Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
01114-KDIB4.4014.13.2017.1.BB
z 9 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2017 r. (data wpływu – 14 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy darowizny nieruchomości obciążonej prawem dożywocia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy darowizny nieruchomości obciążonej prawem dożywocia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Syn Wnioskodawcy planuje dokonać darowizny nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, która jest obciążona prawem dożywocia. Syn nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy o dożywocie od swojego wujka. Zgodnie z umową o dożywocie syn Wnioskodawcy zobowiązał się zapewnić zbywcy – swojemu wujkowi, dożywotnie utrzymanie, a w szczególności przyjąć go jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Prawo dożywocia wpisane jest do księgi wieczystej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z nabyciem tytułem darowizny przedmiotowej nieruchomości obciążonej prawem dożywocia powstanie obowiązek zapłaty podatku?

W ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy przy opisanym zdarzeniu przyszłym nie powstanie z uwagi na fakt, że w przypadku zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nie następuje przejęcie przez obdarowanego długów, ciężarów, ani zobowiązań darczyńcy.

Zgodnie z art. 910 § 2 Kodeksu cywilnego w razie zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nabywca ponosi także osobistą odpowiedzialność za świadczenia tym prawem objęte, chyba że stały się wymagalne w czasie, kiedy nieruchomość nie była jego własnością.

Jednak zbycie nieruchomości nie powoduje przejęcia długu pierwotnego nabywcy nieruchomości. Osoba, która nabyła nieruchomość tytułem umowy o dożywocie, w dalszym ciągu zobowiązana jest do świadczeń na rzecz dożywotnika, które wynikają z zawartej pomiędzy nimi umowy. Nie wygasa bowiem stosunek prawny pomiędzy dożywotnikiem, a pierwotnym nabywcą nieruchomości.

W ocenie Wnioskodawcy jego syn nadal zobowiązany będzie do świadczeń na rzecz swojego wujka. Zbycie nieruchomości w żaden sposób nie zwalnia go ze świadczeń i opieki, jaką zobowiązał się zapewnić swojemu wujkowi. Umowa o dożywocie ma charakter osobisty i opiera się na relacji pomiędzy zbywcą – dożywotnikiem, a nabywcą, do którego dożywotnik ma zaufanie i który w ocenie dożywotnika zapewni mu dożywotnie utrzymanie.

W związku z powyższym w przypadku zbycia tytułem darowizny nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nie następuje przejęcie długu darczyńcy. Wyżej wskazany przepis art. 910 § 2 Kodeksu cywilnego dotyczy rozszerzonej odpowiedzialności nabywcy nieruchomości obciążonej prawem dożywocia, jednak nie powoduje zwolnienia zbywcy ze świadczeń, jakie przyjął na siebie zawierając umowę o dożywocie. Nie istnieje żaden przepis, z którego wynikałoby, że zobowiązany z tytułu umowy o dożywocie staje się zwolniony ze świadczeń albo, że stosunek zobowiązaniowy łączący dożywotnika z nabywcą wygasa. Zbywca nieruchomości nadal pozostaje dłużnikiem osobistym dożywotnika i nadal odpowiada za wykonywanie świadczeń dożywotnich.

Jak podkreślono powyżej, koniecznym jest ochrona osobistych interesów dożywotnika, który zawarł umowę z określoną, wybraną przez siebie osobą, która w jego ocenie daje gwarancję wypełnienia obowiązku , dożywotniego utrzymania.

W przypadku zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nie jest potrzebna zgoda dożywotnika. Tym samym, gdyby uznać, że zbycie nieruchomości powoduje przejęcie długu, interes dożywotnika mógłby być poważanie zagrożony, gdyż nowy nabywca mógłby być osobą, która nie posiada środków, ani predyspozycji do zapewnienia mu utrzymania.

Co więcej, zgodnie z art. 519 § 2 Kodeksu cywilnego w przypadku przejęcia długu wierzyciel (w tym wypadku dożywotnik) musi wyrazić zgodę na zmianę dłużnika. Brak zgody wierzyciela powoduje z kolei bezskuteczność przejęcia długu. Ponadto, jak podkreśla się w doktrynie, zwolnienie dotychczasowego dłużnika ze świadczenia powinno być określone w sposób wyraźny. W przypadku więc darowizny nieruchomości obciążonej prawem dożywocia zawartej bez udziału i zgody dożywotnika oraz bez wyraźnego zobowiązania nabywcy do przejęcia długu zbywcy, nie stanowi ona przejęcia długu z tytułu umowy o dożywocie i nie podlega tym samym opodatkowaniu.

Ponadto ewentualnie o przejęciu długu moglibyśmy mówić, w zakresie świadczeń wymagalnych, gdyby w umowie darowizny, obdarowany zobowiązał się zwolnić zbywcę od związanych z nieruchomością długów, w trybie art. 523 Kodeksu cywilnego, obejmujących, w tym wypadku, wymagalne świadczenia na rzecz dożywotnika, których wartość można by ustalić i podać ich konkretną wysokość. Jednak w przedstawionym zdarzeniu przyszłym umowa taka pomiędzy zbywcą – darczyńcą, a Wnioskodawcą jako obdarowanym nie zostałaby zawarta.

Wnioskodawca zwrócił uwagę, że zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podstawę opodatkowania w przypadku umowy darowizny stanowi wartość długów, ciężarów i zobowiązań przejętych przez obdarowanego. Gdyby więc, w związku z umową darowizny strony zawarły dodatkowo umowę przejęcia długu, o której mowa była powyżej, w której obdarowany przejąłby dług darczyńcy w zakresie wymagalnych świadczeń na rzecz dożywotnika, możliwym byłoby podanie wartości przejętego zobowiązania i tym samym obliczenie kwoty podatku. Jednak, co warte ponownego podkreślenia, dotyczyłoby to tylko umownego przejęcia długu, obejmującego świadczenia wymagalne przed zawarciem umowy darowizny.

W przypadku umowy o dożywocie nie jest możliwym określenie wartości długów i ciężarów związanych z prawem dożywocia, które będą wymagalne w przyszłości. Nie sposób bowiem przewidzieć kosztów, jakie będą wiązać się z utrzymaniem dożywotnika. Wysokość świadczeń uzależniona jest od nieprzewidywalnych zdarzeń losowych oraz długości życia dożywotnika.

Na brak możliwości określenia wysokości świadczeń z tytułu umowy o dożywocie, zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w Uchwale składu 7 sędziów z dnia 17 listopada 2014 r. sygn. akt II FPS 4/14.

Ponadto nie istnieje przepis, który w sposób wyraźny i jednoznaczny wskazywałby w jaki sposób należałoby ustalić w tym wypadku podstawę opodatkowania, tak jak przykładowo ma to miejsce w ustawie o podatku od spadków i darowizn w odniesieniu do określenia wartości służebności osobistej. W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych brak jest odpowiednich regulacji. Nie istnieje też żadna podstawa dla stosowania tu analogii, ani wykładni rozszerzającej, która w przypadku przepisów podatkowych jest niedopuszczalna, jako stanowiąca naruszenie wartości i zasad konstytucyjnych. Tym samym niemożliwym jest precyzyjne wskazanie podstawy opodatkowania, gdyż nie da się określić czy przewidzieć wysokości świadczeń z tytułu umowy o dożywocie. Nie można też wymagać, aby podatnik „szacował” wartość tych świadczeń czy „mniej więcej” określał ich wysokość. Podstawa opodatkowania musi być obiektywna i jednoznaczna do obliczenia. Tak jak przykładowo jest to określone w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustanowienia prawa użytkowania i odpłatnej służebności. W odniesieniu do tych praw, podobnie jak przy prawie dożywocia, wysokość świadczeń nie może być ustalona w chwili zawierania umowy. Wtedy też znajduje zastosowanie art. 6 ust. 5 ustawy, jednak reguły w nim zawarte odnoszą się wyłącznie do czynności cywilnoprawnych wymienionych w ust. 1 pkt 6. Nie ma tym samym podstaw do stosowania reguł określenia podstawy opodatkowania do czynności określonej w ust. 1 pkt 3– czyli umowy darowizny w zakresie przejętych długów i ciężarów. Nie sposób więc również w tym przypadku stosować analogii czy wykładni rozszerzającej, która sprzeczna byłaby z jednoznaczną wykładnią językową. Nie istnieją więc reguły pozwalające na obliczenie w tym wypadku podstawy opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty nie możliwym jest określenie wartości ciężarów i długów związanych z umową o dożywocie, gdyż są one niepoliczalne i tym samym nie jest możliwe określenie podstawy opodatkowania, a co za tym idzie wysokości zobowiązania podatkowego. Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny (wyrok K7/13), przy braku określenia w ustawie podstawy opodatkowania dochodzi do naruszenia zasady zupełności ustawowej podatku i naruszenia art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Wnioskodawca podsumowując stwierdził, że w przypadku nabycia tytułem darowizny nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nie powstanie obowiązek podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy.

Obowiązek podatkowy powstaje w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Z kolei zgodnie z art. 4 pkt 3 tejże ustawy (z zastrzeżeniem art. 5) obowiązek podatkowy przy umowie darowizny ciąży na obdarowanym.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku.

Podstawę opodatkowania przy umowie darowizny w myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość długów i ciężarów albo zobowiązań przejętych przez obdarowanego.

Podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika. Notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego (art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459) – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Co do zasady, umowa darowizny, jako jeden ze sposobów nieodpłatnego nabycia rzeczy i praw majątkowych, podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, o którym mowa w ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833). Jednakże, zgodnie z cytowanym wyżej art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowa darowizny podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, ale wyłącznie w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy, tj. w sytuacji, gdy na obdarowanego przechodzą wraz z przedmiotem darowizny wszelkie obowiązki z nim związane, ciążące dotychczas na darczyńcy.

W związku z tak określonym przedmiotem opodatkowania, dla stwierdzenia, czy w opisanej we wniosku sytuacji dojdzie do powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych konieczne jest więc wyjaśnienie użytych w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d) pojęć: dług, ciężar oraz zobowiązanie. W wypadku zobowiązania chodzi nie tylko o określony typ stosunku cywilnoprawnego, lecz również o stosunki o charakterze publicznoprawnym. Z kolei „dług” rozumieć należy jako powinność świadczenia ze strony jednego podmiotu (zobowiązanego) na rzecz innego (uprawnionego). Natomiast pojęcie „ciężaru” (obciążenie przedmiotu darowizny) oznacza ograniczenie przysługującego prawa w możności jego wykonywania w oznaczonym zakresie lub konieczność znoszenia wykonywania w stosunku do niego uprawnienia przez inny podmiot.

Wskazać przy tym należy, że w praktyce do typowych przykładów obowiązków darczyńcy (wobec osób trzecich) z tytułu długów, ciężarów i zobowiązań (przejmowanych przez obdarowanego) należą: świadczenia z tytułu najmu, dzierżawy, ubezpieczenia, zaciągniętego kredytu i innych umów, świadczenia lub inne obowiązki powstające na tle określonej sytuacji prawnorzeczowej, należności z tytułu podatków, ceł lub innych opłat związanych z nabytym przedmiotem darowizny. Do obowiązków tych należą również świadczenia z tytułu umowy dożywocia zawartej przez darującego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Syn Wnioskodawcy planuje dokonać darowizny nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Nieruchomość ta jest obciążona prawem dożywocia. Syn nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy o dożywocie od swojego wujka. Zgodnie z umową o dożywocie syn Wnioskodawcy zobowiązał się zapewnić zbywcy – swojemu wujkowi, dożywotnie utrzymanie, a w szczególności przyjąć go jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Prawo dożywocia wpisane jest do księgi wieczystej.

W ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy przy opisanym zdarzeniu przyszłym nie wystąpi z uwagi na fakt, że w przypadku zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nie następuje przejęcie przez obdarowanego długów i ciężarów darczyńcy.

Ponadto, Wnioskodawca – powołując się na uchwalę składu 7 sędziów z 17 listopada 2014 r. (sygn. akt II FPS 4/14) – stoi na stanowisku, że w przypadku umowy o dożywocie nie jest możliwym określenie długów i ciężarów związanych z prawem dożywocia, które będą wymagalne w przyszłości. Tym samym w jego ocenie nie istnieje przepis, który w sposób wyraźny i jednoznaczny wskazywałby w jaki sposób należałoby ustalić w opisanym przypadku podstawę opodatkowania.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Zgodnie z art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Jeżeli w umowie o dożywocie nabywca nieruchomości zobowiązał się obciążyć ją na rzecz zbywcy użytkowaniem, którego wykonywanie jest ograniczone do części nieruchomości, służebnością mieszkania lub inną służebnością osobistą albo spełniać powtarzające się świadczenia w pieniądzach lub w rzeczach oznaczonych co do gatunku, użytkowanie, służebność osobista oraz uprawnienie do powtarzających się świadczeń należą do treści prawa dożywocia (art. 908 § 2 ww. ustawy)

Dożywocie można zastrzec także na rzecz osoby bliskiej zbywcy nieruchomości (art. 908 § 3 tejże ustawy).

Art. 910 § 1 Kodeksu cywilnego mówi, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych.

Z kolei w myśl art. 910 § 2 ww. ustawy, w razie zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nabywca ponosi także osobistą odpowiedzialność za świadczenia tym prawem objęte. Oznacza to, iż świadczenia osobiste zbywcy ustalone w umowie dożywocia (np.: określone świadczenia pieniężne na rzecz dożywotnika, dostarczenie mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnienie mu odpowiedniej pomocy i pielęgnowanie w chorobie) na rzecz dożywotników należące do treści prawa dożywocia, stanowią ciężar umowy darowizny nieruchomości obciążonej tym prawem.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności, czyli z chwilą zawarcia umowy darowizny. Umowa ta jest wymieniona wprost w katalogu czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy.

Jak natomiast wynika z przepisów Kodeksu cywilnego w wyniku nabycia nieruchomości obciążonej dożywociem nabywca wstępuje ex lege w dotychczasowy stosunek dożywocia. Staje się odpowiedzialny wobec dożywotnika rzeczowo, a za świadczenia wymagalne w czasie – od momentu przejęcia własności – także osobiście.

Nie można się więc zgodzić z Wnioskodawcą, że w omawianej sytuacji obdarowany nie przejmuje ani długu ani ciężaru darczyńcy.

Kodeks cywilny wprost takie przejęcie reguluje. Co oznacza, że zawierając umowę darowizny nieruchomości obciążonej dożywociem, obdarowany z mocy prawa odpowiada za świadczenie związane z umową dożywocia. Przejmując tym samym zobowiązania, jakie ciążą na darującym w związku z umową dożywocia (zawartą przez niego z dożywotnikiem). Skoro tak, to wskazany przepis ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma w sprawie wprost zastosowanie. Zawarcie więc opisanej we wniosku umowy darowizny powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy przy takiej umowie darowizny ustawodawca wprost wskazał co stanowi podstawę opodatkowania. Jest nią wartość długów i ciężarów albo zobowiązań przejętych przez obdarowanego. Podkreślić tutaj należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych ustawodawca – określając podstawę opodatkowania przy zawieranych umowach – przyjął iż co do zasady stanowi ją wartość rynkowa nabywanej rzeczy lub prawa. Tak np. podstawa opodatkowania została określona w przypadku umowy dożywocia.

W niektórych przypadkach ustawodawca odbiega od tej ścisłej reguły. W takich przypadkach (tj. ww. umowy darowizny czy np. umowy spółki) podstawę opodatkowania stanowi wartość określona przez strony umowy.

Zatem w przypadku zawierania umowy darowizny, z którą wiąże się przejęcie długów, ciężarów lub zobowiązań darczyńcy, to strony umowy (darczyńca i obdarowany) winny określić wartość przejętych przez obdarowanego długów, ciężarów, zobowiązań. Jeżeli tego nie uczynią, notariusz nie zawrze umowy, bo zgodnie z cytowanym już art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych płatnik (a płatnikiem przy takiej umowie jest notariusz) obowiązany jest uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnych (zawarcia umowy) od uprzedniego zapłacenia podatku.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę uchwały 7 sędziów z 17 listopada 2014 r. należy zaznaczyć, że nie dotyczy ona podatku od czynności cywilnoprawnych, lecz podatku dochodowego od osób fizycznych, gdzie jak stwierdził Sąd Najwyższy rzeczywiście nie została określona podstawa opodatkowania. W tej samej uchwale wskazano wprost, że : „(…) jako wzór prawidłowej legislacji w zakresie opodatkowania umowy dożywocia należy wskazać uregulowania zawarte w ustawie z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. W przepisach tego aktu normatywnego szczegółowo wskazano przedmiot opodatkowania wskazując na umowę dożywocia, jako umowę nazwaną z kodeksu cywilnego (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych), podmiot, na którym ciąży obowiązek podatkowy przy umowie dożywocia (art. 4 pkt 4 ww. ustawy) oraz co najistotniejsze dla rozpatrywanej sprawy, podstawę opodatkowania (art. 6 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy) i stawkę podatku (art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. a)”.

Takie same regulacje ustawodawca zawarł w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych w stosunku do umowy darowizny, z którą związane jest przejęcie długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy.

Nie można zatem zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy jakoby w opisanym przez niego przypadku nie dało się określić podstawy opodatkowania.

W związku z powyższym odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że opisana umowa darowizny będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.