Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.20.2017.1.DS
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadząca działalność gospodarczą (dalej „Wnioskodawca”) zajmuje się sprzedażą detaliczną artykułów spożywczych i prowadzi punkty sprzedaży żywności. Przedsiębiorca oferuje swoim klientom sprzedaż żywności oraz napojów. Sprzedaż produktów odbywa się głównie w kontenerach gastronomicznych. Wnioskodawca sprzedaje gotowe posiłki przygotowane z towarów zamawianych bezpośrednio do poszczególnych punktów sprzedaży.

Wnioskodawca nie zawiera umów o współpracę, z dostawcami łączy go ustna umowa, w której ustalono, że gdy Wnioskodawca potrzebuje konkretnych artykułów spożywczych składa zapotrzebowanie za pośrednictwem ustalonego systemu zamówień. W związku z tym Wnioskodawca ma stałych dostawców.

W każdym punkcie sprzedaży pracownicy spisują konieczność zamówienia konkretnych towarów. Następnie zamówienie przekazywane jest Wnioskodawcy, a ten w zależności od popytu składa zapotrzebowanie u sprawdzonych dostawców. Dostawca zamówiony towar dostarcza do konkretnego punktu sprzedaży. Na każde zamówienie wystawiana jest faktura VAT, która obejmuje tylko i wyłącznie daną dostawę. Po przekazaniu towaru dokonywana jest płatność. Dotychczas płatność była w formie gotówkowej.

Zamówienia odbywają się cyklicznie, ale ich termin nie jest z góry narzucony, wynika on z zapotrzebowania Wnioskodawcy. Wysokość poszczególnych zamówień nigdy nie przekroczyła kwoty 15.000 zł, w zależności od obrotów Wnioskodawcy, bądź dostawcy kwota 15.000 zł może zostać przekroczona po miesiącu, paru miesiącach albo nawet roku, jeśli Wnioskodawca zsumuje wszystkie dostawy. Kolejne zamówienie składane jest dopiero po zaksięgowaniu poprzedniej kwoty i całkowitym rozliczeniu faktury.

Dostawcy po zmianie przepisów dostosowali system płatności, który blokuje możliwość wyboru płatności gotówką, jeśli transakcja przekracza 15.000 zł, bądź gdy poprzednie zamówienie nie zostało rozliczone, a suma danych zamówień przekroczyłaby ustawowy limit.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca może dokonywać płatności za pomocą gotówki z zachowaniem możliwości zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodu, jeśli poszczególna transakcja nie przekracza 15.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, z powodu braku definicji „transakcji” należy posłużyć się znaczeniem słownikowym, które wskazują, że „transakcja” to operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług lub też zawarcie takiej umowy. Inne słowniki łączą słowo transakcja z aktem sprzedaży i kupna. Mając na względzie znaczenie słownikowe, transakcja dotyczy odrębnej czynności kupna-sprzedaży. Oczywiste jest, że za każdy zakup wystawiana jest indywidulanie faktura. Jeżeli faktura nie przekracza limitu 15.000 zł, to słuszne wydaje się skorzystanie z możliwości płatności gotówką bez obawy, że nie będzie można zaliczyć poniesionych wydatków w koszty uzyskania przychodu.

Nie można tu mówić o rozkładaniu na raty danej transakcji, gdyż dotyczy ona tylko i wyłączenie jednej dostawy. Zwracając uwagę na to, że mamy jedno zamówienie, jedną dostawę, jedną fakturę i od razu płatność, nie ma możliwości traktować tego jako rozłożenie zamówienia na raty.

Gdyby wziąć pod uwagę wykładnię stosowaną w przepisach o podatku VAT, to należy pamiętać o „jednolitej gospodarczo transakcji”. Zatem jeżeli z umowy nie wynika wyraźnie, iż należy sumować poszczególne czynności, to zasadnym jest ich odrębne traktowanie.

Zastrzeżeń nie budzi fakt, że jedna transakcja to jedna umowa. Umowa sprzedaży może być zawarta w formie ustnej, sprzedawca składając zamówienie zawiera za każdym razem nową umową. Dlatego niedopuszczalne jest łączenie wielu umów, zważywszy że brak ku temu przesłanek. Jedyne co łączy kolejne umowy to osoba sprzedawcy, pozostała treść jest zmienna.

Istotne jest, że każde zamówienie jest skonkretyzowane. Zamówienia dokonywane są indywidualnie według potrzeb Wnioskodawcy. Nie jest możliwie ustalenie z góry, jakie towary i w jakich ilościach będą potrzebne w przyszłości. Ilość, czy choćby wielkość zamówień zależy od wielu czynników. Trudno z góry wskazać, na jakie kwoty będą opiewały dane zamówienia.

Nie można pominąć odpowiedzi na interpelację poselską Pana Posła Bartosza Jóźwiaka nr 9279 z dnia 12 stycznia 2017 r., w której to Ministerstwo Rozwoju i Finansów w dniu 8 lutego 2017 r. (DD6.054.5.2017) udzieliło następującej odpowiedzi „Wskazany wcześniej przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, iż może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron”.

Zatem jeśli strony zgodnie umówiły się, że po każdej dostawie dokonywana jest płatność to traktują każdy zakup jako osobną transakcję. Gdyby strony chciały łączyć kilka dostaw w jedną, sposób zapłaty na pewno zostałby ustalony w inny sposób, np. płatność za cały miesiąc. Nie można pominąć wyraźnej woli stron, jak również celu gospodarczego, forma płatności gotówką zabezpiecza kupującego, gdyż nie musi płacić z góry za nieotrzymany towar, natomiast sprzedający przekazując towar otrzymuje od razu gotówkę.

W dalszej części odpowiedzi Ministerstwa czytamy, że „Można zatem przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania – co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony – wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie”.

Kolejne zamówienie składane jest dopiero, kiedy poprzednie zostanie całkowicie rozliczone. Niektórzy dostawcy wprowadzili limit dostaw na kwotę 15.000 zł. Oznacza to, że zamówienia gotówkowe dla poszczególnych kupujących realizowane są do z góry narzuconego limitu. Jeżeli zamówienie nie mieści się w limicie, to albo dostawa nie zostanie zrealizowana, albo zostanie zmniejszona. W związku z powyższym za każdą dostawę przysługuje od razu wynagrodzenie.

Dodatkowo warto przytoczyć następujący fragment „Wskazać jednak należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosiłaby się do wartości poszczególnych zamówień”.

W ustnej umowie łączącej Wnioskodawcę ze Sprzedającym nie narzucono żadnych limitów minimalnych zamówień, nie ma też żadnych wymagań co do częstotliwości zamówień. Mając to na względzie, nie ma podstaw by uznać, że kilka zamówień powiązanych ze sobą tylko i wyłącznie osobą dostawcy łączyć w jedną transakcję.

Reasumując w opisanym stanie faktycznym, gdzie Wnioskodawca zamawia towar w zależności od własnych potrzeb, a każde zamówienie jest zindywidualizowane i kwota dostawy nie przekracza 15.000 zł, to w momencie płatności gotówką Wnioskodawca będzie mógł każdą fakturę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Przemawia za tym cel gospodarczy i przede wszystkim należy przyznać prymat woli stron. Dodatkowo istotne jest, że na każde zamówienie wystawiana jest faktura VAT, która od razu jest rozliczana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą detaliczną artykułów spożywczych i prowadzi punkty sprzedaży żywności. Wnioskodawca nie zawiera umów o współpracę, z dostawcami łączy go ustna umowa, w której ustalono, że gdy Wnioskodawca potrzebuje konkretnych artykułów spożywczych składa zapotrzebowanie za pośrednictwem ustalonego systemu zamówień. W związku z tym Wnioskodawca ma stałych dostawców. W każdym punkcie sprzedaży pracownicy spisują konieczność zamówienia konkretnych towarów. Następnie zamówienie przekazywane jest Wnioskodawcy, a ten w zależności od popytu składa zapotrzebowanie u sprawdzonych dostawców. Dostawca zamówiony towar dostarcza do konkretnego punktu sprzedaży. Na każde zamówienie wystawiana jest faktura VAT, która obejmuje tylko i wyłącznie daną dostawę. Po przekazaniu towaru dokonywana jest płatność. Dotychczas płatność była w formie gotówkowej. Zamówienia odbywają się cyklicznie, ale ich termin nie jest z góry narzucony, wynika on z zapotrzebowania Wnioskodawcy. Wysokość poszczególnych zamówień nigdy nie przekroczyła kwoty 15.000 zł, w zależności od obrotów Wnioskodawcy, bądź dostawcy kwota 15.000 zł może zostać przekroczona po miesiącu, paru miesiącach albo nawet roku, jeśli Wnioskodawca zsumuje wszystkie dostawy. Kolejne zamówienie składane jest dopiero po zaksięgowaniu poprzedniej kwoty i całkowitym rozliczeniu faktury.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu 22p wskazano, że: w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Należy wskazać, że regulacja ta dodana została przez art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), która weszła w życie 1 stycznia 2017 r. Ma ona zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r. z wyłączeniem wynikającym z art. 4 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy zmieniającej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.: dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Należy wskazać, że regulacje ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyraźnie odnoszą się do transakcji – bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji” z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Dlatego też pod pojęciem „jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej 15.000 zł dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15.000 zł.

Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Bazując na tych regulacjach, pojęcie „transakcja” należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Tożsame stanowisko zostało przedstawione w odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację nr 9279 w sprawie wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących znowelizowanych przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych z dnia 9 lutego 2017 r.

Jak wynika z powołanego pisma, przez transakcję należy rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego. Można zatem przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania – co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony – wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie.

Należy jednak wskazać, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosiłaby się do wartości poszczególnych zamówień.

Jeżeli zatem płatność dotyczy odrębnej czynności kupna-sprzedaży, na którą wystawiona jest faktura, to rzeczywiście w przypadku gdy nie przekracza ona limitu 15.000 zł może być zrealizowana gotówką. Przy czym rozkładanie takiej płatności na raty mniejsze od ww. limitu (gdy całkowita płatność przekracza ten limit) nie powoduje uniknięcia obowiązku zapłaty w formie bezgotówkowej.

Odnosząc się zatem do przedstawionych we wniosku okoliczności, w pierwszej kolejności należy wskazać, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych transakcji, których drugą stroną jest inny przedsiębiorca, co wynika wprost z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Chodzi tu zatem o umowę zawieraną między przedsiębiorcami wykonującymi działalność gospodarczą.

W sytuacji więc, w której Wnioskodawca – nie zawierając wcześniej umowy handlowej z dostawcą (kontrahentem) – będzie kupował towary, a każda z faktur dokumentujących pojedynczą (osobną, odrębną) transakcję nie przekroczy wartości 15.000 zł, wówczas nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast jako transakcję jednorazową, o której mowa w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć osobno każde zamówienie i otrzymanie towaru udokumentowane fakturą, której wartość brutto odnosimy do limitu 15.000 zł. Odrębne transakcje nie podlegają w takich warunkach sumowaniu.

Reasumując – w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca może dokonywać płatności za pomocą gotówki z zachowaniem możliwości zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów, jeżeli poszczególna transakcja nie przekracza 15.000 zł.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.