2017.05.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.11.2017.1.BS
z 24 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.), dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jest przedsiębiorcą, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opodatkowany jest „podatkiem liniowym”. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował budynek celem rozszerzenia zakresu działalności o działalność typu klub fitness. Budowę rozpoczęto w 2007 r., a oddanie budynku do używania nastąpiło 27 stycznia 2017 r.

W ciągu tego okresu (głownie w latach 2015/2016/2017) do nowo budowanego obiektu (poza kosztami wytworzenia budynku) zakupił składniki wyposażenia o wartości powyżej 3.500 zł typu sprzęt sportowy jak i o wartości poniżej 3.500 zł w postaci m.in. sprzętu sportowego, mebli, krzeseł, suszarek do rąk i włosów, dozowników mydła. Budynek i sprzęt sportowy o wartości powyżej 3.500 zł został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu oddania do używania tj. 27 stycznia 2017 r. i podlega odpisom amortyzacyjnym. Wyposażenie, którego cena zakupu nie przekraczała 3.500 zł również przyjęto do używania w dniu 27 stycznia 2017 r. i wobec tego wydatki poniesione na zakup tych składników zostały rozliczone bezpośrednio w kosztach podatkowych w dniu oddania ich do używania czyli 27 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów, dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu tytułem wydatków na składniki wyposażenia o wartości mniejszej lub również 3.500 zł należy określić wg:

art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu?
art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, albo
art. 22f ust. 3 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...) W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł podatnik ma wybór pomiędzy :

art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki poniesione na nabycie składników majątku, których wartość początkowa, nie przekracza 3.500 zł zalicza do kosztów w miesiącu oddania ich do używania i składników tych nie wprowadza się do ewidencji środków trwałych (wyłączenie zgodnie art. 22d ust. 2)

albo

zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – decyduje o zaliczeniu tych składników do środków trwałych i wprowadza je do ewidencji środków trwałych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania, a następnie dokonuje odpisów amortyzacyjnych - (...) W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego.

Wnioskodawca wskazuje, że decydując się na rozwiązanie z art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - to data przyjęcia do używania składników wyposażenia firmy stanowi moment ujęcia ich w ciężar kosztów podatkowych – w przypadku Wnioskodawcy będzie to 27 stycznia 2017 r., a nie data wystawienia faktury stanowiącej dowód zakupu składników majątku i tak np. wydatek na zakup piłek udokumentowany fakturą zakupu z datą wystawienia 4 listopada 2016 r. będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w dacie oddania piłek do używania czyli 27 stycznia 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej „updof”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Natomiast stosownie do treści art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Treść art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, (art. 22d ust. 1 updof) lub
zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, (art. 22f ust. 3 updof) lub
2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h–22m updof.

Przy czym należy wskazać, że w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 3.500 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych, to składników tych – stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ww. ustawy – nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jest przedsiębiorcą, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opodatkowany jest „podatkiem liniowym”. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował budynek celem rozszerzenia zakresu działalności o działalność typu klub fitness. Budowę rozpoczęto w 2007 r., a oddanie budynku do używania nastąpiło 27 stycznia 2017 r.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że jeżeli w istocie (jak wynika z wniosku) Wnioskodawca wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł zaliczył do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to te wydatki mogły zostać uznane za koszty podatkowe w miesiącu oddania tych składników majątku do używania, tj. w przedmiotowej sprawie 27 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin