2017.04.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.8.2017.2.AS
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do zwolnienia od podatku czynności wykonywanych przez wspólnotę na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych – jest prawidłowe,
konieczności każdorazowego ustalania kwoty sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku odsprzedaży mediów na rzecz właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe – jest nieprawidłowe,
obowiązku rejestracji Wspólnoty jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia od podatku czynności wykonywanych przez wspólnotę na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych, konieczności każdorazowego ustalania kwoty sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku odsprzedaży mediów na rzecz właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz w zakresie obowiązku rejestracji Wspólnoty jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 10 kwietnia 2017 r. poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Wspólnotą Mieszkaniową, którą tworzą Właściciele 50 lokali, przeznaczający swe lokum wyłącznie na cele mieszkalne. Wspólnota Mieszkaniowa działa na gruncie Ustawy o własności lokali (zwanej dalej U.W.L.) z dnia 24 czerwca 1994 r. Dz. U. Nr 85, poz. 388, z późn. zm. i jednocześnie nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przychody odrębnie w roku podatkowym 2014, roku podatkowym 2015 oraz roku podatkowym 2016 z otrzymanych od Właścicieli lokali zaliczek na pokrycie kosztów zaopatrzenia w media (energia cieplna, woda i odprowadzanie ścieków - zwane dalej „media”), nie przekroczyły 150.000 złotych. Budynki, które wchodzą w zasób Wspólnoty są wybudowane w latach 70-tych ubiegłego stulecia, a instalacje techniczne nieruchomości nie dają możliwości, aby każdy z Właścicieli tej Wspólnoty indywidualnie, bezpośrednio od dostawców zaopatrywał się w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków. Odrębnych umów z Właścicielami lokali danej Wspólnoty dostawcy mediów w praktyce nie zawierają, chociażby ze względów na fakt, że jest to zabudowa wielorodzinna, a nie zabudowa jednorodzinna. W związku z czym, Wspólnota Mieszkaniowa na podstawie zawartych umów z dostawcami mediów, zbiorowo zaopatruje w ww. media wszystkich Właścicieli lokali wykorzystujących swe lokale wyłącznie na cele mieszkaniowe. W tym celu Wspólnota Mieszkaniowa kupuje powyższe rodzaje mediów od dostawców i jednocześnie pobiera od Właścicieli lokali tworzących tę Wspólnotę stałe miesięczne zaliczki na pokrycie tych wydatków. Zaliczki te w oparciu o faktycznie poniesione koszty zużycia mediów są rozliczane z Właścicielami lokali, a wszelkie nadwyżki uzyskane z tego tytułu są im zwracane w określonym okresie rozliczeniowym. Wspólnota Mieszkaniowa wykonując powyższe czynności stwarza Właścicielom lokali warunki do prawidłowego i zgodnego z przeznaczeniem (tj. mieszkaniowym) użytkowania swoich lokali, wypełniając tym samym obowiązki wynikające z Prawa budowlanego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy pobieranie przez Wnioskodawcę od Właścicieli lokali mieszkalnych tworzących Wspólnotę Mieszkaniową miesięcznych zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie ich w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków, obliguje Wnioskodawcę do każdorazowego ustalania kwoty, o której mowa w art. 113 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2014 r., Dz. U. Nr 54, poz. 535?
Czy po przekroczeniu kwoty 150.000 złotych osiągniętego przychodu z tytułu pobierania przez Wspólnotę Mieszkaniową zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie Właścicieli lokali w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków, nakłada na Wnioskodawcę obowiązek zgłoszenia jako podatnik VAT czynny z zaznaczeniem, że Właściciele lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową wykorzystują swe lokale wyłącznie na cele mieszkalne, a sama Wspólnota Mieszkaniowa poprzez zakupy i zbiorowe zaopatrzenie w media Właścicieli lokali ma na celu wyłącznie stworzenie właściwych warunków do prawidłowego użytkowania lokali mieszkalnych?
Czy wobec wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności opisanych w części G wniosku, Wspólnota Mieszkaniowa ma prawo do zwolnienia od podatku VAT w myśl Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień Dz. U. z 2013 r., poz. 1722, z późn. zm.?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 13 ust. 1 U.W.L. - Właściciel lokalu ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest zobowiązany do: utrzymywania swojego lokalu w należytym stanie, przestrzegania porządku domowego, uczestniczenia w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystania z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz do współdziałania z nimi w ochronie wspólnego dobra. W świetle przytoczonego przepisu (art. 13 ust. 1 U.W.L.), Wnioskodawca uważa, że utrzymanie lokalu w stanie należytym najlepiej określa art. 5 ust. 2 Ustawy - Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz. U. 1994, Nr 89, poz. 414, z późn. zm.). Wypełniając obowiązki wynikające z Prawa budowlanego, a zwłaszcza w kontekście art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) i lit b) i art. 5 ust. 2 oraz biorąc pod uwagę brak technicznych możliwości wynikających z konstrukcji budynków do indywidualnego zaopatrywania się przez Właścicieli lokali w media, zdaniem Wnioskodawcy, Wspólnota Mieszkaniowa ma obowiązek zbiorowo zaopatrywać wszystkich Właścicieli lokali m.in. w energię cieplną oraz w wodę i odprowadzanie ścieków, stwarzając przy tym warunki do prawidłowego użytkowania lokali przeznaczonych wyłącznie na cele mieszkaniowe. Sieć wodociągowo-kanalizacyjna oraz ciepłownicza jest dla nieruchomości wspólna i połączona w jedną całość, stąd też nie ma możliwości, aby każdy z Właścicieli lokali miał odrębną umowę zawartą na dostawę mediów. W przypadku zabudowy wielorodzinnej, dostawcy mediów nie praktykują zawierania indywidualnych umów z Właścicielami lokali. Wobec powyższego, niezbędnym działaniem jest, aby Wspólnota Mieszkaniowa dokonywała zbiorowego zakupu mediów zawierając z kontrahentami (dostawcami mediów) stosowne umowy, które podpisuje Zarząd Wspólnoty wybrany Uchwałą przyjętą większością głosów Właścicieli lokali danej Wspólnoty Mieszkaniowej (art. 20 i art. 21 U.W.L.). Wobec wystawianych przez dostawcę mediów miesięcznych faktur za zużyte media koniecznym jest, aby Właściciele lokali tworzących tę Wspólnotę wnosili miesięczne zaliczki na pokrycie zobowiązań Wspólnoty Mieszkaniowej względem dostawców mediów. W tej sytuacji wydaje się, że właściwym krokiem jest, aby Właściciele lokali rokrocznie podejmowali stosowne Uchwały ustalając wysokość miesięcznych stałych zaliczek na pokrycie tych wydatków (opłaty za zakupione media), które okresowo są rozliczane z Właścicielami lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową wg rzeczywistego zużycia mediów. Zdaniem Wnioskodawcy, tylko poprzez miesięczne zaliczki gromadzone przez Właścicieli lokali na jednym wspólnym rachunku bankowym pozwala na terminowe regulowanie zobowiązań wobec dostawców tychże mediów, a także zagwarantowanie ciągłości dostaw zakupywanych mediów. Wnioskodawca uważa, że powyższe działania prowadzone przez Wspólnotę Mieszkaniową nie są w stosunku do Właścicieli lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową dostawą mediów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, tym bardziej, że po ustalonym okresie rozliczeniowym, ewentualne zebrane na ten cel na rachunku bankowym nadwyżki finansowe są zwracane poszczególnym Właścicielom lokali, a w przypadku niedoboru wpłat, każdy Właściciel lokalu, na podstawie otrzymanego rozliczenia zużycia mediów i obowiązujących we Wspólnocie Mieszkaniowej Uchwał, zobowiązany jest do zapłaty różnicy wynikającej z otrzymanych wyliczeń.

Biorąc pod uwagę powyższe fakty, w ocenie Wnioskodawcy, Wspólnota Mieszkaniowa nie jest nastawiona w swoim postępowaniu na osiągnięcie zysku finansowego, stąd też prowadzone przez Wspólnotę Mieszkaniową działania opisane w części G niniejszego wniosku, nie są czynnościami określonymi w art. 5 ust. pkt 1 Ustawy VAT, tym bardziej, że w myśl przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. (Dz. U. 2004, Nr 173, poz. 1807), a zwłaszcza w oparciu o art. 2 i art. 4 tej Ustawy, ww. Wspólnota Mieszkaniowa nie prowadzi działalności gospodarczej, ani też nie jest przedsiębiorcą. Działania polegające na zakupie przez Wspólnotę ww. mediów, jak już wspomniano powyżej, mają na celu zagwarantować Właścicielom lokali mieszkalnych prawidłowe użytkowanie mieszkań, a nie osiągnąć zysk, z którego należy opłacać podatek VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko, że Wspólnota Mieszkaniowa ma prawo do korzystania ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust 1 pkt 10 Rozporządzenia MF z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień - w odniesieniu do prowadzonych przez ww. Wspólnotę Mieszkaniową działań polegających na zaopatrywaniu w media (tj. energię cieplną oraz wodę i odprowadzanie ścieków) wszystkie lokale wchodzące w zasoby tej nieruchomości, które są użytkowane wyłącznie na cele mieszkaniowe. Tym samym Wnioskodawca uważa, że wobec powyższych faktów oraz na podstawie przytoczonych przepisów prawa - nie jest zobowiązany do ustalania kwoty, o której mowa w art. 113 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2014 r. Dz. U. Nr 54, poz. 535, ani też do zgłoszenia jako podatnik VAT – czynny, pomimo przekroczenia kwoty 150.000 złotych wynikającej z osiągniętego przychodu z tytułu pobierania przez Wspólnotę Mieszkaniową zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie Właścicieli lokali w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe w zakresie prawa do zwolnienia od podatku czynności wykonywanych przez wspólnotę na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych,
nieprawidłowe w zakresie wliczania do limitu określonego w art. 113 ustawy o VAT wartości sprzedaży mediów dostarczanych do lokali,
nieprawidłowe w zakresie obowiązku rejestracji Wspólnoty jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy zauważyć, że w świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są m.in. wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Jedną z generalnych zasad na gruncie podatku od towarów i usług jest bowiem to, że czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy wykonane są przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Wspólnotą Mieszkaniową, którą tworzą Właściciele 50 lokali, przeznaczający swe lokum wyłącznie na cele mieszkalne. Wspólnota nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przychody odrębnie w roku podatkowym 2014, roku podatkowym 2015 oraz roku podatkowym 2016 z otrzymanych od Właścicieli lokali zaliczek na pokrycie kosztów zaopatrzenia w media (energia cieplna, woda i odprowadzanie ścieków - zwane dalej „media”), nie przekroczyły 150.000 złotych. Budynki, które wchodzą w zasób Wspólnoty są wybudowane w latach 70-tych ubiegłego stulecia, a instalacje techniczne nieruchomości nie dają możliwości, aby każdy z Właścicieli tej Wspólnoty indywidualnie, bezpośrednio od dostawców zaopatrywał się w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków. Odrębnych umów z Właścicielami lokali danej Wspólnoty dostawcy mediów w praktyce nie zawierają, chociażby ze względów na fakt, że jest to zabudowa wielorodzinna, a nie zabudowa jednorodzinna. W związku z czym, Wspólnota Mieszkaniowa na podstawie zawartych umów z dostawcami mediów, zbiorowo zaopatruje w ww. media wszystkich Właścicieli lokali wykorzystujących swe lokale wyłącznie na cele mieszkaniowe. W tym celu Wspólnota Mieszkaniowa kupuje powyższe rodzaje mediów od dostawców i jednocześnie pobiera od Właścicieli lokali tworzących tę Wspólnotę stałe miesięczne zaliczki na pokrycie tych wydatków. Zaliczki te w oparciu o faktycznie poniesione koszty zużycia mediów są rozliczane z Właścicielami lokali, a wszelkie nadwyżki uzyskane z tego tytułu są im zwracane w określonym okresie rozliczeniowym. Wspólnota Mieszkaniowa wykonując powyższe czynności stwarza Właścicielom lokali warunki do prawidłowego i zgodnego z przeznaczeniem (tj. mieszkaniowym) użytkowania swoich lokali, wypełniając tym samym obowiązki wynikające z Prawa budowlanego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii zwolnienia od podatku czynności odsprzedaży przez Wspólnotę właścicielom lokali mieszkalnych mediów takich jak energia cieplna, woda, odprowadzanie ścieków.

W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości – z uwagi na specyficzny status wspólnot mieszkaniowych – należy przede wszystkim ustalić, co u Wnioskodawcy stanowi sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy.

Jak wskazano powyżej, z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Podatek od towarów i usług obciąża konsumpcję, czyli dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą, ponieważ nie ma wówczas żadnej konsumpcji. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

Prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz. 1892).

Ustawa określa sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną (art. 1 ust. 1).

Z powyższego przepisu wynika, że postanowienia ww. ustawy o własności lokali odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych, jak też do lokali o innym przeznaczeniu, tzw. lokali użytkowych (lokali sklepowych, usługowych, handlowych, biurowych, gastronomicznych, garaży i innych).

W myśl art. 6 ustawy o własności lokali, wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym, działając w ramach przyznanej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka, która powstała w oparciu o przepis art. 6 ww. ustawy o własności lokali, posiada określoną strukturę, w skład której wchodzą właściciele lokali, którzy są zobowiązani do określonych zachowań oraz czynności wynikających z tej ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Z ww. przepisu wynika, że istnieją dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej:

związane z nieruchomością wspólną,
związane z odrębną własnością lokalu.

Jak stanowi art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację;
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;
wydatki na utrzymanie porządku i czystości;
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Katalog wymienionych w tym przepisie wydatków nie jest zamknięty, właściciele lokali mogą ustalić inne, poza nakładami koniecznymi na utrzymanie nieruchomości wspólnej, wydatki.

Art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy wskazuje, że na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatnych z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Należności z tytułu kosztów zarządu mogą być dochodzone w postępowaniu upominawczym, bez względu na ich wysokość.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o własności lokali, właściciele zobowiązani są do uczestnictwa w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną – na ich pokrycie uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, oraz do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, odprowadzanie ścieków, centralne ogrzewanie, wywóz odpadów).

W przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną, wspólnota, będąc jednostką odrębną od właścicieli lokali, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej, nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli, ponieważ w takim przypadku działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Działa wtedy jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych mających udziały w nieruchomości wspólnej – m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali.

W związku z tym, odbiorcą nabywanych towarów i usług jest – jako odrębny od jej członków podmiot prawa – wspólnota mieszkaniowa. Ponieważ występuje ona jako ostateczny konsument, nie świadczy więc w tym zakresie żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali.

Tak więc uiszczanie należności przez członków wspólnoty (Wnioskodawcy) tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną, nie jest objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT z tego tytułu. W konsekwencji brak jest podstaw do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą a jej członkami, w związku z ponoszonymi kosztami zarządu nieruchomością wspólną.

Natomiast w przypadku, gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, Wspólnota występuje w odmiennej roli. W takiej sytuacji nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy na poczet tych zakupów dokonują stosownych wpłat. Wspólnota zakupując towary i usługi, które przyporządkowuje następnie do poszczególnych lokali, dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali.

W takiej sytuacji środki, które są uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali (będących członkami tej wspólnoty) na ich utrzymanie, stanowią zapłatę za odsprzedawane im przez Wspólnotę towary i usługi. W związku z tym, w odniesieniu do rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem poszczególnych lokali (ponoszonych m.in. z tytułu zakupu przez Wspólnotę towarów i usług do tych lokali), zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wspólnota, dokonując odsprzedaży (zakupionych uprzednio w tym celu) towarów i usług, związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali, właścicielom tych lokali (będącym członkami tej wspólnoty), działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Zatem sprzedażą, w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, będzie w tym przypadku wartość mediów odsprzedanych właścicielom lokali.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Przy czym zwolnienia te mogą mieć charakter podmiotowy – dotyczyć wymienionych w przepisach podatników lub grup podatników, albo też przedmiotowy odnoszący się do realizowanych czynności.

Stosownie do dyspozycji zawartej w art. 82 ust. 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami;
przebieg realizacji budżetu państwa;
potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia;
przepisy Unii Europejskiej.

W wykonaniu ww. delegacji, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem”.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku w oparciu o cyt. przepis możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez wspólnotę od członków tej wspólnoty.

Ponadto zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu uzależnione jest od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru danego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia tego lokalu (cel mieszkaniowy). Zatem zwolnieniem określonym w ww. przepisie rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, że warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe. W związku z tym, zwolnieniu nie podlega dostawa towarów i usług związanych z lokalami innymi niż mieszkalne oraz lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi na cel inny niż mieszkaniowy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że odsprzedaż przez Wspólnotę Mieszkaniową mediów takich jak energia cieplna, woda, odprowadzanie ścieków właścicielom lokali mieszkalnych, w przypadku, gdy lokale te wykorzystywane są wyłącznie na cele mieszkaniowe, korzysta ze zwolnienia od VAT na mocy § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia.

Jednocześnie Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące kwestii konieczności każdorazowego ustalania kwoty sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku odsprzedaży mediów na rzecz właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz ustalenia, czy po przekroczeniu kwoty 150.000 zł osiągniętego przychodu (od dnia 1 stycznia 2017 r. kwoty 200.000 zł), Wspólnota ma obowiązek zarejestrować się jako podatnik VAT czynny.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że sprzedażą w rozumieniu ww. przepisu ustawy we wspólnocie mieszkaniowej, jest dostawa towarów i świadczenie usług na rzecz właścicieli lokali. Natomiast dostawa towarów i świadczenie usług na rzecz części wspólnych nieruchomości nie stanowią sprzedaży, w związku z tym pozostają poza zakresem ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że wspólnota mieszkaniowa, działając w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, może – na podstawie art. 113 ustawy – korzystać ze zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przepis art. 113 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.) stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
  – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl natomiast art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Ponadto, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 – art. 113 ust. 9 ustawy.

Z brzmienia art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 (czyli uprawniającej do zwolnienia od podatku), nie wlicza się m.in. obrotu z tytułu odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku (na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy), jednakże z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Natomiast zgodnie z art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa, kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

wartość dostaw towarów i świadczenia usług, o ile są one opodatkowane;
wartość transakcji zwolnionych, z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 110 i 111, art. 125 ust. 1, art. 127 i art. 128 ust. 1;
wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149 oraz art. 151, 152 i 153;
wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b) - g) oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter transakcji pomocniczych.

Zbycie materialnych lub niematerialnych dóbr inwestycyjnych przedsiębiorstwa nie jest jednak uwzględniane przy obliczaniu obrotu.

Dokonane zatem od dnia 1 stycznia 2014 r. zmiany w ustawie, w sposób ściślejszy odwzorowują przepisy Dyrektywy, która w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

W myśl analizowanego art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, do limitu wartości sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1, wlicza się również czynności zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy, jeśli związane są one z nieruchomościami i nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Natomiast za czynności związane z nieruchomościami należy uznać nie tylko usługi stricte dotyczące nieruchomości, ale wszelkie czynności, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Powyższe pośrednio można wywieść z Dyrektywy, gdzie w art. 47 przewidziano, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

W Memorandum Wyjaśniającym do artykułu 9 (2) (a) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (będącego odpowiednikiem art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE) wskazano, że opodatkowanie usług związanych z nieruchomościami jest bardziej racjonalne w miejscu, w którym dana nieruchomość się znajduje. Należy zatem uznać, że wprowadzenie takiego rozwiązania miało przede wszystkim zapewnić realizację podstawowej zasady wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada opodatkowania transakcji w miejscu faktycznej konsumpcji towaru lub usługi. Efekt czynności związanych z nieruchomościami jest bowiem w większości przypadków wykorzystywany w miejscu lokalizacji nieruchomości.

Niewątpliwie usługi dotyczące dostawy mediów (energii cieplnej, wody, odprowadzania ścieków) związane są ściśle z wykorzystywaniem, używaniem i użytkowaniem nieruchomości. Dostawa tych mediów – bez nieruchomości – nie może być bowiem realizowana.

W takiej sytuacji należy przeanalizować, czy czynności realizowane przez Wspólnotę na rzecz właścicieli, polegające na dostawie mediów do ich lokali, mogą być uznane za transakcje o charakterze pomocniczym.

Analizując treść art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, wskazać ponadto należy, że „Słownik języka polskiego PWN” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo „transakcja” jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Podkreślić również należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy, nie zdefiniował pojęcia „charakter pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów, dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie polska wersja językowa Dyrektywy, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Aby więc ocenić, czy określona transakcja ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie czynności Wspólnoty związane z dostawą mediów do lokali mieszkalnych, które są zwolnione od podatku, są podstawowymi czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tym samym mają charakter stały, a zatem nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W świetle powyższego, odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, należy stwierdzić, że obrót z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele mieszkaniowe – nawet gdy korzysta on ze zwolnienia od podatku VAT – jako dotyczący transakcji związanych z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych, od dnia 1 stycznia 2014 r. wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy dotyczące wyliczenia limitu sprzedaży, zawarte w art. 113 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu, stanowiących sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy (nie stanowią sprzedaży, a zatem nie wlicza się ich do tego limitu).

Z powyższego wynika, że do limitu sprzedaży, o którym mowa wyżej nie wlicza się opłat wnoszonych przez członków wspólnoty (Wnioskodawcy) w zakresie, w jakim dotyczą one części wspólnej nieruchomości.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca, do limitu wartości sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, powinien wliczać zaliczki na media dostarczane do poszczególnych lokali. Tym samym, pobierając od właścicieli lokali mieszkalnych zaliczki na zbiorowe zaopatrzenie ich w energię elektryczną, wodę i odprowadzanie ścieków, Wspólnota zobowiązana jest każdorazowo ustalać kwotę sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Kwestie związane z rejestracją podatników zostały uregulowane w art. 96 ustawy.

Z art. 96 ust. 1 ustawy wynika, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do treści art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie (art. 96 ust. 4 ustawy).

Natomiast z art. 96 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni - do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 2a i 4-41 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia, z zastrzeżeniem pkt 4;
przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9, od pierwszej wykonanej czynności.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy wskazać, że – co do zasady – Wnioskodawca ma prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego do momentu, aż wartość sprzedaży przekroczy kwotę, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Tym samym, z chwilą, gdy wartość sprzedaży przekroczy ww. kwotę, Zainteresowany zobowiązany będzie do dokonania rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług na zasadach określonych w ustawie.

Podsumowując, mając na uwadze treść powołanych przepisów oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że:

pobieranie przez Wnioskodawcę od Właścicieli lokali mieszkalnych tworzących Wspólnotę Mieszkaniową miesięcznych zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie ich w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków, obliguje Wnioskodawcę do każdorazowego ustalania kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy,
po przekroczeniu kwoty 200.000 złotych osiągniętego przychodu z tytułu pobierania przez Wspólnotę Mieszkaniową zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie Właścicieli lokali w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków, Wnioskodawca ma obowiązek zgłoszenia się jako podatnik VAT czynny,
wobec wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, Wspólnota Mieszkaniowa ma prawo do zwolnienia od podatku VAT w myśl § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

W tym miejscu należy zauważyć, że art. 113 ust. 1 ustawy, do dnia 31 grudnia 2016 r. miał następujące brzmienie:

„Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”.

Natomiast ustawą z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024) brzmienie powyższego przepisu uległo zmianie. W związku z powyższym art. 113 ust. 1 ustawy od dnia 1 stycznia 2017 r. brzmi następująco:

„Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „(…) Wnioskodawca uważa, że wobec powyższych faktów oraz na podstawie przytoczonych przepisów prawa – nie jest zobowiązany do ustalania kwoty, o której mowa w art. 113 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2014 r. Dz. U. Nr 54, poz. 535, ani też do zgłoszenia jako podatnik VAT – czynny, pomimo przekroczenia kwoty 150.000 złotych wynikającej z osiągniętego przychodu z tytułu pobierania przez Wspólnotę Mieszkaniową zaliczek na zbiorowe zaopatrzenie Właścicieli lokali w energię cieplną, wodę i odprowadzanie ścieków.”, należało uznać za nieprawidłowe z uwagi na inne uzasadnienie wskazane przez Wnioskodawcę.

Tut. Organ ponadto informuje, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 cyt. ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny i projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będą z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin