Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.35.2017.1.JK2
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2017 r. (data wpływu 17 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w związku z wyjazdem do Hongkongu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w związku z wyjazdem do Hongkongu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe.

Opis stanu faktycznego.

W dniu 3 lutego 2016 r. Wnioskodawca zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony z firmą "S." (dalej: firma) mającą siedzibę w Hongkongu. Z tytułu tej umowy wykonuje pracę programisty/analityka systemów informatycznych dla firmy. Firma zlokalizowana i zarejestrowana jest wyłącznie na terenie Hongkongu. Umowa obowiązuje po dziś dzień i nie ma żadnych ograniczeń czasowych. Umowa została zawarta w Hongkongu na mocy lokalnego prawa. Umowa z firmą, stanowi, że każdego tygodnia od poniedziałku do piątku w godzinach 9:00 do 18:00 Wnioskodawca jest obecny w biurze zlokalizowanym w centrum Hongkongu. W ciągu roku przysługuje Wnioskodawcy 23 dni wolne od pracy. Zgodnie z umową oraz obowiązującym lokalnym prawem, Wnioskodawca rozlicza się z podatku dochodowego w Hongkongu. W 2016 r. głównym centrum interesów życiowych i interesów gospodarczych Wnioskodawcy był Hongkong. W roku podatkowym 2016 Wnioskodawca spędził w Polsce łącznie 40 dni (1 stycznia 2016 – 1 lutego 2016 oczekując na wizę pracowniczą i święta bożego narodzenia). Na początku 2016 roku Wnioskodawca otrzymał wizę pracowniczą od urzędu imigracyjnego miasta Hongkong, która upoważnia go do pracy w Hongkongu przez 2 lata od daty wydania. Wnioskodawcy został także nadany certyfikat rezydencji tymczasowej w Hongkongu (HKID card). Miejscem zameldowania Wnioskodawcy nadal pozostaje mieszkanie Jego rodziców. W styczniu 2016 r. Wnioskodawca zgłosił zmianę adresu z polskiego na adres w Hongkongu w urzędzie skarbowym na druku NIP-3.

Wnioskodawca w Hongkongu mieszka i ma przyjaciół. Jest kawalerem, nie posiada dzieci. W Polsce mieszkają Jego rodzice i rodzeństwo. Wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości, ani innego znacznego majątku w Polsce. Wnioskodawca jest właścicielem polisy ubezpieczeniowej na życie oraz konta bankowego w Polsce. Do 30 grudnia 2016 r. był właścicielem samochodu w Polsce, który sprzedał właśnie w tym dniu. Wnioskodawca posiada tylko obywatelstwo polskie. Wynagrodzenie miesięczne od firmy Wnioskodawca otrzymuje na konto bankowe w Hongkongu. W dniu 11 grudnia 2014 r. rozwiązał umowę o pracę z ówczesnym pracodawcą w Polsce i wyjechał do krajów Azji południowo-wschodniej na wakacje, gdzie przebywał do 25 grudnia 2015 r. W okresie od dnia 25 grudnia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. Wnioskodawca przebywał w Polsce oczekując na wizę pracowniczą do Hongkongu. W całym tym wyżej wymienionym okresie Wnioskodawca nie posiadał żadnych źródeł dochodu ani w Polsce ani za granicą i żył wyłącznie ze zgromadzonych oszczędności. Na początku 2016 roku Wnioskodawca wyemigrował do Hongkongu z racji podjęcia tutaj pracy zarobkowej co stanowi Jego jedyne źródło dochodu w Hongkongu. Od dnia 11 grudnia 2014 r. do chwili obecnej Wnioskodawca nie posiada żadnych źródeł dochodu w Polsce. Od lutego 2016 Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie w Hongkongu.

Opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca rok 2017 oraz lata następne planuje spędzić w Hongkongu z racji pracy zarobkowej. W najbliższych latach, będzie spędzać w Polsce kilkanaście dni w roku, z racji odwiedzin i świąt. Wnioskodawca nie planuje zakładania ani prowadzenia biznesu w Polsce, ani zakupu nieruchomości w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec nieosiągania dochodu na terenie Polski i nieprzebywania na terenie Polski ponad okres 183 dni w roku i nieposiadania centrum interesów życiowych w Polsce Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku od osób fizycznych w Polsce za okres 2016?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rezydentem podatkowym jest osoba, która posiada na terytoriom Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych osób osiągających dochody poza krajem uzależnione jest zaś w pierwszej kolejności od posiadania statusu rezydenta polskiego.

Wnioskodawca wskazał, że w ciągu całego roku 2016 spędził w Polsce 40 dni. Ponadto jest kawalerem i nie posiada dzieci. Nie posiada nieruchomości ani żadnego znacznego majątku w Polsce. W 2016 r. interesy życiowe były skoncentrowane w Hongkongu, tutaj przebywa, wynajmuje mieszkanie, rozwija swoje hobby i ma przyjaciół. Jedynym źródłem utrzymania jest praca zarobkowa z tytułu umowy o pracę z firmą w Hongkongu.

Zdaniem Wnioskodawcy, od momentu zmiany miejsca zamieszkania i przeniesienia centrum interesów życiowych jest objęty jedynie ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce. Tym samym, musi się rozliczać z podatków w Polsce, tylko wtedy gdy osiągnął w Polsce dochody podlegające opodatkowaniu - i tylko z tych dochodów.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest polskim rezydentem podatkowym, nie jest zobowiązany do składania zeznania podatkowego i do ewentualnej zapłaty podatku od uzyskanego dochodu za granicą za rok 2016.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Polska dotychczas nie zawarła z Hongkongiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z uwagi na to, że Polska nie podpisała z Hongkongiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wyłącznie polskie przepisy podatkowe.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, że kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Zatem, biorąc pod uwagę treść stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy uznać, że w przypadku Wnioskodawcy od lutego 2016 roku nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawca w tym okresie nie będzie posiadał na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

Natomiast w odniesieniu do drugiego warunku, wskazać należy, że w 2016 r. Wnioskodawca na terytorium Polski nie przebywał dłużej niż 183 dni.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że do dnia wyjazdu do Hongkongu Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania w Polsce i podlegał w tym okresie w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodu. Natomiast od dnia wyjazdu do Hongkongu i przeniesienia tam ośrodka interesów życiowych, tj. od lutego 2016 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegać będzie obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Hongkongu, w okresie gdy posiada tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku z tego tytułu oraz składnia zeznania podatkowego za 2016 r.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że w myśl art. 5a pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej. Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Mając powyższe na uwadze, aby stwierdzić, czy Wnioskodawca posiada status rezydenta podatkowego danego kraju, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej, który zajmuje się wydawaniem certyfikatów rezydencji.

W związku z uiszczeniem opłaty wyższej od należnej, poniesiona z tego tytułu nadpłata w kwocie 60,00 zł podlega zwrotowi zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) oraz z § 18 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1542). Opłata zostanie zwrócona, na adres wskazany we wniosku ORD-IN.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.