2017.05.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP4.4513.28.2017.1.MK
z 12 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lutego 2017 r. (data wpływu 14 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie powstania obowiązku podatkowego w związku z procesem ładowania akumulatorów pojazdów elektrycznych oraz prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na potrzeby rozliczania podatku akcyzowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie powstania obowiązku podatkowego w związku z procesem ładowania akumulatorów pojazdów elektrycznych oraz prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na potrzeby rozliczania podatku akcyzowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podstawowym przedmiotem działalności P. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest obrót energią elektryczną na obszarze całego kraju.

Spółka posiada koncesję na obrót energią elektryczną (dalej: „koncesja”) wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm., dalej: „prawo energetyczne”).

Tym samym, Wnioskodawca posiada status podatnika akcyzy od energii elektrycznej oraz prowadzi ewidencję ilościową energii elektrycznej (dalej: „ewidencja”) w rozumieniu art. 138h ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 752 ze zm., dalej: „ustawa o podatku akcyzowym” lub „ustawa”). Spółka zamierza rozszerzyć zakres swojej oferty handlowej i zaangażować się w działalność w zakresie tzw. ogólnodostępnych stacji do ładowania pojazdów elektrycznych (dalej: „stacje ładowania”). W ramach tej działalności Spółka może tworzyć i udostępniać odpłatnie stacje ładowania, na których użytkownicy pojazdów o napędzie elektrycznym (dalej: „pojazdy”) będą mogli naładować te pojazdy przy użyciu urządzeń o różnych standardach i prędkościach ładowania.

Na chwilę obecną Spółka zakłada, że stacje ładowania będą wyposażone w tzw. ładowarki multistandard, które dysponują zarówno konektorami szybkiego ładowania na prąd stały jak i konektorem wolnego ładowania na prąd przemienny. Standardowy czas ładowania pojazdu do 80% pojemności baterii przy użyciu konektorów szybkiego ładowania na prąd stały, co do zasady, wynosi około 20-30 minut. Natomiast czas ładowania pojazdu przy użyciu konektorów wolnego ładowania na prąd przemienny wynosi zazwyczaj około 6 godzin.

Cena będzie uzależniona w szczególności od czasu ładowania oraz standardu konektora, z którego skorzysta dany użytkownik. W zależności od standardu ładowania cena będzie skalkulowana w oparciu o czas ładowania wyrażony w godzinach (w przypadku konektorów wolnego ładowania) lub minutach (w przypadku konektorów szybkiego ładowania).

W urządzeniach stacji ładowania zużywane będą znaczne ilości energii elektrycznej nabywanej przez Spółkę od podmiotów trzecich. Zdecydowana większość energii elektrycznej będzie zużywana bezpośrednio w procesie ładowania akumulatorów pojazdów elektrycznych (tj. energia będzie przesyłana do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach). Ponadto część energii będzie zużywana również przez same urządzenia stacji ładowania, np. na potrzeby urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych czy urządzeń sterujących pracą poszczególnych konektorów.

Ładowarki mutlistandard, które Spółka zamierza instalować w stacjach ładowania, będą wyposażone we własne urządzenia pomiarowe, które pozwalają na określenie ilości zużytej energii elektrycznej przez konektory wolnego ładowania na prąd przemienny. Ze względu na ograniczenia techniczne, w odniesieniu do konektorów szybkiego ładowania na prąd stały, w praktyce mogą mieć miejsce przypadki, gdy ładowarki multistandard będą wyposażone w urządzenia pomiarowe o niesprecyzowanym stopniu dokładności pomiaru.

Spółka nie jest w stanie także wykluczyć, iż w niektórych przypadkach ładowarki multistandard instalowane na stacjach ładowania nie będą wyposażone we własne urządzenia pomiarowe dla konektorów szybkiego ładowania na prąd stały.

W związku z powyższym opisem zadano pytania:

Czy po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu zużycia energii elektrycznej w odniesieniu do całości energii zużywanej bezpośrednio w procesie ładowania akumulatorów pojazdów elektrycznych jak i przez same urządzenia stacji ładowania ?
W jaki sposób Spółka powinna określać ilość energii elektrycznej zużytej przez urządzenia stacji ładowania pojazdów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu zużycia energii elektrycznej w odniesieniu do całości energii zużywanej w urządzeniach stacji ładowania, tj. zarówno energii zużywanej bezpośrednio w procesie ładowania akumulatorów jak i przez same urządzenia stacji ładowania.

Ad. 2. W ocenie Wnioskodawcy dla potrzeb rozliczenia akcyzy od tej energii oraz prowadzenia ewidencji Spółka powinna określać ilość energii elektrycznej zużytej przez urządzenia stacji ładowania pojazdów w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowych, w które wyposażone są instalowane ładowarki. Natomiast w przypadku gdy dana ładowarka nie posiada własnych urządzeń pomiarowych ilość energii elektrycznej może być ustalana współczynnikowo lub szacunkowo.

Uzasadnienie:

Ustawa o podatku akcyzowym wśród czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą w art. 9 ust. 1 pkt 3 wymienia m.in. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadających koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu prawa energetycznego.

W świetle powyższego, mając na uwadze fakt, iż Spółka posiada koncesję na obrót energią elektryczną należy zauważyć, iż zużycie energii elektrycznej przez Spółkę, co do zasady, skutkuje powstaniem po jej stronie obowiązku zapłaty akcyzy od tej energii.

Warto również zaznaczyć, że ustawa o podatku akcyzowym w żaden sposób nie wskazuje jak należy rozumieć pojęcie zużycia energii elektrycznej. W związku z powyższym celowym wydaje się być odwołanie do powszechnego rozumienia pojęcia „zużycia”. Jak wskazuje internetowy Słownik języka polskiego PWN, pojęcie „zużycie” oznacza m.in. wykorzystanie czegoś w jakiejś części lub całości. Takie rozumienie pojęcia „zużycia” podzielają również sądy administracyjne, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, który w prawomocnym wyroku z dnia 8 stycznia 2015 r. (sygn. akt I SA/Sz 950/14) zaprezentował analogiczne rozumienie pojęcia „zużycie” wskazując: ,,W znaczeniu językowym, termin »zużyć«, »zużywać« oznacza »używając wykończyć coś, zrobić z czegoś użytek, zniszczyć się przez używanie, na skutek funkcjonowania, działania« (...). Słownik języka polskiego podaje, że »zużyć - zużywać« oznacza: 1). wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości (...) ”.

W świetle powyższego należy zatem zauważyć, że pojęcie „zużycie” może być zasadniczo rozumiane jako każde wykorzystanie danej rzeczy. Tym samym pojęcie „zużycie energii elektrycznej”, którym posługuje się ustawodawca w art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym może być rozumiane jako każde wykorzystanie energii elektrycznej przez podmiot posiadający jedną z koncesji wskazanych w prawie energetycznym. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, każde wykorzystanie przez nią energii elektrycznej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu akcyzą na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym. Tym samym, z punktu widzenia podatku akcyzowego nie ma znaczenia, czy Spółka dokonuje zużycia energii elektrycznej na tzw. potrzeby własne czy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - w tym świadczenia usług na rzecz podmiotów zewnętrznych.

Odnosząc powyższe do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku, należy zauważyć, iż główną intencją poszczególnych użytkowników stacji ładowania jest skorzystanie z urządzeń pozwalających na szybkie i efektywne naładowanie pojazdów. Tym samym z perspektywy użytkownika głównym świadczeniem realizowanym przez Spółkę jest udostępnienie urządzeń stacji ładowania pojazdów (wraz z niezbędną integracją ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu). Należy bowiem zauważyć, iż tylko przy wykorzystaniu specjalistycznych urządzeń, w które będą wyposażone m.in. prowadzone przez Spółkę stacje ładowania, możliwe będzie efektywne naładowanie pojazdów elektrycznych w relatywnie krótkim czasie (w przypadku konektorów szybkiego ładowania możliwe jest naładowanie akumulatora do 80% w czasie około 20-30 minut). Równocześnie w przypadku części ze stosowanych dzisiaj technologii nie ma zasadniczo możliwości ładowania pojazdów bez użycia specjalistycznych urządzeń, które udostępniane będą przez Spółkę.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, prowadzona przez Spółkę działalność polega w głównej mierze na udostępnieniu urządzeń pozwalających na szybkie ładowanie pojazdów elektrycznych. Należy bowiem zauważyć, iż podstawową przewagą stacji ładowania jest wyższy stopień zaawansowania technicznego urządzeń ładowania, w które są one wyposażone. W związku z powyższym poszczególni użytkownicy decydując się na skorzystanie ze stacji ładowania są zainteresowani przede wszystkim dostępem do urządzeń znajdujących się na tej stacji, bez których nie mogliby zasilić swoich pojazdów, bądź naładować ich w stosunkowo krótkim czasie. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, za podstawową potrzebę użytkowników zaspokajaną przez Spółkę należy uznać możliwość wykorzystania specjalistycznych i zaawansowanych technologicznie urządzeń wyposażonych w konektory ładowania o różnym standardzie. W konsekwencji całość realizowanych przez Spółkę czynności wskazanych w opisie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku należy uznać za kompleksową usługę na rzecz poszczególnych klientów.

Mając na uwadze charakter wykonywanych czynności oraz zakres pojęcia „zużycie”, którym posługuje się art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, należy zauważyć, iż wykorzystanie energii elektrycznej na potrzeby działalności prowadzonej przez Spółkę w zakresie stacji ładowania pojazdów powinno zostać uznane za zużycie energii elektrycznej przez Spółkę. Równocześnie w ocenie Wnioskodawcy na kwalifikację dokonywanych czynności, co do zasady, nie ma wpływu sposób wykorzystania energii elektrycznej przez Spółkę. Tym samym z punktu widzenia obowiązków Spółki na gruncie ustawy o podatku akcyzowym nie ma znaczenia, czy energia elektryczna jest wykorzystywana przez urządzenia stacji ładowania na własne potrzeby tej stacji (np. na potrzeby urządzeń pomiarowych lub urządzeń służących do obsługi tej stacji) czy na potrzeby ładowania pojazdów użytkowników korzystających z tych urządzeń za określonym wynagrodzeniem.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wykorzystując energię elektryczną w celu naładowania akumulatorów pojazdów użytkowników korzystających ze stacji ładowania, Spółka dokonuje zużycia energii elektrycznej w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym w celu świadczenia usług na rzecz poszczególnych użytkowników.

W rezultacie, w odniesieniu do tej energii po stronie Spółki dochodzi do powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku akcyzowym.

Na prawidłowość powyższego stwierdzenia, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien wpłynąć fakt, iż energia elektryczna jest wykorzystywana przez Spółkę w ramach czynności wykonywanych na rzecz innych podmiotów, tj. użytkowników korzystających ze stacji ładowania. Należy bowiem zauważyć, iż w świetle stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe użycie wyrobów na potrzeby świadczonych usług na gruncie ustawy o podatku akcyzowym stanowi zużycie usługodawcy. Takie podejście zostało przedstawione m.in. w indywidualnej interpretacji wydanej 13 października 2015 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPP4/4513-84/15/BP), w której organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż w przypadku olejów smarowych objętych zwolnieniem od akcyzy za podmiot zużywający należy uznać usługodawcę, który wykorzystuje te wyroby na potrzeby świadczenia usług na rzecz podmiotów trzecich.

O poprawności powyższego stanowiska Wnioskodawcy świadczy również przedstawiony przez Ministerstwo Energii Plan Rozwoju Elektromobilności w Polsce, w którym wprost wskazano: „Ładowanie samochodu elektrycznego nie będzie w swej istocie sprzedażą energii elektrycznej, ale sprzedażą usługi o znaczącej wartości dodanej, do której świadczenia energia elektryczna będzie jedynie wykorzystywana” [Str. 24 Planu Rozwoju Elektromobilności przygotowanego przez Ministerstwo Energii, dostępnego pod adresem: http://bip.me.gov.pl/node/26453].

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, nie ulega zatem wątpliwości, iż po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu zużycia energii elektrycznej w odniesieniu do całości energii zużywanej przez urządzenia stacji ładowania.

Ad. 2

Na gruncie ustawy o podatku akcyzowym Spółka jest zobowiązana m.in. do prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej. Na podstawie art. 138h ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym prowadzona przez Spółkę ewidencja powinna pozwalać m.in. na określenie ilości energii elektrycznej zużywanej przez Spółkę.

Równocześnie zdaniem Wnioskodawcy z brzmienia art. 138h ustawy o podatku akcyzowym wynika, iż podmioty prowadzące wspomnianą ewidencję w pierwszej kolejności powinny dokonywać wpisów do ewidencji w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych. Jeśli określenie ilości w oparciu o wspomniane urządzenia nie jest możliwe, zobowiązane podmioty mogą określać ilość energii na potrzeby prowadzenia przedmiotowej ewidencji na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia (wskazane w prowadzonej dokumentacji). Dodatkowo w takim przypadku możliwe jest również szacunkowe określenie ilości energii elektrycznej zużywanej przez podmiot prowadzący ewidencję.

W przypadku zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku ładowarki multistandard, które będą wchodzić w skład wyposażenia prowadzonych przez Spółkę stacji ładowania, co do zasady, będą wyposażone we własne urządzenia pomiarowe, określające ilość energii elektrycznej zużywanej na potrzeby usługi szybkiego ładowania w konektorach na prąd stały oraz na potrzeby usług wolnego ładowania w konektorach na prąd zmienny. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, jeśli urządzenia stacji ładowania posiadają własne urządzenia pomiarowe. Spółka powinna prowadzić w tym zakresie ilościową ewidencję energii elektryczną w oparciu o wskazania tych urządzeń pomiarowych. Dotyczy to także sytuacji, w których konektory szybkiego ładowania, ze względu na aktualne ograniczenia techniczne, będą wyposażone w urządzenia pomiarowe, których dokładność nie została sprecyzowana lub udokumentowana w formie np. legalizacji wydanej przez autoryzowaną jednostkę. Należy bowiem zauważyć, iż nawet w takich przypadkach oparcie się na wskazaniach urządzeń pomiarowych wydaje się być najbardziej precyzyjną metodą określania ilości energii elektrycznej zużytej w tych konektorach. W szczególności taka metodologia, zdaniem Wnioskodawcy, pozwoli na bardziej precyzyjne określenie ilości energii elektrycznej niż w przypadku oparcia się na współczynnikowo określonym poziomie poboru energii przez konektory szybkiego ładowania bądź szacunkach dokonanych przez podmiot prowadzący ewidencję.

W związku z powyższym oparcie się na współczynnikowo określonym poziomie poboru energii bądź różnego rodzaju szacunkach, powinno mieć miejsce tylko i wyłącznie w przypadku gdy zużycie energii elektrycznej w danym konektorze szybkiego ładowania w ogóle nie będzie jakikolwiek sposób opomiarowane. W takim bowiem przypadku nie ma możliwości zastosowania bardziej precyzyjnych metod określania ilości zużytej energii elektrycznej, w konsekwencji czego konieczne jest zastosowanie pewnego rodzaju uproszczeń w postaci różnego rodzaju kalkulacji i szacunków.

Analogiczne zasady, zdaniem Wnioskodawcy, powinny znaleźć zastosowanie również przy określeniu podstawy opodatkowania z tytułu zużycia energii elektrycznej przez Spółkę w odniesieniu do działalności prowadzonej w zakresie stacji ładowania pojazdów. Należy bowiem zauważyć, że zarówno ustawa o podatku akcyzowym jak i akty wykonawcze wydane na jej podstawie nie przewidują jakichkolwiek zasad określania ilości energii elektrycznej będącej przedmiotem poszczególnych czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą. Tym samym, w drodze analogii, dopuszczalne wydaje się być zastosowanie zasad określających sposób prowadzenia ewidencji. Ponadto takie rozwiązanie, w ocenie Spółki, może pozwolić również na możliwie dalekie zachowanie spójności pomiędzy ewidencją a rozliczeniami akcyzowymi (w szczególności deklaracją dla podatku akcyzowego od energii elektrycznej).

Reasumując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, na potrzeby prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej oraz rozliczeń akcyzy od zużywanej energii elektrycznej Spółka powinna opierać się:

na wskazaniach urządzeń pomiarowych ładowarki - w przypadku gdy ładowarka jest wyposażona w urządzenia pomiarowe określające ilość energii wykorzystanej w konektorach wolnego lub szybkiego ładowania;
na współczynnikowo określonym poziomie poboru energii lub szacunkach - w odniesieniu do energii elektrycznej wykorzystywanej w konektorach szybkiego ładowania, które nie są wyposażone w jakiekolwiek urządzenia pomiarowe określające ilość energii elektrycznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 43 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”, ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy wyroby akcyzowe oznaczają wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Pod poz. 33 ww. załącznika została wymieniona energia elektryczna o kodzie CN 2716 00 00.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.), z wyłączeniem:

spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 719, 831 i 904) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997),
giełdowej izby rozrachunkowej, Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych S.A. lub spółki, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy sprzedaż to czynność faktyczna lub prawna, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie (art. 9 ust. 2 ustawy).

Jeżeli w stosunku do energii elektrycznej powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej (art. 9 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.

Co do zasady, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą - art. 13 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 138h ust. 1 ustawy, ewidencję ilościową energii elektrycznej prowadzą:

podatnik dokonujący sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu;
podatnik zużywający energię elektryczną w przypadku, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4;
podmiot reprezentujący, o którym mowa w art. 13 ust. 5;
podmiot dokonujący dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu energii elektrycznej.

Podmioty określone w ust. 1 pkt 1-3 prowadzą ewidencję, o której mowa w ust. 1, na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych u nabywcy końcowego lub podmiotu zużywającego energię, a w przypadku braku urządzeń pomiarowych - na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez podatnika - art. 138h ust. 3 ustawy.

Podmiot określony w ust. 1 pkt 4 prowadzi ewidencję, o której mowa w ust. 1, na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, a w przypadku braku takich możliwości - na podstawie dokumentów rozliczeniowych - art. 138h ust. 4 ustawy.

W myśl art. 138h ust. 5 ustawy ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać odpowiednio dane niezbędne do określenia w okresach miesięcznych, z dokładnością do 0,001 MWh, łącznej ilości:

energii elektrycznej wyprodukowanej, nabytej wewnątrzwspólnotowo, zaimportowanej lub zakupionej na terytorium kraju;
energii elektrycznej sprzedanej nabywcom końcowym na terytorium kraju;
energii elektrycznej sprzedanej podmiotom posiadającym koncesję w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne;
energii elektrycznej dostarczonej wewnątrzwspólnotowo i wyeksportowanej;
energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne;
energii elektrycznej zwolnionej od akcyzy na podstawie art. 30 ust. 6, 7 i 7a oraz przepisów wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2;
strat energii elektrycznej niepodlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 9 ust. 2.

W przypadku braku urządzeń pomiarowych pozwalających na precyzyjne określenie ilości, o których mowa w ust. 5 pkt 5 i 7, prowadzący ewidencję określa ilości szacunkowe - art. 138h ust. 6 ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest obrót energią elektryczną na obszarze całego kraju. Spółka posiada koncesję na obrót energią elektryczną wydaną na podstawie przepisów ustawy Prawo energetyczne i tym samym, Wnioskodawca posiada status podatnika akcyzy od energii elektrycznej oraz prowadzi ewidencję ilościową energii elektrycznej.

Spółka zamierza rozszerzyć zakres swojej oferty handlowej i zaangażować się w działalność w zakresie tzw. ogólnodostępnych stacji do ładowania pojazdów elektrycznych. W ramach tej działalności Spółka może tworzyć i udostępniać odpłatnie stacje ładowania, na których użytkownicy pojazdów o napędzie elektrycznym będą mogli naładować te pojazdy przy użyciu urządzeń o różnych standardach i prędkościach ładowania.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu zużycia energii elektrycznej w odniesieniu do całości energii zużywanej bezpośrednio w procesie ładowania akumulatorów pojazdów elektrycznych jak i przez same urządzenia stacji ładowania oraz w jaki sposób Spółka powinna określać ilość energii elektrycznej zużytej przez urządzenia stacji ładowania pojazdów.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w przypadku energii elektrycznej art. 9 ust. 1 ustawy wymienia czynności, których zaistnienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego w akcyzie. Czynnościami tymi jest m.in. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu oraz zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wyróżnić można dwie kategorie energii elektrycznej: energię faktycznie (fizycznie) zużytą przez urządzenia stacji ładowania oraz energię przesłaną do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach, która nie zostanie faktycznie zużyta przez Wnioskodawcę lecz zostanie przesłana w celu zmagazynowania w akumulatorze pojazdu nabywcy tej energii.

Aby zatem móc rozstrzygnąć kwestię czy obie ww. kategorie energii elektrycznej na gruncie ustawy o podatku akcyzowym należy traktować w tożsamy sposób, tj. jako zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy należy odwołać się do językowego znaczenia pojęcia „zużycie”, ze względu na brak legalnej definicji w przepisach.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka, PWN Warszawa 1989 - „zużyć” oznacza: „zniszczyć coś lub wyczerpać zapas czegoś przez dłuższe używanie”. Natomiast zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego Wydawnictwa PWN (htpp://sjp.pwn.pl) „zużyć” to:

wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości,
zniszczyć coś częstym lub długim używaniem,
wyniszczyć kogoś fizycznie lub psychicznie.

Natomiast według Wielkiego Języka Słownika Polskiego (http://www.wsjp.pl), „zużyć” oznacza:

wyczerpać coś (robiąc coś i używając czegoś, doprowadzić do wyczerpania tego),
spożytkować (przeznaczyć coś na zrobienie czegoś).

Zatem „zużycie” rozumiane winno być jako czynność dokonaną. Zużycie w rozumieniu ustawy oznacza definitywne wykorzystanie wyrobu akcyzowego.

Na tle powyższego nie sposób uznać przesłania energii elektrycznej do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach jako zużycia przez stację ładowania. Energia elektryczna która zostanie przesłana do akumulatorów nadal będzie istnieć - nie dojdzie do jej wyczerpania jak to będzie miało miejsce w przypadku tej części energii elektrycznej którą faktycznie zużyją urządzenia stacji ładowania.

W przypadku przesłania energii elektrycznej do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach możemy mówić jedynie o użyciu energii elektrycznej. Jak wynika z internetowego słownika języka polskiego Wydawnictwa PWN (htpp://sjp.pwn.pl) „użyć” to m.in. zrobić z czegoś użytek.

Co istotne z punku widzenia analizowanej sprawy w art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy jest mowa wyłącznie o „zużyciu”, zatem fakt użycia (przesłania) energii elektrycznej do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach, nie uprawnia do twierdzenia, że energia elektryczna zostanie przez Wnioskodawcę zużyta.

Należy zauważyć, że „użycie” jest pojęciem szerszym niż „zużycie” co jednoznacznie wynika z definicji tych pojęć. Taka relacja pomiędzy tymi pojęciami stosowana również na gruncie podatku akcyzowego została potwierdzona w orzecznictwie. Przykładowo NSA w orzeczeniu o sygn. akt I GSK 1099/13 stwierdza, że: „"Użycie" w potocznym słownikowym jego rozumieniu oznacza nie tylko spożytkowanie czegoś poprzez "zużycie", ale także każde inne zastosowanie lub posłużenie się czymś (Wielki Słownik Poprawnej Polszczyzny, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2004, str. 1265 i 1510). W orzeczeniu z 10 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 552/09, LEX nr 549687 Sąd zauważył, że zastosowanie przez ustawodawcę art. 65 ust. 1a u.p.a. pojęcie użycia oleju jest szerokie i winno być pojmowane jako różne formy wykorzystania oleju, w tym przykładowo również jego sprzedaż. Analizowane pojęcie nie odnosi się więc tylko do fizycznego zużycia oleju, ale obejmuje swą treścią także sprzedaż oleju, jego wewnątrzwspólnotowe nabycie, wewnątrzwspólnotową dostawę, czy też nabycie lub posiadanie oleju opałowego”.

W sprawie I GSK 550/14 NSA stwierdził, że „jednym ze sposobów użycia oleju jest jego zużycie, lecz za użycie oleju należy także uznać jego sprzedaż”.

WSA w Wrocławiu w orzeczeniu o sygn. akt I SA/Wr 1543/15 stwierdził, że „ustawodawca użył określenia „użycie” wyrobów do celów innych niż zwolnione, zamiast „zużycie”. W przypadku tego pierwszego jest to forma niedokonana, zatem uzasadniony jest wniosek, że ustawodawca chciał szeroko zakreślić krąg zdarzeń mieszczących się w hipotezie tego przepisu”.

WSA w Krakowie w orzeczeniu z 22 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 1098/16 wskazał: „Słusznie organ interpretacyjny podkreślił, że pojęcie "użycie" (którym również wielokrotnie posługuje się ustawodawca w u.p.a.) jest pojęciem szerszym niż "zużywać" oraz słusznie wskazał, że relacja pomiędzy tymi pojęciami na gruncie podatku akcyzowego została potwierdzona w orzecznictwie i że gdyby celem ustawodawcy było objęcie preferencją stawką zerową szerokiego spektrum zastosowania wyrobów energetycznych to w przepisach art. 89 § 2 u.p.a. posłużył by się sformułowaniem "używa" zamiast "zużywa". Trzeba również podkreślić, że zgodnie z regułami interpretacji prawniczej (zakaz wykładni synonimicznej) różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Jeżeli zatem ustawodawca posłużył się zwrotem "zużywa", nie należy nadać mu takiego samego znaczenia, jak słowu "używa" (wykorzystuje) jak de facto chce strona.”

Również w orzeczeniu WSA w Szczecinie z 8 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 950/14 na które powołuje się Wnioskodawca, sąd w pełni podzielił stanowisko, że pojęcie zużycia należy interpretować poprzez pryzmat ustawy o podatku akcyzowym, a zużycie rozumiane winno być jako czynność dokonana - zużycie oznacza definitywne wykorzystanie wyrobu akcyzowego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że gdyby celem ustawodawcy było objęcie art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy szerokiego spektrum zastosowania energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, posłużył by się sformułowaniem „użyć” zamiast „zużyć”. Jednakże skoro ustawodawca użył, w tym przepisie, sformułowania „zużyć”, brak jest podstaw aby nadawać temu pojęciu szerszego zakresu niż to wynika potocznego znaczenia.

Jest to o tyle uzasadnione, że podatek akcyzowy jest podatkiem nakładanym tylko na niektóre wyroby określone w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy i jest podatkiem jednofazowym – nakładanym co do zasady tylko jeden raz.

Z zasadą jednokrotności opodatkowania akcyzą wiąże się również zasada opodatkowania konsumpcji, która sprowadza się do obciążania ciężarem ekonomicznym podatku ostatecznego nabywcy wyrobu. Zasada ta jest właśnie w szczególności uwidoczniona w stosunku do opodatkowania energii elektrycznej.

Opodatkowaniu co do zasady nie podlega przesyłanie energii elektrycznej. Natomiast opodatkowaniu podlega wydanie energii elektrycznej do konsumpcji nabywcy końcowemu, którym w analizowanej sprawie będzie posiadacz pojazdu elektrycznego, a w przypadku podmiotu posiadającego koncesję (będącego podatnikiem) z chwilą jej faktycznego (fizycznego) zużycia. W obu zatem przypadkach to ostateczny nabywca ponosi ciężar podatku akcyzowego.

Zwrócić należy także uwagę na definicje sprzedaży określoną w ustawie, która oznacza czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot. Jak wynika z opisu sprawy, w wyniku czynności ładowania, część energii elektrycznej zostanie przesłana do akumulatora pojazdu, a więc dojdzie do przeniesienia posiadania i własności energii elektrycznej na inny podmiot. Tym samym przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy (w zakresie przesłanej energii do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach) wypełnia definicję sprzedaży określonej w ustawie i stanowi przedmiot opodatkowania akcyza w myśl art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy. Natomiast pozostała część energii która zostaje fizycznie zużyta przez urządzenia stacji ładowania winna być traktowana jako zużyta przez podmiot posiadający koncesję zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy powstanie w związku z wykonywaniem dwóch czynności podlegających opodatkowaniu:

z tytułu sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu - w zakresie energii przesłanej do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach;
z tytułu zużycia energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję - w zakresie energii elektrycznej która zostanie zużyta przez urządzenia stacji ładowania.

Biorąc pod uwagę, że Organ nie może zgodzić się z Wnioskodawcą w pełnym zakresie dotyczącym pytania pierwszego, stanowisko to uznać należy za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie, w odmiennym stanie faktycznym, z zastosowaniem innych przepisów i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawarte w niej stanowisko organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Równocześnie zauważyć należy, że powoływany przez Wnioskodawcę Plan Rozwoju Elektromobilności w Polsce w którym stwierdzono: „Ładowanie samochodu elektrycznego nie będzie w swej istocie sprzedażą energii elektrycznej, ale sprzedażą usługi o znaczącej wartości dodanej, do której świadczenia energia elektryczna będzie jedynie wykorzystywana”, nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa, a zwłaszcza powstawania obowiązku podatkowego w akcyzie.

Zagadnienia związane z opodatkowaniem akcyzą uregulowane są w akcie prawnym o randze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji RP, w myśl którego nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Powyższe jest odzwierciedleniem zasady autonomii prawa podatkowego, zgodnie z którą powstanie m.in. obowiązku podatkowego wynikać może wyłącznie z przepisów prawa podatkowego.

Zwrócić także należy uwagę, że ww. Plan Rozwoju Elektromobilności odnosi się do świadczenia usług na gruncie ustawy podatku od towarów i usług, która w inny sposób niż ustawa o podatku akcyzowym określa przedmiot opodatkowania.

Zatem ww. argumenty Wnioskodawcy nie mają w sprawie zastosowania.

W kwestii prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na potrzeby rozliczania podatku akcyzowego wskazać należy, że zgodnie z art. 138h ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy ewidencję ilościową energii elektrycznej prowadzi podatnik dokonujący sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu oraz zużywający energię elektryczną w przypadku, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Ewidencja o której mowa w art. 138h ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy prowadzona przez podatnika, powinna zgodnie z art. 138h ust. 5 pkt 2 i 5 ustawy zawierać odpowiednio dane niezbędne do określenia w okresach miesięcznych, z dokładnością do 0,001 MWh, łącznej ilości energii elektrycznej sprzedanej nabywcom końcowym na terytorium kraju i zużytej na potrzeby własne.

Zauważyć należy, że prowadzona przez podmiot ewidencja w zakresie energii elektrycznej powinna umożliwić pełną identyfikację operacji gospodarczych związanych z obrotem energią elektryczną. To na podstawie danych zawartych w prowadzonej ewidencji energii elektrycznej podatnik przygotowuje deklarację podatkową i dokonuje rozliczenia należnego podatku akcyzowego. Co do zasady ewidencja prowadzona jest na podstawie urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych. Niemniej ustawodawca przewidział wyjątki od tej zasady.

W myśl art. 138h ust. 3 ustawy podmioty określone w ust. 1 pkt 1-3 prowadzą ewidencję, o której mowa w ust. 1, na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych u nabywcy końcowego lub podmiotu zużywającego energię, a w przypadku braku urządzeń pomiarowych - na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 138h ust. 6 ustawy w przypadku braku urządzeń pomiarowych pozwalających na precyzyjne określenie ilości, o których mowa w ust. 5 pkt 5 i 7, prowadzący ewidencję określa ilości szacunkowe.

Zatem w ściśle określonych przypadkach dopuszczalne jest ustalanie ilości sprzedanej i zużytej energii elektrycznej współczynnikowo lub szacunkowo.

Mając na uwadze powyższe przepisy, przedstawiony opis sprawy i fakt, że po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy powstanie w związku z wykonywaniem dwóch czynności podlegających opodatkowaniu stwierdzić należy, że na potrzeby prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej oraz rozliczeń akcyzy, co do zasady, ilość energii powinna być określona na podstawie urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, a w przypadku ich braku:

określana współczynnikowo - w przypadku sprzedaży energii elektrycznej przesyłanej do akumulatorów zainstalowanych w pojazdach, zgodnie z art. 138h ust. 3 ustawy;
określana współczynnikowo lub szacunkowo - w przypadku energii elektrycznej zużytej przez urządzenia stacji ładowania. zgodnie z art. 138h ust. 3 w zw. z art. 138h ust. 5 pkt 5 i art. 138h ust. 6 ustawy.

Możliwość szacunkowego określania ilości energii elektrycznej możliwa jest w przypadkach określonych w art. 138h ust. 5 pkt 5 i 7 ustawy, a więc wyłącznie w przypadku zużycia energii elektrycznej na potrzeby własnej i w przypadku strat energii elektrycznej. Metoda szacunkowa nie znajdzie zatem zastosowania w przypadku sprzedaży energii elektrycznej.

Zastrzec jednocześnie należy, że stosowana metoda współczynnikowa i/lub szacunkowa powinna odzwierciedlać rzeczywistą sprzedaż/zużycie energii elektrycznej.

Biorąc pod uwagę, że po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy powstanie w związku z wykonywaniem dwóch czynności podlegających opodatkowaniu, a tym samym brakiem możliwości zastosowania w stosunku do sprzedawanej energii elektrycznej obu ww. metod, Organ nie może zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w pełnym zakresie dotyczącym pytania drugiego, tym samym stanowisko to uznać należy za nieprawidłowe.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin