Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.81.2017.2.ICz
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania usługi najmu samochodu wraz ze świadczeniem czynności dodatkowych (tj. zakup paliwa i kosztów eksploatacyjnych) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie opodatkowania i udokumentowania usługi najmu samochodu wraz ze świadczeniem czynności dodatkowych (tj. zakup paliwa i kosztów eksploatacyjnych).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca oraz inne spółki (dalej łącznie: Spółki) są właścicielami oraz leasingobiorcami pojazdów samochodowych. Są to zarówno pojazdy samochodowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i inne pojazdy samochodowe. Wnioskodawca oraz Spółki zamierzają zawrzeć między sobą umowy ramowe najmu (dalej: Umowy), na podstawie których będą pomiędzy sobą wynajmować te pojazdy. Oznacza to, że każda ze Spółek (a zatem także i Wnioskodawca) może występować zarówno w roli wynajmującego, jak i najemcy. Umożliwi to korzystanie przez najemców z takiego pojazdu, jaki w danym momencie będzie w danej Spółce potrzebny.

Stosownie do Umów, wynagrodzenie za oddanie pojazdu samochodowego do używania będzie składać się z następujących składników:

• iloczynu liczby dni, na które pojazd samochodowy będzie oddany do używania, oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część stała wynagrodzenia),
• iloczynu liczby przejechanych kilometrów oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część zmienna wynagrodzenia).
  
  

Część zmienna wynagrodzenia stanowić będzie przeniesienie na najemcę ekonomicznego ciężaru zakupu paliwa i ponoszonych wydatków eksploatacyjnych związanych z wynajmowanym pojazdem samochodowym (takich jak w szczególności oleje i płyny eksploatacyjne, koszty wymiany opon, przeglądy, koszty opłat za korzystanie z autostrad itp.). Wynajmujący będzie udostępniał (i finansował) karty paliwowe, za pomocą których tankowane będą pojazdy samochodowe używane przez najemcę. Za pośrednictwem kart paliwowych możliwe będzie także ponoszenie opłat za korzystanie z autostrad.

Wnioskodawca będzie wykorzystywać wynajęte pojazdy samochodowe dla potrzeb swojej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W odniesieniu do części pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę, sposób wykorzystywania tych pojazdów, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wykluczać będzie ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Część z wynajętych pojazdów będą stanowić pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Wnioskodawca oraz Spółki mają siedzibę w Polsce oraz są zarejestrowanymi w Polsce czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy opisane świadczenie Wnioskodawcy jako wynajmującego na rzecz najemcy będzie stanowiło na gruncie podatku od towarów i usług świadczenie kompleksowe podlegające opodatkowaniu podstawową stawką 23% VAT i może być w związku z tym dokumentowane jedną fakturą VAT za dany okres rozliczeniowy?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm. - dalej: u.p.t.u.), przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z kolei przed dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 u.p.t.u.). Zgodnie z art. 2 pkt 6 u.p.t.u. towary definiowane są jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wypada odnotować, że TSUE w wyroku z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 (CPP) podkreślił, że w sytuacji, gdy dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Należy także wskazać na wyrok TSUE z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 (Levob), w którym stwierdzono, że „mając na uwadze dwie okoliczności, a mianowicie że, po pierwsze, z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, iż każda czynność powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie”. Jak podkreślił TSUE w wyroku z 2 grudnia 2010 r. w sprawie C-276/09 (Everything Everywhere Ltd) „dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy”.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że opisane świadczenie Wnioskodawcy jako wynajmującego na rzecz najemcy będzie stanowiło na gruncie podatku od towarów i usług świadczenie kompleksowe, składające się z usługi głównej, będącej usługą najmu oraz świadczenia pomocniczego w postaci dostawy paliwa i ponoszenia wydatków eksploatacyjnych. Omawiane świadczenia tworzą bowiem jednolitą całość w aspekcie ekonomicznym. Dostawa paliwa nie stanowi z punktu widzenia najemcy żadnej samodzielnej wartości w stosunku do usługi najmu, lecz umożliwia korzystanie z tej usługi - podobnie zapewnienie odpowiedniego stanu technicznego pojazdu, co finansują wydatki eksploatacyjne. Co więcej, obydwie kategorie kosztów, tj. koszt dostawy paliwa i wydatki eksploatacyjne będą stanowić element cenotwórczy usługi najmu. Opodatkowaniu winna podlegać zatem cała usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach czynności. Wyrażone wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 czerwca 2010 r. (IPPP3/443-285/10-4/IB), który stwierdził, że „w przypadku świadczenia usługi najmu samochodów wraz z dostawą paliwa do tych pojazdów będziemy mieć do czynienia z usługą główną w postaci najmu i jej dopełnieniem - dostawą paliwa”.

W związku z tym opisana wyżej usługa powinna być dokumentowana jedną fakturą VAT za dany okres rozliczeniowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2‑12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w Dziale XI ustawy w Rozdziale 1 – Faktury.

Stosownie do art. 106a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisy tego niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 i 4 ww. ustawy podatnik podatku od towarów i usług jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących:

• sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku od towarów i usług, podatku od wartości dodanej i podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
• otrzymanie całości lub części zapłaty przed dokonaniem ww. czynności.
  
  

Przepis art. 106b ust. 3 ustawy stanowi, że na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 106i ust. 1 cyt. ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei przepis art. 106i ust. 6 ustawy stanowi, że w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 3, fakturę wystawia się:

1. zgodnie z ust. 1 i 2 – jeżeli żądanie wystawienia faktury zostało zgłoszone do końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty;
2. nie później niż 15. dnia od dnia zgłoszenia żądania

-jeżeli żądanie wystawienia faktury zostało zgłoszone po upływie miesiąca, o którym mowa w pkt 1.

Stosownie do art. 106i ust. 7 cyt. ustawy faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 106i ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik ma czas na wygenerowanie faktury do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów albo wykonano usługę.

Powołane przepisy w zakresie podatku od towarów i usług umożliwiają wystawianie przez podatnika faktur zbiorczych. Zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami fakturę należy wystawić nie później niż 15. dnia od zakończenia miesiąca, w którym zostanie dokonana dostawa towarów lub wykonana usługa. Nie ma zatem przeszkód, aby podatnik na jednej fakturze zawarł wszystkie transakcje dokonane w ciągu miesiąca kalendarzowego. Przepis ten obejmuje zatem także te faktury, na których uwzględniona została więcej niż jedna transakcja, dokonana w danym miesiącu z kontrahentem.

Podkreślić przy tym należy, że przepisy nie określają szczególnego terminu na wystawienie faktury zbiorczej. Terminy wystawiania faktur zostały określone w art. 106i ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy wskazać należy, że w przypadku dostaw dokonywanych na rzecz podatników, Wnioskodawca będzie miał prawo do dokumentowania sprzedaży kilku dostaw w ramach jednego okresu rozliczeniowego, zrealizowanych w trakcie danego miesiąca na rzecz jednego nabywcy, poprzez wystawienie jednej faktury w ostatnim dniu tego miesiąca (dokumentującej sprzedaż z całego miesiąca) najpóźniej do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów.

Natomiast w przypadku dostaw dokonywanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie miał również prawo do dokumentowania sprzedaży kilku dostaw w ramach jednego okresu rozliczeniowego, zrealizowanych w trakcie danego miesiąca na rzecz jednego nabywcy, poprzez wystawienie jednej faktury w ostatnim dniu tego miesiąca (dokumentującej sprzedaż z całego miesiąca) najpóźniej do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów, jeśli żądanie wystawienia faktury zostało zgłoszone Wnioskodawcy do końca miesiąca, w którym dokonano dostaw towarów

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca oraz inne spółki są właścicielami oraz leasingobiorcami pojazdów samochodowych. Są to zarówno pojazdy samochodowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i inne pojazdy samochodowe. Wnioskodawca oraz Spółki zamierzają zawrzeć między sobą umowy ramowe najmu, na podstawie których będą pomiędzy sobą wynajmować te pojazdy. Oznacza to, że każda ze Spółek (a zatem także i Wnioskodawca) może występować zarówno w roli wynajmującego, jak i najemcy. Umożliwi to korzystanie przez najemców z takiego pojazdu, jaki w danym momencie będzie w danej Spółce potrzebny.

Stosownie do Umów, wynagrodzenie za oddanie pojazdu samochodowego do używania będzie składać się z następujących składników:

• iloczynu liczby dni, na które pojazd samochodowy będzie oddany do używania, oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część stała wynagrodzenia),
• iloczynu liczby przejechanych kilometrów oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część zmienna wynagrodzenia).
  
  

Część zmienna wynagrodzenia stanowić będzie przeniesienie na najemcę ekonomicznego ciężaru zakupu paliwa i ponoszonych wydatków eksploatacyjnych związanych z wynajmowanym pojazdem samochodowym. Wynajmujący będzie udostępniał (i finansował) karty paliwowe, za pomocą których tankowane będą pojazdy samochodowe używane przez najemcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy opisane świadczenie Wnioskodawcy jako wynajmującego na rzecz najemcy będzie stanowiło na gruncie podatku od towarów i usług świadczenie kompleksowe.

W odniesieniu do powyższego podkreślić należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - dalej: TSUE - w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 stwierdzając, iż: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Zwrócić należy uwagę na fakt, że użycie słowa „zwłaszcza” oznacza, iż z pojedynczym świadczeniem możemy mieć również do czynienia w sytuacji, gdy żadnej z części składowych usługi nie można uznać za usługę główną, np. w sytuacji, gdy wszystkie czynności będące elementami składowymi (lub przynajmniej część z nich) są równie istotne dla wykonania całego świadczenia złożonego (usługi kompleksowej), a jednocześnie brak pomiędzy tymi elementami związku, wskazującego na istnienie relacji usługa główna - usługa pomocnicza.

W wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP TSUE stwierdził: „Jednakże jeżeli transakcja obejmuje wiele elementów powstaje pytanie, czy należy uznać, iż składa się ona z jednego świadczenia czy też kilku odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem, odpowiednio, prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne (wyrok z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb. Orz. s. 1-897, pkt 5 l).

W tym zakresie Trybunał orzekł, że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (zob. podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. 1-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Everything Everywhere, pkt 24 i 25)." (pkt 15 i 16 wyroku).

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu, na które składają się różnego rodzaju świadczenia.

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia [vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl (pkt 51-53); z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro (pkt 17-19) oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV (pkt 36-38)].

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że świadczenie złożone (kompleksowe) będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego).

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem najmu będzie pojazd samochodowy wyposażony w dodatkowe elementy na które składają się wydatki eksploatacyjne.

Stosownie do zawieranych Umów, wynagrodzenie za oddanie pojazdu samochodowego do używania będzie składać się z następujących składników:

• iloczynu liczby dni, na które pojazd samochodowy będzie oddany do używania, oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część stała wynagrodzenia),
• iloczynu liczby przejechanych kilometrów oraz przyjętej dla danego pojazdu samochodowego stawki wyrażonej w pieniądzu (dalej: część zmienna wynagrodzenia).
  
  

Część zmienna wynagrodzenia stanowić będzie przeniesienie na najemcę ekonomicznego ciężaru zakupu paliwa i ponoszonych wydatków eksploatacyjnych związanych z wynajmowanym pojazdem samochodowym (takich jak w szczególności oleje i płyny eksploatacyjne, koszty wymiany opon, przeglądy, koszty opłat za korzystanie z autostrad itp.). Jednocześnie Wynajmujący będzie udostępniał (i finansował) karty paliwowe, za pomocą których tankowane będą pojazdy samochodowe używane przez najemcę. Za pośrednictwem kart paliwowych możliwe będzie także ponoszenie opłat za korzystanie z autostrad.

Zatem w analizowanej sprawie, zdaniem tut. organu z punktu widzenia Najemcy nabywa on jedno świadczenie, którym jest wynajem pojazdu samochodowego zdatnego do użytkowania.

Podkreślić należy, że poszczególne czynności wymienione przez Wnioskodawcę nie stanowią dla Najemcy celu samego w sobie, lecz stanowią zwartą całość funkcjonalną która prowadzi do lepszego wykorzystania przedmiotu najmu, bowiem wszystkie działania podejmowane przez Wnioskodawcę podejmowane będą w jednym celu.

Z powyższego wynika zatem, że w ramach usługi najmu pojazdu samochodowego, Najemca nabywa również, w celu pełniejszego i efektywniejszego korzystania z usługi głównej, dodatkowe usługi (dodatkowe towary), którymi nie byłby zainteresowany, gdyby nie korzystał z samej usługi najmu.

Tym samym wszystkie zdarzenia gospodarcze związane są ze sobą na tyle ściśle, że ich rozdzielenie, doprowadziłoby do pewnej sztuczności. W związku z powyższym, należy uznać, że Wnioskodawca świadczy na rzecz Najemców jedno świadczenie o charakterze złożonym, w którym usługą wiodącą jest usługa najmu pojazdu samochodowego.

Opisane przez Wnioskodawcę usługi nie zostały wymienione w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług jako korzystające z obniżonej stawki podatku lub ze zwolnienia od podatku. Tym samym usługi te są opodatkowane stawką podstawową 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Natomiast Wnioskodawca wystawi fakturę zgodnie z w/w przepisami tj. nie później niż 15. dnia od zakończenia miesiąca, w którym została wykonana usługa. Nie ma zatem przeszkód, aby Wnioskodawca na jednej fakturze zawarł wszystkie transakcje dokonane w ciągu miesiąca kalendarzowego dla jednego Najemcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 1, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytania i stanowiska, stąd nie było przedmiotem rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca w ramach dostarczanych towarów stanowiących wydatki eksploatacyjne działał w charakterze dostawcy w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT gdyż nie było to przedmiotem wniosku.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w kwestii objętej pytaniem nr 2 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.