2017.05.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-2.4512.75.2017.1.JK
z 17 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma (Wnioskodawca) stanowi przedsiębiorstwo osoby fizycznej i została zarejestrowana w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalnościach gospodarczych. Przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w branży: 43.33.Z Posadzkarstwo, tapetowanie i oblicowywanie ścian. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i posiada numer NIP. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany zajmuje się świadczeniem i sprzedażą usług między innymi w zakresie wykonywania podłóg z parkietu, cyklinowania i renowacji podłóg.

W lutym 2017 r. Wnioskodawca otrzymał zlecenie na wykonanie robót o charakterze remontowym dotyczących podłóg drewnianych w kamienicy położonej w Warszawie. Właścicielem kamienicy jest Spółka komandytowa, która nabyła starą używaną kamienicę mieszkalną bez lokatorów. Kamienica posiada kilka kondygnacji i została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych do grupy 1122 – budynki mieszkalne o trzech i więcej mieszkaniach. Z informacji posiadanych przez Firmę wynika, że Spółka zamierza przeprowadzić remont w całym budynku i następnie sprzedać poszczególne lokale przyszłym kupującym.

W kamienicy znajdują się lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe. Aktualnie w kamienicy jest kilka lokali wyodrębnionych prawnie, a pozostałe nie są wydzielone. Wśród wydzielonych mieszkań są lokale, których powierzchnia użytkowa jest do 150 m², jak i przekracza 150 m².

Z zawartej umowy ze Spółką komandytową wynika, że Zainteresowany wykona prace w bryle kamienicy polegające na remoncie podłóg drewnianych w lokalach na różnych kondygnacjach budynku. W przypadku, gdy na danej powierzchni remont podłogi okaże się niemożliwy prace obejmą dostawę nowego parkietu wraz z montażem przez Wnioskodawcę. Przedmiotowy remont lokali ma na celu doprowadzenie do takiego stanu technicznego i wizualnego, aby można je zaoferować do sprzedaży potencjalnym klientom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, usługa w zakresie prac remontowych podłóg z parkietu w lokalach bez względu na ich powierzchnię użytkową, znajdujących się w kamienicy zaliczonej do grupy 1122 PKOB, podlega opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT?
Czy usługa dostawy nowego parkietu i jego montaż w kamienicy mieszkalnej powinna być opodatkowana stawką 8% bez względu na powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego, w którym był montaż?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., do świadczonych przez niego usług remontowych podłóg z parkietu w kamienicy mieszkalnej należącej do klasy 1122, właściwą stawką podatku VAT jest stawka 8%.

Kluczowa w kontekście opisanego we wniosku stanu faktycznego jest wykładnia art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią powołanego przepisu obniżoną stawkę podatku od towarów i usług (8%), o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przy czym przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym należy rozumieć, zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w PKOB w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Jedną z kategorii obiektów objętych definicją budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym są obiekty budownictwa mieszkaniowego, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11. Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych dział 11 PKOB zawiera:

klasę 1110 „Budynki mieszkalne jednorodzinne”, z wyłączeniem budynków gospodarstw rolnych (1271), budynków o dwóch mieszkaniach (1121) i budynków o trzech i więcej mieszkaniach (1122),
klasę 1121 „Budynki o dwóch mieszkaniach”, obejmującą budynki samodzielne, domy bliźniacze lub szeregowe o dwóch mieszkaniach,
klasę 1122 „Budynki o trzech i więcej mieszkaniach”, obejmującą budynki mieszkalne pozostałe, takie jak: budynki mieszkalne, o trzech i więcej mieszkaniach, z wyłączeniem budynków zbiorowego zamieszkania (1130), hoteli (1211) oraz schronisk młodzieżowych, domków kempingowych, domów wypoczynkowych (1212) i
klasę 1130 „Budynki zbiorowego zamieszkania”.

Art. 41 ust. 12b ustawy o VAT stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonego w ust. 12a, nie zalicza się: budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m². W myśl ust. 12c art. 41, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęć: budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy przywołać przepisy Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.), przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Definicję remontu zawarto w pkt 8 tego artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy budynków. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Zauważa się, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma ustalenie, co jest przedmiotem sprzedaży czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym). W niniejszej sprawie Strony w umowie cywilnoprawnej określiły, że przedmiotem sprzedaży jest usługa wykonania remontu podłóg z parkietu w kamienicy.

Ponieważ na podstawie art. 41 ust. 12b pkt 1 ustawy o VAT, wyłączeniu z budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podlegają wyłącznie budynki mieszkalne jednorodzinne, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m², przepis ten nie dotyczy budynków o dwóch, trzech i więcej mieszkaniach nawet wówczas, gdy powierzchnia użytkowa dla każdego ze znajdujących się w takim budynku mieszkań przekracza 300 m². Wynika to z definicji budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Odnosząc się do przedmiotowej sprawy należy uznać, że charakter i zakres przeprowadzonych prac remontowych daje prawo do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 8% dla wykonania usługi remontu podłóg z parkietu znajdujących się w kamienicy sklasyfikowanej w PKOB w dziale 1122 bez względu na powierzchnię użytkową znajdujących się w kamienicy lokali mieszkalnych. Ponadto dostawa parkietu i montaż podłóg z parkietu w kamienicy jeżeli zostanie wykonana w lokalach mieszkalnych bez względu na ich powierzchnię użytkową podlegać będzie 8% stawce podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednak, zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy – zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższych uregulowań wynika, że czynności, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, wykonywane w budynku mieszkalnym objętym społecznym programem mieszkaniowym, należy opodatkować preferencyjną 8% stawką podatku (w myśl art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy).

Według podziału obiektów budowlanych na sekcje i działy w PKOB w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne, natomiast w dziale 12 budynki niemieszkalne.

Dział 11 PKOB obejmuje trzy grupy:

111 – budynki mieszkalne jednorodzinne:
1. Podgrupa 1110 – budynki mieszkalne jednorodzinne:
  Klasa obejmuje:
  1. Samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie itp.;
  2. Domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.
  Klasa nie obejmuje:
  1. Budynków gospodarstw rolnych (1271),
  2. Budynków o dwóch mieszkaniach (1121),
  3. Budynków o trzech i więcej mieszkaniach (1122).
112 – budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe:
1. Podgrupa 1121 – budynki o dwóch mieszkaniach:
  Klasa obejmuje:
  1. Budynki samodzielne, domy bliźniacze lub szeregowe o dwóch mieszkaniach.
2. Podgrupa 1122 – Budynki o trzech i więcej mieszkaniach:
  Klasa obejmuje:
  1. Budynki mieszkalne pozostałe, takie jak: budynki mieszkalne, o trzech i więcej mieszkaniach.
  Klasa nie obejmuje:
  1. Budynków zbiorowego zamieszkania (1130),
  2. Hoteli (1211),
  3. Schronisk młodzieżowych, domków kempingowych, domów wypoczynkowych (1212).
113 – budynki zbiorowego zamieszkania:
1. Podgrupa 1130 – budynki zbiorowego zamieszkania
  Klasa obejmuje:
  1. Budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.,
  2. Budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych,
  3. Budynki rezydencji prezydenckich i biskupich.
  Klasa nie obejmuje:
  1. szpitali, klinik i budynków instytucji z opieką medyczną (lekarską lub pielęgniarską) (1264),
  2. Zabudowań koszarowych (1274).

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe.

Należy przy tym podkreślić, że z preferencyjnej stawki podatku w oparciu o powołany wyżej art. 41 ust. 12 ustawy – korzystać mogą tylko czynności wymienione w tym przepisie (tj. dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części) wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W związku z tym, że przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie definiują pojęć „budowa”, „remont”, „modernizacja”, „przebudowa”, „roboty budowlane”, „termomodernizacja”, w celu wyjaśnienia ich znaczenia należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku powszechnym. Jak bowiem wskazał NSA w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym.

I tak, według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (…). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie „modernizacja” – według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) – oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Natomiast „przebudowa” – zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770, kol. 1) – to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli, zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zauważa się, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma ustalenie, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę, oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi zatem do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnienie dwóch przesłanek:

zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części;
budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Natomiast w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych przekraczających powierzchnię użytkową 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m², preferencyjną stawkę VAT w wysokości 8% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej te obiekty do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży: 43.33.Z Posadzkarstwo, tapetowanie i oblicowywanie ścian. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i posiada numer NIP. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany zajmuje się świadczeniem i sprzedażą usług, między innymi w zakresie wykonywania podłóg z parkietu, cyklinowania i renowacji podłóg.

W lutym 2017 r. Wnioskodawca otrzymał zlecenie na wykonanie robót o charakterze remontowym dotyczących podłóg drewnianych w kamienicy. Właścicielem kamienicy jest Spółka komandytowa, która nabyła starą używaną kamienicę mieszkalną bez lokatorów. Kamienica posiada kilka kondygnacji i została sklasyfikowana w PKOB do grupy 1122 – budynki mieszkalne o trzech i więcej mieszkaniach. Z informacji posiadanych przez Zainteresowanego wynika, że spółka zamierza przeprowadzić remont w całym budynku i następnie sprzedać poszczególne lokale przyszłym kupującym.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy usługa w zakresie prac remontowych podłóg z parkietu w lokalach bez względu na ich powierzchnię użytkową, znajdujących się w kamienicy zaliczonej do grupy 1122 PKOB, podlega opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT oraz czy usługa dostawy nowego parkietu i jego montaż w kamienicy mieszkalnej powinna być opodatkowana stawką 8% bez względu na powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego, w którym był montaż.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że przedmiotem opodatkowania w rozpatrywanej sprawie, jest skategoryzowana usługa, nie zaś dostawa towaru.

Wskazać w tym miejscu należy, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). Wyliczenie co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Podkreślić należy, że w sytuacji gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym – świadczeniem dwóch lub więcej usług, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem, należy ustalić charakter świadczonej usługi, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Wobec powyższego, jeżeli przedmiotem sprzedaży ma być konkretna usługa nie powinno się wyodrębniać poszczególnych elementów, które złożyły się na tę usługę i opodatkowywać ich osobno, ponieważ usługodawca sprzedaje określoną usługę, a nie jej elementy (koszty).

Z zawartej umowy ze Spółką komandytową (Właścicielem kamienicy) wynika, że Zainteresowany wykona prace polegające na remoncie podłóg drewnianych w lokalach na różnych kondygnacjach budynku. Natomiast, w przypadku, gdy na danej powierzchni remont podłogi okaże się niemożliwy prace obejmą dostawę nowego parkietu wraz z montażem przez Wnioskodawcę.

Zatem istotą wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności jest świadczenie usług a nie dostawa towaru (parkietu).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca wykonuje świadczenie kompleksowe polegające na usłudze remontu podłóg z parkietu (wraz z dostawą parkietu) w lokalach znajdujących się w kamienicy. Świadczenie to wykonywane jest w ramach jednej oferty (umowy) obejmującej wykonanie usługi wraz z dostawą materiałów, w związku z czym należy je traktować jako kompleksowe świadczenie bez rozbijania na poszczególne jego elementy.

Realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie usługi kompleksowej (polegającej na remoncie podłóg z parkietu wraz z dostawą parkietu) wykonywane w ramach remontu w obiektach budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym (tj. w lokalach mieszkalnych o powierzchni użytkowej do 150 m²), jest opodatkowane 8% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast jeśli świadczone usługi są wykonywane w lokalach mieszkalnych o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², stawkę podatku VAT w wysokości 8% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (tj. do 150 m²) – zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy. Do pozostałej części podstawy opodatkowania zastosować należy 23% stawkę podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie należy rozstrzygnąć również kwestię opodatkowania usług wykonywanych w lokalach użytkowych.

Jak już wskazano, opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega świadczenie usług w obiektach budowlanych lub ich częściach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem usług świadczonych w lokalach użytkowych.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Jak wynika z przytoczonych wyżej regulacji 8% stawka podatku VAT może być stosowana wyłącznie w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym lub ich części w sytuacji, gdy obiekty te służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych ludzi. Preferencyjna stawka podatku od towarów i usług nie ma natomiast zastosowania do lokali użytkowych, czyli lokali, które nie pełnią funkcji mieszkaniowych.

Zatem, dla usług świadczonych w lokalach użytkowych nie można stosować stawki podatku VAT w wysokości 8%. Tym samym, świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na remoncie podłóg z parkietu wraz z dostawą parkietu, w lokalach użytkowych należy opodatkować 23% stawką podatku.

Reasumując, świadczenie przez Wnioskodawcę usługi kompleksowej (polegającej na remoncie podłóg z parkietu wraz z dostawą parkietu) wykonywane w ramach remontu w obiektach budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym (tj. w lokalach mieszkalnych o powierzchni użytkowej do 150 m²), jest opodatkowane 8% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast jeśli świadczone usługi są wykonywane w lokalach mieszkalnych o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², stawkę podatku VAT w wysokości 8% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (tj. do 150 m²)– zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy. Do pozostałej części podstawy opodatkowania zastosować należy 23% stawkę podatku VAT.

Z kolei usługi świadczone przez Wnioskodawcę w lokalach użytkowych należy opodatkować podstawową 23% stawką podatku.

Należy zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że Organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zauważa się również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin