Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.143.2017.1.ŁS
z 21 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego ­ jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 30 października 2009 r. Wnioskodawca zawarł z B. umowę kredytu. W związku z brakiem płatności umowa w dniu 21 grudnia 2010 r. została wypowiedziana. Następnie wierzyciel pierwotny wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w T., Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt I XXXXX nadał klauzulę wykonalności. Postępowanie prowadzone przez Komornika Sądowego uległo umorzeniu w dniu 24 kwietnia 2014 r. Dnia 26 listopada 2014 r. P. XX XXX, zawarła z B. umowę przelewu wierzytelności. Od daty wypowiedzenia umowy tj. 21 grudnia 2010 r. do lutego 2016 r. nie zostały podjęte żadne działania windykacyjne przez firmę P. XX XXX,. W lutym 2016 r. P. XX XXX, skierował pozew do Sądu Okręgowego w T. o zapłatę kwoty 199 121,87 zł. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I XXXX XX. Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty. Wnioskodawca w złożonym sprzeciwie w dniu 31 marca 2016 r. podniósł zarzut przedawnienia wierzytelności - podniósł, że dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - termin przedawnienia wynosi trzy lata (przy czym wystarczy, aby działalność gospodarczą prowadziła jedna ze stron). Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie, roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą (osobą fizyczną), a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem, uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od dnia wypowiedzenia umowy kredytu tj. najpóźniej w grudniu 2013 r. Ponadto Wnioskodawca podniósł zarzut nieudowodnienia i niewykazania istnienia zobowiązania. W wyniku złożonego przez Wnioskodawcę sprzeciwu, Sąd Okręgowy w T. Wydział I Cywilny rozpoznał sprawę i wydał w dniu 29 sierpnia 2016 r. wyrok oddalający powództwo. Sąd uznał, że roszczenie było przedawnione, nie odnosząc się do większości pozostałych zarzutów pozwanego dotyczących nieistnienia zobowiązania, gdyż nie było to konieczne. Pismem z dnia 18 stycznia 2017 r. K. S.A. działając na rzecz wierzyciela P. XX XXX poinformował, że Wierzyciel – P. uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i poinformował, że przedawniona kwota będzie stanowiła przychód Wnioskodawcy w roku 2016 i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wierzyciel sporządzi PIT-8C i prześle go do właściwego Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychodem Wnioskodawcy (osoby fizycznej), podlegającym opodatkowaniu jest cała kwota długu wraz z odsetkami na dzień 18 stycznia 2017 r. (dzień uznania przez wierzyciela zarzutu przedawniania), mimo, że termin przedawnienia minął wcześniej?
   
2. Czy przychodem Wnioskodawcy (osoby fizycznej), podlegającym opodatkowaniu jest kwota należności głównej i odsetek ustawowych na dzień przedawnienia?
   
3. Czy obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem w dacie przedawnienia ma podstawę do wystawienia PIT-8C i w jakiej wysokości?
   
4. Czy obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem ma podstawę do wystawienia PIT-8C skoro nie wykazał w ogóle istnienia roszczenia?
   
5. Czy Wnioskodawca podlega obowiązkowi opodatkowania takiego przychodu?
   
6. Czy przychodem osoby fizycznej podlegającym opodatkowaniu jest:
   
   
   
   1. kwota zadłużenia z tytułu kapitału,
      
   2. kwota odsetek do momentu przedawnienia, czyli w okresie 3 lata od postawienia roszczenia w stan wymagalności,
      
   3. kwota odsetek naliczona przez wierzyciela, który wykupił dług, do dnia uznania przeterminowania, czyli do dnia 18 stycznia 2017 r.?
      
      
      
7. W którym momencie powstaje ewentualny przychód i czy przychód taki podlega obowiązkowi podatkowemu w chwili obecnej?
   

Zdaniem Wnioskodawcy, instytucję przedawnienia określają przepisy art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) - dalej K.c. Z przepisów tych wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (zob. art. 117 K.c.).

Organy podatkowe najczęściej wyjaśniają, że osobom fizycznym, których wierzytelności się przedawniły, informacje PIT-8C należy sporządzać (zob. stanowiące zmianę interpretacji indywidualnej pismo Ministra Finansów z dnia 16 października 2013 r. DD3/033/109/CRS/11/RD-107221/13). W interpretacji tej zapisana jest wyraźnie kwestia - kiedy powstaje przychód z przedawnienia - cytuję: „Odnosząc się do trzeciej sytuacji opisanej w stanie faktycznym, tj. przedawnienia wierzytelności z tytułu należności głównej i odsetek wymagalnych oraz jej odpisania w księgach banku w koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu, bez zwolnienia kredytobiorcy z obowiązku spłaty wierzytelności w trybie art. 508 Kodeksu cywilnego, Minister Finansów stoi na stanowisku, że w takim przypadku także u kredytobiorcy dochodzi do powstania realnego przysporzenia majątkowego, które podlega opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem, ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe. Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.”

Jeżeli więc przyjąć stanowisko reprezentowane przez organy podatkowe - w opinii Wnioskodawcy jedynym momentem, który można uznać za datę powstania przychodu z przedawnienia, jest moment przedawnienia się wierzytelności. Przyjęcie takiego stanowiska oznaczałoby, że w przedstawionej sytuacji przychód Wnioskodawcy powstał w roku, za który zobowiązanie podatkowe już uległo przedawnieniu.

Potwierdzenie takiego stanowiska zostało również zaprezentowane w prawomocnych wyrokach. I tak: wg wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 2966/08) punkt 14 uzasadnienia: „W przypadku umorzenia nie przedawnionych zobowiązań, przychód powstawałby - tak jak wskazywały organy - w dacie umorzenia zobowiązań. W przypadku przedawnienia roszczenia przychód ten powstałby z pierwszym dniem po upływie terminu przedawnienia.”, oraz punkt 16 uzasadnienia, gdzie jest napisane „przedawnienie roszczenia majątkowego (w tym przypadku przedawnienie roszczenia banku o zwrot pożyczki wraz z odsetkami) powoduje, że przekształca się ono w tak zwane zobowiązanie niezupełne (naturalne), którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji (Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, Część Ogólna, pod red. S. Dmowskiego, S. Prudnickiego, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis Warszawa 2004, str. 442). W konsekwencji, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r. (sygn. akt II FKS 1578/06), zgodnie z którym "postawionymi do dyspozycji" są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji podatnika - czyli w przypadku przedawnionego zobowiązania jest to pierwszy dzień po upływie terminu przedawnienia”.

Druga kwestia dotyczy wysokości przychodu z tytułu przedawnienia. Wnioskodawca wskazuje, że i tę kwestię wyjaśniło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16 października 2013 r. (DD3/033/109/ CRS/11/RD-107221/13) wyjaśniając, że przychód ten składa się „z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień umorzenia/przedawnienia”. A zatem przyjęcie stanowiska, że w przedstawionej sytuacji istnieje podstawa do wystawienia informacji PIT-8C oraz może to uczynić obecny wierzyciel oznaczałoby, że informację PIT-8C należy wystawić na kwotę należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia. W niniejszej sprawie, roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą, a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem, uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od daty wypowiedzenia umowy kredytu.

Zdaniem Wnioskodawcy przychód był przychodem w chwili przedawnienia roszczenia czyli najpóźniej 3 lata od daty wypowiedzenia umowy kredytu. Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, K. S.A. nie wykazał istnienia samego zobowiązania. Hipotetyczne istnienie długu nie może być podstawą do wystawienia PIT-8C. Zatem nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustęp 2 powyższego przepisu stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Źródłem przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych są między innymi inne źródła, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 października 2009 r. Wnioskodawca zawarł z B. umowę kredytu. W związku z brakiem płatności umowa w dniu 21 grudnia 2010 r. została wypowiedziana. Następnie wierzyciel pierwotny wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w T., Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt XXXXX nadał klauzulę wykonalności. Postępowanie prowadzone przez Komornika Sądowego uległo umorzeniu w dniu 24 kwietnia 2014 r. Dnia 26 listopada 2014 r. P. XX XXX, zawarła z B. umowę przelewu wierzytelności. Od daty wypowiedzenia umowy tj. 21 grudnia 2010 r. do lutego 2016 r. nie zostały podjęte żadne działania windykacyjne przez firmę P. XX XXX. W lutym 2016 r. P. XX XXX. skierował pozew do Sądu Okręgowego w T. o zapłatę kwoty 199 121,87 zł. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I XXXXXX. Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty. Wnioskodawca w złożonym sprzeciwie w dniu 31 marca 2016 r. podniósł zarzut przedawnienia wierzytelności - podniósł, że dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - termin przedawnienia wynosi trzy lata (przy czym wystarczy, aby działalność gospodarczą prowadziła jedna ze stron). Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie, roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą (osobą fizyczną), a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem, uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od dnia wypowiedzenia umowy kredytu tj. najpóźniej w grudniu 2013 r. Ponadto Wnioskodawca podniósł zarzut nieudowodnienia i niewykazania istnienia zobowiązania. W wyniku złożonego przez Wnioskodawcę sprzeciwu, Sąd Okręgowy w T. Wydział I Cywilny rozpoznał sprawę i wydał w dniu 29 sierpnia 2016 r. wyrok oddalający powództwo. Sąd uznał, że roszczenie było przedawnione, nie odnosząc się do większości pozostałych zarzutów pozwanego dotyczących nieistnienia zobowiązania, gdyż nie było to konieczne. Pismem z dnia 18 stycznia 2017 r. K. S.A. działając na rzecz wierzyciela P. XX XXX poinformował, że Wierzyciel – P. uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i poinformował, że przedawniona kwota będzie stanowiła przychód Wnioskodawcy w roku 2016 i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wierzyciel sporządzi PIT-8C i prześle go do właściwego Urzędu Skarbowego.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 2016 r. poz. 1988 z późn. zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Natomiast w myśl art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które – jako przychód z innych źródeł – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na świadczeniodawcy ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C na imię kredytobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania (na moment przedawnienia), którego kredytobiorca odmawia spłacenia.

Reasumując należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca – w dacie przedawnienia – osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny oraz przedstawione przepisy prawa należy zauważyć, iż obecny wierzyciel (który nie był wierzycielem w dacie przedawnienia zobowiązania kredytowego) nie jest obowiązany do wystawienia informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie zmienia to jednak faktu, iż odmowa przez Wnioskodawcę spłaty zaciągniętego kredytu, skutkuję powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu kapitału oraz odsetek, które były wymagalne na moment przedawnienia. Tym samym przychodem tym nie jest kwota długu wraz z odsetkami ustalona na dzień 18 stycznia 2017 r. Należy zauważyć, iż fakt nieotrzymania przez podatnika informacji PIT-8C o wysokości osiągniętych przychodów nie zwalnia z obowiązku zapłaty podatku od tych kwot. W sytuacji zatem gdy ww. przychody zostały uzyskane w momencie przedawnienia zobowiązania na Wnioskodawcy ciąży obowiązek ich wykazania i opodatkowania w zeznaniu podatkowy (PIT-36) składanym za rok w którym doszło do przedawnienia zobowiązania, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po tym zdarzeniu. Na podstawie art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ww. terminie na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłaty różnicy pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z tego zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników. Podatek niezapłacony w terminie płatności staje się zaległością podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę zgodnie z art. 53 ustawy – Ordynacja podatkowa. Jednocześnie zgodnie z art. 59 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części między innymi w skutek zapłaty (pkt 1) lub przedawnienia (pkt 9). Stosownie do art. 70 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszczy po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.