Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.108.2017.2.PC
z 2 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy sprzedaży zabudowanej nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy sprzedaży zabudowanej nieruchomości. Wniosek uzupełniony został pismem w dniu 24 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Gmina (dalej: „Gmina”, „Wnioskodawca”) z dniem 1 października 2013 roku zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT. Gmina w okresie od 4 lipca 2008 r. do końca 2010 r. była zarejestrowanym podatnikiem VAT i posiadała własny Numer Identyfikacji Podatkowej. Na początku 2011 r. (14 stycznia 2011 r.) Gmina złożyła zgłoszenie VAT-R aktualizujące dane Gminy, w którym zadeklarowała, że od 1 stycznia 2011 r. będzie korzystała ze zwolnienia podmiotowego z VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Od tego momentu, tj. od 1 stycznia 2011r. do 30 września 2013 r. Gmina korzystała ze zwolnienia podmiotowego z VAT, o którym mowa powyżej.

W związku z powstaniem samorządów gminnych i nadaniu osobowości prawnej gminom organy administracji rządowej zarządzające majątkiem Skarbu Państwa zostały zobowiązanego do przekazania na rzecz gmin nieruchomości i mienia ruchomego zgodnie z ustawą z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.). W konsekwencji część mienia ogólnonarodowego (państwowego) stała się własnością gmin, czyli nastąpiła komunalizacja.

Gmina na mocy decyzji Wojewody z dnia 9 marca 1999 roku nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną o nr ewid, 456/2.

Z wypisu z rejestru gruntów z dnia 13 lutego 2017 r. wynika, że działka nr 456/2 stanowi grunty orne o obszarze ustalonym na 0,20 ha.

Wyżej wymieniona nieruchomość ujawniona była w Księdze Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy.

Gmina od dnia 1 stycznia 2004r. nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ustawą z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2015 r. poz. 1777) Gmina posiada:

• Uchwałę Rady Gminy z dnia 28 listopada 2016 r. w sprawie wyznaczenia obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji gminy - nie jest objęta obszarem rewitalizacji,
• Uchwałę Rady Gminy z dnia 19 grudnia 2016 r. o przystąpieniu do opracowania gminnego Programu Rewitalizacji, o której mowa w art. 8 w/w ustawy. Gmina nie podjęła uchwały w sprawie ustanowienia na obszarze rewitalizacji Specjalnej Strefy rewitalizacji, o której mowa w art. 25 w/w ustawy.
  
  

Zgodnie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy z dnia 29 czerwca 2012 r. działka nr 456/2 we wsi znajduje się w terenie M1- „obszary zabudowy jednorodzinnej z usługami”. Działka znajduje się w strefie „A” - wszelkie działania inwestycyjne można prowadzić po uzyskaniu pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Działka zabudowana jest budynkiem po byłym ośrodku zdrowia. Na działce ponadto znajduje się szambo oraz metalowy garaż z zawalonym dachem, który przeznaczony jest do rozbiórki (nie podlegał wycenie rzeczoznawcy).

Nieruchomość położona jest w sąsiedztwie zespołu dworsko-pałacowego, zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, magazynowo - składowej. Działka uzbrojona jest w energię elektryczną, sieć wodociągową i gazową. Nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej o nawierzchni asfaltowej.

Budynek po byłym ośrodku zdrowia ma powierzchnię 241,10 m², przy czym powierzchnia użytkowa wynosi 176,80 m². Fundamenty i podmurówka budynku są betonowe, ściany zewnętrzne i wewnętrzne wykonane z cegły. Budynek zgodnie z opinią rzeczoznawcy jest w średnim stanie technicznym, wyposażony jest w instalację elektryczną, wodociągową, gazową, CO z pieca gazowego, kanalizacja-szambo.

Przy nabyciu nieruchomości gruntowej zabudowanej o nr ewid. 456/2 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT.

Budynek był wynajmowany przez Wnioskodawcę na ośrodek zdrowia od 15 maja 2001 r. do 1 września 2011 r.

W dniu 2 października 2015 r w drodze przeprowadzonych rokowań po piątym przetargu ustnym nieograniczonym zakończonym wynikiem negatywnym został wyłoniony nabywca wyżej wymienionej nieruchomości. W dniu 22 października 2015 r. została sporządzona w formie aktu notarialnego przedwstępna umowa sprzedaży, określająca termin zawarcia właściwej umowy sprzedaży do dnia 31 stycznia 2016 roku. Następnie był sporządzony w formie aktu notarialnego aneks do przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 28 stycznia 2016 r. wydłużający termin zawarcia umowy sprzedaży do dnia 30 czerwca 2016 r. Kolejnym aneksem z dnia 14 lipca 2016 r. termin ten został przesunięty na dzień 31 grudnia 2016 r.

Ostatecznie sprzedaż nie doszła do skutku, ponieważ kupujący nie otrzymał dofinansowania ze środków unijnych na planowaną inwestycję - utworzenie Ośrodka Rehabilitacji Leczniczej.

W międzyczasie w dniu 7 czerwca 2016 r. na wniosek Kupującego została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla budowy Ośrodka Rehabilitacji Leczniczej, która do dnia dzisiejszego nie została wygaszona.

Obecnie Gmina zamierza ponownie ogłosić przetarg na sprzedaż zabudowanej nieruchomości o nr ew. 456/2.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Budynek usytuowany na działce o nr ewid. 456/2 był wynajmowany na ośrodek zdrowia od 15 maja 2001 r. do 1 września 2011 r. Po zakończeniu wynajmu, tj. Po 1 września 2011 r. budynek stał pusty. Gmina nie prowadziła po tej dacie żadnych inwestycji związanych z remontem czy ulepszeniem tego budynku (Gmina nie ponosiła żadnych nakładów na jego ulepszenie), w związku z czym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Budynek nie był również w późniejszym okresie ponownie przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gminie będzie przysługiwać prawo do zastosowania przy sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości zabudowanej zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z opisanym stanem faktycznym Gminie przy zbyciu nieruchomości zabudowanej będzie przysługiwać zwolnienie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, który stanowi, że prawo do zastosowania zwolnienia przy sprzedaży budynku zachodzi, z wyjątkiem gdy: dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zabudowana działka o nr ewid. 456/2 weszła w posiadanie Wnioskodawcy na mocy tzw. Decyzji komunalizacyjnej z dnia 9 marca 1999 roku. Budynek był wynajmowany przez Wnioskodawcę na ośrodek zdrowia od 15 maja 2001 r. do 1 września 2011 r., a więc wówczas nastąpiła czynność „pierwszego zasiedlenia”. Ponadto od daty pierwszego zasiedlenia minęło już więcej niż dwa lata. Zdaniem Wnioskodawcy powyższy opis wyczerpuje przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle powołanych powyżej przepisów budynki oraz grunt spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a sprzedaż budynków oraz gruntu stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 14 definiuje pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przy czym zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Natomiast w myśl art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

W kwestii rozumienia pojęcia „pierwsze zasiedlenie” wypowiedział się NSA w wyroku o sygn. I FSK 382/14 z dnia 14 maja 2015 r. W opinii Sądu, definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w Dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 112, czyli przebudowy budynku. Zdaniem Sądu polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Stwierdzono też, że polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników – takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy – zwolnienia z VAT.

W konsekwencji, w kontekście analizowanej sprawy, a więc wybudowania i przyjęcia do użytkowania budynku Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”. Naczelny Sąd Administracyjny uznał więc, że skoro spółka użytkowała w części budynek na potrzeby działalności gospodarczej i czyniła to przez kilka lat, to spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia od VAT na zasadach wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza zbyć nieruchomość gruntową zabudowaną o nr ewid, 456/2, którą nabył dnia 9 marca 1999 roku. Przy nabyciu nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT. Działka zabudowana jest budynkiem po byłym ośrodku zdrowia. Na działce ponadto znajduje się szambo oraz metalowy garaż z zawalonym dachem, który przeznaczony jest do rozbiórki.

Budynek był wynajmowany przez Wnioskodawcę na ośrodek zdrowia od 15 maja 2001 r. do 1 września 2011 r. Po zakończeniu wynajmu, tj. po 1 września 2011 r. budynek stał pusty. Gmina nie prowadziła po tej dacie żadnych inwestycji związanych z remontem czy ulepszeniem tego budynku (Gmina nie ponosiła żadnych nakładów na jego ulepszenie), w związku z czym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Budynek nie był również w późniejszym okresie ponownie przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania transakcji sprzedaży opisanej zabudowanej nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynku znajdujących się na nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Jednocześnie od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu planowanej sprzedaży budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Co istotne, nie ponoszono nakładów na ulepszenie przedmiotowego budynku. Tym samym w odniesieniu do dostawy budynku spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z tym, że sprzedaż budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, tym samym zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy sprzedaż całej nieruchomości będzie objęta zakresem zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.