2017.05.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.451.139.2017.1.ENB
z 9 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest oddziałem P. z siedzibą w W., której jedynym akcjonariuszem jest P1, w której to 57,39 % udziałów jest w posiadaniu Skarbu Państwa.

Wnioskodawca zawarł z pracownikiem umowę o pracę na stanowisko Dyrektora Oddziału zgodnie z którą obowiązany był do wypełniania wszelkich obowiązków związanych z tym stanowiskiem, włączając w to w szczególności zarządzanie sprawami Oddziału w taki sposób, by osiągnąć zadane cele długo- i krótkookresowe opracowane zgodnie z wytycznymi P. poprzez:

przygotowanie planów działalności Oddziału, zgodnie z procedurą planowania finansowego i budżetowania, a po ich zaakceptowaniu nadzorowanie ich właściwego wykonania;
właściwe zarządzanie powierzonym majątkiem oraz odpowiednie zabezpieczenie tego majątku;
codzienne zarządzanie i koordynację sprawami Oddziału, zgodnie z uchwałami statutowych organów i regulaminem organizacyjnym spółki;
zapewnienie właściwego funkcjonowania Oddziału oraz odpowiedniej współpracy z innymi jednostkami organizacyjnymi oraz podmiotami zależnymi Spółki.

Wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę obejmowało:

miesięczne wynagrodzenie zasadnicze
dodatek funkcyjny
nagrodę roczną (przyznawaną w oparciu o wyniki finansowe Oddziału i stopień realizacji zadań).

Ponadto jak wynikało z umowy o pracę pracownikowi przysługiwały dodatki i świadczenia ustalone w Układzie Zbiorowym Pracy obowiązującym w Oddziale, Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla P. bądź w odrębnych przepisach z tym, że dodatek za staż pracy przysługiwał w wysokości 10% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

W związku z zawartą umową o pracę, na podstawie przepisów Rozdziału IIa Działu Czwartego Kodeksu Pracy, zawarto z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji, zgodnie z którą za każdy miesiąc obowiązywania zakazu działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy Pracodawca zobowiązuje się do zapłaty odszkodowania w wysokości 100% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

Pracodawca jest uprawniony do jednorazowej wypłaty całego odszkodowania lub jego jeszcze nie wypłaconej części nie później niż 1 m-c przed upływem okresu obowiązywania zakazu konkurencji.

W dniu 20 lipca 2016 r. zawarto z pracownikiem porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy zgodnego porozumienia stron.

W okresie od 1 sierpnia 2016 r. do 31 października 2016 r. pracownik został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. Na podstawie porozumienia wypłacono pracownikowi:

odprawę w wysokości trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w umowie o pracę
nagrodę roczną, o której mowa w umowie o pracę
nagrodę jubileuszową zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy oraz należny pracownikowi ekwiwalent za urlop.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W związku z tym, że zgodnie z Regulaminem Pracy wypłata wynagrodzenia odbywa się w 7 dniu następnego miesiąca, niektóre dodatkowe składniki wynagradzania wypłacane są na dodatkowych listach płac, a pierwsza rata wypłaty odszkodowania nastąpiła w m-cu XI 2016 r. jak należy rozumieć „wynagrodzenie otrzymane w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania” - jako wypłacone w okresie 1 maja 2016 – 31 października 2016 dotyczące wynagrodzenia za m-ce IV-IX 2016, czy wypłacone w okresie 1 czerwca 2016 – 7 listopada 2016 dotyczące wynagrodzenia za m- ce V-X 2016?
Jakie elementy wynagrodzenia powinny być uwzględnione przy ustalaniu kwot zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 15, czy Wnioskodawca jako płatnik powinien wliczać do tego wynagrodzenia: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, nagrodę roczną, dodatek stażowy, premię z okazji święta branżowego, zasiłek chorobowy, nagrodę jubileuszową, odprawę, ekwiwalent za urlop?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie otrzymane w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania należy rozumieć jako faktycznie wypłacone lub pozostawione do dyspozycji tj. wypłacone w okresie od 1 maja 2016 do 31 października 2016 za m-ce IV-IX 2016. Inne składniki wynagrodzenia wypłacane na listach dodatkowych należy brać po uwagę zgodnie z datą ich wypłaty tj. od 1 maja 2016 do 31 października 2016.

Natomiast pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w sposób jednolity i konsekwentny określone w przepisach prawa pracy, a kodeks prawa pracy nie zawiera definicji tego pojęcia. Zgodnie z Uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r.(III PZP 42/86) wynagrodzenie za pracę określono jako świadczenie konieczne, o charakterze przysparzająco-majątkowym, które zakład pracy jest obowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną przezeń prace, świadczoną na skutek wiążącego go z zakładem pracy stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy.

Zgodnie z art. 80 zdanie pierwsze, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za pracę wykonaną. W związku z tym, że pracownik został zwolniony ze świadczenia pracy, w zdaniu drugim przepis głosi: „Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy kodeks lub przepis szczególny tak stanowi”. W myśl art. 81 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Zgodnie z Uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r. (III PZP 42/86) gotowość pracownika do świadczenia pracy jest uznana przez ustawodawcę za przyczynę prawnie równoważną świadczeniu pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uznaje, że skoro pojęcie „wynagrodzenia” bezpośrednio wiąże się „z wykonaną pracą”, to do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 należy zaliczyć wynagrodzenie zasadnicze wraz ze składnikami wymienionymi w umowie o pracę tj. dodatek stażowy, funkcyjny, nagrodę roczną, z wyłączeniem innych świadczeń otrzymywanych przez pracownika tj. premii z okazji święta branżowego, zasiłku chorobowego, nagrody jubileuszowej, odprawy, ekwiwalentu za urlop, gdyż nie wynikają one z tytułu wykonanej pracy.

Tak więc, w sytuacji, gdy wartość wypłaconego pracownikowi odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji przekroczy wartość jego wynagrodzenia tj. sumy wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego, dodatku stażowego oraz nagrody rocznej, Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik do poboru podatku w wysokości 70%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest oddziałem P. z siedzibą w W., której jedynym akcjonariuszem jest P1, w której to 57,39 % udziałów jest w posiadaniu Skarbu Państwa.

przygotowanie planów działalności Oddziału, zgodnie z procedurą planowania finansowego i budżetowania, a po ich zaakceptowaniu nadzorowanie ich właściwego wykonania;
właściwe zarządzanie powierzonym majątkiem oraz odpowiednie zabezpieczenie tego majątku;
codzienne zarządzanie i koordynację sprawami Oddziału, zgodnie z uchwałami statutowych organów i regulaminem organizacyjnym spółki;
zapewnienie właściwego funkcjonowania Oddziału oraz odpowiedniej współpracy z innymi jednostkami organizacyjnymi oraz podmiotami zależnymi Spółki.

Wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę obejmowało:

miesięczne wynagrodzenie zasadnicze
dodatek funkcyjny
nagrodę roczną (przyznawaną w oparciu o wyniki finansowe Oddziału i stopień realizacji zadań).

W związku z zawartą umową o pracę, na podstawie przepisów Rozdziału IIa Działu Czwartego Kodeksu Pracy, zawarto z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji, zgodnie z którą za każdy miesiąc obowiązywania zakazu działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się do zapłaty odszkodowania w wysokości 100% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

W dniu 20 lipca 2016 r. zawarto z pracownikiem porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy zgodnego porozumienia stron.

W okresie od 1 sierpnia 2016 r. do 31 października 2016 r. pracownik został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. Na podstawie porozumienia wypłacono pracownikowi:

odprawę w wysokości trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w umowie o pracę
nagrodę roczną, o której mowa w umowie o pracę
nagrodę jubileuszową zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy oraz należny pracownikowi ekwiwalent za urlop.

Jednym ze źródeł przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak natomiast stanowi art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) z tytułu odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeżeli zobowiązaną do zapłaty odszkodowania jest spółka, w której Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego, państwowa osoba prawna lub komunalna osoba prawna dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, w tym także na podstawie porozumień z innymi osobami, w części, w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania - pobiera się zryczałtowany podatek w wysokości 70% tej części należnego odszkodowania.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a oraz 13-16, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy).

Z art. 41 ust. 4 wynika, że płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że od odszkodowań przyznanych stosownie do przepisów o zakazie konkurencji, w sytuacji, gdy ich wysokość przekroczy określoną w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy wysokość płatnik zobowiązany jest do pobrania zryczałtowanego podatku w wysokości 70%.

Zgodnie z ww. przepisem dla ustalenia limitu wynagrodzenia, od którego uzależniony jest pobór 70% podatku należy brać pod uwagę sumę wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia z okresu 6 miesięcy poprzedzających miesiąc wypłaty tego odszkodowania. Skoro więc w opisanej we wniosku sytuacji pierwsza rata odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji została wypłacona w listopadzie 2016 r. to Wnioskodawca powinien wziąć pod uwagę wynagrodzenie (w tym również składniki wynagrodzenia wypłacane na podstawie dodatkowych list) otrzymane przez podatnika w miesiącach od maja do października 2016 r.

Pod pojęciem „wynagrodzenia otrzymanego w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania” należy bowiem rozumieć wynagrodzenie faktycznie w tym okresie przekazane pracownikowi lub postawione do jego dyspozycji, a nie wynagrodzenie za ten okres należne.

Natomiast pojęcie wynagrodzenia, o którym mowa w tym przepisie nie ma prawnie jednolitego, powszechnie ustalonego zakresu znaczeniowego. W dziale trzecim Kodeksu pracy jest mowa o „wynagrodzeniu i innych świadczeniach związanych z pracą”. Ta druga kategoria nie jest także zdefiniowana, ale z usytuowania jej obok wynagrodzenia za pracę można wnosić, że „inne świadczenia związane z pracą” nie są wynagrodzeniem. Od wynagrodzenia za pracę należy zatem odróżnić inne świadczenia pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które nie będąc świadczeniem za pracę faktycznie wykonaną, nie są również wynagrodzeniem za pracę. Należą do nich: a) tzw. wypłaty gwarancyjne, np. za czas niewykonywania pracy, b) wypłaty kompensacyjne, np. diety, zwrot kosztów podróży, c) świadczenia odszkodowawcze, np. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy, d) różne odprawy pieniężne.

Wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje rozmaite składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy jednoznacznie przesądza ustawodawca. Jest tak w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 77³ § 3 pkt 1 Kodeksu pracy czy w jego art. 151¹ § 3), nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 Kodeksu pracy). Istotą wynagrodzenia jest to, że przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 Kodeksu pracy). Na tle powyższych regulacji, w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r. (III PZP 42/86), Sąd ten stwierdził, że pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w przepisach prawa pracy określone w sposób jednolity i konsekwentny i zaproponował następującą definicję „jest to świadczenie konieczne o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca jest zobowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę, świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy.”

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że skoro pojęcie „wynagrodzenia” bezpośrednio wiąże się „z wykonaną pracą”, to do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 należy zaliczyć wynagrodzenie wraz ze składnikami wymienionymi w umowie o pracę (np. dodatek stażowy, funkcyjny), nagrodę roczną, z wyłączeniem innych świadczeń otrzymywanych przez pracownika takich jak diety, zwrot kosztów związanych z podróżą służbową, świadczeń odszkodowawczych za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy, odpraw pieniężnych, okolicznościowych nagród lub premii czy też ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, a także wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego, gdyż stanowią one wypłatę wynikającą z tytułu podlegania pracownika ubezpieczeniom społecznym, a nie z tytułu wykonanej pracy.

Tak więc, w sytuacji, gdy wartość wypłaconego pracownikowi odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji przekroczyła wartość jego wynagrodzenia w wyżej przedstawionym rozumieniu, a więc z wyłączeniem takich świadczeń jak zasiłek chorobowy, odprawa, ekwiwalent za urlop oraz nagroda jubileuszowa i premia z okazji święta branżowego, wówczas Wnioskodawca zobowiązany jest do poboru podatku w wysokości 70%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin