2017.05.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.29.2017.1.JŻ
z 8 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 15 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

S. GmbH & Co.KG (dalej: Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Niemczech i rezydentem podatkowym tego kraju. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy na terytorium Niemiec jest sprzedaż rolet, żaluzji, markiz, systemów automatyki budynków, artykułów dekoracyjnych i ogrodowych, tj. namiotów, pawilonów chroniących przed słońcem, zadaszeń tarasów przydomowych. Celem dokonywania sprzedaży swoich towarów do odbiorców w Polsce i odbiorców zagranicznych (zarówno na terytorium Unii Europejskiej jak i państw spoza Unii Europejskiej) Wnioskodawca dokonał rejestracji na potrzeby podatku VAT w Polsce.

Wnioskodawca w ramach działalności na terytorium Polski po stronie zakupów dokonuje następujących transakcji:

import towarów z Chin,
przesuniecie towarów należących do Wnioskodawcy z Niemiec do Polski,
nabycia towarów od dostawców z Polski, celem ich dalszej odsprzedaży,
nabycia poniżej wskazanych usług od podmiotu powiązanego - polskiej spółki - córki:
1. usługi logistyczne/spedycyjne i magazynowe - dotyczące towarów posiadanych przez Wnioskodawcę na terenie Polski - obejmujące w szczególności następujące czynności faktyczne:
  - usługi handlingu: rozładunek/załadunek, rozlokowywanie, sortowanie;
  - paletyzowanie towaru;
  - przeładunek towarów (cross docking);
  - konfekcjonowanie/składanie zestawów (co-packing);
  - foliowanie;
  - komisjonowanie (order picking);
  - kompletacja/dekompletacja (picking);
  - kontroli jakości towarów;
  - etykietowanie (labeling);
  - pakowanie/przygotowanie do wysyłki;
  - wysyłka/transport;
  - zarządzanie opakowaniami zwrotnymi;
  - inwentaryzacja i raportowanie stanów magazynowych, informowanie o stanie jakościowym i ilościowym towarów znajdujących się w magazynie,
  - insertowanie np. faktur, kart gwarancyjnych, materiałów reklamowych;
2. usługi wsparcia sprzedaży - realizowane przez pracowników polskiej spółki córki - dotyczące sprzedaży w ramach marki R. do potencjalnych nabywców z siedzibą w Polsce lub za granicą. Ta usługa obejmuje w szczególności następujące czynności:
  - wizyty w siedzibie klientów lub potencjalnych klientów
  - utrzymywanie oraz rozwijanie relacji z obecnymi i nowymi klientami,
  - ustalanie spotkań,
  - wsparcie reklamowe i marketingowe;

Należy podkreślić, iż w kontekście nabywanej usługi wsparcia sprzedaży to nadal Wnioskodawca z terytorium Niemiec podejmuje kluczowe decyzje biznesowe i steruje całością sprzedaży R. do klientów polskich i zagranicznych. Uprawnienia te obejmują następujące sfery działalności:

wsparcie administracyjne (w tym zatwierdzanie wydatków przez lokalnych przedstawicieli handlowych, przepływ środków pieniężnych);

planowanie dla celów marketingowych;

ustalanie standardów sprzedaży, cen/ warunków (w tym warunków płatności);

tworzenie i / lub zmiany specyfikacji zamówień;

ustalanie celów sprzedaży (w tym typowanie klienta/dostawcy);

ustalanie zasad dotyczących zniżek, bonusów, promocji;

ustalanie postanowień umów z doradcami zewnętrznymi;

zatwierdzanie/odmowa akceptacji ofert/umów z klientami, roszczeń po transakcyjnych;

zatwierdzanie budżetu marketingowego;

kontakt z lokalnymi organami podatkowymi w przypadku kontroli podatkowej;

Po stronie sprzedaży Wnioskodawca dokonuje lub będzie dokonywać następujących transakcji:

sprzedaży wysyłkowej towarów z terytorium Polski do osób fizycznych z krajów Unii Europejskiej.
sprzedaży swoich towarów do polskich podatników VAT,
w dalszej przyszłości, Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży do zagranicznych podatników VAT z terytorium kraju - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów i/ lub eksport towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w myśl przepisów ustawy o VAT na terytorium Polski dla celów nabywania usług od polskich podatników, w tym od Spółki?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w myśl przepisów ustawy o VAT na terytorium Polski dla celów nabywania usług od polskich podatników, w tym od Spółki.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z kolei, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zaznaczyć, iż zarówno przepisy ustawy o VAT jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej „Rozporządzenie”).

W myśl art. 11 Rozporządzenia na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (implementowanego w art. 28b ustawy o VAT) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” (z punktu widzenia statusu usługobiorcy) oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się:

wystarczającą stałością oraz

odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego,

by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stałość, jak i odpowiedniość tej struktury (jeśli chodzi o zaplecze personalne i techniczne) oceniać należy w kontekście tego czy struktura ta jest w stanie skonsumować usługi przez siebie nabywane. Jeśli tak - to wówczas jest, dla tych właśnie usług, stałym miejscem prowadzenia działalności. W przeciwnym razie należy daną strukturę uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Definicję zawartą w Rozporządzeniu w znacznym stopniu uwzględnia dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości (ETS/TSUE). W orzeczeniach tych w szczególności można odnaleźć wskazówki w jaki sposób rozumieć kryterium zasobów ludzkich i technicznych, czy też kryterium stałości.

Z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości wynika zatem, że ze stałym miejscem prowadzenia działalności (innym niż miejsce siedziby podatnika) mamy do czynienia w przypadku, gdy w miejscu tym są stale obecne minimalne zasoby ludzkie i techniczne, które pozwalają wykonać dane usługi w sposób niezależny, jak również zachowana jest pewna minimalna skala działalności - zob. orzeczenia ETS/TSUE z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt, z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg- Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam, z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern. z dnia 7 maja 1998 r w sprawie C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii, z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory Sp. z o.o przeciwko Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku.

Pierwszą zatem z przesłanek, którą należy rozważyć celem ustalenia, że podmiot ma stałe miejsce prowadzenia działalności, to wystarczająca stałość (tej struktury). Tylko struktura charakteryzująca się wystarczającą stałością może być uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Trybunał Sprawiedliwości charakteryzuje "wystarczającą stałość" w pierwszej kolejności poprzez odwołanie się do wystarczającego stopnia tej stałości (ARO Lease, C-190/95). W sprawie Planzer Luxembourg, C-73/06 stwierdzono, że "owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny".

Rzecznik Generalny Poiares Maduro w opinii do sprawy z dnia 12 maja 2005 r. C-452/03 RAL (Channel Islands) Ltd and Others przeciwko Commissioners of Customs & Excise stwierdził, m.in. że struktura organizacyjna powinna cechować się takim stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania. Wskazał także, że stała obecność personelu w lokalach przedsiębiorstwa przydaje danej strukturze cechy trwałości.

Drugą z przesłanek, którą należy wziąć pod uwagę przy kwalifikacji stałego miejsca prowadzenia działalności to odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W początkowych wyrokach Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że brak w danym państwie własnych pracowników oraz odpowiedniej struktury organizacyjnej (w postaci zaplecza technicznego) wyklucza uznanie stałego miejsca prowadzenia działalności w tym kraju (ARO Lease C-190/95).

Pogląd ten ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału. Kwestia działania za pomocą podmiotów trzecich była m.in. przedmiotem rozważań wspomnianego powyżej Rzecznika Generalnego Poiares Maduro (sprawa C-452/03 RAL Channel Islands i inni). Jak wynika z jego opinii w sprawie niezbędne zaplecze osobowe może być zapewnione również poprzez wykorzystanie zasobów zewnętrznych, czyli poprzez tzw. outsourcing.

Z kolei w orzeczeniu z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że duńskie przedsiębiorstwo jako takie nie miało w Zjednoczonym Królestwie ani pracowników, ani własnych lokali. Jednakże przedsiębiorstwo duńskie uzyskało w drodze umów z angielską spółką zależną, działającą jako jej agent, zasoby ludzkie i techniczne niezbędne, aby świadczyć swe usługi turystyczne na terytorium Zjednoczonego Królestwa. Trybunał orzekł w tym kontekście, iż "przedsiębiorstwo umiejscowione w Zjednoczonym Królestwie funkcjonuje jako oddział swojej jednostki macierzystej".

Na podstawie tego orzeczenia można zająć stanowisko, ze wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może więc "stworzyć" wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Ponadto, jak wskazał Rzecznik Generalny, "niezbędna struktura organizacyjna będzie nieuchronnie różnić się w zależności od sektora, którego sprawa dotyczy".

W świetle powyższych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że "kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników. Zasadnicze wydaje się istnienie stosownej struktury organizacyjnej, która jest konieczna i wystarczająca do świadczenia usług, natomiast sposób pozyskania niezbędnych do świadczenia tych usług zasobów ludzkich jest kwestią drugorzędną" (por. Skorupa P. Wróblewska K. "Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a VAT - uwagi na tle przepisów rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 oraz orzecznictwa TSUE"(Przegląd podatkowy nr 7 z 2003r., s. 23 i następne) - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2015 r, sygn. akt I FSK 2004/13.

Analizując pierwszą z przesłanek, tj. wystarczającą trwałość pamiętać należy, że przesłanka ta powinna być każdorazowo oceniana w zależności od konkretnego przypadku.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z przedstawionym stanem faktyczny wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność handlową na terytorium Polski. W jego przypadku o trwałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będzie decydowała m.in. jego aktywność, która wiąże się z zawarciem ze Spółką (spółką-córką) współpracy mającej na celu realizację usług logistycznych, spedycyjnych/magazynowych i usług wsparcia sprzedaży (na czas nieokreślony).

Zakres współpracy podyktowany jest zintensyfikowaną działalnością handlową (kupno-sprzedaż na terytorium kraju, import z Chin, sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju do innych państw Członkowskich Unii Europejskiej, WDT, eksport). Działalność w tym zakresie realizowana przez Wnioskodawcę wymaga stałej i trwałej współpracy ze Spółką. Na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajmie od Spółki m.in. powierzchnie magazynowe, będzie korzystał z szeregu usług logistycznych, spedycyjnych, usług wsparcia sprzedaży oraz pozyska dwóch pracowników w ramach outsourcingu.

Jeżeli chodzi natomiast o zapewnienie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego to również, biorąc pod uwagę charakter wykonywanej działalności handlowej zaplecze to należy uznać za wystarczające.

Wymagane zaplecze personalne i techniczne Wnioskodawca zapewni poprzez korzystanie z usług świadczonych przez Spółkę (usługi logistyczne, spedycyjne, magazynowe, wsparcia sprzedaży, outsourcing pracowniczy). W celu realizacji działalności na terenie Polski pracownicy outsourcingowi Wnioskodawcy będą pozyskiwać m.in. klientów, a także pomagać w realizacji wszelkich zleceń na terytorium Polski. Ponadto z działalnością Wnioskodawcy wiąże się wiele ryzyk, np. związanych z reklamacjami dostarczanych klientom towarów. Za sprawą ścisłej współpracy ze Spółką w zakresie usług wsparcia sprzedaży Wnioskodawca zapewni swoim odbiorcom/klientom możliwość rozwiązywania powstałych problemów (także tych powstałych w trakcie transportu), poprzez m.in. doradztwo call center, doradztwo w zakresie sprzedaży asortymentów produktów na rzecz klientów, organizację procedury reklamacyjnej. Osoby zaangażowane w realizacje tych usług będą posiadać odpowiednią wiedzę do wykonywania tego typu zadań pozostając w stałej dyspozycji klienta.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie na terenie Polski posiadać zarówno pomieszczenia magazynowe (niezbędne do przechowywania towarów) wraz z niezbędną obsługą magazynowo-logistyczną, obsługą wsparcia sprzedaży ale także niezbędny personel. Poprzez tak stworzoną infrastrukturę Wnioskodawca będzie mógł wykorzystać (konsumować) w celu realizacji opodatkowanej działalności gospodarczej zakupione na terytorium Polski usługi.

Nie stoi temu na przeszkodzie fakt, że Wnioskodawca zachowa uprawnienia do „sterowania” swoją działalnością z kraju swojej siedziby w Niemczech. W sytuacji bowiem posiadania wynajętych pomieszczeń magazynowych, bieżącej współpracy ze Spółką (spółką-córką) świadczącej na jego rzecz usługi z wykorzystaniem własnego personelu w zakresie logistyki/spedycji/magazynowania konieczność zapewnienia koordynacji działań Wnioskodawcy na miejscu w Polsce zostanie zapewniona (to samo dotyczy koordynacji prac outsourcingowych pracowników w zakresie usług wsparcia sprzedaży). „W dobie nowoczesnych form zarządzania na odległość, konferencji on line możliwe jest kierowanie działaniami podmiotu gospodarczego z kraju siedziby, jednakże w tej kwestii (...) można wskazać, iż taki model zarządzania jest podobny do kierowania działalnością firm krajowych. Można w takiej sytuacji stwierdzić, że personel zewnętrzny podlega analogicznej kontroli i nadzorowi jak pracownicy pracujący dla spółki” (tu: Wnioskodawcy) - zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r, sygn akt III SA/Wa 3741/14.

Powyższe prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki warunkujące uznanie, że posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w myśl przepisów ustawy o VAT na terytorium Polski dla celów nabywania usług od polskich podatników, w tym od Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin