrzeży, wentylatory, szlifierki, myjkę ultradźwiękową, suszarkę, transportery i pakowarki.

Produkcja ręczna w Spółce odbywa się analogicznie do produkcji mechanicznej, z kilkoma wyjątkami opisanymi poniżej.

Zestaw jest wytworzony w tej samej zestawiarni, która obsługuje produkcję mechaniczną, w sposób opisany wcześniej. Następnie przewożony jest na wydział produkcji ręcznej. Po rozładunku na terenie produkcji ręcznej następuje odważenie ustalonej porcji zestawu do pojemnika dzwonowego, do którego wcześniej naważona została odpowiednia ilość pokruszonej w kruszarce stłuczki szklanej. Gotowy zestaw jest zasypywany z użyciem elektrowciągu do silosa przywannowego, skąd zasypnik elektryczny podaje go do części topliwnej pieca wannowego do wytopu masy szklanej bezbarwnej.

W przypadku szkieł kolorowych zestaw szklarski przygotowywany jest poprzez zmieszanie wcześniej naważonych odpowiednich surowców (w tym barwiących) w małej zasilanej energią elektryczną mieszarce bębnowej i następnie jest ręcznie zasypywany do pieca donicowego lub pieca wyrobowego do wytopu masy szklanej kolorowej.

Zestaw w piecu wannowym topiony jest w temperaturze powyżej 1500°C z zachowaniem etapów opisanych wcześniej dla produkcji mechanicznej. W procesie topienia wykorzystywane są palniki gazowe oraz wentylatory, które dostarczają potrzebne powietrze do spalania gazu.

Istotną różnicą jest w tym przypadku brak zasilaczy, które podają szkło do formowania w produkcji mechanicznej i gdzie wszystkie elementy procesu, takie jak np. pobranie szkła, rozdmuchanie kropli szklanej, formowanie, chłodzenie są wykonywanie przez maszyny. W przypadku produkcji ręcznej hutnicy formujący wyroby szklane pobierają odpowiednie porcje szkła bezpośrednio z części wyrobowej pieca a cały proces formowania wykonywany jest ręcznie przez człowieka. Aby umożliwić jednoczesne formowanie wyrobów o różnych gabarytach, szkło w poszczególnych otworach wyrobowych musi mieć różną temperaturę. Realizowane jest to poprzez usytuowanie kanału, którym szkło wpływa do części wyrobowej (tzw. przepustu) nie w osi pieca lecz przy jego bocznej ścianie oraz odpowiednie ustawienie palników części topliwej pieca.

Ręczne formowanie wyrobów realizowane jest przez zespoły hutnicze składające się z kilku pracowników (najczęściej 3-7). Do pobierania porcji szkła z części wyrobowej pieca służy tzw. piszczel - jest to rurka ze stali chromoniklowej, która w kolejnych etapach produkcji służy także do rozdmuchiwania porcji szkła, aby nadać wstępny kształt produktowi. Ostateczny kształt wyrobu otrzymywany jest poprzez dalsze rozdmuchiwanie porcji szkła po umieszczeniu jej w drewnianej lub metalowej formie. Ze względu na wysoką temperaturę, w obszarze formowania wyrobów przez hutników panują trudne warunki pracy. Dla poprawy tych warunków stosuje się chłodzenie obszarów pracy hutników przy wannie. Realizowane jest ono poprzez wentylatory, których podmuch skierowany jest bezpośrednio na hutników, a także przez kanał wentylacyjny, który jest zasilany poprzez wentylatory cyrkulacyjne. W wykonywaniu większych wyrobów pracę hutników wspomagają obrotniki piszczeli, które automatycznie realizują obrotowy ruch piszczeli wokół własnej osi zapobiegający deformacji wyrobów mających na tym etapie jeszcze bardzo wysoką temperaturę. Po uformowaniu produktu następuje oddzielenie uformowanego wyrobu od piszczeli.

Tak samo jak przy produkcji mechanicznej, każdy wyrób szklany po uformowaniu ręcznym musi być poddany procesowi odprężania. Odprężanie wyrobów szklanych polega na przetrzymaniu wyrobów przez określony czas w tzw. górnej temperaturze odprężania i powolnym obniżaniu temperatury wyrobów do tzw. dolnej temperatury odprężania. Temperatury te zależą od składu chemicznego szkła, natomiast czas odprężania zależy od grubości wyrobów. Proces odprężania odbywa się piecach tunelowych tzw. odprężarkach podzielonych na odpowiednie strefy, w których utrzymuje się zadane temperatury, a przesuwna żaroodporna siatka ma za zadanie transportować odprężane wyroby przez te strefy. Piece te zasilane są energią elektryczną.

Kolejnym etapem jest tzw. opękiwanie kap, które polega na oddzieleniu od wyrobu naddatku technologicznego szkła wynikającego ze sposobu formowania, wykorzystując do tego celu naprężenia termiczne wyzwalane podczas nagrzewania wyrobów w miejscu wcześniejszego zarysowania powierzchni.

Ponadto, wyroby wymagają także szlifowania powierzchni. W tym celu używane w tym procesie są szlifierki stołowe ręczne. Następnie, produkty są myte w myjkach, oraz suszone oraz poddawane wnikliwej kontroli jakości i pakowane.

Część wyrobów może zostać również zdobiona poprzez piaskowanie, malowanie lub grawerowanie.

W dziale obróbki produkcji ręcznej znajduje się 5 ciągów do szlifowania, mycia i suszenia wyrobów szklanych. Oszlifowane wyroby są myte w komorze wstępnej przy użyciu wody bez dodatków środków czyszczących za pomocą systemu dysz, które to zraszają produkty. Następnie mycie odbywa się w komorze końcowej także w systemie dysz, ale przy użyciu wody z dodatkiem środków czyszczących. Suszenie odbywa się w tunelach na ciągach obróbczych, do których podawany jest strumień ciepłego powietrza z wentylatorów, które wykorzystują wymienniki woda-powietrze.

Innemu procesowi poddawane jest suszenie i mycie wyrobów z tzw. „cienką szyjką” (np. karafka). Są one myte za pomocą wprowadzonych do nich specjalnych dysz strumieniowych z regulacją wysokości. Suszenie tych wyrobów odbywa się za pomocą sprężonego powietrza.

Część wyrobów podlega piaskowaniu. Piaskowanie dotyczy drobnych napisów (np. logo) lub wzorów zdobniczych. Piaskowanie polega na mechanicznym procesie matowienia powierzchni szkła za pomocą strumienia piasku pod wysokim ciśnieniem (sprężone powietrze) i przy użyciu karbo korundu.

Wyroby gotowe formowane ręcznie oraz automatycznie mogą być zdobione różnymi technikami: sitodrukiem bezpośrednim za pomocą automatów wielokolorowych oraz półautomatów jednokolorowych, sitodrukiem pośrednim (kalkomania), malowanie ręczne lub natryskowe, a także grawerowanie lub szlifowanie. W trakcie procesu produkcyjnego polegającego na wykonaniu dekoracji szkła kalkomanią, malowaniem ręcznym lub natryskowym. Sitodruk bezpośredni, grawerowanie oraz szlifowanie wyrobów realizowane jest przez automaty zużywające energię elektryczną. W każdym rodzaju zdobienia z wyjątkiem grawerowania i szlifowania konieczne jest utrwalenie naniesionej dekoracji polegające na tzw. wypaleniu (suszeniu) wyrobów.

W zależności od użytych farb i preparatów wyroby podgrzewa się do odpowiedniej temperatury w piecach do wypalania. Piece zużywają energię do grzania oraz do pracy wentylatorów cyrkulacyjnych i studzących wyroby w końcowej fazie procesu. Końcowym etapem zdobienia jest sortowanie i pakowanie wyrobów. Używane są tutaj maszyny do pakietowania oraz foliowania gotowych palet z wyrobami zużywające energię elektryczną.

Na tym etapie procesu produkcyjnego energia elektryczna zużywana jest w szczególności przez: urządzenia na zestawiarni, kruszarki, wagi, wyciągi, zasypniki, wentylatory, obrotniki, odprężarki, szlifierki, myjki, suszarki, urządzenia do piaskowania i transportery.

Podsumowując, Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji szkła gospodarczego sposobem ręcznym i sposobem mechanicznym. Procesy produkcyjne zachodzące w Spółce można podzielić na następujące etapy:

sporządzanie zestawu szklarskiego,
wytop masy szklanej,
formowanie wyrobów,
odprężanie wyrobów,
obcinanie kap i szlifowanie obrzeży,
mycie i suszenie wyrobów,
zatapianie obrzeży,
dekorowanie,
sortowanie (końcowa kontrola jakości),
pakowanie gotowych wyrobów.

Na każdym z powyższych etapów produkcyjnych dochodzi do zużycia energii elektrycznej, niemniej jednak, w opinii Spółki nie każdy etap produkcyjny może zostać zaklasyfikowany jako proces mineralogiczny.

W uzupełnieniu wniosku z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.) Wnioskodawca wskazał, że wyroby produkowane przez Spółkę w końcowych etapach produkcji mogą być zdobione różnymi metodami - malowane sitodrukiem bezpośrednim, kalkomanią, zdobione ręcznie lub natryskowo, a także grawerowane i szlifowanie.

Sitodruk bezpośredni realizowany jest przez automaty i półautomaty malujące. Również grawerowanie i szlify głębokie wykonywane są maszynowo. W każdym wymienionym przykładzie urządzenia zużywają energię elektryczną.

Zdobienie ręczne, natryskowe oraz kalkomania nie angażują bezpośrednio zużycia energii elektrycznej (z wyjątkiem instalacji nawiewno-odciągowych pracujących przy tych stanowiskach).

Wyroby malowane oraz zdobione kalkomanią w zależności od rodzaju użytych farb są poddawane procesowi suszenia lub wypalania w celu utrwalenia naniesionej dekoracji.

Farby organiczne wymagają jedynie suszenia w temperaturze 180°C. Pozostałe preparaty tj. farby ceramiczne, lustry, preparaty metali szlachetnych wymagają wypalania wyrobów.

Wypalanie to odbywa się w temperaturach zbliżonych do temperatury mięknięcia szkła w zależności od użytych preparatów oraz wyrobów w przedziale od 540°C-610°C. W tych temperaturach zachodzą przemiany fizykochemiczne szkła, które powodują utrwalenie naniesionej dekoracji. Po wypaleniu następuję powolne studzenie mające na celu prawidłowego usunięcia naprężeń z wyrobów szklanych.

Grawerowanie oraz szlifowanie to techniki, które nie angażują zużycia energii elektrycznej po zakończonym procesie zdobienia na automacie.

Jednocześnie Spółka zaznacza, że w odniesieniu do dekorowania szkła, zakres zapytania zawartego we wniosku został przez Spółkę ograniczony do tych elementów procesu dekorowania szkła, które wymagają ponownego wypału i odprężenia, a więc tych, w których dochodzi do zmian fizykochemicznych szkła. Pozostałe elementy procesu dekorowania szkła Spółka wyłączyła z zakresu pytania zawartego we wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie:

Czy energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby: (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów), (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem czynności socjalno-administracyjnych, będzie mogła zostać objęta zwolnieniem od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 14; dalej: „ustawa” lub „ustawa o podatku akcyzowym”) po spełnieniu warunków formalnych określonych w ustawę?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby: (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów), (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem czynności socjalno-administracyjnych, będzie mogła zostać objęta zwolnieniem od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 14; dalej: „ustawa” lub „ustawa o podatku akcyzowym”) po spełnieniu warunków formalnych określonych w ustawę.

Uzasadnienie stanowiska:

Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U.UE.L.2003.283.51) (dalej „Dyrektywa Energetyczna”) w art. 2 ust. 4 lit. b tiret piąte zastrzega, że jej postanowienia nie znajdują zastosowania do produktów energetycznych, tj. energii elektrycznej wykorzystywanej do procesów mineralogicznych.

Na gruncie polskiego porządku prawnego wyłączenie to zostało zrealizowane poprzez zwolnienie - w odniesieniu do energii elektrycznej - wprowadzone do ustawy o podatku akcyzowym na mocy art. 30 ust. 7a pkt 4. Powyższy przepis wszedł w życie 1. stycznia 2016 r. Zgodnie z jego brzmieniem, zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach mineralogicznych. Warunkami skorzystania z tego zwolnienia jest, zgodnie z ust. 7b tego samego artykułu, wykorzystanie energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii oraz przekazywanie przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu celnego, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania.

Dyrektywa Energetyczna w art. 2 ust. 4 wprowadza definicję procesów mineralogicznych, zgodnie z którą, pod pojęciem procesów mineralogicznych należy rozumieć procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych” w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej.

Polski ustawodawca zdecydował się na transponowanie powyższego przepisu wprost do ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku akcyzowym, procesy mineralogiczne to procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych” w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (Dz. Urz. UE L 293 z 24.10.1990, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 02, t. 04, str. 177, z późn. zm.; dalej: NACE).

Mając na uwadze analogiczne definicje procesu mineralogicznego zawarte w Dyrektywie Energetycznej oraz ustawie o podatku akcyzowym należy stwierdzić, że zwolnieniu energii elektrycznej z podatku akcyzowego podlega m.in. zużycie energii elektrycznej w procesach mineralogicznych zdefiniowanych poprzez odesłanie do kodu DI26 NACE. Aby zatem określić szczegółowo zakres zwolnienia należy odnieść się do definicji procesów mineralogicznych wskazanych w NACE.

Zgodnie z brzmieniem nomenklatury NACE, dział DI26 odpowiada produkcji wyrobów z pozostałych surowców niemetalicznych oraz dzieli się na następujące sekcje i podsekcje:

26.1 Produkcja szkła

26.11 Produkcja szkła płaskiego
26.12 Kształtowanie i obróbka szkła płaskiego
26.13 Produkcja szkła gospodarczego
26.14 Produkcja włókien szklanych
26.15 Produkcja i przetwarzanie innych rodzajów szkła, łącznie ze szkłem technicznym

26.2 - Produkcja ceramiki szlachetnej; produkcja ogniotrwałych wyrobów ceramicznych

26.21 Produkcja ceramicznych wyrobów gospodarstwa domowego i ozdobnych
26.22 Produkcja ceramicznych wyrobów sanitarnych
26.23 Produkcja izolatorów ceramicznych i ceramicznych osłon izolacyjnych
26.24 Produkcja pozostałych technicznych wyrobów ceramicznych
26.25 Produkcja pozostałych wyrobów ceramicznych
26.26 Produkcja ogniotrwałych wyrobów ceramicznych

26.3 Produkcja ceramicznych kafli i płytek

26.30 Produkcja ceramicznych kafli i płytek

26.4 Produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny

26.40 Produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny

26.5 Produkcja cementu, wapna i gipsu

26.51 Produkcja cementu
26.52 Produkcja wapna
26.53 Produkcja gipsu

26.6 Produkcja wyrobów betonowych, gipsowych i cementowych

26.61 Produkcja wyrobów betonowych budowlanych
26.62 Produkcja wyrobów gipsowych budowlanych
26.63 Produkcja masy betonowej
26.64 Produkcja zaprawy murarskiej
26.65 Produkcja wyrobów włóknisto - cementowych
26.66 Produkcja pozostałych wyrobów betonowych, gipsowych i cementowych

26.7 Cięcie, formowanie i wykańczanie kamieni ozdobnych i budowlanych

26.70 Cięcie, formowanie i wykańczanie kamieni ozdobnych i budowlanych

26.8 Produkcja wyrobów z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych

26.81 Produkcja artykułów ściernych
26.82 Produkcja wyrobów z pozostałych surowców niemetalicznych, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Ponadto, Spółka pragnie wskazać na Zasady Budowy Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (dalej: Zasady Budowy PKD), określone w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r., w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1885).

Zgodnie z Zasadami Budowy PKD, Polska Klasyfikacja Działalności jest klasyfikacją pochodną w stosunku do klasyfikacji macierzystej - NACE. Klasyfikacja PKD została opracowana na podstawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczych Unii Europejskiej NACE, a tym samym - dla określenia zakresu stosowania NACE w Polsce - należy posiłkować się również klasyfikacją PKD.

Mając na uwadze powyższe, dział 23 PKD (analogiczny do DI26 NACE) obejmuje:

23.1 - Produkcja szkła i wyrobów ze szkła

23.11 Produkcja szkła płaskiego
23.11.Z Produkcja szkła płaskiego
23.12 Kształtowanie i obróbka szkła płaskiego
23.12.Z Kształtowanie i obróbka szkła płaskiego
23.13 Produkcja szkła gospodarczego
23.13.Z Produkcja szkła gospodarczego
23.14 Produkcja włókien szklanych
23.14.Z Produkcja włókien szklanych
23.19 Produkcja i obróbka pozostałego szkła, włączając szkło techniczne
23.19.Z Produkcja i obróbka pozostałego szkła, włączając szkło techniczne

23.2 - Produkcja wyrobów ogniotrwałych

23.20 Produkcja wyrobów ogniotrwałych
23.20.Z Produkcja wyrobów ogniotrwałych

23.3 - Produkcja ceramicznych materiałów budowlanych

23.31 Produkcja ceramicznych kafli i płytek
23.31.Z Produkcja ceramicznych kafli i płytek
23.32 Produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny
23.32.Z Produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny

23.4 - Produkcja pozostałych wyrobów z porcelany i ceramiki

23.41 Produkcja ceramicznych wyrobów stołowych i ozdobnych
23.41.Z Produkcja ceramicznych wyrobów stołowych i ozdobnych
23.42 Produkcja ceramicznych wyrobów sanitarnych
23.42.Z Produkcja ceramicznych wyrobów sanitarnych
23.43 Produkcja ceramicznych izolatorów i osłon izolacyjnych
23.43.Z Produkcja ceramicznych izolatorów i osłon izolacyjnych
23.44 Produkcja pozostałych technicznych wyrobów ceramicznych
23.44.Z Produkcja pozostałych technicznych wyrobów ceramicznych
23.49 Produkcja pozostałych wyrobów ceramicznych
23.49.Z Produkcja pozostałych wyrobów ceramicznych

23.5 - Produkcja cementu, wapna i gipsu

23.51 Produkcja cementu
23.51.Z Produkcja cementu
23.52 Produkcja wapna i gipsu
23.52.Z Produkcja wapna i gipsu

23.6 - Produkcja wyrobów z betonu, cementu i gipsu

23.61 Produkcja wyrobów budowlanych z betonu
23.61.Z Produkcja wyrobów budowlanych z betonu
23.62 Produkcja wyrobów budowlanych z gipsu
23.62.Z Produkcja wyrobów budowlanych z gipsu
23.63 Produkcja masy betonowej prefabrykowanej
23.63.Z Produkcja masy betonowej prefabrykowanej
23.64 Produkcja zaprawy murarskiej
23.64.Z Produkcja zaprawy murarskiej
23.65 Produkcja cementu wzmocnionego włóknem
23.65.Z Produkcja cementu wzmocnionego włóknem
23.69 Produkcja pozostałych wyrobów z betonu, gipsu i cementu
23.69.Z Produkcja pozostałych wyrobów z betonu, gipsu i cementu

23.7 - Cięcie, formowanie i wykańczanie kamienia

23.70 Cięcie, formowanie i wykańczanie kamienia
23.70.Z Cięcie, formowanie i wykańczanie kamienia

23.9 - Produkcja wyrobów ściernych i pozostałych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, gdzie indziej ni es klasyfikowana

23.91 Produkcja wyrobów ściernych
23.91.Z Produkcja wyrobów ściernych
23.99 Produkcja pozostałych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, gdzie indziej niesklasyfikowana
23.99.Z Produkcja pozostałych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Przekładając powyższe na opisany stan faktyczny, Spółka wskazuje, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji szerokiej gamy wyrobów pochodzenia mineralogicznego w postaci wyrobów szklanych.

Zdaniem Spółki, będący przedmiotem wniosku i opisany w stanie faktycznym proces produkcyjny z wyłączeniem (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów) (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych jest procesem mineralogicznym, o którym mowa w art. 2 ust 1 pkt 33 ustawy o podatku akcyzowym, gdyż reprezentuje procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych”.

Powyższe Spółka opiera na klasyfikacji NACE i PKD, zgodnie z którymi produkcja szkła gospodarczego zalicza się do:

grupy PKD 23.1 - Produkcja szkła i wyrobów ze szkła,

Klasy 23.13 - Produkcja szkła gospodarczego,
- Podklasy 23.13.Z - Produkcja szkła gospodarczego,

które są odwzorowaniem NACE:

działu DI26 - Produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych,

grupy 26.1 - Produkcja szkła,
- klasy 26.13 - Produkcja szkła gospodarczego

W konsekwencji, proces produkcji wyrobów ze szkła gospodarczego, z wyłączeniem (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów), (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem czynności socjalno-administracyjnych, stanowi proces mineralogiczny w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym. Tym samym, energia elektryczna zużyta w procesie produkcji szkła i wyrobów ze szkła podlegać będzie zwolnieniu z podatku akcyzowego.

Spółka pragnie wskazać, iż analogiczny stan faktyczny do przedstawionego w niniejszym wniosku był już przedmiotem rozpatrywania przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który w przywoływanych poniżej interpretacjach orzekał o zakresie procesu mineralogicznego:

w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-274/16-1/LG) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził że „proces mineralogiczny rozpoczyna się od czynności sporządzania mieszanek surowców (zestawów) do produkcji wyrobów szklanych. W ramach tego etapu surowce po pobraniu ze składowiska są m.in. odważane oraz mieszane w odpowiednich proporcjach. Mieszanki są transportowane do zbiorników przy wannowych. Następnie mieszanki surowców pod wpływem tzw. przetapiania przekształcają się w masę szklaną a dalej są poddawane formowaniu podczas którego masa szklana uzyskuje pożądane rozmiary i kształty. Ostatnim etapem zaliczonym do procesu mineralogicznego jest odprężanie (nie kończące jednak cyklu produkcyjnego). Podczas tej czynności usuwane są w szkle naprężenia, dzięki czemu poprawa się jakość i parametry wytwarzanego produktu.”
w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-270/16-1/PK) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wyraził pogląd, iż „proces mineralogiczny rozpoczyna się od czynności sporządzania mieszanek surowców (zestawów) do produkcji wyrobów szklanych. W ramach tego etapu surowce po pobraniu ze składowiska są m.in. odważane oraz mieszane w odpowiednich proporcjach. Dodatkowo, w ramach przygotowywania zestawów, Wnioskodawca dokonuje ich osuszania, a także w procesie separacji magnetycznej obniża ilość zawartego w nich żelaza, gdyż obecność żelaza negatywnie wpływa na parametry jakościowe szkła. Mieszanki są transportowane do zbiorników przywannowych. Następnie mieszanki surowców pod wpływem tzw. przetapiania przekształcają się w masę szklaną a dalej są poddawane formowaniu podczas którego masa szklana uzyskuje pożądane rozmiary i kształty. Ostatnim etapem zaliczonym do procesu mineralogicznego jest odprężanie (nie kończące jednak cyklu produkcyjnego). Podczas tej czynności usuwane są w szkle naprężenia, dzięki czemu poprawa się jakość i parametry wytwarzanego produktu. Każdy z ww. etapów produkcji wyrobów szklanych stanowi proces podczas, którego zachodzą zmiany fizykochemiczne minerałów czy też produktów z nich uzyskanych. I każdy z tych procesów oceniany samodzielnie byłby sklasyfikowany do pozycji Dl 26 w nomenklaturze NACE. Tym samym energia elektryczna zużywana na ww. etapach produkcji - przy spełnieniu warunków formalnych - korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym.

Spółka zgadza się także z poglądem wyrażonym w powołanych powyżej interpretacjach, że nie każdy element procesu produkcyjnego należy zaliczyć do procesu mineralogicznego. Z tego względu Spółka sama wskazała, że w jej opinii energia elektryczna zużywana na etapie (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów), (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem czynności socjalno-administracyjnych, nie powinna być objęta zwolnieniem bowiem czynności te nie stanowią procesu mineralogicznego, z uwagi na fakt, że nie zachodzi podczas nich, w odróżnieniu do pozostałych etapów, przemiana fizykochemiczna szkła. Niemniej energia elektryczna zużywana przez poszczególne urządzenia na etapach, na których ma miejsce przemiana fizykochemiczna surowców mineralnych w określony produkt, jak słusznie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, powinna korzystać ze zwalniania z akcyzy bowiem etapy te stanowią proces mineralogiczny klasyfikowany do pozycji DI26 w nomenklaturze NACE.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, uzasadnienie oraz przytoczone interpretacje indywidualne,

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że energia elektryczna zużyta w opisanym w stanie faktycznym procesie produkcyjnym z wyłączeniem energii elektrycznej wykorzystywanej do: (i) obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) mycia i suszenia wyrobów, (iii) sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów), (iv) dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania oraz (v) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem czynności socjalno-administracyjnych, jest energią elektryczną wykorzystywaną w procesie mineralogicznym, zgodnie z jego definicją ustanowioną w ustawie o podatku akcyzowym i Dyrektywie Energetycznej.

Tym samym zużycie tej energii elektrycznej będzie uprawniało Spółkę do skorzystania ze zwolnienia z podatku akcyzowego, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym, pod warunkami określonym w art. 30 ust. 7b ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 i 33 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 43 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

wyroby akcyzowe oznaczają wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy,
procesy mineralogiczne oznaczają procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych” w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (Dz.Urz. UE L 293 z 24.10.1990, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 02, t. 04, str. 177, z późn. zm.).

Na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 ustawy w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (…).

Na szczeblu unijnym reguły opodatkowania m.in. energii elektrycznej określa dyrektywa Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. WE L Nr 283, s. 51 z późn. zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 405). Wskazana regulacja określa zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym wszystkich wyrobów energetycznych pozostawiając poszczególnym państwom margines swobody, dyrektywa energetyczna ustala zakres wyrobów opodatkowanych, minimalne stawki podatku, zwolnienia od podatku oraz mechanizmy jego pobierania. Zgodnie z art. 2 dyrektywy, energia elektryczna, węgiel kamienny, węgiel brunatny, koks oraz gaz ziemny stanowią „wyroby energetyczne” podlegające tej regulacji. Stosownie natomiast do art. 2 ust. 4 lit. b tiret 5 cyt. Dyrektywy Rady 2003/96/WE dyrektywa nie ma zastosowania do procesów mineralogicznych.

Wyłączenie to nie oznacza jednak, że ww. energia podlega obowiązkowemu zwolnieniu z opodatkowania. Wyłączenie to oznacza jedynie, że państwo członkowskie przy opodatkowaniu energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach mineralogicznych nie jest związane z regułami harmonizacyjnymi na poziomie wspólnotowym. Tym samym zakres zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach mineralogicznych może być określany dowolnie przez każde z państw członkowskich.

Zgodnie z art. 30 ust. 7a pkt 4, zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach mineralogicznych.

Zwolnienie to jest uwarunkowane:

wykorzystywaniem energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii;
przekazywaniem przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania (art. 30 ust. 7b ustawy).

Stosownie do art. 30 ust. 7c ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 7b pkt 2, powinno zawierać:

nazwę i adres siedziby podmiotu wykorzystującego energię elektryczną oraz jego numer identyfikacji podatkowej (NIP);
ilość wykorzystanej energii elektrycznej;
sposób wykorzystania energii elektrycznej;
datę i miejsce sporządzenia oświadczenia oraz czytelny podpis osoby składającej oświadczenie.

Zgodnie z ww. przepisami od 1 stycznia 2016 r. wprowadzono zwolnienia dla energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach mineralogicznych. Procesy te zostały zdefiniowane jako procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych”.

Należy tutaj zauważyć, że zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3037/90 w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej, celem tego rozporządzenia jest ustanowienie wspólnej statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej. Należy także wskazać, że ww. nomenklatura klasyfikuje produkcję danego towaru, natomiast w definicji procesów mineralogicznych jest mowa o procesach sklasyfikowanych na podstawie tej nomenklatury. Jest tu zatem mowa o dwóch różnych czynnościach, które w praktyce mogą lecz nie musza się pokrywać.

Jak wynika bowiem z potocznego znaczenia produkcja oznacza zorganizowaną działalność mającą na celu wytworzenie np. określonych towarów, lakonicznie ujmując jest to wytwarzanie określonych towarów.

Natomiast proces jest to ciąg następujących po sobie zmian powiązanych przyczynowo. Zgodnie z Małym słownikiem języka polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1993 r. str. 708 „proces” to przykładowo: przebieg regularnie następujących po sobie zjawisk, pozostających między sobą w związku przyczynowym; kolejno następujące po sobie zmiany fizykochemiczne: p. technologiczny, fermentacyjny, p. zapalny, p. gnilny. Tym samym jako proces należy rozumieć ciąg regularnie następujących po sobie zjawisk, pozostających między sobą w związku przyczynowym.

Należy zauważyć, że pojęcie procesu ma węższy zakres niż produkcja, która może składać się z samego procesu lecz może być też efektem kilku procesów lub też kompilacją procesów oraz czynności nie stanowiących procesu jak i też w ramach produkcji może nie zachodzić żaden proces.

Przywołać należy również definicje zaczerpnięte z Leksykonu Naukowo Technicznego Wydawnictwa Naukowo-Technicznego WNT, Warszawa 1984, zgodnie z którym „proces produkcji” oznacza zespół czynności przetwarzania surowców, materiałów i półwyrobów w wyroby; proces produkcyjny zawsze dotyczy określonego wyrobu i przebiega w określonych w komórkach produkcyjnych; podstawową częścią procesu produkcji jest proces technologiczny; ponadto w jego skład wchodzą procesy pomocnicze (magazynowanie; transport, kontrola itd.)”. Ten sam leksykon podaje również definicję procesu technologicznego, zgodnie z którą jest to podstawowa część procesu produkcyjnego, podczas której następuje zmiana kształtu przedmiotu i jego własności fizycznych, chemicznych i innych.

Wskazać w tym miejscu również należy, że Polska Klasyfikacja Działalności (PKD) będąca odpowiednikiem Statystycznej Klasyfikacji Działalności Gospodarczych w Unii Europejskiej - NACE, do czwartego poziomu klasyfikacji jest zgodna z klasyfikacją NACE i zachowuje pełną spójność i porównywalność metodologiczną, pojęciową, zakresową i kodową na poziomie czterech cyfr.

Analizując zakres czynności, które zgodnie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (Dz.U. Nr 251, poz. 1885) wchodzą w skład podklasy 23.13.Z - „Produkcja szkła gospodarczego” zauważyć należy, że zakres ten jest bardzo rozległy.

Z wyjaśnień zawartych w ww. rozporządzeniu w sprawie PKD wynika, że wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności, jest kodowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności na poziomie podklasy. Co do zasady rodzaj przeważającej działalności dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, których celem jest osiąganie zysku, oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą ustala się na podstawie procentowego udziału poszczególnych rodzajów działalności w ogólnej wartości przychodów ze sprzedaży.

Dopasowanie kodów PKD do działalności danej firmy zależy od zakresu i zasięgu jej działania. Działalność może bowiem polegać na prostym procesie, ale może również dotyczyć całego szeregu „pod-procesów”, gdzie każdy z nich jest wymieniony w różnych podklasach, klasach, grupach, działach, a nawet sekcjach klasyfikacji. Jeżeli działalność danej firmy, np. produkcja, jest zorganizowana jako zintegrowany szereg elementarnych działalności, całość jest traktowana jako jedna działalność.

W celu zaklasyfikowania jednostki do danego poziomu (grupowania) klasyfikacji PKD, niezbędne jest określenie jej działalności przeważającej, o której była mowa wcześniej. Działalnością drugorzędną jest każdy inny rodzaj działalności podmiotu, której efektem końcowym są wyroby lub usługi wykonywane dla strony trzeciej. Działalności przeważająca i drugorzędne są zazwyczaj wykonywane przy wsparciu pewnej liczby działalności pomocniczych, takich jak np. księgowość, magazynowanie, zaopatrzenie. Tak więc działalności pomocnicze to te, które są wykonywane wyłącznie po to, by wesprzeć działalność przeważającą lub drugorzędną firmy poprzez dostarczanie wyrobów lub usług wyłącznie na jej potrzeby.

Zatem klasyfikację działalności dokonuje się w pozycji odpowiadającej przeważającej działalności danego podmiotu. Natomiast na przeważającą działalność mogą składać się różne działalności z różnych dziedzin, które gdyby występowały samodzielnie byłyby zaklasyfikowane do odrębnych klasyfikacji zgodnie z ich cechami.

Wobec powyższego zakres czynności, które wchodzą w skład działu 23 PKD (odpowiednika DI 26 NACE) jest bardzo rozległy i zawiera zarówno czynności stanowiące procesy mineralogiczne jak i szereg innych czynności niestanowiących procesów mineralogicznych.

W tym miejscu należy wskazać, że w dotychczasowym orzecznictwie podatkowym Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wydaje się być utrwalone stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowywania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, polegająca na ustaleniu treści normy prawnej na podstawie możliwego sensu słów, za pomocą których sformułowano dany przepis. Podkreślić jednak należy, że proces ten nie może jednak ograniczać się jedynie do semantycznych czy syntaktycznych reguł języka. Konieczne jest zatem także odwołanie się do tego, co prawodawca przez dane słowa chce osiągnąć.

Przypomniał o tym Naczelny Sąd Administracyjny w szczególności w uchwale składu pięciu sędziów z dnia 24 czerwca 1996 r. sygn. FPK 6/96 (ONSA 1996, z. 3, poz. 106), powołując się na pogląd wyrażony przez Ryszarda Mastalskiego. Podkreśla on, że nazwy przejęte przez prawo podatkowe z innych gałęzi prawa nie mogą oznaczać tych samych pojęć, służą bowiem do budowania określonych pojęć właśnie w prawie podatkowym i stanowią wraz z innymi cechami ustaw podatkowych część składową nowych kompleksów pojęć, uzyskując cechy swoiste, niezbędne do założonych przez normodawcę celów opodatkowania. Prawo podatkowe bowiem, aby mogło wypełniać swoje zadania, może być wiązane tylko własnymi pojęciami. Dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać „podatkowego” rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę i zważać na to, czy przyjęcie innego, na przykład cywilnoprawnego punktu widzenia nie prowadzi do uchylania się danego podmiotu od opodatkowania albo też do zmniejszenia jego obciążeń podatkowych (R. Mastalski: Interpretacja prawa podatkowego, źródła prawa podatkowego i jego wykładnia, Wrocław 1989, s. 98-100) – por. uchwała składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 1999 r. sygn. FPK 1/99.

Należy również wskazać, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są w swojej istocie odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej, przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe.

Wobec powyższego za proces mineralogiczny w rozumieniu art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym należy rozumieć proces, w którym następuje przemiana fizykochemiczna minerałów (związków chemicznych powstałych wskutek procesów geologicznych).

W konsekwencji zwolnieniu od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy podlega wyłącznie energia elektryczna zużywana w ww. procesie po spełnieniu pozostałych warunków określonych w ustawie. Zatem nie obejmuje całokształtu produkcji a jedynie ściśle określony etap całego procesu produkcyjnego.

Podkreślić należy, że zwolnienie o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy jest zwolnieniem przedmiotowym, a nie podmiotowym. Sam fakt, że podatnik wykonuje działalność skalsyfikowaną w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 tj. uzyskuje gotowe produkty w wyniku m.in. procesów mineralogicznych, nie oznacza, że wszystkie etap produkcji winne być objęte ww. zwolnieniem nawet jeśli pośrednio są związane z procesem mineralogicznym, lecz który obiektywnie rzecz ujmując nie mogą być uznany za procesy mineralogiczne.

Ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe wymaga dokonania wykładni zawężającej aby inne podmioty, nie korzystające przywileju podatkowego, jakim niewątpliwie jest zwolnienie z akcyzy, nie były dyskryminowane. Rozszerzanie procesu mineralogicznego na inne czynności obiektywnie i racjonalnie niezwiązane bezpośrednio z tym procesem jest zatem niedopuszczalne. Fakt, że podmiot wytwarza produkty m.in. w wyniku procesów mineralogicznych, nie może stanowić przesłanki, aby dla celów podatkowych całą jego działalność traktować kompleksowo. Ustawodawca wprowadzając narzędzie wsparcia dla podmiotów, które w ramach prowadzonej działalności przeprowadzają m.in. procesy mineralogiczne, objął tym wsparciem wyłącznie pewien ściśle określony etap działalności produkcyjnej.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy stwierdzić należy, że nie wszystkie etapy produkcyjne wobec których Wnioskodawca zamierza stosować zwolnienie o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 po spełnieniu pozostałych warunków formalnych określonych w ustawie, mogą zostać zaklasyfikowane jako procesy mineralogiczne.

Istotą przepisu art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy jest zwolnienie z akcyzy dla energii elektrycznej efektywnie zużytej w procesie mineralogicznym – procesie technologicznym będącym częścią procesu produkcyjnego w wyniku którego następuje przemiana fizykochemiczna minerałów (związków chemicznych powstałych wskutek procesów geologicznych). Tym samym dotyczy wyłącznie energii wykorzystanej w ściśle określonym procesie i nie obejmuje energii wykorzystanej do przygotowania tego procesu, w trakcie tego procesu (ale bezpośrednio nie uczestniczącej w tym procesie) jak również wykorzystania energii elektrycznej po zakończeniu procesu mineralogicznego. Gdyby zamiarem racjonalnego ustawodawcy było objęcie zwolnieniem takiego zużycia energii elektrycznej z pewnością taką normę prawną by ustanowił.

W sytuacji gdy na produkcję wyrobów ze szkła składają się różne czynności i procesy z różnych dziedzin, które warunkują uzyskanie gotowego produktu nie ma dostatecznego uzasadnienia, by językowe znaczenie pojęcia "procesy mineralogiczne" rozszerzać na inne jeszcze pojęcia mające swoje odrębne i czytelne znacznie (jak rozładunek i magazynowanie surowców czy przetwarzanie odpadów (kruszenie stłuczki) podczas gdy proces mineralogiczny sprowadza się do pewnej przemiany fizykochemicznej minerałów (por. prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

O ile zatem Wnioskodawca słusznie wskazuje, że nie każdy element procesu produkcyjnego należy zaliczyć do procesu mineralogicznego, o tyle zakres zwolnienia który przedstawia i który zamierza objąć zwolnieniem jest w ocenie Organu zbyt szeroki.

Wobec powyższego do procesów mineralogicznych, obok tych już wyłączonych przez Spółkę, zdaniem Organu nie można zaliczyć również:

etapu rozładunku i ułożenia nabywanego piasku w magazynach oraz jego suszenia i oczyszczania, a następnie magazynowania;
etapu rozładowywania, uzdatniania i magazynowania w zbiornikach dobowych pozostałych surowców do produkcji szkła;
kruszenia stłuczki;
wykorzystania pozostałych urządzeń zużywających energię elektryczną (m.in. urządzeń transportowych, wytwarzających sprężone powietrze) do etapów nie stanowiących procesów mineralogicznych w ścisłym tego znaczeniu.

Wskazane wyżej etapy w istocie stanowią procesy przygotowawcze do produkcji i dopełniające produkcję, co nie jest tożsame z procesem mineralogicznym w ścisłym tego znaczeniu.

Zwrócić należy uwagę, że powyższe etapy następują przed właściwym procesem mineralogicznym, który zdaniem Organu rozpoczyna się w momencie rozpoczęcia sporządzania zestawu szklarskiego tj. odważenia wymaganych ilości surowców, które zsypywane są do zbiornika głównego, a następnie pneumatycznie przesyłane do mieszarki, mieszane. Tak sporządzony ujednorodniony zestaw trafia do pieca szklarskiego, w którym jest topiony w wysokiej temperaturze, gdzie jak wskazuje Wnioskodawca zaczynają przebiegać jednocześnie różne zjawiska i procesy fizykochemiczne.

Powyższe wynika również z orzeczeń sądów administracyjnych, które wyraźnie wskazują, że gdy mowa jest w ustawie o zwolnieniu energii elektrycznej wykorzystywanej do określonego celu czy procesu, to dany cel czy proces należy traktować ściśle tj. zakres zwolnienia obejmuje jedynie zużycie energii elektrycznej w bezpośrednim procesie i nie obejmuje procesów przygotowawczych do tego procesu ani mających miejsce po zakończeniu właściwego procesu (por. prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 18 sierpnia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 812 potwierdzony wyrokiem NSA z 21 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 425/13, prawomocny wyrok WSA w Poznaniu z 8 listopada 2012 r. sygn. III SA/Po 640/12).

Stanowisko takie wynika również z orzeczenia WSA w Łodzi z 16 września 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 569/16, WSA w Opolu z 21 października 2016 r. sygn. akt I SA/Op 183/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 633/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 648/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 649/16, WSA w Kielcach z 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 653/16, WSA w Kielcach z 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 654/16, WSA w Szczecinie z 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 1129/16, WSA w Kielcach z 26 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 701/16, WSA w Gliwicach z 27 lutego 2017 r. sygn. akt III SA/Gl 1145/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 978/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 983/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 984/16 i WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 985/16 dotyczących przedmiotowego zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach mineralogicznych oraz prawomocnego orzeczenie WSA w Krakowie z 10 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 1029/16 jak również orzeczenia WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Go 329/16, WSA w Gliwicach z 23 lutego 2017 r. sygn. akt III SA/Gl 1466/16 oraz WSA w Gliwicach z 1 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Gl 55/17 - dotyczące wprowadzonego od 1 stycznia 2016 r. zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych

Równocześnie w zakresie zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej do celów redukcji chemicznej wprowadzonego art. 30 ust. 7a ustawy WSA w Krakowie 25 stycznia 2017 sygn. akt I SA/Kr 1416/16 oraz WSA w Lubinie 27 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Lu 768/16 nie miały wątpliwości, że zwolnienie nie obejmuje całej działalności podmiotów wykonujących w ramach tej działalności procesów redukcji chemicznej, a jedynie energię elektryczną która zostaje zużyta ściśle i bezpośrednio w celu przeprowadzenia reakcji redukcji chemicznej i nie obejmuje czynności poprzedzających, zachodzących w trakcie jak i czynności mających miejsce po dokonaniu się już reakcji redukcji chemicznej, a także czynności pomocniczych jedynie pośrednio uczestniczących w redukcji chemicznej.

W związku z powyższym energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby:

obcinania kap i szlifowania obrzeży wyrobów;
mycia i suszenia wyrobów,
sortowania (końcowej kontroli jakości wyrobów);
dekorowania, z wyjątkiem ponownego wypału i odprężania
pakowania wyrobów gotowych;
czynności socjalno-administracyjnych;
rozładunku i ułożenia nabywanego piasku w magazynach oraz jego suszenia i oczyszczania, a następnie magazynowania;
etapu rozładowywania, uzdatniania i magazynowania w zbiornikach dobowych pozostałych surowców do produkcji szkła;
kruszenia stłuczki
wykorzystania pozostałych urządzeń zużywających energię elektryczną (m.in. urządzeń transportowych, wytwarzających sprężone powietrze) do etapów nie stanowiących procesów mineralogicznych w ścisłym tego znaczeniu.

będzie mogła zostać objęta zwolnieniem od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy po spełnieniu warunków formalnych określonych w ustawę.

Wskazać również należy, że opisany pierwotnie w stanie faktycznym proces utrwalenia naniesionej dekoracji polegający na tzw. wypaleniu (suszeniu) wyrobów obejmuje jedynie sprecyzowany w uzupełnieniu wniosku proces wypalenia, odbywający się w temperaturach zbliżonych do temperatury mięknięcia szkła w zależności od użytych preparatów oraz wyrobów w przedziale od 540°C-610°C, w trakcie którego zachodzą przemiany fizykochemiczne szkła powodujące utrwalenie naniesionej dekoracji oraz następujący po wypaleniu proces studzenia mający na celu prawidłowe usunięcia naprężeń z wyrobów szklanych.

Zważywszy, że nie wszystkie czynności w opisanym przez Wnioskodawcę opisie procesu produkcyjnego mogą zostać zakwalifikowane do procesu mineralogicznego uprawniającego do zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 ustawy po spełnieniu pozostałych warunków formalnych, tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy Organ zobligowany jest uznać to stanowisko za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Nie mniej powołane interpretacje potwierdzają stanowisko Organu zawarte w przedmiotowej sprawie. W interpretacjach tych do procesu mineralogicznego nie jest zakwalifikowany m.in. rozładunek i magazynowanie surowców oraz przetwarzanie stłuczki szklanej wykorzystywanej następnie do produkcji. Natomiast osuszanie surowców i proces separacji magnetycznej następuje bezpośrednio w ramach sporządzania zestawu szklarskiego tj. etapu który u Wnioskodawcy następuje jeszcze przez sporządzeniem zestawu (zgodnie z opisem stanu faktycznego).

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin