Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-3.4510.58.2017.2.IZ
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 lutego 2017 r. (data wpływu 7 lutego 2017 r.), uzupełnionym 14 i 22 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie braku posiadania przez Wnioskodawcę statusu podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie braku posiadania przez Wnioskodawcę statusu podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 marca 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.58.2017.1.IZ wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 14 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest, zgodnie z klasyfikacją PKD 68.10.Z - kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

Przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy są natomiast między innymi, zgodnie z klasyfikacją PKD:

• 64.92.Z - pozostałe formy udzielania kredytów,
• 64.99.Z - pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,
• 66.19.Z - pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.
  
  

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, współpracuje z różnymi podmiotami: zarówno osobami prawnymi, jak i osobami fizycznymi. Wnioskodawca, w związku ze współpracą z osobami fizycznymi, planuje udzielenie im w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wsparcia, m.in. poprzez zawarcie kilku umów pożyczek pieniężnych w roli pożyczkodawcy. Środki z przedmiotowych umów pożyczek będą pożytkowane przez osoby fizyczne (pożyczkobiorców) zarówno w ramach prowadzonej przez nie działalności gospodarczej, jak również na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą (Wnioskodawca nie będzie miał kontroli nad przeznaczeniem środków uzyskanych przez osoby fizyczne na podstawie zawartych umów pożyczek).

Istotny element opisu sprawy został zawarty również we własnym stanowisku Wnioskodawcy, w którym podano, że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowo-akcyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Wnioskodawca, zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą fizyczną jako pożyczkobiorcą i nie weryfikując przeznaczenia środków przekazanych ww. osobie fizycznej w ramach realizacji umowy pożyczki, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 68 ze zm., dalej: „p.o.n.i.f.”), a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa p.o.n.i.f., zgodnie z treścią art. 1 reguluje opodatkowanie aktywów niektórych instytucji finansowych. Jednocześnie, zgodnie z art. 3 p.o.n.i.f., przedmiotem opodatkowania podatkiem, o którym mowa w art. 1 p.o.n.i.f. są jedynie aktywa podmiotów, których wyszczególnienie zawarte jest w art. 4 p.o.n.i.f. Jako że art. 4 pkt od 1 do 8 p.o.n.i.f. wskazuje, że ustawa p.o.n.i.f. obejmuje swoim zakresem podmioty specjalne, tworzone i podlegające osobnym ustawom, wątpliwość przy kwalifikacji Wnioskodawcy jako podmiotu podległego reżimowi ustawy p.o.n.i.f. powstaje podczas interpretacji art. 4 pkt 9, który odsyła do art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1497 ze zm., dalej: „k.k.”).

Instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a k.k., do którego odwołuje art. 4 pkt 9 p.o.n.i.f., jest kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Wskazana natomiast w art. 5 pkt 2 k.k., definicja kredytodawcy determinuje, że jest nim przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 59a ust. 1 k.k., instytucja pożyczkowa może prowadzić działalność wyłącznie w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej.

Mając powyższe na uwadze, jako że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowo-akcyjnej, nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu k.k., a co za tym idzie nie jest kredytodawcą w rozumieniu ustawy p.o.n.i.f., zatem nie może zostać objęty jej zastosowaniem.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki z osobą fizyczną, nie powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 p.o.n.i.f., a co za tym idzie nie powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w p.o.i.n.f. Według Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów p.o.n.i.f., gdyż nie spełnia przesłanek kwalifikujących go jako kredytodawcę w rozumieniu p.o.i.n.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na marginesie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia czy Wnioskodawca, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, może prowadzić działalność, o jakiej mowa we wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.