2017.05.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB5/4240-71/13-5/KS/JC
z 16 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 3037/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 29 marca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 21 sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB5/423-396/13-2/KS w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 sierpnia 2013 r. znak: IPPB5/423-396/13-2/KS wniósł pismem z dnia 9 września 2013 r. (data wpływu 11 września 2013 r. ) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 3 października 2013 r. znak: IPPB5/423-396/13-4/RS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 sierpnia 2013 r. znak: IPPB5/423-396/13-2/KS złożył skargę z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 7 listopada 2013 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 3037/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 21 sierpnia 2013 r. znak: IPPB5/423-396/13-2/KS.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 3037/13, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z 5 sierpnia 2014 r. znak IO-007-172/14 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 30 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3161/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargą kasacyjną.

Tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 3037/13 wskazał:

„Skarga jest zasadna. W niniejszej sprawie na etapie postępowania sądowego sporne jest nie tylko stanowisko Ministra Finansów zawarte w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, ale i sama istota sporu. W interpretacji tej organ interpretacyjny stwierdził, że do dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przez Stowarzyszenie będące podmiotem prawa brytyjskiego, nie znajdzie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. Skarżąca w skardze i piśmie procesowym utrzymywała, iż Minister Finansów dokonał nieprawidłowej interpretacji art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., z naruszeniem określonej w art. 18 TFUE zasady zakazu dyskryminacji oraz że przedmiotem sporu nie jest jedynie możliwość zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., ale możliwość zastosowania wszelkich innych przepisów tej ustawy, mocą których Stowarzyszeniu może przysługiwać zwolnienie podatkowe, w szczególności art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. Minister Finansów wskazał, iż zakres postępowania interpretacyjnego wyznacza treść wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, który powinien zawierać stan faktyczny, stan prawny i zagadnienie prawne, które jest przedmiotem wniosku oraz że organ zobowiązany jest tylko do oceny stanowiska wnioskodawcy i odniesienie się do stanu prawnego wskazanego przez wnioskodawcę. Organ podniósł, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Skarżąca, jako przepisy prawa podatkowego będącego przedmiotem interpretacji indywidualnej podała art. 3 ust. 2, art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. i w oparciu o nie przedstawiła własne stanowisko w sprawie. Według organu interpretacyjnego wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, o które nie wnioskowała Skarżąca byłoby naruszeniem art. 14c w związku z art. 14b O.p. Poza tym, jak wskazał Minister Finansów w załączniku do protokołu rozprawy, organ nie posiadał informacji, które pozwalały na dokonanie jednoznacznego rozstrzygnięcia odnośnie do możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., w szczególności na co zostanie przeznaczony dochód uzyskany przez Skarżącą w Polsce. Przechodząc do rozstrzygnięcia występującego sporu przede wszystkim wskazać należy, iż Skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej po przedstawieniu stanu faktycznego zadała pytanie o następującej treści: „Czy dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych?”. W ramach własnego stanowiska Skarżąca stwierdziła, że dochody te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z twierdzeniem Ministra Finansów, Skarżąca uzasadniając własne stanowisko powołała się na treść art. 3 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. dowodząc, iż ten ostatnio przywołany przepis należy interpretować z uwzględnieniem prawa wspólnotowego, o czym zaświadcza wyrok TSUE z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-386/04. Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika zatem, iż Skarżąca dążyła do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy zdaniem Ministra Finansów otrzymane przez nią dochody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przeznaczane w całości na działalność statutową, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych i jej zdaniem na tak postawione pytanie właściwą jest odpowiedź twierdząca, co wywodziła z regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. Skarżąca nie postawiła więc jako problemu głównego - sposobu, w jaki należy interpretować przepis art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., lecz kwestię zwolnienia od podatku uzyskanego przez nią dochodu. Nie powołała się przy tym na inne niż art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. przepisy, które mogą być podstawą zwolnienia, lecz wyłącznie na ten jeden przepis. Do rozważenia pozostaje więc, czy w świetle przepisów prawa normujących wydawanie interpretacji indywidualnych Minister Finansów mógł stwierdzić, iż stanowisko Skarżącej jest nieprawidłowe w zakresie, w jakim twierdzi ona, że osiągane przez nią dochody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości nie podlegają zwolnieniu od podatku - wyłącznie w oparciu o wskazany przez Skarżącą art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., czy też zobowiązany był, jak chce tego Skarżąca, rozważyć możliwość zastosowania innego przepisu określającego zwolnienie, który może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, tj. art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. Zdaniem Sądu, rozważając ten problem trzeba mieć na uwadze, iż Skarżąca powołując się na prawo i orzecznictwo unijne przede wszystkim utrzymywała, że jej dochody powinny być zwolnione od podatku, nawet jeśli przepisy polskie wprost takiego zwolnienia nie przewidują dla podmiotów takich jak Skarżąca, tj. podmiotu mającego siedzibę na terenie innego niż Polska Państwa Członkowskiego. Skarżąca dążyła więc do uzyskania stanowiska organu odnośnie do zwolnienia jej dochodu od podatku. Przy tym uważała, że zwolnienie przysługuje jej mocą art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., przy zastosowaniu wykładni tego przepisu z uwzględnieniem prawa wspólnotowego. W ocenie Sądu wniosek Skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej zawierał wszystkie elementy określone w art. 14b § 3 O.p., który to przepis stanowi, iż składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Skarżąca przedstawiła stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego. Ocena stanowiska Skarżącej należała do organu interpretacyjnego. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 i § 2 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Z przytoczonych przepisów wynika, iż organ interpretacyjny zobowiązany jest do oceny stanowiska wnioskodawcy oraz wskazania prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Zdaniem Sądu, konieczność wskazania prawidłowego stanowiska niejednokrotnie niejako „wymusza” na organie interpretacyjnym powołanie się na przepisy prawa, które nie zostały wskazane we wniosku o wydanie interpretacji. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w przywołanym przez Skarżącą wyroku z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt II FSK 333/11, iż „organ wydający interpretację nie jest związany wskazanymi przez wnioskodawcę przepisami w oparciu, o które powinno nastąpić wyjaśnienie powstałych wątpliwości. Wręcz przeciwnie w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego zobowiązany był do podania pełnej oceny prawnej uwzględniającej również przepisy pominięte w złożonym wniosku. Sformułowana w ten sposób ocena prawna organu podlega kontroli sądowej w razie skorzystania przez stronę z tej drogi kwestionowania indywidualnej interpretacji. W każdym jednak przypadku zastosowanie przepisów prawa materialnego i ich wykładnia powinny odnosić się do stanu faktycznego przedstawionego w złożonym przez zainteresowanego (Spółka) wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji. W tym kontekście w przeciwieństwie do mających zastosowanie w sprawie przepisów prawa materialnego określony w ten sposób stan faktyczny nie może podlegać interpretacji organu. Wynika to z powoływanych już przepisów art. 14b § 3 i art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej”. W niniejszej sprawie organ interpretacyjny, aby ocenić, czy stanowisko Skarżącej jest prawidłowe lub nieprawidłowe co do zwolnienia uzyskanych przez nią dochodów od podatku powinien rozważyć tę kwestię nie tylko poprzez pryzmat wskazanego przez nią art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., lecz winien wziąć pod uwagę także nie podaną przez Skarżącą regulację zawartą w art. 17 ust. 1 pkt 4 tej ustawy. Nie można bowiem wykluczyć, iż w świetle postanowień art. 17 ust. 1 pkt 4 stanowisko Skarżącej jest prawidłowe. W każdym razie stwierdzenie w realiach niniejszej sprawy, iż stanowisko Skarżącej jest nieprawidłowe, wymaga rozważenia możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dochodów Skarżącej przez pryzmat obu ww. przepisów. Niezmiennie pamiętać bowiem trzeba, że Skarżąca nie wnioskowała o dokonanie interpretacji art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., lecz w ramach stanowiska własnego twierdziła, iż uzyskiwane przez nią dochody są zwolnione od podatku. Jeśli są one zwolnione od podatku na podstawie innego przepisu niż podany przez Skarżącą, to nie ma podstaw, by twierdzić, że stanowisko Skarżącej jest nieprawidłowe. Jeśli zaś zwolnione nie są, to w ramach wskazania przez organ interpretacyjny prawidłowego stanowiska, winien on w sposób kompleksowy odnieść się do braku możliwości zastosowania zwolnienia, a to wymaga uwzględnienia regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 6c i art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. Zdaniem Sądu, rozważenie zwolnienia dochodów uzyskiwanych przez Skarżącą na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. było tym bardziej zasadne, że Skarżąca domagała się zastosowania zwolnienia w trybie art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., który to przepis, jak sama Skarżąca twierdziła, może mieć zastosowanie przy zastosowaniu wykładni uwzględniającej prawo wspólnotowe. Natomiast, w sytuacji, gdy istnieje przepis, który może stanowić podstawę zwolnienia od podatku bez potrzeby dokonywania takiej wykładni, wydaje się oczywiste, iż należy jego zastosowanie rozważyć w pierwszej kolejności. Przepisem takim jest właśnie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., który stanowi, iż wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w części przeznaczonej na te cele.

Skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podała, że jej celami statutowymi są m.in.:

Działanie na rzecz oraz szerzenie oświaty i wiedzy w dziedzinie historii, sztuki, literatury, języków i kultury Polski oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i ogólnie krzewienie oświaty, a nie ograniczając powyższych ogólnie określonych celów urzeczywistnianie ich w szczególności z myślą o pogłębianiu, rozwijaniu i sprzyjaniu lepszemu wzajemnemu zrozumieniu i poszerzaniu współpracy intelektualnej i kontaktów kulturalnych między osobami, które są w pełni bądź częściowo pochodzenia polskiego i które obecnie lub w dowolnym czasie będą na stale lub tymczasowo mieszkały na terytorium Zjednoczonego Królestwa (dalej: jako „Polacy”) z jednej strony oraz innymi mieszkańcami Zjednoczonego Królestwa z drugiej strony.
Pogłębianie, promowanie, finansowanie, sprzyjanie, udzielanie pomocy, krzewienie i rozwijanie oświaty, szkoleń i wiedzy w każdej dziedzinie sztuki, nauki, literatury, kultury, filozofii, techniki, mechaniki, studiów zawodowych i wyższych oraz innych dziedzinach, a w szczególności kształcenie i szkolenie Polaków oraz tworzenie warunków do zdobywania przez nich wiedzy.
Z myślą o wspieraniu realizacji celów przedstawionych w podpunktach (A) i (B) podejmowanie wszystkich lub dowolnego z następujących działań:
1. zakładanie, prowadzenie, wspieranie, finansowanie, wyposażanie, zatrudnianie pracowników, utrzymywanie, rozbudowa oraz udzielanie wszelkiej pomocy w zakładaniu, prowadzeniu, wspieraniu, finansowaniu, wyposażaniu, zatrudnianiu pracowników, utrzymaniu i rozbudowie szkól, uczelni, stowarzyszeń, warsztatów, laboratoriów, instytucji szkolnictwa zawodowego i wyższego, domów akademickich i innych domów mieszkalnych dla studentów, bibliotek, ośrodków badawczych, czytelni, sal wykładowych, galerii sztuki, kin, teatrów, klubów i muzeów, w tym muzeum, którego celem byłaby prezentacja pozostawionych przez Polaków pamiątek związanych z drugą wojną światową oraz uczczenie i wyjaśnienie roli, jaką Polacy odegrali w drugiej wojnie światowej.
2. przygotowanie, drukowanie, publikowanie, sprzedaż i dystrybucja oraz udzielanie pomocy w przygotowaniu, drukowaniu, publikowaniu, sprzedaży i dystrybucji książek, gazet, czasopism, magazynów, broszur, płyt, raportów, prac naukowych i innych dzieł.
3. prowadzenie oraz działanie na rzecz i udzielanie pomocy w prowadzeniu badań literackich, naukowych i innych, sondaży i zajęć uniwersyteckich oraz zabezpieczanie i organizowanie szkoleń, zajęć, pokazów, wykładów, seminariów, wystaw, wieczorów literackich, przedstawień, pokazów filmowych i spotkań.
4. dbanie o interesy studentów w placówkach wychowawczych, szkolnictwa wyższego, zawodowego i szkoleniowych poprzez przyznawanie lub zapewnianie stypendiów lub innej pomocy finansowej lub materialnej.
Łagodzenie oraz działanie na rzecz i udzielanie pomocy w łagodzeniu ubóstwa i skutków chorób wśród Polaków oraz ich żon, mężów i członków ich rodzin (spokrewnionych lub spowinowaconych), w tym Polaków, którzy brali udział w drugiej wojnie światowej oraz ich żon, mężów i krewnych, w tym celu zakładanie, utrzymywanie, wspieranie i finansowanie szpitali, schronisk, klinik, domów opieki, leczenia, sanatoriów, domów spokojnej starości oraz innych podobnych instytucji i organizacji.
Tworzenie i udzielanie pomocy w stworzeniu możliwości rekreacji i innych zajęć w czasie wolnym od pracy dla osób, których warunki życia ulegną poprawie poprzez zapewnienie tego rodzaju możliwości, a które same nie mogą stworzyć sobie takich możliwości ze względu na młody lub podeszły wiek, chorobę lub kalectwo, ubóstwo lub sytuację życiową i ekonomiczną, a w szczególności tworzenie i udzielanie pomocy w stworzeniu wspomnianych możliwości Polakom, w tym Polakom, którzy brali udział w drugiej wojnie światowej, których warunki życia ulegną poprawie w ten sposób, a którzy sami nie mogą stworzyć sobie wspomnianych możliwości z dowolnego z wymienionych wyżej względów, a w związku z powyższym zapewnienie lub udzielanie pomocy w zapewnieniu wszelkiego rodzaju gotowej żywności, posiłków, deserów oraz gorących i zimnych napojów.

Skarżąca poinformowała, że ma status organizacji pożytku publicznego w Wielkiej Brytanii, zgodnie z prawem brytyjskim. Zaznaczyła przy tym, że nie działa w celu osiągnięcia zysku, a całość dochodu przeznacza na realizację celów statutowych oraz że nie przeznacza zysku do podziału między swoich członków, udziałowców, akcjonariuszy ani pracowników. Wyjaśniła, iż będąc właścicielem nieruchomości położonej w Polsce, zabudowanej budynkiem o charakterze mieszkalno-biurowym uzyskuje dochody z tytułu usług najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych usytuowanych w tym budynku i wszelkie dochody otrzymywane z najmu nieruchomości są przeznaczane na cele statutowe Stowarzyszenia. W związku z działalnością statutową prowadzoną w Wielkiej Brytanii, Skarżąca rozważa także sprzedaż przedmiotowego budynku, z tym że dochód ze sprzedaży zostałby również przeznaczony na cele statutowe związane z działalnością na terenie Wielkiej Brytanii. Mając na uwadze podany przez Skarżącą stan faktyczny i treść art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. wystarczyło zestawić cele statutowe wymienione w tym przepisie z celami statutowymi wskazanymi we wniosku. Kolejnego warunku, tj. przeznaczenia dochodów Skarżącej na cele statutowe organ nie musiał poddawać rozważaniom, gdyż w ramach stanu faktycznego, który w przypadku interpretacji indywidualnych jest dla organu wiążący, Skarżąca podała, że dochody, o których mowa we wniosku przeznacza (przeznaczy) na cele statutowe. Z takiego prostego zestawienia, bez wnikania w szczegóły widać, iż wiele wskazanych przez Skarżącą celów pokrywa się z celami wymienionymi w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. Dalsza wypowiedź Sądu w tym zakresie nie jest możliwa, gdyż Sąd dokonuje kontroli działalności administracji publicznej wyłącznie w aspekcie jej zgodności z prawem (art. 1 § 2 ustawy z dnia z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Podstawowym zadaniem sądów administracyjnych jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej (rządowej i samorządowej). "Sprawowanie kontroli" oznacza pewnego rodzaju wtórność działań sądu wobec działań organów administracji. Rola sądu administracyjnego sprowadza się do badania (korygowania) działania lub zaniechania organów administracji publicznej, a nie zastępowania ich w załatwianiu spraw przez wydawanie końcowego rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd administracyjny ocenia zgodność z prawem zaskarżonego aktu organu administracji publicznej, nie zastępuje go w czynnościach. Z natury rzeczy orzeczenia sądu administracyjnego, w razie uwzględnienia skargi, rozstrzygają o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu oraz zobowiązują organ administracji do określonego zachowania się w toku dalszego załatwiania sprawy przez organ administracji. Przejęcie przez sąd administracyjny kompetencji organu administracji do końcowego załatwienia sprawy stanowiłoby wykroczenie poza konstytucyjnie określone granice kontroli działalności administracji publicznej. Poddanie działalności administracji publicznej kontroli sądu administracyjnego oznacza, że w sprawach objętych tą kontrolą nadal mamy do czynienia ze sprawami administracyjnymi, organ administracji zaś, jako podmiot administrujący, nadal nie przestaje być odpowiedzialny za administrowanie (por. R. Hauser, Założenia reformy sądownictwa administracyjnego, PiP 1999, z. 12, s. 23). Sąd nie udziela interpretacji, a zatem nie może, z pominięciem interpretacji dokonanej przez Ministra Finansów, ocenić prawidłowości stanowiska wnioskodawcy. Kontroli Sądu nie jest bowiem poddawane stanowisko wnioskodawcy, a interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów. Zaznaczyć trzeba, że Sąd nie przesądził, iż w niniejszej sprawie wszystkie cele statutowe podane we wniosku są tożsame z celami statutowymi wymienionymi w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. Wskazał jedynie, iż co do niektórych z nich taką tezę można postawić bez dokonywania szczególnie dogłębnej analizy. Natomiast co do całego spektrum przedstawionych przez Skarżącą celów statutowych winien odnieść się organ interpretacyjny. Niemniej jednak już z tego prostego zestawienia wynika, iż nie można stwierdzić, aby stanowisko Skarżącej było nieprawidłowe w całości, co do zwolnienia uzyskiwanych przez nią dochodów od podatku. Odnośnie do pozostałych zarzutów skargi, tj. dotyczących stanowiska Ministra Finansów w zakresie interpretacji art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p., Sąd podziela stanowisko Skarżącej, iż organ powinien przeprowadzić wykładnię tego przepisu z uwzględnieniem regulacji wspólnotowych, w szczególności art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 Nr 90 poz. 864/2, ze zm.). Przepis ten stanowi, iż w zakresie zastosowania Traktatów i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które one przewidują, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową. Obowiązkiem organu było też odniesienie do przywołanego przez Skarżącą wyroku TSUE z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-386/04, w którym Trybunał obszernie wypowiedział na temat zakazanej dyskryminacji w odniesieniu do fundacji użyteczności publicznej. Warto wskazać chociażby na jedną z tez zawartych w tym wyroku, zgodnie z którą, jeśli fundacja użyteczności publicznej uznana za taką w jednym państwie członkowskim spełnia przesłanki ustanowione w tym celu przez ustawodawstwo drugiego państwa członkowskiego i ma na celu promocję identycznych interesów wspólnoty, co należy do oceny organów drugiego państwa, włączywszy w to sądy, organy tego państwa nie mogą odmówić tej fundacji prawa do równego traktowania z tego tylko powodu, iż nie ma ona siedziby na jego terytorium (teza 40). W niniejszej sprawie Skarżąca nie ma siedziby na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i przez to nie mogła zgłosić swojej działalności do Krajowego Rejestru Sądowego, co z kolei stało się przyczyną, dla której Minister Finansów stwierdził, iż Skarżąca nie może skorzystać ze zwolnienia ustanowionego w art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. Minister Finansów nie rozważył, czy w świetle przepisów wspólnotowych i orzecznictwa TSUE jest to wystarczająca przeszkoda do odmowy zastosowania zwolnienia od podatku dochodów, o których mowa we wniosku Skarżącej. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, mimo że opodatkowanie bezpośrednie podlega kompetencji państw członkowskich, muszą one wykonywać swoje uprawnienia w poszanowaniu prawa wspólnotowego (wyroki: z dnia 14 lutego 1995 r. w sprawie C-279/93 Schumacker, Rec. str. I-225, pkt 21; z dnia 16 lipca 1998 r. w sprawie C-264/96 ICI, Rec. str. I-4695, pkt 19; oraz z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie C-471/04 Keller Holding, Zb. Orz. str. I-2107, pkt 28) oraz powstrzymywać się od wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową (wyroki: z dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie C-80/94 Wielockx, Rec. str. I-2493, pkt 16; z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie C-311/97 Royal Bank of Scotland, Rec. str. I-2651, pkt 19; oraz z dnia 8 marca 2001 r. w sprawach połączonych C-397/98 i C-410/98 Metallgesellschaft i in., Rec. str. I-1727, pkt 37). Odnośnie zaś wagi orzecznictwa TSUE wskazać trzeba, że chociaż związanie wykładnią Trybunału w innych sprawach niż sprawa, w której zapadł dany wyrok nie wynika wprost z przepisów, to jednak trzeba mieć na względzie, że TSUE interpretuje prawo wspólnotowe, a wagę jego orzeczeń wzmacnia posługiwanie się przez Trybunał koncepcją acte éclairé, która nawiązuje do doktryny precedensu. Znajduje ona wyraz przede wszystkim w stanowisku, iż sąd krajowy, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego, nie ma obowiązku wnoszenia pytania o orzeczenie prejudycjalne, dotyczące wykładni, nie tylko wtedy, gdy podnoszona kwestia jest materialnie identyczna z wcześniej rozstrzygniętą przez TSUE, ale także wtedy, gdy poprzednie orzeczenie TSUE dotyczyło zagadnienia budzącego wątpliwości prawne, chociaż rozważane kwestie nie są, ściśle rzecz biorąc, identyczne (por. orzeczenie TSUE w sprawie 283/81 CILFIT i Lanificio di Gavardo SpA przeciwko Ministerstwu Zdrowia). Zgodnie z art. 104 § 3 Regulaminu Trybunału Sprawiedliwości (Dz.U.UE.L.91.176.7, ze zm.) ETS może w drodze postanowienia wskazać sądowi zadającemu pytanie prejudycjalne swój wcześniejszy wyrok lub właściwe orzecznictwo, jeżeli odpowiedź na to pytanie może być wyprowadzona z istniejącego orzecznictwa. W orzeczeniu z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-224/01 Köbler przeciwko Austrii ETS stwierdził, że przesłanka wystarczająco poważnego naruszenia prawa wspólnotowego wystąpi, jeżeli sąd krajowy orzeknie wbrew wyraźnemu orzeczeniu Trybunału w danej dziedzinie (orzeczenie to trzeba odnieść też do orzekających organów administracji państwowej). W literaturze przyjmuje się, że interpretacja prawa wspólnotowego jest ograniczona kompetencjami TSUE w tym zakresie, który ma zapewnić jednolitą interpretację tego prawa (Otwarcie Konstytucji RP na prawo międzynarodowe i procesy integracyjne pod red. K. Wojtowicza, Warszawa 2006, s. 231). Zdaniem P. Dąbrowskiej, orzeczeniom prejudycjalnym należy przyznać ogólną moc wiążącą, przez co zyskują one walor precedensów i skuteczność erga omnes (P. Dąbrowska Skutki orzeczenia wstępnego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2004, s. 87). Zgodzić się należy ze Skarżącą, iż organ interpretacyjny nie wyjaśnił należycie, dlaczego art. 18 TFUE nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Nie może bowiem być uznane za takie wyjaśnienie, zdawkowe stwierdzenie, że zasada równego traktowania, o której mowa w ww. przepisie nie znajduje zastosowania ze względu na brak działania przez Skarżącą „w tych samych okolicznościach”. Organ nie wyjaśnił skąd zaczerpnął kryterium „tych samych okoliczności”, nie wyjaśnił na czym ono polega i nie dokonał porównania „okoliczności”. Nie wykazał więc, że owo kryterium w sprawie ma zasadnicze znaczenie i nie zostało spełnione. Z wszystkich powyżej wskazanych względów Sąd uznał, iż zaskarżona interpretacja indywidualna nie może ostać się w obrocie prawnym. Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organ interpretacyjny zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu. Wyjaśnić jeszcze pozostało, iż powołany przez Ministra Finansów w piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2014 r. wyrok (a nie uchwała jak wskazał organ) Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 4/12 w żaden sposób nie ma zastosowania do niniejszej sprawy. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się odnośnie do kwestii dotyczącej zastosowania przepisu, który został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją RP, a jednocześnie Trybunał odroczył utratę mocy obowiązującej tego przepisu. NSA stwierdził, iż „[...] organy podatkowe nie mają kompetencji do badania zgodności przepisów prawa podatkowego z Konstytucją. Dokonują one jedynie wykładni przepisów prawa, które nie zostały uchylone. Nie mogą odmówić również zastosowania przepisu, którego niezgodność z Konstytucją orzekł Trybunał Konstytucyjny, jednocześnie odraczając utratę mocy obowiązującej przepisu. Kompetencja taka nie może też być im przyznana w drodze wyroku sądu administracyjnego. Dopóki więc przepis prawa podatkowego nie utraci mocy obowiązującej, dopóty musi być stosowany przez organy podatkowe. Zważywszy na treść ww. wyroku niezrozumiała jest postawiona przez Ministra Finansów teza, iż z wyroku tego wynika, iż w postępowaniu „interpretacyjnym” organ podatkowy nie może badać zgodność danego przepisu z TFUE. Poza tym w rozpoznanej sprawie nie chodziło o odmowę zastosowania przez organ interpretacyjny przepisu niezgodnego z prawem wspólnotowym, lecz o dokonanie wykładni art. 17 ust. 1 pkt 6c u.p.d.o.p. z uwzględnieniem prawa wspólnotowego i orzecznictwa TSUE, a takie uprawnienie i obowiązek organ podatkowy posiada również w postępowaniu interpretacyjnym, gdzie dokonuje wykładni przepisów prawa”.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie ustalenia, czy dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Polskie Stowarzyszenie z siedzibą w Wielkiej Brytanii jest podmiotem prawa brytyjskiego zarejestrowanym jako „spółka z odpowiedzialnością ograniczoną do wysokości gwarancji, nie posiadająca kapitału zakładowego” (oryginalne określenie formy prawnej w języku angielskim: company limited by guarantee not having share capital) zgodnie z przepisami brytyjskiej ustawy o spółkach z 1948 roku (ang. The Companies Act, 1948). Stowarzyszenie działa na rzecz społeczności polskiej w Wielkiej Brytanii od niemalże 50 lat (data jego założenia to 19.08.1964).

Zgodnie z aktem założycielskim Stowarzyszenia, przyjętym w 1964 roku i obowiązującym do dziś, jego celami statutowymi są m.in.:

Działanie na rzecz oraz szerzenie oświaty i wiedzy w dziedzinie historii, sztuki, literatury, języków i kultury Polski oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i ogólnie krzewienie oświaty, a nie ograniczając powyższych ogólnie określonych celów urzeczywistnianie ich w szczególności z myślą o pogłębianiu, rozwijaniu i sprzyjaniu lepszemu wzajemnemu zrozumieniu i poszerzaniu współpracy intelektualnej i kontaktów kulturalnych między osobami, które są w pełni bądź częściowo pochodzenia polskiego i które obecnie lub w dowolnym czasie będą na stale lub tymczasowo mieszkały na terytorium Zjednoczonego Królestwa (dalej: jako „Polacy”) z jednej strony oraz innymi mieszkańcami Zjednoczonego Królestwa z drugiej strony.
Pogłębianie, promowanie, finansowanie, sprzyjanie, udzielanie pomocy, krzewienie i rozwijanie oświaty, szkoleń i wiedzy w każdej dziedzinie sztuki, nauki, literatury, kultury, filozofii, techniki, mechaniki, studiów zawodowych i wyższych oraz innych dziedzinach, a w szczególności kształcenie i szkolenie Polaków oraz tworzenie warunków do zdobywania przez nich wiedzy.
Z myślą o wspieraniu realizacji celów przedstawionych w podpunktach (A) i (B) podejmowanie wszystkich lub dowolnego z następujących działań:
1. zakładanie, prowadzenie, wspieranie, finansowanie, wyposażanie, zatrudnianie pracowników, utrzymywanie, rozbudowa oraz udzielanie wszelkiej pomocy w zakładaniu, prowadzeniu, wspieraniu, finansowaniu, wyposażaniu, zatrudnianiu pracowników, utrzymaniu i rozbudowie szkól, uczelni, stowarzyszeń, warsztatów, laboratoriów, instytucji szkolnictwa zawodowego i wyższego, domów akademickich i innych domów mieszkalnych dla studentów, bibliotek, ośrodków badawczych, czytelni, sal wykładowych, galerii sztuki, kin, teatrów, klubów i muzeów, w tym muzeum, którego celem byłaby prezentacja pozostawionych przez Polaków pamiątek związanych z drugą wojną światową oraz uczczenie i wyjaśnienie roli, jaką Polacy odegrali w drugiej wojnie światowej.
2. przygotowanie, drukowanie, publikowanie, sprzedaż i dystrybucja oraz udzielanie pomocy w przygotowaniu, drukowaniu, publikowaniu, sprzedaży i dystrybucji książek, gazet, czasopism, magazynów, broszur, płyt, raportów, prac naukowych i innych dzieł.
3. prowadzenie oraz działanie na rzecz i udzielanie pomocy w prowadzeniu badań literackich, naukowych i innych, sondaży i zajęć uniwersyteckich oraz zabezpieczanie i organizowanie szkoleń, zajęć, pokazów, wykładów, seminariów, wystaw, wieczorów literackich, przedstawień, pokazów filmowych i spotkań.
4. dbanie o interesy studentów w placówkach wychowawczych, szkolnictwa wyższego, zawodowego i szkoleniowych poprzez przyznawanie lub zapewnianie stypendiów lub innej pomocy finansowej lub materialnej.
Łagodzenie oraz działanie na rzecz i udzielanie pomocy w łagodzeniu ubóstwa i skutków chorób wśród Polaków oraz ich żon, mężów i członków ich rodzin (spokrewnionych lub spowinowaconych), w tym Polaków, którzy brali udział w drugiej wojnie światowej oraz ich żon, mężów i krewnych, w tym celu zakładanie, utrzymywanie, wspieranie i finansowanie szpitali, schronisk, klinik, domów opieki, leczenia, sanatoriów, domów spokojnej starości oraz innych podobnych instytucji i organizacji.
Tworzenie i udzielanie pomocy w stworzeniu możliwości rekreacji i innych zajęć w czasie wolnym od pracy dla osób, których warunki życia ulegną poprawie poprzez zapewnienie tego rodzaju możliwości, a które same nie mogą stworzyć sobie takich możliwości ze względu na młody lub podeszły wiek, chorobę lub kalectwo, ubóstwo lub sytuację życiową i ekonomiczną, a w szczególności tworzenie i udzielanie pomocy w stworzeniu wspomnianych możliwości Polakom, w tym Polakom, którzy brali udział w drugiej wojnie światowej, których warunki życia ulegną poprawie w ten sposób, a którzy sami nie mogą stworzyć sobie wspomnianych możliwości z dowolnego z wymienionych wyżej względów, a w związku z powyższym zapewnienie lub udzielanie pomocy w zapewnieniu wszelkiego rodzaju gotowej żywności, posiłków, deserów oraz gorących i zimnych napojów.

Stowarzyszenie ma status organizacji pożytku publicznego w Wielkiej Brytanii, zgodnie z prawem brytyjskim. W szczególności cele statutowe Stowarzyszenia obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego zgodnie z prawem brytyjskim, w tym ustawą o działalności pożytku publicznego z 2011 r. (ang. The Charities Act, 2011). Stowarzyszenie nie działa w celu osiągnięcia zysku, natomiast przeznacza całość dochodu na realizację celów statutowych. Stowarzyszenie nie przeznacza zysku do podziału między swoich członków, udziałowców, akcjonariuszy ani pracowników. Dochody Stowarzyszenia wydatkowane na cele statutowe korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego (w tym również z podatku od dochodu ze sprzedaży nieruchomości) w Wielkiej Brytanii z uwagi na fakt, iż Stowarzyszenie ma status organizacji pożytku publicznego. Na potwierdzenie tego faktu Stowarzyszenie może przedstawić pismo urzędowe uzyskane z Urzędu Podatkowego Wielkiej Brytanii potwierdzające, iż: „ jest spółką charytatywną i jako taką przysługuje jej zwolnienie z Podatku zgodnie z Paragrafami 471-517 Prawa Podatkowego 2010”.

Stowarzyszenie jest właścicielem nieruchomości położonej w Polsce, zabudowanej budynkiem o charakterze mieszkalno-biurowym. W związku z tym, Stowarzyszenie uzyskuje dochody z tytułu usług najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych usytuowanych w tym budynku. Wszelkie dochody otrzymywane z najmu nieruchomości są przeznaczane na cele statutowe Stowarzyszenia w związku z działalnością statutową prowadzoną w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca rozważa także sprzedaż przedmiotowego budynku, z tym że dochód ze sprzedaży zostałby również przeznaczony na cele statutowe związane z działalnością na terenie Wielkiej Brytanii. Stowarzyszenie, co do zasady, nie prowadzi działalności gospodarczej, a jeżeli ją prowadzi to tylko na potrzeby realizacji swoich celów statutowych, na którą przeznacza wszelkie dochody z takiej działalności. Stowarzyszenie nie zostało wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego i nie uzyskało statusu organizacji pożytku publicznego w Polsce na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Tekst jednolity; Dz. U. 2010 r., nr 234, poz. 1536 ze zm.; dalej: UOPP). Wynika to z faktu, iż przepisy ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, nie przewidują możliwości wpisania Stowarzyszenia z siedzibą w Wielkiej Brytanii do tego rejestru, co czyni ten warunek niemożliwym do spełnienia przez Stowarzyszenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 UPDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, iż do dochodów Stowarzyszenia osiąganych na terytorium RP stosuje się przepisy UPDOP, w tym również przepisy ustanawiające zwolnienia podatkowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP, wolne od podatku dochodowego są dochody organizacji pożytku publicznego (dalej: OPP), o których mowa w przepisach o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie - w części przeznaczonej na działalność statutową, z wyłączeniem działalności gospodarczej.

Zwolnienie zawarte w tym przepisie ma więc charakter warunkowy. Dla skorzystania z tego zwolnienia w odniesieniu do całości swoich dochodów, podatnik musi spełnić następujące warunki:

jego celem musi być działalność wymieniona w statucie, obejmująca swoim zakresem sferę zadań publicznych, o których mowa w przepisach o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, oraz
uzyskane dochody muszą być przeznaczone wyłącznie na działalność statutową, a następnie wydatkowane na te cele.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 UOPP, działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie. W myśl art. 3 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, działalność pożytku publicznego może być prowadzona także przez osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego, które nie działają w celu osiągnięcia zysku oraz przeznaczają całość dochodu na realizację celów statutowych oraz nie przeznaczają zysku do podziału między swoich członków, udziałowców, akcjonariuszy i pracowników.

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, organizacja pozarządowa inna niż wymieniona w ust. 2 oraz podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 pkt 1, uzyskują status organizacji pożytku publicznego z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego, na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Stowarzyszenie nie zostało wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego, gdyż nie przewidują takiej możliwości przepisy ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym. Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność ta nie ma jednak wpływu na możliwość skorzystania przez niego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP.

Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, iż przepis art. 17 ust. 1 pkt 6c nie uzależnia zastosowania zwolnienia podatkowego od tego, czy podatnik uzyskał status organizacji pożytku publicznego w Polsce w rozumieniu przepisów UOPP. Sposób sformułowania powyższego przepisu pozwala zatem przyjąć, iż ustawa podatkowa nie odwołuje się wyłącznie do UOPP, gdyż nie odnosi się do niej wprost, ale posługuje się zwrotem „przepisy o” działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Oznacza to, iż omawiane zwolnienie podatkowe, w świetle wykładni uwzględniającej prawo wspólnotowe, znajduje również zastosowanie do organizacji zagranicznych utworzonych zgodnie z prawem innego Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej, uznawanych przez prawo tego państwa za organizacje pożytku publicznego w rozumieniu tego prawa, z uwagi na charakter prowadzonej przez te organizacje działalności i ich cele statutowe.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wskazać na istotne zmiany w UPDOP, które były rezultatem i odpowiedzią na wezwanie Komisji Europejskiej (dalej: KE) nr IP/06/1408 z dnia 17 października 2006 r. do zaprzestania dyskryminacji zagranicznych organizacji charytatywnych. Sprzeczność z traktatem WE miała polegać na przyznaniu ulgi podatkowej z tytułu darowizn na rzecz organizacji charytatywnych, ale wyłącznie w przypadku, gdy te miały siedzibę na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem KE darowizny na rzecz organizacji dobroczynnych z innych państw członkowskich powinny być objęte takim samym traktowaniem podatkowym, jak darowizny na rzecz krajowych organizacji charytatywnych. (Rezultatem wezwania KE była nowelizacja przepisów UPDOP z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. 217.1589), w której m.in. uchwalono zmianę art. 18 ust. 1 pkt 1 UPDOP, nadając mu brzmienie rozszerzające jego zastosowanie na OPP prowadzące działalność na terenie innych niż Rzeczpospolita Polska krajów UE oraz EOG]. Na potwierdzenie powyższego stanowiska przywołano wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), który w wyroku z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-386/04 Centro di Musicologia Walter Stauffer odpowiedział na pytanie prejudycjalne o następującej treści:

„Czy okoliczność, iż fundacja użyteczności publicznej prawa prywatnego innego państwa członkowskiego podlegająca w danym kraju ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu dochodów z najmu nie jest, w odróżnieniu od krajowej fundacji użyteczności publicznej objętej nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, zwolniona z podatku dochodowego od osób prawnych, jest sprzeczna z art. 52 traktatu WE w związku z art. 58 traktatu WE, art. 59 traktatu WE w związku z art. 66 i 58 traktatu WE, jak również z art. 73b traktatu WE?”.

Ustosunkowując się do tego pytania TSUE stwierdził w sentencji wyroku, iż:

„Artykuł 73B traktatu (obecnie art. 56 WE), w związku z art. 73D traktatu (obecnie art. 58 WE) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby państwo, które zwalnia z podatku dochodowego od osób prawnych dochody pochodzące z najmu osiągane na terytorium kraju przez fundacje prawa krajowego uznane za fundacje użyteczności publicznej, co do zasady podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, gdy mają siedzibę w tym państwie członkowskim, odmawiało przyznania tego samego zwolnienia z podatku z tytułu tego samego rodzaju dochodów fundacji prawa prywatnego, uznanej za fundację użyteczności publicznej, z tego tylko powodu, że mając siedzibę w innym państwie członkowskim, podlega ona jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Trybunał wskazał ponadto, iż „różnicy w traktowaniu nie można uzasadnić realizacją celów związanych z promocją kultury i kształcenia na wysokim poziomie na szczeblu krajowym, ponieważ dane uregulowanie krajowe nie zakłada, że z działalności fundacji uznanych za mające charakter użyteczności publicznej ma korzystać wspólnota krajowa”.

Powyższe rozstrzygnięcie w opinii Wnioskodawcy powinno mieć doniosłe znaczenie dla organów podatkowych. Zgodnie bowiem z art. 14a Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub TSUE (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej.

Odnosząc więc powyższe rozstrzygnięcie oraz kierunek zmian UPDOP, mających na celu harmonizację prawa krajowego z prawem unijnym na grunt rozpatrywanej sprawy, należy w opinii Wnioskodawcy z całą pewnością stwierdzić, iż nietrafny byłby pogląd, zgodnie z którym ze zwolnienia wynikającego z art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP mogą korzystać jedynie organizacje działające na rzecz społeczeństwa krajowego (tj. polskiego) i posiadające status OPP w myśl przepisów UOPP.

Wprost przeciwnie, przepis ten stanowi, iż ze zwolnienia mogą korzystać organizacje pożytku publicznego „o których mowa w przepisach o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie”. Art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP nie wskazuje zatem na konkretny akt prawny, ale o wszelkie regulacje, zarówno krajowe jak i zagraniczne, odnoszące się do działalności OPP. Odmienna interpretacja prowadziłaby, zdaniem Wnioskodawcy, do nadania art. 17 ust. 1 pkt 6c charakteru dyskryminującego wobec zagranicznych organizacji pożytku publicznego, a tym samym wskazywałaby na niezastosowanie się polskiego ustawodawcy do wniosku KE nr IP/06/1408. Co więcej fakt, iż przepis ten nie był znowelizowany przy okazji nowelizacji art. 16 UPDOP będącej pochodną wezwania Komisji Europejskiej, o którym mowa powyżej, wskazuje, iż uznano, że nie ma takiej potrzeby właśnie dlatego, iż art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP nie ma charakteru dyskryminującego wobec zagranicznych organizacji pożytku publicznego, gdyż art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP ma zastosowanie zarówno do polskich jak i zagranicznych organizacji pożytku publicznego.

Językowa i systemowa wykładnia przepisu art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP pozwala zatem na uznanie, iż ze zwolnienia korzysta również organizacja pożytku publicznego utworzona zgodnie z prawem brytyjskim i realizująca działalność pożytku publicznego zgodnie z tym prawem. W szczególności, zwolnienie winno przysługiwać również Stowarzyszeniu, którego celem jest działalność wymieniona w statucie, obejmująca swoim zakresem sferę zadań publicznych, o których mowa we właściwych (brytyjskich) przepisach o działalności pożytku publicznego, a uzyskane przez Stowarzyszenie dochody są przeznaczane wyłącznie na działalność statutową, a następnie wydatkowane na te cele.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 17 ust. 1 pkt 6c UPDOP należy, interpretować w ten sposób, iż przyznaje on zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych Stowarzyszeniu w zakresie dochodów uzyskiwanych na terytorium RP, w części przeznaczonej na działalność statutową Stowarzyszenia, chociażby była ona prowadzona poza terytorium RP.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, iż dochody osiągane przez Stowarzyszenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym w szczególności z wynajmu nieruchomości i jej planowanej sprzedaży w przyszłości) przeznaczane w całości na działalność statutową Stowarzyszenia korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin