Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.111.2017.2.JK2
z 30 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data nadania 19 maja 2017 r., data wpływu 23 maja 2017 r.) na wezwanie z dnia 11 maja 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4511.111.2017.1.JK2, 0114-KDIP2-1.4010.66.2017.1.PW (data nadania 10 maja 2017 r., data doręczenia 17 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wpłat dokonanych na Fundusz Założycielski Fundacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wpłat dokonanych na Fundusz Założycielski Fundacji.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 maja 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4511.111.2017.1.JK2, 0114-KDIP2-1.4010.66.2017.1.PW (data nadania 10 maja 2017 r., data doręczenia 17 maja 2017 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data nadania 219 maja 2017 r., data wpływu 23 maja 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonał wpłaty na Fundusz Założycielski Fundacji działającej na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, mającej na celu działania określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego. Fundacja ta nie ma aktualnie statusu organizacji pożytku publicznego.

Wnioskodawca jest współzałożycielem i współfundatorem Fundacji. Wpłaty zostały wniesione w wyniku zobowiązania wynikającego z aktu ustanowienia Fundacji. Wpłaty zostały dokonane na rachunek Fundacji i z dowodu wpłaty wynika, że Wnioskodawca jest darczyńcą. Zapytanie dotyczy roku 2016 i 2017.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wpłata przez osobę fizyczną na Fundusz Założycielski Fundacji mającej działać na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 roku, mającej na celu działania określone zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego jednocześnie nie mającej w chwili wpłaty statusu organizacji pożytku publicznego podlega odliczeniu w zeznaniu rocznym na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ("ustawa PIT") uprawniającą do odliczenia od podstawy podatku ?

Zdaniem Wnioskodawcy, wpłaty na rzecz Fundacji na Fundusz założycielski czy też na cele statutowe uprawniają osobę fizyczną do odliczenia w zeznaniu rocznym na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a). Wpłaty na Fundusz założycielski Fundacji nie podlega zwrotowi nawet w momencie rozwiązania Fundacji. Dlatego Skarb Państwa nie ponosiłby dodatkowych strat podatkowych.

Dyskryminowanie wpłat na Fundusz Założycielski w stosunku do darowizny na działalność statutową Fundacji powodowałoby, że w interesie Fundatora (osoby fizycznej) byłoby zakładanie Fundacji z minimalnym Funduszem Założycielskim i kompletowanie wpłat w postaci darowizny, co jest sprzeczne z interesem społecznym.

Jeśli wpłaty na Fundusz założycielski nie upoważniały by fundatora do odliczenia od podstawy podatku, to Fundator mógłby wpłacać darowiznę Fundacji, pozostawiając wpłaty na Fundusz zakładowy na okres późniejszy.

W interesie Fundacji i ustawodawcy jest aby powstawały Fundacje o większym Funduszu założycielskim dlatego obie wpłaty - darowizna i wpłata na fundusz założycielski Fundacji powinny być traktowane jednakowa pod względem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot darowizn przekazanych na cele:

1. określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele, z zastrzeżeniem ust. 6e,
2. kultu religijnego,
3. krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, z późn. zm.), w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew określonego przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy

- w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty stanowiącej 6% dochodu;

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było dokonać odliczenia od dochodu darowizny, musi ona spełniać następujące warunki:

• obdarowanym musi być organizacja określona w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r. poz. 1817, z późn. zm.), prowadząca działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych,
• być przekazana na cele określone w art. 4 tej ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie. Organizacjami pozarządowymi są:

1. niebędące jednostkami sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych lub przedsiębiorstwami, instytutami badawczymi, bankami i spółkami prawa handlowego będącymi państwowymi lub samorządowymi osobami prawnymi,
   
2. niedziałające w celu osiągnięcia zysku

- osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4 (art. 3 ust. 2 tej ustawy).

Sfera zadań publicznych, o której mowa w art. 3 ust. 1 ww. ustawy została określona w art. 4 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Pod pojęciem darowizny należy, zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), rozumieć umowę, na podstawie której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zatem umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) – do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli – i jednostronnej, jako nieprzynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Nie stanowią natomiast darowizny bezpłatne przysporzenia w wypadkach, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu (art. 889 pkt 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślenia wymaga także, że w myśl art. 26 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawo do odliczenia darowizn nie przysługuje w przypadku, gdy podmiotami obdarowanymi są: osoby fizyczne, a także osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, prowadzące działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy, wysokość wydatków na cele określone w art. 26 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

1. dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy - w przypadku darowizny pieniężnej;
2. dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu - w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1 pkt 9 lit. c);
   
   

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał wpłaty na Fundusz Założycielski Fundacji działającej na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, mającej na celu działania określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego. Fundacja ta nie ma aktualnie statusu organizacji pożytku publicznego. Wnioskodawca jest współzałożycielem i współfundatorem Fundacji. Wpłaty zostały wniesione w wyniku zobowiązania wynikającego z aktu ustanowienia Fundacji. Wpłaty zostały dokonane na rachunek Fundacji i z dowodu wpłaty wynika, że Wnioskodawca jest darczyńcą.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2016 r. poz. 40), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Z przepisu art. 3 ustawy o fundacjach wynika, że oświadczenie woli o ustanowieniu fundacji powinno być złożone w formie aktu notarialnego. W oświadczeniu woli o ustanowieniu fundacji fundator powinien wskazać cel fundacji oraz składniki majątkowe przeznaczone na jego realizację. Składnikami majątkowymi, o których mowa w ust. 2, mogą być pieniądze, papiery wartościowe, a także oddane fundacji na własność rzeczy ruchome i nieruchomości.

W myśl art. 4 ustawy o fundacjach, fundacja działa na podstawie przepisów tej ustawy i statutu. Fundator ustala statut fundacji, określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Statut może zawierać również inne postanowienia, w szczególności dotyczące prowadzenia przez fundację działalności gospodarczej, dopuszczalności i warunków jej połączenia z inną fundacją, zmiany celu lub statutu, a także przewidywać tworzenie obok zarządu innych organów fundacji (art. 5 ust. 1 ustawy o fundacjach).

W świetle wyżej powołanych przepisów, akt fundacyjny towarzyszący powołaniu każdej fundacji jest jednostronną czynnością prawną o charakterze zobowiązującym. Wskazanie więc w akcie fundacyjnym składników majątkowych rodzi zobowiązanie po stronie fundatora do przeniesienia ich na rzecz fundacji z chwilą zarejestrowania. Z kolei stając się podmiotem majątku określonego w akcie fundacyjnym fundacja uzyskuje roszczenie o jego wydanie.

Powyższe oznacza, że wpłaty dokonane na rzecz Funduszu Założycielskiego Fundacji, mają na celu wypełnienie przyjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania wynikającego ze złożonego oświadczenia woli w akcie fundacyjnym. Tym samym nie są świadczeniem nieekwiwalentnym, gdyż mają na celu wykonania pierwotnego świadczenia.

Należy zaznaczyć, że darowizna uregulowana przepisami Kodeksu cywilnego ma na celu przysporzenie majątkowe bez ekwiwalentu (nieodpłatnie) i podlega najczęściej na przesunięciu dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wpłaty dokonane na Fundusz Założycielski Fundacji mające na celu wypełnienie przyjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania wynikającego ze złożonego oświadczenia woli w akcie fundacyjnym, nie mogą być uznane za darowiznę podlegającą odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wpłaty te bowiem nie są świadczeniem nieekwiwalentnym, gdyż mają na celu wykonanie pierwotnego świadczenia. Tym samym Wnioskodawca jako współfundator nie może ich odliczyć od dochodu w zeznaniu rocznym.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 1767/06, „akt fundacyjny towarzyszący powołaniu każdej fundacji jest jednostronną czynnością prawną o charakterze zobowiązującym. Wskazanie w akcie fundacyjnym składników majątkowych rodzi zobowiązanie po stronie fundatora do przeniesienia ich na rzecz fundacji z chwilą zarejestrowania. Z kolei stając się podmiotem majątku określonego w akcie fundacyjnym fundacja uzyskuje roszczenie o jego wydanie. Z tej przyczyny, majątek wniesiony do fundacji nie może być uznany za darowiznę w rozumieniu przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.” Stanowisko takie zostało również zaprezentowane w wyroku WSA w Opolu z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Op 791/13.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.