Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB1.4511.124.2017.1.KS1
z 13 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 15 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od spłacanych kredytów oraz różnicy pomiędzy kwotą udzielonych kredytów waloryzowanych walutą obcą a kwotą spłacanych kredytów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od spłacanych kredytów oraz różnicy pomiędzy kwotą udzielonych kredytów waloryzowanych walutą obcą a kwotą spłacanych kredytów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną są współwłaścicielami dwóch lokali użytkowych. Lokale te Wnioskodawca z żoną wynajmują w ramach najmu prywatnego, Wnioskodawca wraz z żoną nie prowadzą działalności gospodarczej. Dochody z najmu od 2009 r rozliczane są na zasadach ogólnych (wg skali) i Wnioskodawca wraz z żoną zdecydowali, że są one rozliczane przez jednego małżonka - Wnioskodawcę. Oba lokale Wnioskodawca wraz z żoną kupili na kredyty waloryzowane kursem franka szwajcarskiego (CHF). Pierwszy lokal kupiony w 2005 r. - na kredyt denominowany w banku, gdzie kwota kredytu została określoną w walucie CHF, w dniu wypłaty kredytu została ona przeliczona na złote polskie (PLN), wypłacony w złotówkach i spłacany w złotówkach. Drugi kupiony w 2008 r jako Sp. prawo do lokalu, przekształcone w 2009 r. na odrębną własność - na kredyt indeksowany kursem CHF w banku, gdzie kwota kredytu została określona w złotych polskich (PLN), w dniu wypłaty została przeliczona na CHF, wypłacony w złotówkach i spłacany w złotówkach.

W kosztach uzyskania przychodu źródła najem, z tytułu kredytów hipotecznych, uwzględniane są zapłacone raty odsetkowe jako iloczyn odsetek w CHF i kursu CHF danego banku po jakim następuje spłata raty. Nie są natomiast uwzględniane te części raty kapitałowej, które wynikają z faktu, że kwota zwracanego kapitału przypadającego na tę ratę, jest większa od kwoty otrzymanego kredytu. Cena CHF wyrażona w PLN jest obecnie znacznie większa niż w momencie zaciągania kredytów (zarówno w 2005 jak i 2008 r.), powoduje to że Wnioskodawca wraz z żoną spłacają kapitał (przypadający na ratę) jest znacznie większy niż otrzymany w ramach kredytu.

W kosztach uzyskania przychodów źródła najem, Wnioskodawca chciałby uwzględniać także tę część raty kapitałowej, która wynika ze wzrostu kursu CHF w stosunku do PLN (o czym w zdaniu poprzednim). Ta część raty kapitałowej do uwzględnienia w kosztach (czyli różnica w spłacie kapitału) wyliczana byłaby jako iloczyn raty kapitałowej w CHF i różnicy kursów CHF danego banku po jakim następuje spłata raty i po jakim nastąpiła wypłata kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy postępowanie Wnioskodawcy polegające na uwzględnieniu w kosztach uzyskania przychodu odsetek od kredytów jest prawidłowe?
2. Czy postępowanie Wnioskodawcy polegające na uwzględnianiu w kosztach uzyskania przychodu tej części raty kapitałowej, która wynika z faktu że kwota zwracanego kapitału przypadającego na tę ratę, jest większa od kwoty otrzymanego kredytu, będzie prawidłowe?
3. Czy w przyszłości, gdyby Wnioskodawca zdecydował się skorzystać z możliwości jakie daje tzw. ustawa antyspredowa, tzn. możliwości spłaty rat kredytu, bądź całości kredytu bezpośrednio w walucie CHF (np. zakupionej w kantorze) to mógłbym także wliczać do kosztów uzyskania przychodów odsetki od tych kredytów oraz tę część raty kapitałowej (lub całości kapitału w przypadku spłaty całkowitej), która z faktu że kwota zwracanego kapitału przypadającego na tę ratę, jest większa od kwoty otrzymanego kredytu, analogicznie jak opisane w pkt 80, z tym że kurs CHF na dzień spłaty raty kredytu (całości kredytu) byłby określony jako kurs średni CHF ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. l

Postępowanie jest prawidłowe, zgodnie z art. 23 ust. l pkt 8a kredyty (i w związku z tym odsetki) pozostają w związku przyczynowym z przychodami, odsetki są faktycznie płacone a inwestycje są już zrealizowane. Raty (w tym odsetki) są spłacane w złotówkach, a więc i ponoszony koszt także jest w złotówkach (CHF jest tylko walutą odniesienia), dlatego też aby dokładnie określić wysokość odsetek w racie złotówkowej należ przyjąć kurs CHF danego banku po jakim faktycznie następuje spłata raty kredytu.

Ad 2.

Postępowanie będzie prawidłowe, zgodnie z art. 23 ust. l pkt 8a. Kredyty są kredytami waloryzowanymi kursem waluty obcej (denominowany i indeksowany), a w kosztach uwzględniana byłaby tylko ta część raty kapitałowej, która wynikałaby z różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału i otrzymanego kredytu. Nie występują także różnice kursowe zgodnie z treścią art. 24c ust. 2 i 3 ponieważ dotyczą one kredytów walutowych a kredyty waloryzowane są kredytami złotowymi. Przyjęcie kursu CHF na dzień spłaty raty jest analogiczne jak przy obecnie spłacanych odsetkach (ponieważ koszt ponoszony z tego tytułu także będzie w złotówkach).

Ad 3.

Postępowanie będzie prawidłowe, zgodnie z art. 23 ust. l pkt 8a, art. 11a ust. 2 kredyt waloryzowany, ale spłacany w walucie (na podstawie tzw. ustawy antyspredowej) pozostaje nadal kredytem w złotych tylko spłacanym w walucie, więc powinny obowiązywać zasady jak opisane dla kredytów waloryzowanych, z zastrzeżeniem że kurs CHF na dzień spłaty raty kredytu (całości kredytu) byłby określony jako kurs średni CHF ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. W tym wypadku zastosowanie art. 11a ust.2 do określenia kursu CHF wynika z faktu, że rata płacona byłaby w walucie, a zatem i koszt ponoszony byłby w walucie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie, do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, iż określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Kosztem uzyskania przychodów będzie, zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W zakresie wskazanych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków (kosztów), których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona przez ustawodawcę wskazać należy, że koszty pożyczki, tj. naliczone odsetki od pożyczki, mogą być - co do zasady - zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym, że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Ustawodawca jednoznacznie przy tym przesądził według jakiego kursu należy dokonywać przeliczeń waluty za złote polskie dla celów rozliczenia podatkowego.

Zgodnie z art. 11a ust. 2 ww. ustawy, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W odniesieniu do kwestii możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytów zaciągniętych na zakup przedmiotowych nieruchomości (lokali użytkowych) wskazać należy, że wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytów zaciągniętych na zakup lokali użytkowych, które to lokale przeznaczone zostały pod wynajem, jako związane z uzyskiwanym przychodem z najmu - mogą, co do zasady, zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że wydatki z tytułu odsetek od kredytu - o ile spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ww. ustawy i nie zwiększają wartości początkowej wynajmowanego lokalu (w tym przypadku użytkowego) - mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Z tym jednak zastrzeżeniem, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te wydatki, które zostały faktycznie zapłacone przez Wnioskodawcę (od momentu przekazania lokalu do wynajmu).

Ponadto wskazać należy, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu spłaty odsetek od kredytów (waloryzowanych kursem franka szwajcarskiego, gdzie CHF jest wyłącznie walutą odniesienia) zaciągniętych na zakup lokali użytkowych są ponoszone przez Wnioskodawcę w walucie polskiej (PLN), co oznacza, że nie będzie miał do nich zastosowania art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jako wartość odsetek w spłacanej racie kapitałowo-odsetkowej należy przyjąć faktyczny koszt po jakim następuje spłata kredytu (kurs waluty w danym banku na dzień dokonania spłaty).

Zauważyć należy, że wskazany przepis art. 23 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy reguluje zatem skutki podatkowe jakie wywołuje w zakresie kosztów uzyskania przychodów spłata kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej.

Co do zasady, dla kredytobiorcy zwracana kwota kredytu (kwota pożyczonego kapitału, bez odsetek) nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu. Wyjątek stanowi sytuacja, w której podatnik zaciągnął kredyt waloryzowany kursem waluty obcej, a zwrócona przez niego kwota kapitału jest większa niż kwota otrzymanego kredytu. Różnica ta (będąca skutkiem zmiany kursu waluty, według której waloryzowany był kredyt) może stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile spełnia pozostałe przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kredyt ten pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu, zachowaniem, bądź zabezpieczeniem źródła przychodu oraz wysokość uiszczonych spłat kapitału jest należycie udokumentowana.

Zauważyć także należy, że banki oferują swoim klientom zarówno kredyty dewizowe, jak i indeksowane (denominowane) kursami waluty obcej wybranej przez klienta. Co ważne, kredyt denominowany nie jest kredytem dewizowym ani żadną jego odmianą. Przyznawany jest przez bank, jako równowartość danej kwoty we wnioskowanej walucie indeksacyjnej. Efektem tego jest podpisanie umowy określającej kwotę kredytu w walucie obcej.

W przypadku kiedy podatnik zaciągnie kredyt w złotych i jego wartość nominalna jest przeliczana na podstawie przelicznika waluty obcej, różnice z wyceny części kapitałowej dokonanej na dzień uzyskania i spłaty kredytu nie są różnicami kursowymi określonymi w art. 24c ww. ustawy.

Przepis art. 24c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma bowiem zastosowanie, gdy zaciągniecie kredytu następuje w walucie obcej oraz jego spłata dokonywana jest w walucie obcej.

W świetle powyższego warunkiem powstania różnic kursowych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zaciągnięcie kredytu w walucie obcej oraz jego spłata również w walucie obcej.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny i zdarzenie przyszłe sprawy oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że różnica pomiędzy otrzymaną przez Wnioskodawcę kwotą kredytu waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego, a kwotą faktycznie zwróconą - spłaconą bankowi stanowi koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu lokali użytkowych. Przy czym, dla ustalenia ww. różnicy należy przyjąć rzeczywistą wysokość dokonywanych spłat, uiszczanych w wysokości określonej umową kredytową. Jednocześnie należy wskazać, że w sytuacji wskazanej we wniosku nie powstaną różnice kursowe o których mowa w art. 24c ww. ustawy.

Odnosząc się do możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów spłaty rat kredytu (kapitał i odsetek), bądź całości kredytu przez Wnioskodawcę dokonywanej bezpośrednio w walucie obcej (CHF), należy wskazać, że ustawodawca nie wskazał odmiennego sposobu zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów raty kredytu (kapitał i odsetki) spłacanej w walucie obcej, aniżeli spłacanej w walucie polskiej (PLN) przy założeniu, że spełniają przesłanki, wynikające z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W takim przypadku stwierdzić należy, że Wnioskodawca, będzie mógł wliczać do kosztów uzyskania przychodów odsetki od tych kredytów oraz tę część raty kapitałowej (lub całości kapitału w przypadku spłaty całkowitej), która wynika z faktu że kwota zwracanego kapitału przypadającego na tę ratę, jest większa od kwoty otrzymanego kredytu.

Jednocześnie należy wskazać, że w sytuacji spłaty przez Wnioskodawcę raty kredytu, lub całości kredytu dokonywanej w walucie obcej (w tym przypadku franku szwajcarskim) będzie miał zastosowanie art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. koszty związane ze spłaconą ratą kredytu (kapitał i odsetki) w walucie obcej powinny być przeliczone na złote polskie według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, zapłacone odsetki od kredytów bankowych zaciągniętych na nabycie lokali użytkowych, które są obecnie wynajmowane, mogą - na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji - stanowić koszt uzyskania przychodu ze źródła przychodu jakim jest najem. Odsetki należy przeliczać po kursie waluty w danym banku na dzień dokonania spłaty (rzeczywiście poniesiony koszt).

Również część kapitałowa raty kredytów waloryzowanych w walucie obcej może być - na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji - wliczana w koszty uzyskania przychodów z najmu. Ratę należy przeliczać po kursie waluty w danym banku na dzień dokonania spłaty (rzeczywiście poniesiony koszt).

W przypadku zaś spłaty raty kredytu (kapitał i odsetki) lub całkowitej spłaty kredytu w walucie obcej Wnioskodawca, będzie mógł wliczać do kosztów uzyskania przychodów odsetki od tych kredytów oraz tę część raty kapitałowej (lub całości kapitału w przypadku spłaty całkowitej), która wynika z faktu że kwota zwracanego kapitału przypadającego na tę ratę, jest większa od kwoty otrzymanego kredytu. Jednocześnie spłaconą w walucie obcej ratę kredytu (kapitału i odsetek) Wnioskodawca powinien przeliczyć na złote polskie według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.