Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.45.2017.1.JO
z 19 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, polegającej na skupie używanych rzeczy ruchomych (dalej jako: „Rzeczy Sprzedawane”) i ich dalszej odsprzedaży. W tym celu będzie zawierać umowy sprzedaży z osobami, które chcą sprzedać określone rzeczy (dalej jako: „Sprzedawca” lub „Sprzedawcy”). Z momentem zawarcia umowy sprzedaży Sprzedawca otrzymuje zapłatę uzgodnionej ceny, jednak umowa nie przenosi automatycznie własności Rzeczy Sprzedawanych (jest to jedynie umowa zobowiązująca, bez skutku rozporządzającego).

Do przeniesienia własności Rzeczy Sprzedawanych konieczne jest zawarcie odrębnej umowy przenoszącej własność, do zawarcia której zobowiązuje umowa sprzedaży (zobowiązująca) i dla której Wnioskodawca i Sprzedawca zastrzegają wymóg formy pisemnej pod rygorem nieważności. Z momentem podpisania umowy sprzedaży, Wnioskodawca nie może rozporządzać Rzeczami Sprzedawanymi jak właściciel. Do dostawy tych towarów na rzecz Wnioskodawcy dochodzi z momentem zawarcia umowy przenoszącej własność, czyli z momentem przyjęcia przez Wnioskodawcę oferty zawarcia umowy przenoszącej własność, złożonej przez Sprzedawcę.

Sprzedawca zobowiązuje się bezterminowo wobec Wnioskodawcy do udzielenia zgody, w ramach wykonywania swojego prawa własności, na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy, celem umożliwienia przeprowadzania ich prezentacji podmiotom trzecim, którym Rzeczy Sprzedawane mogłyby zostać potencjalnie odsprzedane. Sprzedawca zobowiązuje się także do niewypowiadania swojego bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy.

Sprzedawca wraz z zawarciem umowy sprzedaży (zobowiązującej) składa Wnioskodawcy ofertę zawarcia umowy przenoszącej własność Rzeczy Sprzedawanych poprzez podpisanie odrębnej umowy przenoszącej własność. W momencie złożenia oferty przez Sprzedawcę, umowa zostaje podpisana wyłącznie przez Sprzedawcę. Wnioskodawca jest uprawniony do przyjęcia tej oferty w ciągu dwóch lat od momentu jej złożenia, jeżeli stwierdzi, że zdoła odsprzedać dalej towar podmiotowi trzeciemu. Wnioskodawca zobowiązuje się jednak wobec Sprzedawcy, nieodpłatnie, do nie przyjmowania oferty przed upływem określonej liczby dni od dnia jej złożenia, w celu umożliwienia Sprzedawcy podjęcia negocjacji w celu odkupu Rzeczy Sprzedawanych. Oferta dotycząca umowy przenoszącej własność Rzeczy Sprzedawanych może zostać przyjęta przez Wnioskodawcę poprzez podpisanie tej umowy (złożenie oświadczenia woli o przyjęciu oferty). Sprzedawca udziela Wnioskodawcy także nieodwołalnego pełnomocnictwa do przyjęcia w jego imieniu oświadczenia woli o przyjęciu oferty zawarcia umowy przenoszącej własność, złożonej przez Sprzedawcę, po to, aby Sprzedawca nie musiał pojawiać się ponownie w lokalu Wnioskodawcy celem przyjęcia oświadczenia woli Wnioskodawcy o przyjęciu tej oferty. Wnioskodawca może przyjąć tę ofertę (złożoną przez Sprzedawcę) bez potrzeby osobistego stawiennictwa Sprzedawcy.

Powyższa konstrukcja wynika z faktu, że aby uznać, że oświadczenie woli zostało złożone, konieczne jest jego przyjęcie. Samo zatem podpisanie umowy przenoszącej własność przez Wnioskodawcę nie jest wystarczające. Konieczne byłoby jeszcze przyjęcie tego oświadczenia przez Sprzedawcę. Z tego powodu Sprzedawca udziela Wnioskodawcy pełnomocnictwa do przyjęcia w jego imieniu oświadczenia woli Wnioskodawcy o przyjęciu oferty zawarcia umowy przenoszącej własność, złożonej przez Sprzedawcę. Chwilą zawarcia umowy przenoszącej własność i przejścia własności Rzeczy Sprzedawanych jest chwila podpisania umowy przez obydwie strony. Z uwagi na fakt, że Sprzedawca podpisuje umowę zawsze jako pierwszy, faktyczną chwilą zawarcia umowy rozporządzającej, a zatem przejścia własności Rzeczy Sprzedawanych jest chwila podpisania umowy przez Wnioskodawcę (przyjęcie przez niego oferty).

Wnioskodawca stosuje powyższą konstrukcję prawną z uwagi na fakt, że przysługuje mu prawo odstąpienia od umowy sprzedaży (zobowiązującej) w terminie dwóch lat od dnia jej zawarcia, jeżeli stwierdzi on, że nie jest w stanie odsprzedać dalej Rzeczy Sprzedawanych podmiotom trzecim. W przypadku odstąpienia od umowy, Wnioskodawca przestaje być uprawniony do przyjęcia oferty Sprzedawcy, dotyczącej zawarcia umowy przenoszącej własność Rzeczy Sprzedawanych, a Sprzedawca staje się zobowiązany do zwrotu otrzymanej ceny sprzedaży. Korzyścią natomiast związaną z brakiem przejścia prawa własności wraz z zawarciem umowy sprzedaży (umowy zobowiązującej), którą uzyskuje Sprzedawca jest możliwość odkupu Rzeczy Sprzedawanych od Wnioskodawcy, co oznacza, że może on odzyskać Rzeczy Sprzedawane po pewnym czasie i nie utraci ich definitywnie. Celem umożliwienia Wnioskodawcy podjęcia negocjacji w celu odkupu Rzeczy Sprzedawanych jest stworzenie atrakcyjnego wizerunku Wnioskodawcy na rynku (jako podmiotu który umożliwia odzyskanie Rzeczy Sprzedawanych), co ma związek z działalnością gospodarczą, ponieważ wpływa na zwiększenie obrotów Wnioskodawcy.

Ponadto, w przypadku odkupu Rzeczy Sprzedawanych przez Sprzedawcę po cenie wyższej niż uzgodniona w umowie sprzedaży (co jest zamiarem Wnioskodawcy) Wnioskodawca osiąga zysk. Wstrzymanie sprzedaży u Wnioskodawcy na rzecz osób trzecich w określonym w umowie terminie umożliwia odkupienie Sprzedawcom Rzeczy Sprzedawanych, co czyni przedsiębiorstwo Wnioskodawcy bardziej atrakcyjnym na rynku – Sprzedawcy mają bowiem możliwość odzyskania Rzeczy Sprzedanych poprzez odkupienie ich od Wnioskodawcy.

W przypadku odkupu przez Sprzedawcę Rzeczy Sprzedawanych po cenie wyższej, Wnioskodawca dokonuje zapłaty podatku od towarów i usług zgodnie z procedurą VAT-marża. W tym miejscu Wnioskodawca wyjaśnia, że Rzeczy Sprzedawane stanowią towary używane w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wyjaśnia również, że przed zawarciem umowy odkupu Rzeczy Sprzedawanych, Wnioskodawca najpierw przyjmuje ofertę zawarcia umowy przenoszącej własność (związanej z umową sprzedaży) po to, aby najpierw nabyć własność Rzeczy Sprzedawanych i dopiero następnie odsprzedać je Sprzedawcy.

Wnioskodawca jest ponadto uprawniony do odstąpienia od umowy sprzedaży (zobowiązującej), w przypadku naruszenia tej umowy przez Sprzedawcę, polegającym na wypowiedzeniu bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy celem umożliwienia przeprowadzania ich prezentacji podmiotom trzecim, którym można by Rzeczy Sprzedawane potencjalnie odsprzedać.

Wypowiedzenie bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy przez Sprzedawcę (stanowiące naruszenie zobowiązania umownego) powoduje powstanie szkody po strony Wnioskodawcy, polegającej na faktycznej utracie zysku związanego z odsprzedaniem Rzeczy Sprzedawanych podmiotom trzecim (ponieważ z doświadczenia życiowego wynika, że nikt nie zakupi używanej rzeczy bez przeprowadzenia jej wcześniejszych oględzin) oraz na poniesieniu ewentualnych kosztów związanych z przygotowaniem Rzeczy Sprzedawanych do odsprzedaży (np. koszty opisu, prezentacji, koszty pracownicze), które ostatecznie nie zostały odsprzedane. Dlatego też, w tym wypadku odstąpienie od umowy uprawnia Wnioskodawcę do żądania zapłaty odszkodowania stanowiącego rekompensatę z tytułu utraty potencjalnego zysku związanego z dalszą odsprzedażą Rzeczy Sprzedawanych podmiotom trzecim oraz poniesienia kosztów związanych z przygotowaniem Rzeczy Sprzedawanych do dalszej odsprzedaży.

W celu zniwelowania problemów dowodowych związanych z udowodnieniem wysokości szkody poniesionej przez Wnioskodawcę, odszkodowanie jest ustalone umownie jako odpowiedni procent ceny sprzedaży Rzeczy Sprzedawanych ustalonej w umowie sprzedaży (zobowiązującej) zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedawcą, za każdy dzień od dnia zawarcia tej umowy do dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu, ale w każdym wypadku nie więcej niż określony procent ceny sprzedaży na każde trzydzieści dni, które upłynęły od dnia zawarcia tej umowy do dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu. Wnioskodawca zachowuje przy tym prawo do dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych w sytuacji, gdyby poniesiona szkoda przekroczyła wartość odszkodowania określonego w sposób wskazany powyżej. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do żadnych świadczeń na rzecz Sprzedawcy w zamian za zapłatę zryczałtowanego odszkodowania.

Wnioskodawca aktualnie płaci podatek od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Sprzedawcy zobowiązują się bezterminowo wobec Wnioskodawcy do udzielenia zgody, w ramach wykonywania przysługującego im prawa własności, na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy celem umożliwienia przeprowadzania ich prezentacji podmiotom trzecim, którym Rzeczy Sprzedawane mogłyby zostać potencjalnie odsprzedane. Sprzedawcy zobowiązują się także do niewypowiadania swojego bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3651 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela z zachowaniem terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów niezwłocznie po wypowiedzeniu. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie można umownie odebrać dłużnikowi prawa do wypowiedzenia swojego zobowiązania. Dłużnik może co najwyżej zobowiązać się do nieskorzystania ze swojego prawa i niewypowiadania swojego zobowiązania bezterminowego. Gdyby jednak to uczynił, narusza on wówczas zawartą umowę, co skutkuje powstaniem jego odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu naruszenia umowy.

W opisanym stanie faktycznym, brak jest jakichkolwiek terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, po których bezterminowe zobowiązanie Sprzedawcy do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy by wygasało. Oznacza to, że zobowiązanie to wygaśnie niezwłocznie po wypowiedzeniu przez Sprzedawcę.

Wypowiedzenie przez Sprzedawcę zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy powoduje, że Wnioskodawca traci możliwość przeprowadzania prezentacji Rzeczy Sprzedawanych podmiotom trzecim, którym mogłyby one zostać potencjalnie odsprzedane. Oznacza to faktyczną utratę zysku przez Wnioskodawcę z tytułu odsprzedaży Rzeczy Sprzedawanych, gdyż biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego, oczywiste jest, że nikt nie zakupi używanej rzeczy ruchomej, nie dokonując wpierw jej oględzin. Ponadto, Wnioskodawca ponosi w takim wypadku stratę związaną z pokryciem ewentualnych kosztów na przygotowanie Rzeczy Sprzedawanych do odsprzedaży (np. koszty opisu, prezentacji), które ostatecznie nie zostały odsprzedane.

Wypowiedzenie przez Sprzedawcę bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy stanowi naruszenie umowy. Jeżeli więc Sprzedawca wypowie swoje bezterminowe zobowiązanie, Wnioskodawcy przysługuje zastrzeżone w umowie prawo do odstąpienia od umowy i dochodzenia od Sprzedawcy odszkodowania stanowiącego rekompensatę z tytułu utraty potencjalnego zysku związanego z dalszą odsprzedażą Rzeczy Sprzedawanych podmiotom trzecim oraz poniesienia ewentualnych kosztów związanych z przygotowaniem Rzeczy Sprzedawanych do dalszej odsprzedaży (np. koszty opisu, prezentacji, koszty pracownicze), które ostatecznie nie zostały odsprzedane.

W celu zniwelowania problemów dowodowych związanych z udowodnieniem wysokości odszkodowania, odszkodowanie określone jest umownie, jako odpowiedni procent ceny sprzedaży Rzeczy Sprzedawanych ustalony w umowie sprzedaży (zobowiązującej) zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedawcą, za każdy dzień od dnia zawarcia tej umowy do dnia wypowiedzenia przez Sprzedającego bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie towaru przez Kupującego w jego lokalu, ale w każdym wypadku nie więcej niż określony procent ceny sprzedaży na każde trzydzieści dni, które upłynęły od dnia zawarcia tej umowy do dnia wypowiedzenia zobowiązania bezterminowego.

Podkreślić należy, że z tytułu zapłaty odszkodowania, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do żadnych świadczeń na rzecz Sprzedawcy, w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Odszkodowanie należne Wnioskodawcy wynika z niedotrzymania warunków umowy cywilnoprawnej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ustalone w umowie odszkodowanie stanowi zabezpieczenie przed skutkami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez Sprzedawcę.

Odszkodowanie należne Wnioskodawcy nie wiąże się bezpośrednio z jakąkolwiek czynnością dokonywaną przez drugą stronę, podczas gdy konieczność wystąpienia takiego bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością jest niezbędne dla zaistnienia transakcji (usługi) podlegającej opodatkowaniu i stanowi jeden z warunków wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, które występuje jedynie wówczas, gdy istnieje związek prawny pomiędzy usługobiorcą i usługodawcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

W przedstawionym opisie sprawy brak jest natomiast takiego świadczenia wzajemnego. Odszkodowanie nie stanowi ekwiwalentu za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Wnioskodawcę, a pełni wyłącznie funkcję sankcyjną i rekompensującą.

Podkreślić należy, że Wnioskodawca przygotowując Rzeczy Sprzedawane do odsprzedaży ponosi związane z tym wydatki. Niektóre z nich mają charakter stały (np. koszty pracowników, koszty lokalu czy też ogólne koszty reklamy przedsiębiorstwa), a niektóre charakter indywidualny (np. koszty opisu i aukcji na portalach internetowych). W związku z tym niezwykle trudno jest jednoznacznie ustalić szkodę (suma kosztów poniesionych na przygotowanie rzeczy do odsprzedaży) jaką ponosi Wnioskodawca w związku z naruszeniem umowy przez Sprzedawcę, co uniemożliwia mu faktycznie odsprzedaż dalej Rzeczy Sprzedawanych.

Z opisu sprawy oraz przytoczonych przepisów prawa wynika, że odszkodowanie za naruszenie zobowiązania Sprzedawcy do niewypowiadania zgody na pozostawienie rzeczy sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy, celem ich prezentacji podmiotom trzecim, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usługi lub dostawę towarów, lecz rekompensatę za poniesioną szkodę, tyle że ustaloną w sposób zryczałtowany. Zryczałtowane odszkodowanie płacone jest więc za naruszenie umowy przez Sprzedawcę i pełni rolę zastrzeżonej kary umownej. Sprzedawca, jako zobowiązany do zapłaty kary umownej, nie jest uprawniony przy tym do żądania jakiegokolwiek świadczenia ze strony Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że zagadnienie kar umownych o charakterze kompensacyjnym było wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięcia interpretacji indywidualnych. I tak, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 8 października 2013 r. (IBPP1/443-645/13/KJ) jak również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 1 kwietnia 2014 r. (ITPP1/443-1373b/13/MS) stwierdzili, że kara umowna o charakterze kompensacyjnym, w przypadku w którym nie można jej powiązać z żadną usługą, a jedynie odszkodowaniem za naruszenie zobowiązania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku TSUE w sprawie o sygnaturze C-277/05 Societe Thermale D’Eugenie-Bains.

Reasumując, odszkodowanie za niewywiązanie się z warunków umowy przez Sprzedawcę, pełniące jedynie funkcję sankcyjną i rekompensacyjną nie stanowi zapłaty za usługę, lecz jest rekompensatą za poniesione przez Wnioskodawcę ewentualne koszty i straty. Takie odszkodowanie nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W rezultacie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

Pomimo powyższych argumentów, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 20 czerwca 2016 r., sygn. akt; ILPP2/4512-1-166/16-10/AO uznał, że zryczałtowane odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ stanowi ono (zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej) odsetki za korzystanie z pieniędzy Wnioskodawcy. Abstrahując od tego, te Wnioskodawca nie zgadza się ze stanowiskiem zawartym w przytoczonej interpretacji (ponieważ po pierwsze zryczałtowane odszkodowanie stanowi rekompensatę za naruszenie umowy, a po drugie w opisanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z pożyczką od której miałyby być należne odsetki), tak podkreślić trzeba, że nie ma ona żadnego znaczenia z perspektywy pytania postawionego w niniejszym wniosku (Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania?), ponieważ nawet gdyby uznać, że zryczałtowane odszkodowanie stanowi odsetki za korzystanie z pieniędzy Wnioskodawcy, z czym Wnioskodawca się nie zgadza, to i tak znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług przewidujący zwolnienie z podatku usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych.

Skoro bowiem podmiot wydający interpretację indywidualną uznaje, czemu z całą stanowczością Wnioskodawca przeczy, że zryczałtowane odszkodowanie stanowi odsetki za korzystanie z pieniędzy Wnioskodawcy (czyli de facto za udzielenie pożyczki), to konsekwentnie powinno się przyjąć, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, ponieważ taka usługa (korzystanie z cudzych pieniędzy) jest z podatku zwolniona.

Podsumowując, tak czy inaczej Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu otrzymywanego zryczałtowanego odszkodowania, ponieważ albo nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zdaniem Wnioskodawcy), albo jest ono zwolnione z podatku (przy przyjęciu stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 czerwca 2016 r., że zryczałtowane odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odsetki).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie natomiast wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawiera umowy sprzedaży, celem dalszej odsprzedaży Rzeczy Sprzedawanych, przy czym strony postanawiają, że własność rzeczy nie przechodzi na Wnioskodawcę w momencie zawarcia samej umowy, ale dopiero później. W celu przeniesienia własności Rzeczy Sprzedawanej Sprzedawca, niezwłocznie po zawarciu umowy sprzedaży, składa Wnioskodawcy ofertę zawarcia umowy rozporządzającej (przenoszącej własność), którą Wnioskodawca może przyjąć, gdy stwierdzi, że może ją odsprzedać osobie trzeciej (np. w przypadku złożenia przez osobę trzecią oferty jej nabycia), ale nie wcześniej niż po upływie określonej liczbie dni. Sprzedawca w ramach swojego prawa własności zobowiązuje się bezterminowo, że zezwoli Wnioskodawcy na zatrzymanie w jego lokalu Rzeczy Sprzedawanych w celu ich prezentacji osobom trzecim. Sprzedawca zobowiązuje się przy tym do niewypowiadania swojego bezterminowego zobowiązania, czyli do niecofania zgody na to, aby Rzeczy Sprzedawane mogły pozostać w lokalu Wnioskodawcy. Przy czym z momentem zawarcia umowy sprzedaży Sprzedawca otrzyma zapłatę uzgodnionej ceny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

W rozpatrywanej sprawie w pierwszej kolejności kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie, czy otrzymana kwota (która w ocenie Wnioskodawcy stanowi odszkodowanie), z związku z naruszeniem zobowiązania umownego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że o opodatkowaniu danej czynności podatkiem od towarów i usług decyduje istota i charakter wykonanej czynności wynikającej z treści zawartej umowy, a nie nazwa umowy, na podstawie której czynność jest wykonywana. Tak więc o charakterze stosunku prawnego łączącego dwie strony decyduje m.in. cel oraz okoliczności zawarcia umowy.

Zatem, konstrukcja prawna zastosowana przez Wnioskodawcę i jego Sprzedawców wskazuje, że posiada ona cechy charakterystyczne dla umów lombardu. Wszystkie następujące po sobie czynności w ramach zawartej umowy dokonywane przez Wnioskodawcę i Sprzedawców w istocie stanowią jedną całość sprowadzającą się do udzielenia pożyczki.

Zdaniem Organu, stosunek prawny między Wnioskodawcą a kontrahentem w swej istocie odpowiada umowie lombardu.

Lombard wykonuje więc co do zasady, dwa główne rodzaje czynności, odmiennie opodatkowane podatkiem VAT, czyli udzielanie pożyczek pieniężnych pod zastaw ruchomości i papierów wartościowych w zamian za określone wynagrodzenie (prowizję), oraz sprzedaż zastawionych i nieodebranych rzeczy, tj. dostawę towarów. Dodatkowo mogą występować czynności o charakterze pomocniczym.

Z powyższego wynika, że jednym z istotniejszych elementów umowy lombardowej jest fizyczne przekazanie przedmiotu zastawu udzielającemu pożyczki, jako faktycznej realizacji zabezpieczenia zobowiązania nałożonego na pożyczkobiorcę.

Natomiast, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za „odszkodowaniem” przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi – co do której istnieje zgoda stron – takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017, poz. 459), zwana dalej Kodeksem cywilnym, rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują natomiast przepisy Działu II Kodeksu cywilnego – „Skutki niewykonania zobowiązań”.

Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych.

Z cytowanego wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2008 r., V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi. Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje. Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

Ustalanie statusu wypłaconego odszkodowania, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z umową lombardu, w przypadku nie spłacenia pożyczki, lombard sprzedaje zastawione a nieodebrane rzeczy, które po wygaśnięciu umowy przechodzą na jego własność, co powoduje, że w ten sposób lombard zaspokaja się z ceny sprzedanego, nieodebranego zastawu.

Jak wynika z opisu sprawy – zdaniem Wnioskodawcy – w sytuacji wypowiedzenia bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy przez Sprzedawcę (stanowiące naruszenie zobowiązania umownego) będzie powodowało powstanie szkody po stronie Wnioskodawcy, polegającej na faktycznej utracie zysku związanego z odsprzedaniem przedmiotów podmiotom trzecim, a w celu zniwelowania problemów umowa przewiduje odszkodowanie określone w sposób ryczałtowy.

Zdaniem Organu, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że określona kwota jest odszkodowaniem, bowiem stanowi ona stricte wynagrodzenie dla Wnioskodawcy za korzystanie z jego pieniędzy przez Sprzedawcę. Wynagrodzenie to ustalane jest jako określony procent ceny „sprzedaży”, za każdy dzień od dnia zawarcia umowy do dnia wypowiedzenia przez jego Sprzedawcę zgody na zatrzymanie rzeczy sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy.

W konsekwencji, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota, która według niego ma rekompensować utracony zysk oraz poniesione koszty z tytułu przygotowania rzeczy do sprzedaży, w istocie stanowi wynagrodzenie za korzystanie z jego pieniędzy (odsetki), tym samym podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przedmiotowe świadczenie jest wykonywane przez Wnioskodawcę w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony. Otrzymane od Sprzedawcy świadczenie stanowi płatność wynikającą wprost z łączącego Wnioskodawcę i Sprzedawcę stosunku zobowiązaniowego.

Zatem skoro ww. kwota stanowi wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz drugiej strony usługi, należy stwierdzić, że wypełniona zostanie przesłanka uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, która to czynność – w myśl art. 5 ust. 1 ustawy – będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, jeżeli strony transakcji, zgodnie z opisem sprawy, ustaliły „odszkodowanie” za naruszenie umowy przez Sprzedającego, polegające na wypowiedzeniu przez Sprzedawcę bezterminowego zobowiązania do udzielenia zgody na zatrzymanie Rzeczy Sprzedawanych w lokalu Wnioskodawcy i pozbawienie go w ten sposób możliwości prezentacji Rzeczy Sprzedawanych potencjalnym klientom i tym samym ich dalszej odsprzedaży – wówczas należy uznać, że stanowią one odsetki, czyli wynagrodzenie za korzystanie z pieniędzy Wnioskodawcy, tym samym podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić również należy, że jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w ustawie, jak i przepisach wykonawczych do ustawy, ustawodawca przewidział stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Należy zaznaczyć, że jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie lub w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jednocześnie, w myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z treści powołanych regulacji wynika, że zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem odsetki od udzielonej pożyczki – które stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie ww. przepisu.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od otrzymywanych od Sprzedawców kwot tytułem zryczałtowanego odszkodowania.

W świetle powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku zdarzenia przyszłego. Podkreślić należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, interpretacja traci aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.