Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.9.2017.1.MKA
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 1 marca 2017 r.), uzupełnionego w dniach 14 i 15 marca 2017 r. oraz 21 kwietnia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W zeznaniu podatkowym PIT-37 za rok 2016 r. Wnioskodawczyni chciałaby rozliczyć ulgę rehabilitacyjną. W ramach ulgi rehabilitacyjnej rozliczone byłyby wydatki poniesione na rehabilitację syna. Syn, lat 5, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 17 lutego 2016 r. Orzeczenie zalicza syna do osób niepełnosprawnych z symbolem niepełnosprawności 12-C. Niepełnosprawność w wydanym orzeczeniu datuje się od 29 stycznia 2016 r. Orzeczenie dotyczy całościowego zaburzenia rozwoju w postaci zespołu Aspergera. We wspomnianym orzeczeniu wskazano, że syn Zainteresowanej wymaga zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie. W orzeczeniu zalecono również korzystanie z systemu środowiska wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych. Syn wymaga stałego współudziału rodzica w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Ponadto Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna wydała orzeczenie z dnia 15 lutego 2016 r. o potrzebie kształcenia specjalnego. W orzeczeniu tym wydano zalecenia o udziale syna w terapiach:

• logopedycznej – rozwijającej komunikacyjną funkcję mowy,
• zajęć specjalistycznych z pedagogiem,
• integracji sensorycznej.
  
  

Prowadzący chorobę syna lekarz specjalista wydał zaświadczenie z dnia 13 stycznia 2016 r. potwierdzające całościowe zaburzenia rozwoju u syna Zainteresowanej i zaleciła stałą opiekę ogólnorozwojową.

W związku z rehabilitowaniem syna w 2016 r. Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki:

• zajęcia rehabilitacyjne z logopedą, udokumentowane rachunkami,
• zakup fachowej literatury szkoleniowej związanej z niepełnosprawnością syna, udokumentowane fakturami,
• wydatki związane z przewozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne prywatnym samochodem, którego Zainteresowana jest właścicielem.
  
  

W związku z poniesieniem ww. wydatków w zeznaniu podatkowym za 2016 r. Wnioskodawczyni chciałaby rozliczyć ulgę rehabilitacyjną na:

• dojazdy na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą oraz turnus rehabilitacyjny samochodem osobowym, którego Zainteresowana jest właścicielem,
• zakup niezbędnej literatury dotyczącej zaburzenia syna,
• opłacanie zajęć rehabilitacyjnych z logopedą.
  
  

Wydatki te są podstawą rehabilitacji syna Wnioskodawczyni. Pomagają mu w prawidłowym funkcjonowaniu w społeczeństwie. Zabiegi rehabilitacyjne z logopedą usprawniają aparat mowy. Usprawnianie zdolności do poprawnego mówienia i umiejętnego wyrażania swoich potrzeb i uczuć jest bardzo ważnym elementem w leczeniu choroby syna Zainteresowanej. Praca logopedy z synem pozwala na otwarcie dziecka na nowe słowa i zdania, a także nauczenie go odpowiedniego akcentowania wyrazów. Logopeda jest zalecony przez lekarza specjalistę a zajęcia są wykonywane pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób.

Zakup fachowej literatury pozwala na lepsze zrozumienie przez Wnioskodawczynię zaburzeń występujących u dziecka oraz dostarcza nowych informacji o metodach leczenia.

W uzupełnieniach wniosku Zainteresowana podała, że terapia/rehabilitacja syna nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

Syn Zainteresowanej w 2016 r. nie uzyskał żadnych dochodów.

W związku z rehabilitowaniem syna Zainteresowana w 2016 r. poniosła również wydatki związane z przewozem syna na turnus rehabilitacyjny zalecony przez lekarza. Na dwutygodniowym turnusie syn był poddawany niezbędnym zabiegom rehabilitacyjnym, które pomogą mu w prawidłowym funkcjonowaniu w społeczeństwie. Wydatki związane z dowozem syna na turnus rehabilitacyjny, na którym wykonywane były zabiegi rehabilitacyjne Wnioskodawczyni chciałaby odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej można rozliczyć wydatki poniesione na rehabilitację syna po 29 stycznia 2016 r. (orzeczenie o niepełnosprawności) tj.:

• używanie prywatnego samochodu osobowego stanowiącego własność Zainteresowanej na potrzeby związane z koniecznym przewozem syna na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą oraz turnus rehabilitacyjny w maksymalnej kwocie odliczenia 2 280 zł? Jakie dokumenty wymagane są do skorzystania z tej ulgi?
• zakup niezbędnej literatury dotyczącej zespołu Aspergera?
• opłacenie zajęć rehabilitacyjnych z logopedą?
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, syn spełnia wszystkie wymogi aby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej tj.:

1. Posiada orzeczenie o niepełnosprawności.
2. Wydatki poniesione na rehabilitację mieszczą się w katalogu wydatków nielimitowanych uprawniających do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej:
   1. zakupu niezbędnej literatury tematycznej dotyczącej zespołu Aspergera oraz,
   2. opłacenia zajęć rehabilitacyjnych z logopedą.
   Podstawa prawna: przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na: „zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych stosowanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności” oraz „odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne”.
3. Wydatki poniesione w ramach używania prywatnego samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni związane z koniecznym przewozem dziecka na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą mieszczą się w katalogu wydatków limitowanych tj.: „używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł” – art. 26 ust. 7a pkt 14.
   W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest zobowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: „okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych” Ostatni punkt, zatem pozwala na rozliczenie wydatków poniesionych na używanie samochodu na potrzeby związane z koniecznym przewozem dziecka na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą, gdyż Zainteresowana jest w stanie okazać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie zajęć rehabilitacyjnych.
4. Nadmienić trzeba, że wydatki te nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.
   
   

Wydatki poniesione w ramach używania prywatnego samochodu osobowego stanowiącego własność Zainteresowanej na potrzeby związane z koniecznym przewozem dziecka na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą i integrację sensoryczną turnus rehabilitacyjny, na którym dziecko było poddawane niezbędnym zabiegom rehabilitacyjnym zaleconym przez lekarza specjalistę, mieszczą się w katalogu wydatków limitowanych. Zabiegi rehabilitacyjne, którym syn był poddawany na turnusie są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania dziecka w społeczeństwie, pomagają mu w lepszym komunikowaniu się z światem zewnętrznym i przystosowują go do interakcji ze społeczeństwem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 13 a ww. ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7a cytowanej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że pięcioletni syn Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności ze względu na całościowe zaburzenie rozwoju w postaci zespołu Aspergera. Orzeczenie zalicza syna Zainteresowanej do osób niepełnosprawnych z symbolem niepełnosprawności 12-C. W orzeczeniu zalecono m.in. korzystanie z systemu środowiska wsparcia w samodzielnej egzystencji, poprzez korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych. Niepełnosprawność zgodnie z orzeczeniem datuje się od 29 stycznia 2016 r.

Zainteresowana wskazała, że w orzeczeniu poradni psychologiczno-pedagogicznej między innymi zalecono udział syna w terapii logopedycznej, zajęć specjalistycznych z pedagogiem, integracji sensorycznej. W 2016 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatki na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą. Wydatki te są udokumentowane rachunkami.

Zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Jak wskazała Wnioskodawczyni zabiegi rehabilitacyjne z logopedą usprawniają aparat mowy syna i pomagają w prawidłowym funkcjonowaniu w społeczeństwie wobec czego należy uznać, że wypełniają one przesłanki do uznania ich za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie. Ponadto logopeda został zalecony przez lekarza specjalistę .

Wnioskodawczyni wskazała również, że poniosła wydatki związane z dowozem syna samochodem osobowym, którego Zainteresowana jest właścicielem na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne z logopedą oraz turnus rehabilitacyjny zalecony przez lekarza, podczas którego syn był poddawany niezbędnym zabiegom rehabilitacyjnym, mającym na celu pomoc w prawidłowym funkcjonowaniu w społeczeństwie. Syn Zainteresowanej w 2016 r. nie uzyskał żadnych dochodów.

W odniesieniu do powyższych wydatków, wskazać należy, iż zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia; przy czym roczny dochód takiej osoby nie może przekroczyć kwoty 9 120 zł,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. dowozić nim osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 cytowanej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł”) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Zatem, podatnik, w ramach ww. ulgi rehabilitacyjnej, ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, będącego jego własnością bądź współwłasnością, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na zabiegi nie spełniające wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy, czyli nie będące wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mając na uwadze powyższe również wydatki związane z dowozem dziecka na turnus rehabilitacyjny, w ramach którego dziecko korzystało z zabiegów rehabilitacyjnych, własnym samochodem osobowym mogą podlegać odliczeniu.

Zważywszy na opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jest uprawniona do odliczenia poniesionych wydatków związanych z dowozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, również te zabiegi, które odbywały się ramach turnusu rehabilitacyjnego.

Ostatnią grupą wydatków wskazanych przez Zainteresowaną jest zakup niezbędnej literatury dotyczącej zaburzeń występujących u syna. Wydatki te są udokumentowane fakturami.

Te właśnie wydatki zostały wymienione w art. 26 ust. 7 pkt 4, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Jak wskazała Zainteresowana wyżej wymienione wydatki nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków NFZ, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jest uprawniona na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 4, pkt 6 i pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odliczenia od dochodu wydatków związanych z nabyciem niezbędnej literatury dotyczącej zaburzeń występujących u syna, odpłatnością za zajęcia rehabilitacyjne z logopedą oraz używaniem prywatnego samochodu osobowego stanowiącego własność Zainteresowanej w związku z koniecznym przewozem syna na zajęcia rehabilitacyjne z logopedą oraz turnus rehabilitacyjny, podczas którego syn korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych. Należy jednak zaznaczyć, że Wnioskodawczyni może skorzystać z pełnej kwoty tj. 2 280,00 zł limitu odliczenia z tytułu używania prywatnego samochodu w związku z koniecznym przewozem syna na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w sytuacji, gdy poniesione przez nią wydatki będą równe tej kwocie bądź ją przewyższać. W przypadku ww. wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej Zainteresowana winna przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.