Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.232.2017.1.IP
z 23 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z inwestycją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z inwestycją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność jednoosobowo, polegającą na skupie i handlu surowcami wtórnymi oraz wynajmie lokali użytkowych. Wnioskodawca rozlicza się na podstawie ksiąg handlowych. W 2012 r. Zainteresowany zakupił nieruchomość budowlaną na firmę. Działka została zakupiona celem wybudowania tam budynku i poszerzenia działalności Zainteresowanego. Wnioskodawca ma zamiar prowadzić tam działalność gospodarczą polegającą na wynajmie znajdujących się tam lokali dla celów usługowych, tj. np. dla usług biura rachunkowego, projektowego, usług fryzjerskich itp. W listopadzie 2013 r. firma Zainteresowanego uzyskała od starostwa pozwolenie na budowę „Budynku mieszkalnego jednorodzinnego”. Wnioskodawca nie mógł przedłożyć do pozwolenia innego projektu (np. na budynek usługowy), bowiem ówczesny plan zagospodarowania przestrzennego taki rodzaj zabudowy tam dopuszczał. Jednakże w opisie planu zagospodarowania przestrzennego jest możliwość w tego typu budynku prowadzić działalność usługową. W planie zagospodarowania działka leży na terenie określanym jako „tereny zabudowy jednorodzinnej z usługami w budynkach”. Obecnie Wnioskodawca wznawia prace budowlane i w związku z tym ponosi wydatki na robociznę i materiały budowlane. Po ukończeniu budowy Wnioskodawca chce cały budynek – po uzyskaniu zgody na zmianę sposobu użytkowania na usługowy – zaadaptować do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, czyli podnająć jako lokal usługowy lub otworzyć własną działalność handlową. Natomiast rozpoczynając inwestycję Wnioskodawca nigdy nie miał zamiaru prowadzić w niej działalności zwolnionej z opodatkowania, czyli dla celów mieszkaniowych. Dostawcy usług i materiałów dla tej inwestycji wystawiają faktury VAT na firmę Wnioskodawcy – inwestora – który jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W przyszłości Zainteresowany będzie czerpał korzyści z tej inwestycji opodatkowane w całości podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć cały podatek VAT naliczony od opisanej wyżej inwestycji – tj. od wydatków na przygotowanie i niwelacje terenu, ogrodzenie działki i budowę budynku, mimo, że w pozwoleniu na budowę jest określenie „budynek mieszkalny jednorodzinny”?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT, ma on prawo do odliczenia podatku VAT od całości wydatków dotyczących przedmiotowej inwestycji, bowiem ma przeświadczenie, że owa inwestycja po jej zakończeniu będzie służyć wyłącznie działalności opodatkowanej. Zainteresowany posiada już budynek, w którym wynajmuje lokale użytkowe i chce w tym zakresie poszerzyć swą działalność. Ponadto jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT i prowadzi jednoosobowo działalność polegającą na skupie i handlu surowcami wtórnymi oraz wynajmie lokali użytkowych. Wnioskodawca rozlicza się na podstawie ksiąg handlowych. W 2012 r. Zainteresowany zakupił nieruchomość budowlaną na firmę. Działka została zakupiona celem wybudowania tam budynku i poszerzenia działalności Zainteresowanego. Wnioskodawca ma zamiar prowadzić tam działalność gospodarczą polegającą na wynajmie znajdujących się tam lokali dla celów usługowych, np. dla usług biura rachunkowego, projektowego, usług fryzjerskich itp. W listopadzie 2013 r. firma Zainteresowanego uzyskała od starostwa pozwolenie na budowę „Budynku mieszkalnego jednorodzinnego”. Wnioskodawca nie mógł przedłożyć do pozwolenia innego projektu (np. na budynek usługowy), bowiem ówczesny plan zagospodarowania przestrzennego taki rodzaj zabudowy tam dopuszczał. Jednakże w opisie planu zagospodarowania przestrzennego jest możliwość w tego typu budynku prowadzić działalność usługową. W planie zagospodarowania działka leży na terenie określanym jako „tereny zabudowy jednorodzinnej z usługami w budynkach”. Obecnie Wnioskodawca wznawia prace budowlane i w związku z tym ponosi wydatki na robociznę i materiały budowlane. Po ukończeniu budowy Wnioskodawca chce cały budynek – po uzyskaniu zgody na zmianę sposobu użytkowania na usługowy – zaadaptować do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, czyli podnająć jako lokal usługowy lub otworzyć własną działalność handlową. Natomiast rozpoczynając inwestycję Wnioskodawca nigdy nie miał zamiaru prowadzić w niej działalności zwolnionej od opodatkowania, czyli dla celów mieszkaniowych. Dostawcy usług i materiałów dla tej inwestycji wystawiają faktury na firmę Wnioskodawcy – inwestora – który jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W przyszłości Zainteresowany będzie czerpał korzyści z tej inwestycji opodatkowane w całości podatkiem VAT.

Na tle powyższego wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii, czy ma on prawo odliczyć w całości podatek naliczony od opisanej wyżej inwestycji – tj. od wydatków na przygotowanie i niwelacje terenu, ogrodzenie działki i budowę budynku, mimo, że w pozwoleniu na budowę jest określenie „budynek mieszkalny jednorodzinny”.

Zauważyć należy, że jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z wniosku wynika, że rozpoczynając inwestycję Wnioskodawca nigdy nie miał zamiaru prowadzić z jej wykorzystaniem działalności zwolnionej od opodatkowania, np. najmu na cele mieszkaniowe. Zatem, z uwagi na deklarowany związek wydatków inwestycyjnych, tj. wydatków na przygotowanie i niwelacje terenu, ogrodzenie działki i budowę budynku, wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich poniesienie.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca ponosi wydatki na inwestycję, która – jak wynika z wniosku – po jej zakończeniu będzie służyć wyłącznie działalności opodatkowanej, to jako podatnik VAT – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – ma on prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków inwestycyjnych. Bez znaczenia w analizowanych przypadku jest to, że w pozwoleniu na budowę wznoszony obiekt określony jest jako „budynek mieszkalny jednorodzinny”. Jak bowiem wskazano wyżej, dla określenia prawa do odliczenia podatku naliczonego w oparciu o przepis art. 86 ust. 1 ustawy, znaczenie ma związek (w tym planowany związek) nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca może zrealizować prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W szczególności istotna dla przyjętego rozstrzygnięcia była informacja, że rozpoczynając inwestycję Wnioskodawca nigdy nie miał zamiaru prowadzić w niej działalności zwolnionej od opodatkowania, czyli dla celów mieszkaniowych oraz, że inwestycja ta po zakończeniu będzie służyć wyłącznie działalności opodatkowanej. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, wydana interpretacja straci swoją aktualność. Dotyczy to w szczególności sytuacji zmiany przeznaczenia i wykorzystania budynku do czynności innych niż opodatkowane, tj. zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Zaznaczenia wymaga, że tutejszy organ nie jest właściwy do oceny postępowania dotyczącego wydania decyzji w sprawie pozwolenia na budowę, zmiany sposobu użytkowania budynku, czy zmiany przeznaczenia terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też informację dotyczącą określenia budynku, jako „budynek mieszkalny jednorodzinny” przyjęto, jako element opisu sprawy i nie dokonywano jej oceny.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.