Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.19.2017.1.SG
z 30 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych odpłatnego przejęcia długu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych odpłatnego przejęcia długu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, jest polskim rezydentem podatkowym, opodatkowanym od całości swoich dochodów w Polsce. „B (…)” Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę oraz prowadzącą działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto opodatkowaną od całości swoich dochodów w Polsce. Spółka jest właścicielem nieruchomości (dalej: „Nieruchomość”), która uprzednio została wniesiona do Spółki jako wkład niepieniężny przez Wnioskodawczynię-Wspólnika. Przedmiotowa nieruchomość wniesiona została tytułem aportu jako ekwiwalent za objęte w Spółce udziały, w ramach dokonanego uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z 30 grudnia 2016 r. podwyższenia kapitału zakładowego Spółki i zmiany umowy Spółki. Został zawarty akt notarialny przenoszący własność nieruchomości.

Do momentu realizacji wyżej wymienionej transakcji Nieruchomość wykorzystywana była przez Wspólnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (w formie jednoosobowej działalności gospodarczej osoby fizycznej) - dzierżawa budynku podmiotowi trzeciemu jako placówka oferująca za odpłatnością pobyt krótko i długoterminowy dla aktywnych seniorów oraz osób wymagających stałej i troskliwej opieki („Dom Seniora”). W ramach wyżej wymienionej działalności realizowane są na rzecz pensjonariuszy m.in. usługi polegające na zapewnieniu całodobowej wykwalifikowanej opieki pielęgniarskiej, codziennej rehabilitacji i fizjoterapii, organizacji zajęć kulturalnych oraz imprez towarzyskich, zapewnieniu opieki lekarza rodzinnego itp.

Po wniesieniu Nieruchomości aportem do Spółki wykorzystywana jest ona również przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej na takich samych zasadach, w takim samym zakresie i na takie same cele jak w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wspólnika, tj. dzierżawa tego obiektu podmiotowi trzeciemu jako placówka oferująca za odpłatnością pobyt krótko i długoterminowy dla aktywnych seniorów oraz osób wymagających stałej i troskliwej opieki („Dom Seniora”).

Nieruchomość obciążona jest kredytem zaciągniętym uprzednio przez Wspólnika na jej remont. Na moment wniesienia Nieruchomości do Spółki kredyt częściowo wymagał jeszcze spłaty kwoty głównej kredytu wraz z odsetkami.

W chwili obecnej planowane jest przejęcie przez Spółkę od Wspólnika praw i obowiązków wynikających z zawartej z bankiem umowy kredytu, łącznie z obowiązkiem zapłaty odsetek od kredytu naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania. Bank wyraża zgodę na przejęcie przez Spółkę od Wspólnika praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu. W związku z przejęciem długu, Spółka będzie zobowiązana do spłaty kwoty głównej kredytu do banku, jak również do bieżącego spłacania odsetek z tego tytułu na rzecz banku naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania przez Spółkę. Przejęcie długu będzie miało formę umowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem (Spółką) a Wspólnikiem, za zgodą wierzyciela (np. banku), na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego.

W związku z przejęciem praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu, Wspólnik będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ceny, która odpowiadać będzie kwocie kredytu, który został udzielony przez bank, a na moment sprzedaży nieruchomości pozostał do spłaty oraz naliczonym odsetkom na dzień przejęcia długów. Zapłata ceny z tytułu przejęcia praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zostanie przez Wspólnika w całości pokryta wierzytelnościami przysługującymi Wspólnikowi względem jego kontrahentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpłatne przejęcie przez Spółkę zobowiązań Wspólnika z tytułu kredytu bankowego, na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego, będzie skutkowało obowiązkiem rozpoznania przez Wspólnika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odpłatne przejęcie przez Spółkę zobowiązań Wspólnika z tytułu kredytu bankowego, na podstawie art. 519 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459), nie będzie skutkowało obowiązkiem rozpoznania przez Wspólnika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni, konsekwencje podatkowe przejęcia długu zróżnicowane są w zależności od tego, czy umowa o przejęcie długu zawarta pomiędzy dłużnikiem a przejemcą ma charakter odpłatny, czy też przejęcie długu zostaje dokonane nieodpłatnie.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze. zm.), przychodem jest również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Z uwagi na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu „umorzenie zobowiązania” wskazanym jest interpretowanie powyższego pojęcia w rozumieniu potocznym. Zgodnie bowiem z jedną z podstawowych reguł wykładni prawa, w tym także podatkowego, w braku dostatecznego uzasadnienia dla nadania słowom szczególnego znaczenia przyjmuje się znaczenie, jakie wynika z języka potocznego. W języku potocznym umorzenie zobowiązania rozumie się jako częściową lub całkowitą rezygnację przez wierzyciela ze ściągania należności pieniężnych. Zgodnie z definicją znajdującą się w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998. t. III, s. 557) umorzenie oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Jednym ze sposobów prowadzących do rezygnacji przez wierzyciela z dochodzenia spełnienia świadczenia od dotychczasowego dłużnika jest zawarcie umowy przejęcia długu pomiędzy dłużnikiem a osobą trzecią (przejemcą) za zgodą wierzyciela. Skutkiem przejęcia długu jest wstąpienie przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje zwolniony z długu. Po przejęciu długu prawo wierzyciela do zaspokojenia swojego zobowiązania może być bowiem skierowane wyłącznie do majątku przejemcy. Innymi słowy oznacza to, że wierzyciel nie może kierować swoich roszczeń w stosunku do dawnego dłużnika, a dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia na rzecz wierzyciela. Analizując konsekwencje przejęcia długu od strony podatkowej należy stwierdzić, że przejęcie długu przez osobę trzecią bez wynagrodzenia stanowi dla dotychczasowego dłużnika umorzenie zobowiązania w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy. Na skutek przejęcia długu bez wynagrodzenia powstaje po stronie dłużnika przychód w wysokości wartości przejętego (umorzonego) zobowiązania. Dzięki zwolnieniu z długu osiąga on bowiem trwałą i realną korzyść w postaci zmniejszenia się stanu jego pasywów. Podobny pogląd wypowiedział Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 października 2007 r., sygn. akt II FSK 1164/06. Sąd ten stwierdził, że podstawowym skutkiem przejęcia jest wstąpienie przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika. Sukcesja dotyczy całości stosunku zobowiązaniowego, w tym przenosi na niego odpowiedzialność za dług. Biorąc pod uwagę powyższe, można uznać, że z chwilą skutecznego przejęcia długu wcześniej istniejący stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a wierzycielem kończy swój byt prawny (wygasa). W konsekwencji, skuteczne przejęcie długu przez osobę trzecią (art. 519 k.c.) stanowi dla dotychczasowego dłużnika umorzenie zobowiązania w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f. Analogiczny pogląd na temat podatkowych skutków przejęcia długu wyraził Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy w wyroku z 18 czerwca 2003 r., sygn. akt SA/Bd 1138/03 oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z 27 września 2007 r. i 29 kwietnia 2009 r. Skutki podatkowe przedstawiają się odmiennie w przypadku, w którym mamy do czynienia z odpłatnym przejęciem długu. Dla ustalenia, czy w wyniku odpłatnego przejęcia przez Spółkę zobowiązań Wspólnika powstanie dla niego przychód podatkowy w wysokości równej kwocie przejętego długu konieczne jest przede wszystkim ustalenie zakresu pojęcia „przychód” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec braku legalnej definicji przychodu w tej ustawie należy odwołać się do interpretacji tego pojęcia prezentowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 maja 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1305/97, wskazał, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Podobnie, w doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa (ewentualnie zmniejsza pasywa) podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Do takiej sytuacji nie dochodzi w przypadku przejęcia długu za wynagrodzeniem równym wartości przejętego zadłużenia. Odpłatne przejęcie długu prowadzi bowiem do tego, że zobowiązania Wspólnika zostaną „zamienione” na inne, co najmniej tożsame pod względem wysokości zobowiązania Wspólnika względem Spółki. A zatem przejęcie długu Wspólnika przez Spółkę za wynagrodzeniem będzie zdarzeniem, które nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego dla Wspólnika, ponieważ w efekcie przejęcia długu dojdzie jedynie do zamiany poszczególnych pozycji pasywów dłużnika:

• przejęcie zobowiązania przez Wspólnika spowoduje zwolnienie Wspólnika z długu wobec dotychczasowego wierzyciela, tj. banku,
• równocześnie powstanie zobowiązanie Wspólnika do zapłaty Spółce kwoty głównej przejętego długu. W tej sytuacji nie będzie miał miejsca trwały przyrost wartości aktywów, jak również nie dojdzie do zmniejszenia sumy pasywów po stronie Wspólnika. Wnioskodawczyni będzie nadal zobowiązana do spłaty zaciągniętych zobowiązań, tyle że na rzecz innego podmiotu, tj. Spółki, która odpłatnie przejęła zobowiązania Wnioskodawczyni.
  
  

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 2 lutego 2012 r., Znak: ITPB3/423-561a/11/AM oraz interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 maja 2010 r., Znak: IBPBI/1/415-89/10/KB. Dodatkowo należy mieć na uwadze, że za odpłatnym charakterem transakcji, a w konsekwencji brakiem powstania przychodu po stronie Wnioskodawczyni przemawiał będzie fakt, że w następnej kolejności ureguluje ona swoje zobowiązanie względem Spółki. Zapłata ceny z tytułu przejęcia praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zostanie przez Wspólnika w całości pokryta wierzytelnościami przysługującymi Wspólnikowi względem jego kontrahentów. Podsumowując, odpłatne przejęcie przez Spółkę zobowiązań Wspólnika z tytułu kredytu bankowego, na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego nie będzie skutkowało obowiązkiem rozpoznania przez Wspólnika przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z kolei stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści at. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 2 pkt 6 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej jest również:

• wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy (pkt 6),
• wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125 (pkt 8).
  
  

Cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 tej ustawy wymienione zostały jedynie przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby fizycznej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, jest polskim rezydentem podatkowym, opodatkowanym od całości swoich dochodów w Polsce. „X” Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę oraz prowadzącą działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto opodatkowaną od całości swoich dochodów w Polsce. Spółka jest właścicielem nieruchomości, która uprzednio została wniesiona do Spółki jako wkład niepieniężny przez Wnioskodawczynię – jej Wspólnika. Przedmiotowa nieruchomość wniesiona została tytułem aportu jako ekwiwalent za objęte w Spółce udziały, w ramach dokonanego uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z 30 grudnia 2016 r. podwyższenia kapitału zakładowego Spółki i zmiany umowy Spółki. Został zawarty akt notarialny przenoszący własność nieruchomości. Do momentu realizacji wyżej wymienionej transakcji Nieruchomość wykorzystywana była przez Wspólnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (w formie jednoosobowej działalności gospodarczej osoby fizycznej) - dzierżawa budynku podmiotowi trzeciemu jako placówka oferująca za odpłatnością pobyt krótko i długoterminowy dla aktywnych seniorów oraz osób wymagających stałej i troskliwej opieki („Dom Seniora”). Po wniesieniu Nieruchomości aportem do Spółki wykorzystywana jest ona również przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej na takich samych zasadach, w takim samym zakresie i na takie same cele jak w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wspólnika. Nieruchomość obciążona jest kredytem zaciągniętym uprzednio przez Wspólnika na jej remont. Na moment wniesienia Nieruchomości do Spółki kredyt częściowo wymagał jeszcze spłaty kwoty głównej kredytu wraz z odsetkami. W chwili obecnej planowane jest przejęcie przez Spółkę od Wspólnika praw i obowiązków wynikających z zawartej z bankiem umowy kredytu, łącznie z obowiązkiem zapłaty odsetek od kredytu naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania.

Bank wyraża zgodę na przejęcie przez Spółkę od Wspólnika praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu. W związku z przejęciem długu, Spółka będzie zobowiązana do spłaty kwoty głównej kredytu do banku, jak również do bieżącego spłacania odsetek z tego tytułu na rzecz banku naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania przez Spółkę. Przejęcie długu będzie miało formę umowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem (Spółką) a Wspólnikiem, za zgodą wierzyciela (np. banku), na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. W związku z przejęciem praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu, Wspólnik będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ceny, która odpowiadać będzie kwocie kredytu, który został udzielony przez bank, a na moment sprzedaży nieruchomości pozostał do spłaty oraz naliczonym odsetkom na dzień przejęcia długów. Zapłata ceny z tytułu przejęcia praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zostanie przez Wspólnika w całości pokryta wierzytelnościami przysługującymi Wspólnikowi względem jego kontrahentów.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, należy wyjaśnić, że stosownie do art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Przy czym przepisy ww. Kodeksu nie wskazują, czy przejęcie to musi mieć charakter odpłatny, czy też nie.

Zgodnie z art. 519 § 2 Kodeksu cywilnego, przejęcie długu może nastąpić:

1. przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
2. przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.
   
   

W związku z tym należy stwierdzić, że z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych, decydujące znaczenie dla możliwości powstania przychodu z tytułu przejęcia długu ma fakt, czy przejęcie to będzie miało charakter odpłatny, czy też zostanie dokonane nieodpłatnie. Powstanie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej powoduje bowiem jedynie nieodpłatne, bądź też częściowo odpłatne przejęcie długu.

Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, przejęcie długu jest umową, której skutkiem jest następstwo w dług polegające na wstąpieniu przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. W opisywanym przypadku, jak wskazuje Wnioskodawczyni ma dojść do przejęcia jej długu za wynagrodzeniem, przez Spółkę. Zatem, w sensie ekonomicznym zobowiązanie Wspólnika (dłużnika) względem wierzyciela zostanie zamienione na inne, tj. zobowiązanie względem Spółki z tytułu wynagrodzenia za przejęcie długu. Zatem, przejęcie długu Wnioskodawczyni za wynagrodzeniem przez Spółkę będzie zdarzeniem, które nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego dla Wnioskodawczyni.

Reasumując, zwolnienie Wnioskodawczyni z długu dokonane przez Spółkę w zamian za wynagrodzenie otrzymane od Wnioskodawczyni równe wartości zobowiązania (długu), będzie neutralne dla Wnioskodawczyni z podatkowego punktu widzenia, tj. nie będzie powodować po jej stronie powstania obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Na marginesie wskazać należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie, zgodnie z zadanym przez Wnioskodawczynię pytaniem wyznaczającym jej zakres, konsekwencji podatkowych związanych z odpłatnym zwolnieniem z długu, nie dotyczy natomiast ewentualnych skutków podatkowych mogących powstać w związku z uregulowaniem wynagrodzenia za przejęcie długu w formie niepieniężnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.