Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.79.2017.2.BW
z 10 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.), uzupełnionego pismem z 6 kwietnia 2017r. (data wpływu 10 kwietnia 2017r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT obciążenia z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT obciążenia z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 kwietnia 2017r. (data wpływu 10 kwietnia 2017r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 30 marca 2017r. znak: 2461-IBPP2.4512.79.2017.1.BW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

„X” prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. Spółka świadczy przedmiotowe usługi m.in. na rzecz odbiorców posiadających oddzielne umowy na sprzedaż (z podmiotem dysponującym koncesją na sprzedaż energii elektrycznej) oraz dystrybucję (z Wnioskodawcą) energii elektrycznej. Umowy zawierane są na czas nieokreślony - w przypadku umów dystrybucji oraz na czas oznaczony - w przypadku umów sprzedaży. Stąd może dojść do sytuacji, w której konsument nie przedłuży umowy sprzedaży, a z uwagi na ustawodawstwo regulujące kwestie dostarczania energii elektrycznej powstaje konieczność zawarcia umowy z podmiotem posiadającym koncesję na sprzedaż energii elektrycznej, w celu zapewnienia dostaw odbiorcy.

W przypadku wygaśnięcia dotychczasowej umowy sprzedaży oraz braku zawarcia umowy z nowym sprzedawcą energii, odbiorca zawierający ze Spółką umowę dystrybucji energii elektrycznej zobowiązany jest wyrazić zgodę na zawarcie w jego imieniu i na jego rzecz umowy sprzedaży z tzw. sprzedawcą rezerwowym, z którym Spółka zawarła Generalną Umowę Dystrybucji. Umowa ze sprzedawcą rezerwowym (umowa rezerwowa) zawierana jest najczęściej na czas nieokreślony.

W przypadku nieuregulowania przez odbiorcę należności dotyczących pobranej energii elektrycznej sprzedawca rezerwowy może wypowiedzieć dłużnikowi umowę sprzedaży. W takiej sytuacji „X” dokonuje wyłączenia licznika i wypowiada umowę dystrybucyjną. Umowy dystrybucji przewidują w większości przypadków jednomiesięczny okres wypowiedzenia. Po zakończeniu okresu wypowiedzenia umowy dystrybucji Spółka demontuje licznik.

W okresie pomiędzy wypowiedzeniem umowy rezerwowej, a upływem okresu wypowiedzenia umowy dystrybucji, energia elektryczna nie powinna być pobierana. Może jednak dojść do sytuacji, że w okresie od momentu wyłączenia licznika (wypowiedzenie umowy sprzedaży) do momentu jego zdjęcia (upływu terminu wypowiedzenia umowy dystrybucji) odbiorca dokona samowolnego podłączenia i w okresie gdzie nie ma sprzedawcy pobiera energię elektryczną. Spowoduje to różnice pomiędzy ilością energii elektrycznej zakupionej w ramach umowy rezerwowej, a ilością energii elektrycznej pobranej do końca okresu wypowiedzenia umowy dystrybucyjnej ustalonej w oparciu o odczyt dokonany podczas demontażu licznika.

Niezgodny z umową pobór energii elektrycznej spowoduje, że po rozliczeniu do stanu zdjęcia licznika, pozostanie niezapłacona zużyta przez odbiorcę energia. Koszt tej energii obciąży różnicę bilansową Spółki Wnioskodawcy. Powstałą z tego tytułu stratę powinien pokryć odbiorca, co wynika zarówno z obowiązujących w TD wzorów umów o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, jak i z przepisów prawa energetycznego, które wskazują, że w przypadku rozdzielenia umowy kompleksowej, pobieranie energii z sieci wymaga równoczesnego obowiązywania umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej i umowy sprzedażowej (art. 5 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne)

Na odbiorcy spoczywa obowiązek podejmowania starań w tym kierunku, aby doprowadzić do zawarcia obu umów, jako warunku pobierania energii z sieci bez popadania w kolizję z obowiązującymi przepisami. W konsekwencji, pobieranie energii elektrycznej z sieci wbrew powyższemu obowiązkowi stanowi naruszenie przez odbiorcę postanowień umownych. Zgodnie z posiadaną przez Spółkę opinią prawną naruszenie to rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą odbiorcy zgodnie z art. 471 i nn. Kc. i uprawnia Wnioskodawcę do dochodzenia od odbiorcy roszczeń odszkodowawczych

Podstawę do wyliczenia wysokości odszkodowania stanowi art. 23 ust. 2 pkt 18b Prawa energetycznego.

Wnioskodawca. nie posiada koncesji na sprzedaż energii elektrycznej, nie ma tym samym uprawnień do wystawianie faktur na sprzedaż energii. Spółka dystrybucyjna za niezgodny z umową pobór energii elektrycznej może obciążyć odbiorcę jedynie kwotą wyliczoną w oparciu o powołany wyżej przepis Prawa energetycznego tytułem odszkodowania.

Natomiast w piśmie z 6 kwietnia 2017r, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
   
2. Podstawa wysokości należności z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej ustalana będzie w oparciu o:
   
   • ilość energii podlegającą rozliczeniu, która ustalana jest na podstawie układu pomiarowo- rozliczeniowego, a zatem w ten sam sposób, w jaki ustalana jest ilość energii elektrycznej podlegającej rozliczeniu w przypadku, gdy są spełnione wszystkie warunki formalno-prawne poboru energii elektrycznej z sieci.
     Przy ustalaniu wysokości odpłatności będzie uwzględniana ilość wynikająca z odczytu licznika dokonanego podczas jego demontażu po upływie okresu wypowiedzenia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej. Ustalona w ten sposób wartość zostanie pomniejszona o ilość energii pobranej do upływu okresu obowiązywania ostatniej umowy sprzedaży energii elektrycznej (czyli do ostatniego dnia, w którym pobór energii następował przy spełnieniu wszystkich warunków formalno-prawnych poboru energii elektrycznej z sieci).
   • ceny energii publikowanej przez Prezesa Urzędu regulacji energetyki o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 18 lit. b) ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze zm.).
     Propozycja przyjęcia w/w ceny energii do określenia wysokości roszczenia odszkodowawczego wynika z braku posiadania przez Wnioskodawcę jako Operatora Systemu dystrybucyjnego możliwości sprzedaży energii elektrycznej, a tym samym prawa określania ceny energii i ustalania w tej mierze taryfy. Wnioskodawca, jako OSD posiada taryfę zatwierdzoną przez Prezesa URE, ale obejmuje ona stawki i opłaty związane ze świadczeniem usług dystrybucji energii elektrycznej, a nie sprzedaży tej energii.
     Przyjęcie ceny publikowanej przez Prezesa URE wydaje się najbardziej odzwierciedlające koszty poniesione przez Spółkę. Cena ta jest podstawą wyznaczania opłat za nielegalnie pobieraną energię (punkt 7 Taryfy /…/).
   
   
   

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy odszkodowawczy charakter obciążenia z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej pozwala na wyłączenie tej czynności spod opodatkowania przepisów ustawy VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z 6 kwietnia 2016r.):

Ustawodawstwo podatkowe, w tym ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie zawiera szczegółowych regulacji w zakresie opodatkowania niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej, w szczególności w okresie od momentu wypowiedzenia rezerwowej umowy sprzedaży (oraz wyłączenia licznika) do dnia upływu okresu wypowiedzenia umowy dystrybucji (oraz zdjęcia licznika).

Wcześniej przedmiotem licznych interpretacji indywidualnych Ministra Finansów, jak również orzecznictwa sądów administracyjnych była kwestia opodatkowania nielegalnego poboru energii. Zgodnie z linią orzeczniczą nielegalny pobór energii elektrycznej nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem VAT, ponieważ opłaty pobierane przez dostawców z tytułu kradzieży energii elektrycznej są opłatami o charakterze sankcyjnym i odszkodowawczym. Taka ocena wynika z faktu, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, jak właściciel wymaga, co do zasady, zgodnego porozumienia stron transakcji.

Zgodnie z art. 3 pkt 18 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 Prawo energetyczne, nielegalne pobieranie energii oznacza pobieranie energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo - rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowaniu pomiarów dokonanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Przedstawiony w stanie faktycznym niezgodny z umową pobór energii elektrycznej nie wiąże się z całkowitym lub częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego, czy też ingerencją w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie dokonanych pomiarów, przez co nie dochodzi do nielegalnego poboru energii w rozumieniu powołanego art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego. Mamy tu jednak do czynienia z sytuacją, w której klient dokonuje poboru energii elektrycznej w okresie, od momentu wypowiedzenia rezerwowej umowy sprzedaży (oraz wyłączenia licznika) do dnia upływu okresu wypowiedzenia umowy dystrybucyjnej (oraz zdjęcia licznika). Dochodzi zatem do naruszenia przepisu art. 5 ustawy Prawo energetyczne, który stanowi, że w przypadku rozdzielenia umowy kompleksowej, pobieranie energii z sieci wymaga równoczesnego obowiązywania umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej i umowy sprzedażowej.

Odbiorca na którym spoczywa obowiązek zawarcia umów, dopuszczając się naruszenia postanowień umowy i narażając tym samym Spółkę na stratę powinien ponieść z tego tytułu odpowiedzialność i zostać obciążony odszkodowaniem w wysokości wyliczonej w oparciu o przepis art. 23 ust. 2 pkt 18b Prawo energetyczne.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej nie dochodzi do transakcji, ponieważ zgodnie z przyjętym orzecznictwem sądów, przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel wymaga, co do zasady, zgodnego porozumienia stron transakcji (poza sytuacjami określonymi w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku odszkodowania nałożonego na odbiorcę z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej, w okresie od momentu wypowiedzenia rezerwowej umowy sprzedaży (oraz wyłączenia licznika) do dnia upływu okresu umowy dystrybucji (oraz zdjęcia licznika) będziemy mieli do czynienia ze zdarzeniem, innym niż dostawa towaru oraz świadczenie usług, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel /…/.

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 /…/.

Jak wynika ze złożonego wniosku Wnioskodawca jest dostawcą energii elektrycznej.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy obciążenie z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się do powyższego należy na wstępie wskazać, że analiza wyżej powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że energia elektryczna jest towarem, a jej dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy jednakże zauważyć, że stosownie do ww. art. 5 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 7 ust.1 ustawy o VAT, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu muszą być spełnione łącznie dwa warunki:

• musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel;
• musi być to czynność odpłatna (za wynagrodzeniem).
  
  

Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” nie zostało zdefiniowane w ustawie.. Pojęcie to było jednakże wielokrotnie przedmiotem analizy Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który położył nacisk na definiowanie tego pojęcia jako faktyczne dysponowanie rzeczą w oderwaniu od cywilnoprawnego rozumienia tego pojęcia.

A zatem pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel należy rozumieć jako przeniesienie własności ekonomicznej rzeczy.

Drugim niezbędnym warunkiem do uznania, że mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną jest jej odpłatny charakter.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

TSUE, w wyroku z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, ECLI:EU:C:2011:700 wskazał: „17 (...) należy przypomnieć, że w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

18. W tym świetle świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (ww. wyrok w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47).

19. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „świadczenie usług dokonywane odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie C 40/09 Astra Zeneca UK i przytoczone orzecznictwo).”.

Ponadto, TSUE w pkt 34 wyroku z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie C-151/13 Le Rayon dOrSARL przeciwko Ministre de lÉconomie et des Finances. ECLI:EU:C:2014:185 wskazał, że: „ (...) aby świadczenie usług mogło być uznane za „odpłatne” w rozumieniu tej dyrektywy, nie wymaga ona, aby świadczenie wzajemne za taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. Świadczenie wzajemne może pochodzić także od osoby trzeciej, (zob. podobnie wyrok w sprawach połączonych C-54/09 i C-55/09. Loyalty Management UK i Baxi Group EU:C:2010:590, pkt 56).”.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy dokonać oceny:

1. czy na skutek nielegalnego poboru energii, czyli poboru energii bez wymaganego zezwolenia (umowy), czy też niezgodnie z zawartą umową, dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania energią jak właściciel oraz
2. czy kwota pobrana za nielegalny pobór energii stanowić będzie wynagrodzenie z tytułu dostawy towaru.
   
   

Odnosząc się do ww. kwestii należy na wstępie zwrócić uwagę na specyfikę towaru jakim jest energia. Jest to towar, którego nie można zwrócić bez względu na to, czy pobrany został legalnie, czy nie. Już w momencie nielegalnego poboru energia jest zużywana. Ponadto energia jest specyficznym towarem, którego nie można magazynować. Energia, bez względu na to, czy pobrana została w sposób legalny czy nielegalny, jest natychmiast zużywana.

Zatem należy stwierdzić że zarówno pobór legalny jak i nielegalny wywołuje te same skutki Niezależnie bowiem od tego czy, energia zostanie pobrana legalnie czy nielegalnie odbiorca może rozporządzać tą energią jak właściciel – to znaczy zużywa ją do swoich potrzeb.

Tym samym należy uznać, że w przypadku niezgodnego z umową poboru energii dochodzi do przeniesienia władztwa ekonomicznego.

Należy w tym miejscu także wskazać, że jak wynika z ww. powołanego orzecznictwa TSUE, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę lub dokonującym dostawy towarów, a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. W szczególności musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem (dostawą lub usługą) i przekazanym za tym świadczeniem wynagrodzeniem.

Należy zauważyć, że jak wynika z opisu sprawy w przedmiotowej sprawie podstawa wysokości należności z tytułu niezgodnego z umową poboru energii elektrycznej ustalana będzie w oparciu o ilość energii podlegającą rozliczeniu, która ustalana jest na podstawie układu pomiarowo- rozliczeniowego, a zatem w ten sam sposób, w jaki ustalana jest ilość energii elektrycznej podlegającej rozliczeniu w przypadku, gdy są spełnione wszystkie warunki formalno-prawne poboru energii elektrycznej z sieci.

Przy ustalaniu wysokości odpłatności będzie uwzględniana ilość wynikająca z odczytu licznika dokonanego podczas jego demontażu po upływie okresu wypowiedzenia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej. Ustalona w ten sposób wartość zostanie pomniejszona o ilość energii pobranej do upływu okresu obowiązywania ostatniej umowy sprzedaży energii elektrycznej (czyli do ostatniego dnia, w którym pobór energii następował przy spełnieniu wszystkich warunków formalno-prawnych poboru energii elektrycznej z sieci).

Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie pobierane opłaty będą miały ścisły związek z konkretną dostawą energii, a tym samym przedmiotowe opłaty należy uznać za wynagrodzenie za dostawę energii.

Zatem analiza obligatoryjnych warunków determinujących uznanie czynności za podlegającą opodatkowaniu nie pozostawia wątpliwości, że pobierana przez Spółkę opłata z tytułu nielegalnego poboru energii lub poboru tej energii niezgodnie z umową w niniejszej sprawie stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Należy w tym miejscu również zauważyć, że pobór opłaty za nielegalny pobór energii wynika wprost z przepisów prawa.

Zgodnie bowiem z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r., poz.220), w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może:

1. pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo
2. dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.
   
   

Zatem ustawa Prawo energetyczne w sposób jednoznaczny uwzględnia dwa tryby regulowania należności za nielegalny pobór energii:

• opłatę taryfową (tj. według określonego cennika), oraz
• odszkodowanie, do którego dochodzi się na zasadach ogólnych.
  
  

Nie można uznać, że w przedmiotowej sprawy opłaty za nielegalny pobór energii będą miały charakter odszkodowawczy.

Należy bowiem zauważyć, że do pobierania odszkodowań dochodzi się w przypadku, gdy z nielegalnym poborem energii związane są inne szkody (czynności), których sama opłata taryfowa nie mogłaby wyrównać,

W związku z powyższym należy zauważyć, że w przypadkach gdy dochodzone jest odszkodowanie – nie jest możliwe określenie świadczenia wzajemnego.

Jeszcze raz należy wskazać, że z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie pobierał opłatę na podstawie układu pomiarowo-rozliczeniowego, czyli faktycznego zużycia energii. Zatem zachodzić będzie ścisły związek pomiędzy zdarzeniem w postaci dostarczenia energii a uiszczoną opłatą. Związek ten będzie na tytle wyraźny, że nie można mieć wątpliwości, że płatność (opłaty) będzie następowała w związku z dostawą energii. A zatem należy stwierdzić, że kwota uiszczona z tytułu niezgodnego z umową poboru energii stanowić będzie wynagrodzenie za jej dostawę.

Tym samych w opisanej we wniosku sytuacji będące przedmiotem pytania obciążenie z tytułu niezgodnego z umową poboru energii nie można uznać za odszkodowanie.

Podkreślić należy, że nie jest istotne, że stosunek prawny, który stanowi podstawę opodatkowania nie powstanie na gruncie prawa cywilnego.

Zgodnie z § 44 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energia elektryczną (Dz. U. z 2013r. poz. 1200), jeżeli energia elektryczna jest pobierana bez zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej albo umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, albo umowy kompleksowej, przedsiębiorstwo energetyczne świadczące usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub usługi kompleksowe może obciążyć podmiot nielegalnie pobierający tę energię opłatami z tego tytułu.

Opłaty za nielegalnie pobieraną energie zostały przewidziane w takim wypadku – jak wskazano wyżej – w art. 57 ust. 1 prawa energetycznego i ten przepis stanowić będzie podstawę stosunku prawnego pomiędzy stronami.

W tym miejscu wskazać, należy, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że mając na uwadze zasadę neutralności podatku oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencyjności, na gruncie opodatkowania nie można czynić rozróżnienia pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi, z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. podrobione pieniądze, narkotyki). Tylko zatem takie czynności które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Analiza orzecznictwa Trybunału wskazuje, że nawet niektóre czynności zakazane wprost przez prawo mogą być przedmiotem opodatkowania. W orzeczeniu w sprawie C-3/97 Regina v.J.C. Goodwin & E.T. Unstead, Trybunał uznał, że obrót podrabianymi towarami (kosmetykami) podlega opodatkowaniu VAT. Z kolei w orzeczeniu C-455/98 Tullihallitus v. Kaupo Salumets uznano, że import (a także dostawa) przemycanych towarów (alkoholu) również podlega opodatkowaniu. Natomiast w orzeczeniu 294/82 Senta Weinberger v. Hauptzollamt Freiburg oraz w orzeczeniu 289/86 Vereniging Happy Family Rustenburgerstat v. Inspecteur der Omzetbelasing uznano, że dostawa oraz import narkotyków nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest to obrót wykonywany w ramach działalności gospodarczej.

Podsumowując, na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz powołanych przepisów, należy stwierdzić, że w badanej sytuacji będziemy mieli do czynienia z podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług odpłatną dostawą energii elektrycznej, czego nie zmienia fakt, iż sam pobór energii nastąpi nielegalnie lub niezgodnie z umową.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.