Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.165.2017.1.PR
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży wysyłkowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży wysyłkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (zwana dalej Spółką) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętu elektronicznego i elektrycznego. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust.1 i 9 ustawy.

W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, które często dostarczane są do odbiorców za pośrednictwem firm kurierskich.

Dostawy realizowane są na podstawie zamówień składanych drogą telefoniczną, mailową, podczas spotkań z przedstawicielem handlowym Spółki, za pośrednictwem portalu Allegro. Na podstawie złożonego zamówienia przygotowywany jest towar do wysyłki, a następnie wystawiana jest faktura.

Jeżeli chodzi o odbiór towarów nabywca może odebrać je osobiście z magazynu firmy lub zamówić dostarczenie za pośrednictwem firmy przewozowej.

Spółka zobowiązuje się do dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę, bądź to bezpośrednio do siedziby nabywcy, bądź do innego miejsca wskazanego przez nabywcę.

Przy większych dostawach koszty transportu ponosi sprzedawca, przy mniejszych obciążany jest nabywca (koszty transportu dokumentowane są jako osobna pozycja na fakturze wystawianej przez Spółkę).

Spółka współpracuje z firmami kurierskimi na ogólnych zasadach panujących w firmie kurierskiej zgodnie, z którymi stroną w postępowaniu odszkodowawczym, czy reklamacyjnym w razie utraty towaru przez kuriera jest Spółka. Nabywcy mają możliwość uiszczenia zapłaty za zamawiane towary jako przedpłaty przed wysyłką towarów, albo za pobraniem, opłacając zamówienie w momencie odbioru towaru od kuriera, bądź w punkcie odbioru osobistego Wnioskodawcy, jak również przelewem w terminie określonym na fakturze.

Umowy regulujące dostawy towarów między spółką, a jej kontrahentami nie zawierają zapisów dotyczących momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istnieją przypadki, że towary wydawane są przewoźnikom w ostatnim dniu miesiąca, natomiast do odbiorcy są dostarczane w pierwszym dniu miesiąca następnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów dostarczanych kupującemu za pośrednictwem firmy kurierskiej (poza przypadkami, kiedy przed dostawą uiszczana jest przedpłata) czy w dacie wydania towaru kurierowi, czy w dacie jego fizycznego dostarczenia do klienta?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów dostarczonych za pośrednictwem firmy kurierskiej powstaje w momencie przekazania towarów kurierowi.

Zgodnie z treścią art. 19 a ust. 1 ustawy o VAT, powstanie obowiązku podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług zasadniczo następuje w momencie dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Pojęcie dostawy towarów zostało natomiast zdefiniowane na gruncie ustawy o VAT w art. 7 ust. 1 „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”.

Ponadto, z uwagi na to, że Spółka nie posiada umów, bądź regulaminów, które regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym zakresie odwołuje się do ogólnych postanowień zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia, rzeczy.

Odnosząc to do przepisów o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, że moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT odpowiada momentowi wydania towarów, o którym mowa w art. 544 Kodeksu Cywilnego.

W związku z tym zdaniem Spółki obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z momentem wydania przesyłki kurierowi. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka wskazuje, że podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach IBPP1/4431132/14/AW, 2461IBPP2.4512.724.2016.1.AB. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji ITPP1/443635/14/KM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88 (Staatssecretaris van Financien przeciw Shipping and Forwarding Enterprise Safe). W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 711, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej dyrektywą VAT, zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Jeżeli chodzi o odbiór towarów nabywca może odebrać je osobiście z magazynu firmy lub zamówić dostarczenie za pośrednictwem firmy przewozowej. Wnioskodawca zobowiązuje się do dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę, bądź to bezpośrednio do siedziby nabywcy, bądź do innego miejsca wskazanego przez nabywcę. Wnioskodawca współpracuje z firmami kurierskimi na ogólnych zasadach panujących w firmie kurierskiej zgodnie, z którymi stroną w postępowaniu odszkodowawczym, czy reklamacyjnym w razie utraty towaru przez kuriera jest Wnioskodawca. Nabywcy mają możliwość uiszczenia zapłaty za zamawiane towary jako przedpłaty przed wysyłką towarów, albo za pobraniem, opłacając zamówienie w momencie odbioru towaru od kuriera, bądź w punkcie odbioru osobistego Wnioskodawcy, jak również przelewem w terminie określonym na fakturze. Umowy regulujące dostawy towarów między Wnioskodawcą, a kontrahentami nie zawierają zapisów dotyczących momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Na tle powyższego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów dostarczanych kupującemu za pośrednictwem firmy kurierskiej (poza przypadkami, kiedy przed dostawą uiszczana jest przedpłata) czy w dacie wydania towaru kurierowi, czy w dacie jego fizycznego dostarczenia do klienta?

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przede wszystkim ustalić, kiedy w analizowanym przypadku nastąpi dostawa towaru.

Wnioskodawca w swoim stanowisku, kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel rozpoznaje w kontekście postanowień ogólnych, zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że określenie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” nie jest tożsame z pojęciem „sprzedaży” o którym mowa w Kodeksie cywilnym.

Tak dalece, jak to jest możliwe, czyli w zakresie uznaniowej władzy przyznanej organom krajowym, prawo krajowe powinno być interpretowane w świetle celów i treści prawa wspólnotowego, w szczególności dyrektyw. Zasada ta ma zastosowanie w przypadku dyrektywy VAT i ustawy o VAT.

Oznacza to, że interpretacja przepisów ustawy o VAT, która odzwierciedla cele i treść dyrektywy VAT, powinna mieć pierwszeństwo przed wszystkimi innymi możliwymi interpretacjami danego przepisu, które nie realizują założeń dyrektywy VAT.

W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca (dostawca) wysyła do odbiorcy za pośrednictwem firmy kurierskiej. Aby ustalić kiedy następuje dokonanie dostawy należy odwołać się do treści cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym dostawa towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca jest podmiotem, który posiada władztwo nad towarem aż do momentu dostarczenia go kupującemu za pośrednictwem przewoźnika. W przypadku utraty towaru przez kuriera to Wnioskodawca jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym a nie kupujący, czyli przewoźnik ponosi odpowiedzialność wobec Wnioskodawcy za pobrany towar, tak co do uszkodzenia wynikłego podczas przewozu, jak i na wypadek utraty towaru a nie wobec kupującego. Ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie odbioru towaru od kuriera.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, to w przedmiotowej sprawie dostawa towarów następuje w momencie odbioru towaru przez kupującego od kuriera.

Mając na uwadze przepis art. 19a ust. 1 ustawy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy powstanie w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie odbioru towaru przez nabywcę od kuriera.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.