Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB5.4510.80.2017.1.JC
z 22 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

P. S.A. jest spółką akcyjną, opodatkowaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Spółka jest zarejestrowanym polskim podatnikiem VAT czynnym. Jedynym akcjonariuszem Spółki jest Skarb Państwa (100% udział w kapitale zakładowym).

Spółka powstała w wyniku komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego P. na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „P.” (j.t. Dz.U. z 2014 r., poz. 1160 ze zm.; dalej: ustawa o P.).

Zgodnie ze statutem P. S.A. wykonuje zadania związane z zarządzaniem holdingiem - Grupą P., w tym nadzoruje i koordynuje działania innych spółek. Wyznacza im cele i dba o ich realizację. Dodatkowo koordynuje działania komunikacyjno-marketingowe całej Grupy. Oddzielną funkcją P. S.A. jest nadzór właścicielski oraz prywatyzacja spółek należących do Grupy. Ponadto, działalność Spółki obejmuje m.in. takie czynności jak: zarządzanie nieruchomościami, zagospodarowanie, wynajem, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, zarządzanie nieruchomościami na zlecenie, wykonywanie robót ogólnobudowlanych w zakresie obiektów inżynierskich i budowlanych, działalność geodezyjną i poligraficzną, działalność polegającą na pośrednictwie finansowym, zarządzaniu funduszami inwestycyjnymi i zbiorczym portfelem papierów wartościowych i inną działalność według KRS.

Zgodnie z przepisami ustawy o P., Spółka prowadzi działalność w zakresie ustanawiania odrębnej własności i sprzedaży samodzielnych lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniami przynależnymi oraz niezbędnymi do korzystania z nich gruntami (zasób mieszkaniowy). Prawo do nabycia zasobu mieszkaniowego przysługuje konkretnym osobom wskazanym w ustawie o P..

Jak stanowi art. 44 ustawy o P., Spółka dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych w drodze umowy na wniosek osoby uprawnionej. Sprzedaż następuje po cenie ustalonej na zasadach określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami (z uwzględnieniem odpowiednich pomniejszeń). Jednocześnie, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o P., na wniosek nabywcy lokalu mieszkalnego należność z tytułu nabycia lokalu może być rozłożona na raty roczne uiszczane w okresie do 10 lat według zasad określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz.U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.; dalej: ustawa o gospodarce nieruchomościami).

W świetle przepisu art. 70 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, rozłożona na raty niespłacona część ceny podlega oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Zgodnie natomiast z art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wojewoda w stosunku do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, a rada lub sejmik w stosunku do nieruchomości stanowiących odpowiednio przedmiot własności gminy, powiatu lub województwa, mogą wyrazić zgodę na zastosowanie innej stopy procentowej.

W związku z powyższym, realizując zadania nałożone na Spółkę przez ustawę o P., Spółka dokonuje sprzedaży nieruchomości (zasobu mieszkaniowego) na rzecz osób fizycznych (konsumentów) na podstawie umów, w których uregulowana jest również kwestia zapłaty za nieruchomość; w tym rozłożenia płatności na raty i zapłaty na rzecz Spółki odsetek (według stawki określonej przez Narodowy Bank Polski albo właściwy organ).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą na raty zasobu mieszkaniowego w wykonaniu przepisów ustawy o P. i pobieraniem odsetek według stawki określonej przez Narodowy Bank Polski bądź inny właściwy organ, w świetle art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od instytucji finansowych, Spółka jest podatnikiem podatku od instytucji finansowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą na raty zasobu mieszkaniowego w wykonaniu przepisów ustawy o P. i pobieraniem odsetek według stawki określonej przez Narodowy Bank Polski bądź inny właściwy organ, w świetle art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 68; dalej: ustawa o podatku od instytucji finansowych), Spółka nie jest podatnikiem podatku od instytucji finansowych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak stanowi art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od instytucji finansowych, podatnikami są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2014 r., poz. 1497, ze zm.; dalej: ustawa o kredycie konsumenckim).

Jednocześnie, zgodnie z art. 5 ust. 2a ustawy o kredycie konsumenckim, instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

• bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.),
  

• spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
  

• podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
  
  
  

Należy podkreślić, iż kredytodawcą (zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim) jest przedsiębiorca, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu (umową kredytu jest również umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Jednocześnie jednak, przepisów ustawy o podatku od instytucji finansowych nie stosuje się do umów o kredyt udzielany na mocy przepisów szczególnych z zastosowaniem niższych stóp oprocentowania niż powszechnie stosowane na rynku lub jeżeli konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania lub z zastosowaniem innych warunków, które są korzystniejsze dla konsumenta niż powszechnie stosowane na rynku oraz stóp oprocentowania nie wyższych niż powszechnie stosowane na rynku.

Z powyższego wynika więc, iż wszelkie umowy kredytu (rozumianego również jako odroczenie terminu płatności) zawarte przez przedsiębiorcę mogą powodować iż jest on kredytodawcą, a przez to instytucją pożyczkową w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, chyba, że umowy są zawierane na mocy przepisów szczególnych z zastosowaniem niższych stóp procentowych niż stosowane na rynku.

W przypadku Spółki, odroczenie terminu zapłaty za nieruchomość następuje na mocy przepisów ustawy o P. i ustawy o gospodarce nieruchomościami. Spółka nie ma w tym zakresie wyboru – na wniosek osoby uprawnionej musi sprzedać zasób mieszkaniowy i udzielić odroczenia terminu spłaty uzyskując odsetki w wysokości stopy redyskonta weksli (ogłaszanej przez NBP). Spółka więc, po pierwsze, nie działa jak przedsiębiorca w tym zakresie, gdyż wykonuje nałożony na nią obowiązek ustawowy, po drugie, zawiera umowę na mocy przepisów szczególnych, które to przepisy regulują oprocentowanie (z założenia preferencyjne w stosunku do oprocentowania oferowanego na rynku).

Celem wprowadzenia powyższych przepisów ustawy o P. oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami, było umożliwienie uprzywilejowanej grupie osób nabycia zasobu mieszkaniowego (po byłym Przedsiębiorstwie Państwowym P.) na określonych, z góry gwarantowanych i preferencyjnych zasadach (w stosunku do zasad rynkowych). Do realizacji zadań w tym zakresie wyznaczono Spółkę (co nastąpiło na mocy wskazanych przepisów szczególnych). Transakcje obejmujące zbycie zasobu mieszkaniowego oraz odraczanie terminu płatności za ten zasób (osobom uprzywilejowanym) nie są więc realizowane w oparciu o warunki rynkowe, ale o warunki ustawowe.

W rezultacie więc, należy uznać, iż działalność Spółki związana z odraczaniem terminów płatności za sprzedaż (zakup) zasobu mieszkaniowego jest realizowana na podstawie przepisów szczególnych, w wykonaniu zadań nałożonych na Spółkę ustawą. Odraczanie następuje na warunkach preferencyjnych dla konsumentów, a więc poniżej warunków rynkowych (to konsumentom gwarantuje ustawa o gospodarce nieruchomościami).

Oznacza to, iż do tego typu działalności Spółki nie powinno stosować się przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Skoro więc nie stosuje się przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, to w związku z tą działalnością Spółka nie może być uznana za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 ust. 2a ustawy o kredycie konsumenckim. W konsekwencji zaś, skoro Spółka nie spełnia definicji instytucji pożyczkowej, to nie może zostać uznana za podatnika podatku od instytucji finansowych.

Stąd też, Spółka stoi na stanowisku, iż nie jest podatnikiem podatku od instytucji finansowych (w związku z odraczaniem terminów płatności z tytułu sprzedaży zasobu mieszkaniowego), z uwagi na brak spełnienia definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 ust. 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Taki rodzaj wnioskowania jest zgodny ze stanowiskiem Ministra Finansów dotyczącym zakresu opodatkowania podatkiem od niektórych instytucji finansowych (patrz - interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 3 marca 2016 r., sygn. PK1.8201.1.2016) - instytucją pożyczkową nie jest podmiot, którego działalność nie podlega rygorom przepisów w zakresie kredytu konsumenckiego.

Jednocześnie należy wskazać, iż nawet gdyby uznać, że działalność gospodarcza Spółki obejmuje odraczanie terminów płatności z tytułu sprzedaży zasobu mieszkaniowego i nie następuje to na zasadach bardziej preferencyjnych niż rynkowe, to Spółka i tak nie powinna być traktowana jak instytucja pożyczkowa, instytucją pożyczkową - w świetle art. 5 ust. 2a ustawy o kredycie konsumenckim, nie są bowiem podmioty, których działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług (a jeśli działalność Spółki polega na takim świadczeniu to jest kredytodawcą innym niż instytucja pożyczkowa). W rezultacie, więc i tak Spółka nie spełni definicji instytucji pożyczkowej, a w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku od instytucji finansowych (zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od instytucji finansowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.