Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.4.2017.2.AK
z 12 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), uzupełnionym 9 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z wyceną instrumentów finansowych, od której Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych dla celów rachunkowych, powstawać będą podatkowe różnice kursowe, skutkujące odpowiednio zwiększeniem przychodów albo kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z wyceną instrumentów finansowych, od której Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych dla celów rachunkowych, powstawać będą podatkowe różnice kursowe, skutkujące odpowiednio zwiększeniem przychodów albo kosztów podatkowych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 kwietnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.4.2017.1.AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 9 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (sp. z o.o.) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z bankami walutowe transakcje terminowe - kontrakty typu forward. Treścią tych kontraktów jest zobowiązanie się ze strony banku, że w przyszłości bank nabędzie od Wnioskodawcy, a Wnioskodawca sprzeda bankowi określoną ilość waluty obcej po kursie wymiany (cenie) określonym w kontrakcie (w momencie jego zawarcia).

Omawiane kontrakty wykonywane będą na dwa sposoby: albo poprzez rzeczywistą „dostawę” waluty (tzw. kontrakty rzeczywiste) albo poprzez finansowe rozliczenie netto, tj. rozliczenie różnic pomiędzy kursem kupowanej waluty umówionym w kontrakcie, a rzeczywistym kursem kupowanej waluty w dniu wykonywania kontraktu (tzw. kontrakty nierzeczywiste). Wnioskodawca otrzymywał będzie od banku m.in. na dzień bilansowy (31 grudnia każdego roku) wycenę zawartych kontraktów, stanowiącą urealnienie wartości instrumentów finansowych. W oparciu o otrzymaną wycenę banku, dokonywał będzie wyceny posiadanych instrumentów finansowych na dzień bilansowy.

Wnioskodawca wyceniał będzie forwardy rozliczane pieniężnie oraz forwardy rozliczane poprzez fizyczną dostawę waluty obcej lub instrumentów finansowych nie później niż na koniec okresu sprawozdawczego w wartości godziwej. Wartość godziwą kontraktu forward na dzień bilansowy stanowiła będzie kwota, za jaką bank jest gotowy zrealizować posiadany przez jednostkę kontrakt. Począwszy od 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca ustala różnice kursowe dla celów podatkowych zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 updop. Oznacza to, że przychody i koszty podatkowe z tytułu różnic kursowych Wnioskodawca ustala na podstawie przepisów o rachunkowości (ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, zwana dalej: „uor”).

Do przeprowadzania operacji walutowych Wnioskodawca wykorzystuje rachunek walutowy, na który wpływają m.in. środki od odbiorców oraz, z którego m.in. regulowane są zobowiązania wobec dostawców. Różnice wynikające z omawianych wycen walutowych kontraktów terminowych typu forward Wnioskodawca wykazywał będzie w rachunku wyników jako przychody lub koszty finansowe. Wnioskodawca zaznacza, że przedmiotowe kontrakty terminowe, o których mowa we wniosku, nie będą wypełniały wymogów do uznania ich za instrumenty finansowe zabezpieczające, w rozumieniu § 3 pkt 17 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz.U. Nr 149, poz. 1674, z póżn. zm., dalej: „Rozporządzenie”), z uwagi na niespełnienie przez nie warunków określonych w art. 35a ust. 3 uor.

Z uzupełnienia wniosku z 8 maja 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.) wynika, że w związku z wyceną instrumentów finansowych, o których mowa we wniosku, Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych dla celów rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyceną instrumentów finansowych, którą Wnioskodawca będzie ujmował w księgach rachunkowych na dzień bilansowy, powstawać będą podatkowe różnice kursowe, skutkujące odpowiednio zwiększeniem przychodów albo kosztów podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku takich wycen dokonywanych na dzień bilansowy i ujmowanych w księgach rachunkowych nie będą powstawały różnice kursowe skutkujące zwiększeniem przychodów albo kosztów podatkowych.

W uor ustawodawca zdefiniował pojęcie instrumentu finansowego (art. 3 ust. 1 pkt 23 tej ustawy), przez który rozumie się „(...) kontrakt, który powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron pod warunkiem, że z kontraktu zawartego między dwiema lub więcej stronami jednoznacznie wynikają skutki gospodarcze, bez względu na to, czy wykonanie praw lub zobowiązań wynikających z kontraktu ma charakter bezwarunkowy albo warunkowy (…).

Zgodnie natomiast z treścią § 3 pkt 4 Rozporządzenia, instrument pochodny to instrument finansowy spełniający następujące warunki:

1. jego wartość jest zależna od zmiany wartości instrumentu bazowego, to jest określonej stopy procentowej, ceny papieru wartościowego lub towaru, kursu wymiany walut, indeksu cen lub stóp, oceny wiarygodności kredytowej lub indeksu kredytowego albo innej podobnej wielkości
2. jego nabycie nie powoduje poniesienia żadnych wydatków początkowych albo wartość netto tych wydatków jest niska w porównaniu do wartości innych rodzajów kontraktów, których cena podobnie zależy od zmiany warunków rynkowych, i
3. jego rozliczenie nastąpi w przyszłości.
   
   

Do instrumentów pochodnych zalicza się w szczególności transakcje terminowe, takie jak kontrakty forward. Zgodnie z § 3 pkt 5 Rozporządzenia, pod pojęciem kontraktu forward należy rozumieć umowę nakładającą na jedną stronę obowiązek dostarczenia, a na drugą - odbioru aktywów o określonej ilości w określonym terminie w przyszłości i po określonej cenie, ustalonej w momencie zawierania kontaktu. Także na gruncie art. 16 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, transakcje opisane jako zdarzenie przyszłe stanowią pochodne instrumenty finansowe.

Począwszy od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca stosuje metodę rachunkową do ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych. W związku z tym, rozpoznawanie różnic kursowych dla celów podatkowych uzależnione jest od uprzedniego zakwalifikowana przez Spółkę wyceny kontraktów forward do róznic kursowych dla celów bilansowych.

Zgodnie z dyspozycją art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.), podatnicy dla celów podatkowych mogą ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości. Ustęp 2 przytoczonego powyżej przepisu stanowi, że podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę rozliczania różnic kursowych, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i ostatni dzień roku podatkowego, z tym, że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Biorąc powyższe pod uwagę, aby móc mówić o różnicach kursowych dla celów podatkowych na gruncie metody rachunkowej konieczne jest spełnienie warunku, aby dana pozycja (kwota) powstała z tytułu transakcji walutowych lub wynikała z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, lub wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „wycena” należy rozumieć jako wycenę dokonywaną zgodnie z przepisami o rachunkowości, stosując metodę przyjętą przez jednostkę oraz przeprowadzona w sposób adekwatny do poszczególnych składników aktywów i pasywów. Wyceny instrumentów finansowych (w tym kontraktów forward) dokonuje się zgodnie z § 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych zasad uznawania metod wyceny, zakresu uprawnienia i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (dalej: „rozporządzenie”), według ich wartości godziwej, która jest następnie odzwierciedlona w aktywach lub zobowiązaniach finansowych jednostki. Wycena wartości godziwej kontraktów forward dokonywana jest przez zdyskontowanie przepływu walutowego od przyszłej daty jego realizacji do daty rozliczenia spot z użyciem stopy procentowej dla waluty obcej przeliczenie tej wartość na walutę jednostki według kursu spot oraz zdyskontowanie przeliczonej wartości do dnia bilansowego z użyciem stopy procentowej waluty jednostki. Wartość tak uzyskana porównywana jest z umowną wartością kontraktu z czego wynika jej dodatnia lub ujemna wartość godziwa. Z uwagi na fakt, że pojęcie „różnic kursowych” nie jest zdefiniowane na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca, uważa, że do zweryfikowania, które pozycje powinny być ujmowane dla celów podatkowych w metodzie rachunkowej jako różnica kursowe, należy posiłkować się rozumieniem tego pojęcia na gruncie przepisów rachunkowych.

Sposób ustalania różnic kursowych dla celów bilansowych (rachunkowych, księgowych) zawiera art. 30 ustawy o rachunkowości, który odnosi się do wyceny aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych. Zgodnie z tym przepisem, przez różnice kursowe należy rozumieć jedynie różnice, które wynikają z przeliczenia danej liczby jednostek jednej waluty na inną walutę po różnych kursach ich wymiany. Tymczasem, wycena kontraktu forward zawierać w sobie będzie nie tylko element kursów walutowych, ale również dyskontowania oraz porównania z kwotą wynikającą z kontraktu. Nie będzie więc ona rezultatem wyłącznie zmian kursów walut, ale również zmian stóp procentowych, a w wyniku tej wyceny zostaje określona wartość godziwa kontraktu, a nie jej wartość w walucie jednostki przez odniesienie do waluty obcej. Należy zatem uznać, ze wycena kontraktów forward nie powinna być traktowana jako różnice kursowe. Zgodnie z przepisami powołanego powyżej Rozporządzenia, pochodne instrumenty finansowe należy zaliczać do kategorii „Aktywów finansowych przeznaczonych do obrotu” (jeśli nie są uznawane za instrumenty zabezpieczające). Na podstawie § 21 ust. 1 Rozporządzenia, zmiany wartości godziwej instrumentów finansowych zaliczonych do powyższej kategorii wykazywane są w rachunku zysków i strat jako przychody lub koszty finansowe. Na podstawie § 37 ust. 2 pkt 1b Rozporządzenia, skutki przeszacowania aktywów finansowych wycenianych w wartości godziwej wykazuje się jako przychody lub koszty z tytułu aktualizacji wartości inwestycji. Ta sama zasada ma zastosowanie do zobowiązań finansowych (§ 37 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia). Ponieważ pochodny instrument finansowy o dodatniej wartości godziwej jest składnikiem aktywów finansowych, a instrument pochodny o ujemnej wartości godziwej jest zobowiązaniem finansowym, przytoczone paragrafy Rozporządzenia znajdują zastosowanie w analizowanym przypadku.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, zgodnie z przepisami rachunkowymi (tj. przepisami ustawy o rachunkowości i Rozporządzenia), nie powinno się ujmować wyceny kontraktów typu forward jako różnic kursowych w rachunku zysków i strat lecz jako przychody lub koszty z tytułu aktualizacji wartości inwestycji.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że z przytoczonej powyżej definicji pochodnego instrumentu finansowego jednoznacznie wynika, że istotę jego konstrukcji stanowi uzależnienie jego wartości, a tym samym wyceny dokonywanej w księgach rachunkowych, od zmiany wartości instrumentu bazowego, którym może być stopa procentowa, cena papieru wartościowego lub towaru, kurs walutowy lub inna podobna wielkość. Kurs wymiany waluty stanowi tylko jedną z wielu wielkości (instrumentów bazowych) wpływających na wartość instrumentu pochodnego.

Zmiana wartości instrumentów finansowych powstała w wyniku ich wyceny ma na celu odzwierciedlenie w ewidencji księgowej bieżącej (urealnionej) wartości godziwej kontraktu. Nie jest to wycena dla potrzeb ustalenia różnic kursowych, jak ma to miejsce w przypadku, np. wyceny bilansowej zagranicznych zobowiązań lub należności handlowych, czy też środków pieniężnych na rachunkach walutowych. W związku z czym nie można uznać, że w jej wyniku powstają różnice kursowe w rozumieniu prawa bilansowego. Istotą bowiem pochodnego instrumentu finansowego jest odwołanie jego wartości do aktualnej wartości instrumentu bazowego, którym może być np. kurs wymiany waluty, ale również stopa procentowa, indeks cen lub stóp lub inna podobna wielkość. Odwołanie to ma na celu ustalenie bieżącej wartości godziwej instrumentu finansowego, a wymóg jej ustalenia w celu dokonania wyceny wprowadzają przepisy prawa bilansowego.

Traktowanie okresowej wyceny pochodnych instrumentów finansowych jako różnic kursowych stanowiłoby wręcz naruszenie przepisów Rozporządzenia, które jednoznacznie definiuje pojęcie instrumentu finansowego oraz kwalifikuje wyniki z przeszacowania. Rozporządzenie nie posługuje się w tym zakresie pojęciem różnicy kursowej.

Wnioskodawca zauważa ponadto, że istnieją liczne interpretacje podatkowe, które potwierdzają stanowisko, że wycena kontraktów forward nie stanowi różnic kursowych. Przykładem może być m.in. IPPB3/423-555/11-2/MS, w której organ stwierdził m.in., że: „(…) zgodnie z przepisami rachunkowymi (...) nie powinno się ujmować wyceny kontraktów typu forward jako różnic kursowych w rachunku zysków i strat lecz jako przychody lub koszty z tytułu aktualizacji wartości inwestycji” oraz IBPBI/2/423-418/09/MO, w której stwierdził, ze „skoro dla celów bilansowych Spółka nie wykazuje różnic kursowych z wyceny kontraktów (instrumentów) zabezpieczających zmianę kursu waluty typu forward/swap to nie ujmuje ich w rachunku podatkowym’’. Podobnie stanowiska znajdziemy także w np. takich interpretacjach: ILPB3/423-387/08-2/HS, IPPB5/423-293/08-3/AS, czy IPTPB3/423-410/13-2/KJ.

W tym kontekście warto także zwrócić uwagę na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2011 r. (sygn. II FSK 1588/09), który stwierdził, że „(..) organ dokonujący indywidualnej interpretacji przesądził a priori, iż każda wycena dotycząca wyceny wartości instrumentów finansowych powoduje skutki w postaci powstania różnic kursowych na gruncie prawa bilansowego. Tymczasem interpretacja indywidualna prawa podatkowego dotycząca przepisu art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinna wskazywać, iż w opisanym stanie faktycznym powstanie różnic kursowych na gruncie prawa podatkowego uzależnione jest od powstania różnic kursowych w świetle przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, (…) o powstaniu podatkowych różnic kursowych nie można mówić do momentu, kiedy podatnik nie rozpozna takich różnic na gruncie prawa bilansowego”.

W świetle przedstawionych argumentów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zmiany wartości kontraktów forward w wyniku wyceny na koniec każdego miesiąca oraz na dzień bilansowy ich wartości godziwej nie stanową różnic kursowych w rozumieniu art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, nie wpływają na podstawę opodatkowania Spółki. Innymi słowy, wycena pochodnych instrumentów finansowych nie implikuje powstania w ewidencji księgowej Spółki bilansowych różnic kursowych, a tym samym nie będzie powodować powstania różnic kursowych na gruncie prawa podatkowego.

Końcowo Wnioskodawca jedynie nadmienia, że ma świadomość, że problematyka przedstawiona w niniejszej sprawie wkracza w obszar prawa bilansowego. Jednocześnie, zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że przepisy prawa podatkowego nie są odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami prawa, a wręcz przeciwnie, stanowią część jednego porządku prawnego wraz z przepisami innych gałęzi prawa. Klasyfikacja zdarzeń na gruncie prawa podatkowego nie może mieć miejsca jeśli wcześniej nie zostanie ustalony status zachowania podatnika na gruncie innych gałęzi prawa. Dlatego też, organ winien odwoływać się do szerokiego rozumowania pojęcia prawa podatkowego i postrzegania przedstawianych w postępowaniu interpretacyjnym stanów faktycznych poprzez pryzmat zdarzeń dokonywany w przedmiotowym przypadku na gruncie ustawy o rachunkowości. Stąd, winien brać pod uwagę ogół przepisów regulujących zasady powstania, ustania oraz wygasania zobowiązań podatkowych oraz obowiązków podatników, płatników i inkasentów (tak: w wyroku WSA w Gdańsku z 14 maja 2013 r., I SA/Gd 293/13).

Wobec powyższego, organ nie jest uprawniony do odmowy wydania interpretacji jedynie z tego powodu, że podatnik wniósł o zinterpretowanie także instytucji mającej swe źródło w ustawie „pozapodatkowej”. Bezsprzecznie bowiem ustalenie, czy w przedmiotowym przypadku wystąpią różnice kursowe na gruncie ustawy o rachunkowości ma bezpośrednie przełożenie na ewentualne powstanie skutków podatkowych w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Stosownie do postanowień art. 9b ust. 2 updop, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Natomiast w myśl art. 9b ust. 3 updop, w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, z tym że podatnicy mają obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a w przypadku podatników rozpoczynających działalność - w terminie 30 dni od dnia jej rozpoczęcia, zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody.

Powyższe podatkowe rozwiązanie dotyczące różnic kursowych sprowadza się do reguły, że podatnicy, którzy wybrali metodę rachunkową ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z transakcji walutowych i wyceny aktywów oraz pasywów, a także wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych (art. 9b ust. 2 updop). W takiej sytuacji rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym od osób prawnych związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami updop.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro w związku z wyceną instrumentów finansowych, o których mowa we wniosku, Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych dla celów rachunkowych to nie ujmuje ich również w rachunku podatkowym.

Zatem stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.