Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.124.2017.1.IL
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.), oraz z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.) oraz z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 28 maja 2001 r. wydane przez Powiatowy Zespół Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności przy Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie przyznające lekki stopień niepełnosprawności z powodu chorób o symbolu N tj. reumatyzmu kostno-mięśniowego ( obecnie reumatoidalne zapalenie stawów), lekkiego uszkodzenia pnia mózgu, zwyrodnienia kręgosłupa. Wnioskodawczyni posiada również orzeczenie z 18 lutego 1997 r. z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaliczające ją do III grupy inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia na stałe. Ustalony stopień niepełnosprawności przyznano Wnioskodawczyni od dnia 26 kwietnia 2001 r. Natomiast niepełnosprawność datuje się od 1997 r. Wnioskodawczyni choruje na: niewydolność krążenia, reumatoidalne zapalenie stawów, osteoporozę, zwyrodnienie kręgosłupa, boreliozę, tasiemiec, robaki. Wnioskodawczyni nie posiada woreczka żółciowego, a także leczy głowę magnetoterapią. Pięć razy miała zbitą głowę, w wyniku czego doznała lekkiego uszkodzenia pnia mózgu, złamania nosa z przemieszczeniem. Wnioskodawczyni z powodu chorób ma drętwienie palców, rąk i nóg, pieczenie stóp i mięśni. Bolą ja kości i mięśnie łydek, kolana, a czasem nawet żebra, stawy biodrowe. Ból i sztywność kończyn powoduje, iż Wnioskodawczyni ma problemy z chodzeniem, co jest dla niej uciążliwe, czasami odczuwa jakby była bez stóp. Choroby leczy u lekarzy w przychodniach. W celu lepszego samopoczucia, ulgi w cierpieniu, oraz by móc wykonywać czynności życiowe, w szczególności w celu usprawnienia narządu ruchu Wnioskodawczyni w dniu 14 czerwca 2016 r. za kwotę 4.400 zł (raty) kupiła niezbędny sprzęt rehabilitacyjny MagnetOn Max MMEM-01 Instytutu Badawczo-Rozwojowego, wraz z kablami BRT do rąk. Kable do stóp kupiła w dniu 29 września 2016 r. za kwotę 390 zł, aby móc leczyć się biorezonansem. Zakupione urządzenie pomaga Wnioskodawczyni w rehabilitacji domowej jej niepełnosprawności. Wnioskodawczyni stosuje urządzenie do rehabilitacji kręgosłupa, reumatoidalnego zapalenia stawów tj. rąk i nóg, mięśni, w leczeniu osteoporozy, boreliozy, pasożytów, układu krążenia i innych, zgodnie z zaleceniami lekarza. Wydatki związane z zakupami tego urządzenia nie zostały sfinansowane, ani dofinansowane w żadnej formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym czy Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu zakupiony sprzęt rehabilitacyjny?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym przysługuje jej prawo do odliczenia od dochodu zakupionego sprzętu rehabilitacyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
       
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki o których mowa w ust. 7a - stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy - podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup sprzętu rehabilitacyjnego MagnetOn Max MMEM-01 wraz z kablami BRT podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przy czym określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Zakupione urządzenie musi więc posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności ,
• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne powinny być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji, służyć przywracaniu sprawności organizmu oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter,
• zalecenie co do jego stosowania powinien wydać lekarz specjalista stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z powodu chorób o symbolu N tj. reumatyzmu kostno-mięśniowego (reumatoidalne zapalenie stawów), lekkiego uszkodzenia pnia mózgu, zwyrodnienia kręgosłupa. Ustalony stopień niepełnosprawności przyznano Wnioskodawczyni od dnia 26 kwietnia 2001 r. Natomiast niepełnosprawność datuje się od 1997 r. Wnioskodawczyni z powodu chorób ma drętwienie palców, rąk i nóg, pieczenie stóp i mięśni. Bolą ja kości i mięśnie łydek, kolana, a czasem nawet żebra, stawy biodrowe. Ból i sztywność kończyn powoduje, iż Wnioskodawczyni ma problemy z chodzeniem, co jest dla niej uciążliwe. W celu lepszego samopoczucia, ulgi w cierpieniu, oraz by móc wykonywać czynności życiowe, w szczególności w celu usprawnienia narządu ruchu Wnioskodawczyni w dniu 14 czerwca 2016 r. za kwotę 4.400 zł (raty) kupiła niezbędny sprzęt rehabilitacyjny. Zakupione urządzenie pomaga Wnioskodawczyni w rehabilitacji domowej jej niepełnosprawności. Stosuje je do rehabilitacji m.in. kręgosłupa, reumatoidalnego zapalenia stawów tj. rąk i nóg, mięśni, zgodnie z zaleceniami lekarza. Wydatki związane z zakupami tego urządzenia nie zostały sfinansowane, ani dofinansowane w żadnej formie.

Niewątpliwie sprzęt rehabilitacyjny MagnetOn Max MMEM-01, wraz z kablami BRT można uznać za urządzenie niezbędne w rehabilitacji i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych osobie niepełnosprawnej. Wydatki na ten cel mieszczą się zatem w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup niezbędnego sprzętu rehabilitacyjnego MagnetOn Max, oraz kabli BRT mogą zostać zaliczone do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w powołanym powyżej przepisie i odliczone od dochodu w zeznaniu rocznym za rok w którym Wnioskodawczyni poniosła wydatek.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białystoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.