Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPP3.4512.79.2017.3.JM
z 13 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 14 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2017 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz stanowisko Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

W ramach umowy o roboty budowlane z Nadleśnictwem …. wykonywała remont drogi przeciwpożarowej. Za pierwszy etap budowy (odebrany przez inwestora) zgodnie z umową Firma …. wystawiła fakturę VAT w wysokości 73 415,78 zł brutto, która została zapłacona przez Nadleśnictwo.

Wobec zwłoki i braku możliwości dalszego wykonywania inwestycji Firma …. odstąpiła od umowy w dniu 08.12.2015 r. Wobec powyższego w lutym 2016 r. przeprowadzono inwentaryzację wykonanych prac w celu rozliczenia się za już wykonane prace. Po inwentaryzacji i wykonaniu wyceny wykonanych prac przez Firmę …. do czasu odstąpienia – wartość całości wykonanych prac określono na kwotę 146 432,88 zł. (brutto). Przy uwzględnieniu wcześniejszej wpłaty za I etap, do zapłaty pozostała kwota 73 017,10 (brutto). O wystawienie faktury na taką kwotę Nadleśnictwo wezwało Firmę ….. Nie zgodziła się ona z wyceną i zażądała zapłaty kwoty 108 266,08 zł (brutto) i wystawiła na taką kwotę fakturę.

Nadleśnictwo w oparciu o wycenę nie przyjęło faktury od Firmy …. utrzymując stanowisko, że przyjmuje wartość z wykonanej wyceny. Jednocześnie wobec szkody poniesionej wskutek odstąpienia od umowy Nadleśnictwo obciążyło Firmę …. kwotą 50 149,86 zł (brutto) tytułem odszkodowania i oświadczeniem o potrąceniu, potrąciło tą kwotę z należności pozostałej do zapłaty to jest kwoty 73 017,10 zł.

Do zapłaty pozostała różnica 22 867,24 zł. Wobec zajęć komorniczych wierzytelności przypadających Firmie …. jako dłużnikowi przez komorników wypłata różnicy została wstrzymana do czasu wskazania właściwego komornika. Jednocześnie Nadleśnictwo wystąpiło do Sądu z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej proponując powyższe rozliczenie i wystawienie faktury na kwotę 73 017,10 zł.

Wobec niestawiennictwa Firmy …. na rozprawie do zawarcia ugody nie doszło. W międzyczasie po ponownym przetargu na zakres niedokończonych prac, inwestycja została dokończona przez innego wykonawcę w zakresie niewykonanych przez Firmę …..

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z zadaniami wynikającymi z ustawy o lasach i przepisów ochrony przeciwpożarowej, LP Nadleśnictwo …. prowadzi gospodarkę leśną zgodnie z przepisami ustawy na majątku Skarbu Państwa (lasami) będącymi w jego zarządzie. Do zadań Lasów Państwowych należy miedzy innymi utrzymanie infrastruktury przeciwpożarowej (dróg p.poż leśnych) dla umożliwienia dojazdu w czasie akcji jednostkom straży pożarnej.

Droga ta na bieżąco jest wykorzystywana również w celu prowadzenia gospodarki leśnej, przede wszystkim jako droga do wywozu sprzedanego drewna oraz innych czynności wykonywanych przez pracowników LP w celu pielęgnacji lasów.

Sprzedaż drewna jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Mając powyższe na względzie droga jest wykorzystywana do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT (wywóz sprzedanego drewna).

Mając na względzie fakt iż LP cały czas prowadzą pozyskiwanie i sprzedaż drewna i droga ta na bieżąco służy tym celom jest możliwość przyporządkowania całości wydatków do celów działalności gospodarczej LP.

Kwota podatku naliczonego będzie przyporządkowana do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Wykonawca powinien wystawić fakturę VAT na wartość ustalonych przez rzeczoznawcę robót pozostających do zapłaty (wycenę dokonano wobec odstąpienia od umowy przez Wykonawcę. Zgodnie z przepisami i umową sporządza się inwentaryzację wykonanych prac i określa ich wartość jako wynagrodzenie wykonawcy).

Wnioskodawca nie otrzymał faktury na kwotę pozostającą do zapłaty zgodnie z wyceną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy podatnik w tym wypadku może na podstawie wyceny uwzględnić wartość prac na kwotę (netto) w swoich księgach rachunkowych jako wynagrodzenie dla wykonawcy i podatek VAT od tak ustalonej kwoty potraktować jako podatek VAT naliczony i przyjąć do rozliczenia z podatkiem należnym, w sytuacji kiedy Wykonawca uchyla się od wystawienia faktury VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), w uzupełnieniu stanowiska zawartego w wcześniejszym wniosku, mając na względzie doprecyzowanie stanu faktycznego i pytania, odnosząc się do podniesionej argumentacji, Wnioskodawca uważa, że jako czynny podatnik VAT, w przypadku wydatku powiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, może w księgach rachunkowych przyjąć ustaloną przez rzeczoznawcę kwotę wartości wykonanych robót i przyjąć od tej kwoty podatek VAT jako podatek naliczony i rozliczyć go z podatkiem należnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowa zasada dotycząca odliczania podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w których podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Przepisy art. 86 ust. 11 i ust. 13 ustawy wskazują dodatkowe terminy obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, w sytuacji gdy podatnik nie dokonał tego obniżenia w terminie otrzymania faktury.

I tak, stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, z zastrzeżeniem art. 13a (art. 86 ust. 13 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że w ramach umowy o roboty budowlane z Wnioskodawcą Firma …. wykonywała remont drogi przeciwpożarowej. Za pierwszy etap budowy (odebrany przez inwestora) zgodnie z umową Firma …. wystawiła fakturę VAT w wysokości 73 415,78 zł brutto, która została zapłacona przez Wnioskodawcę. Wobec zwłoki i braku możliwości dalszego wykonywania inwestycji Firma …. odstąpiła od umowy w dniu 08.12.2015 r. Wobec powyższego w lutym 2016 r. przeprowadzono inwentaryzację wykonanych prac w celu rozliczenia się za już wykonane prace. Po inwentaryzacji i wykonaniu wyceny wykonanych prac przez Firmę …. do czasu odstąpienia – wartość całości wykonanych prac określono na kwotę 146 432,88 zł (brutto). Przy uwzględnieniu wcześniejszej wpłaty za I etap, do zapłaty pozostała kwota 73 017,10 (brutto). O wystawienie faktury na taką kwotę Wnioskodawca wezwał Firmę …. Nie zgodziła się ona z wyceną i zażądała zapłaty kwoty 108 266,08 zł (brutto) i wystawiła na taką kwotę fakturę. Wnioskodawca w oparciu o wycenę nie przyjął faktury od Firmy …. utrzymując stanowisko, że przyjmuje wartość z wykonanej wyceny. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie otrzymał faktury na kwotę pozostającą do zapłaty zgodnie z wyceną.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania za podatek naliczony podatku VAT wynikającego z wartości prac w kwocie netto ustalonej na podstawie wyceny i uwzględnienia tak wyliczonego podatku naliczonego w księgach rachunkowych oraz dokonania rozliczenia ww. podatku naliczonego wraz podatkiem należnym.

Wnioskodawca uznał, że może w księgach rachunkowych przyjąć ustaloną przez rzeczoznawcę kwotę wartości wykonanych robót i przyjąć od tej kwoty podatek VAT jako podatek naliczony i rozliczyć go z podatkiem należnym.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku problemu w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że ustawodawca wskazał, na podstawie jakich dokumentów podatnicy mogą dokonać odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanych towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, odliczenie jest możliwe w sytuacjach, gdy wydatki są udokumentowane fakturami.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Wskazać należy, że faktura jest dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Jej posiadanie warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego.

Wymóg posiadania faktury w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego jest zgodny z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Zgodnie z przepisem art. 178 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w celu skorzystania z prawa do odliczenia, podatnik musi spełnić następujące warunki: w celu dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 168 lit. a), w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z tytułem XI rozdział 3 sekcje 3-6.

Zatem w rozpatrywanej sprawie nie można uznać za podatek naliczony podatku VAT wynikającego z wartości ustalonej na podstawie wyceny, z uwagi na brak faktury.

Odnosząc się do możliwości uwzględnienia w księgach rachunkowych podatku naliczonego w sposób zaprezentowany przez Wnioskodawcę, należy w pierwszej kolejności wskazać, że ustawa nie zawiera definicji legalnej ksiąg rachunkowych. W rozdziale 2 Działu XI „Dokumentacja” zostały uregulowane zasady prowadzenia przez podatnika ewidencji. Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Obowiązek prowadzenia ewidencji to jeden z podstawowych wymogów, jakie ustawodawca nałożył na podatników VAT, a dane, jakie powinny zawierać ewidencje prowadzone przez podatników, mają przede wszystkim umożliwić prawidłowe sporządzenie przez nich deklaracji dla podatku od towarów i usług. Podatnik winien prowadzić przede wszystkim ewidencję sprzedaży i ewidencję zakupów, a ponieważ ustawodawca nie określił wymogów, co do formy prowadzenia ewidencji, podatnik sam powinien zaplanować taki sposób jej prowadzenia, który ułatwi terminowe sporządzenie deklaracji podatkowej na podstawie zgromadzonych w ewidencjach danych. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonych przez niego ewidencji. Całość ewidencji powinna być dostosowana do potrzeb podatnika.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro w rozpatrywanej sprawie nie można uznać za podatek naliczony podatku VAT wynikającego z wartości ustalonej na podstawie wyceny z uwagi na brak faktury, to Wnioskodawca nie ma prawa do wykazania w ewidencji ww. podatku.

Odnosząc się do dokonania rozliczenia podatku naliczonego wraz podatkiem należnym, należy mieć na względzie przytaczane przepisy art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy i stwierdzić, że w związku z brakiem faktury, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego robót, których wartość została ustalona przez rzeczoznawcę na podstawie wyceny.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawca, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie ma możliwości odliczenia podatku VAT na podstawie wyceny rzeczoznawcy, gdyż przepisy prawa nie dopuszczają możliwości zastąpienia faktury VAT innym dokumentem.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będąc w posiadaniu faktury, nie ma prawa do dokonania rozliczenia podatku naliczonego wraz z podatkiem należnym, gdy Wnioskodawca jako kwotę podatku naliczonego ustalił podatek VAT wynikający z wyceny wartości prac dokonanej przez rzeczoznawcę.

Zatem mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie, Organ nie dokonał oceny związku ponoszonych wydatków z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się, że także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.