Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.111.2017.1.MK
z 7 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wywłaszczenia nieruchomości pod budowę drogi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wywłaszczenia nieruchomości pod budowę drogi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

1. Wnioskodawca 5 marca 2007 roku nabył od T. prawo wieczystego użytkowania działki nr 97/1 o pow. 0,02 ha, wraz z posadowionym na niej parterowym, niepodpiwniczonym budynkiem technicznym stanowiącym odrębną własność. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów 0,01 ha działki miał symbol RV, a druga połowa z budynkiem symbol BRV. Zakup przedmiotowej nieruchomości był dokonany do majątku osobistego jako wspólność majątkowa z żoną Magdaleną Ś.-Ł. Celem była dywersyfikacja oszczędności.
   
2. Transakcja była zwolniona z podatku VAT - art. 43 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług. Taki zapis jest na fakturze VAT, którą Wnioskodawca otrzymał od T. S.A.
   
3. Wnioskodawca 15 marca 2007 roku stał się podatnikiem VAT w zakresie sprzedaży gruntów. Rejestracja była związana z planowaną sprzedażą działki przemysłowej. Zgodnie z ówczesną interpretacją przepisów podatkowych, sprzedaż przynajmniej dwóch działek w krótkim odstępie czasu uznawało się za działalność podlegającą ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Od tego czasu jako osoba fizyczna Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i co kwartał składa deklarację VAT 7K.
   
4. Wnioskodawca 13 lipca 2007 roku wystąpił do wójta gminy o zmianę przeznaczenia działki nr 97/1 na cele budowy słupa betonowego o wysokości 40 m do instalacji urządzeń telekomunikacyjnych. Sprawa została odłożona ad acta i nie znalazła dalszego ciągu ze względu na planowaną rozbudowę drogi krajowej.
   
5. W okresie od czerwca 2008 do października 2009 roku budynek techniczny był wynajmowany. Wnioskodawca wystawiał faktury i odprowadzał należny podatek VAT. Od końca 2009 roku do chwili obecnej nieruchomość nie jest przedmiotem najmu ani dzierżawy. Nie były prowadzone żadne prace modernizacyjne budynku ani działki, mające na celu podniesienie ich wartości. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wprost przeciwnie nieruchomość powoli ulegała degradacji.
   
6. Wnioskodawca 03 listopada 2009 r. otrzymał wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy z informacją, że „...działka oznaczona nr ew.97/1 znajduje się w terenie rolnym/ symbol w planie R2/”.
   
7. Wnioskodawca w latach 2009-2011 podejmował nieskuteczne próby sprzedaży nieruchomości poprzez ogłoszenia w internecie.
   
8. Wnioskodawca od 2011 roku był w stałym kontakcie z GDDKiA oddz., gdyż było duże prawdopodobieństwo, że działka Zainteresowanego znajdzie się w obszarze planowanego węzła komunikacyjnego.
   
9. Wnioskodawca 27 marca 2013 roku otrzymał pismo z GDDKiA z informacją, „...że działka o numerze 97/1 jest niezbędna do realizacji inwestycji drogowej, w wyniku czego stanie się własnością Skarbu Państwa za stosownym odszkodowaniem”.
   
10. Wnioskodawca wraz z żoną 15 września 2017 roku przekazali działkę i budynek GDDKiA.
    
11. Wnioskodawca 10 marca 2017 roku otrzymał Decyzję Wojewody o ”...ustaleniu odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na rzecz Grzegorz Ł. i Magdaleny Ś.-Ł. na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, do zabudowanej nieruchomości, oznaczonej jako działka nr 97/1 o pow. 0,0200 ha, stanowiącej własność Skarbu Państwa...". Kwota odszkodowania była zgodna z tą, którą podał rzeczoznawca w operacie szacunkowym. Ponadto została powiększona o 5% z tytułu terminowego przekazania nieruchomości GDDKiA. Kwotę tę zaakceptowano.
    
12. Wnioskodawca 15 marca 2017 roku otrzymał pismo z prośbą o wskazanie rachunku, na który zostanie przekazana kwota odszkodowania, gdy decyzja Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanie się ostateczna. Tak się jeszcze nie stało.
    Ponadto w piśmie było pouczenie: „W przypadku, gdy uprawniony do otrzymania odszkodowania jest w powyższym zakresie płatnikiem podatku od towarów i usług, pouczam o konieczności wystawienia faktury VAT”. To zdanie jest przyczyną Wnioskodawcy wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, gdyż w urzędzie skarbowym Wnioskodawcy nie potrafiono rozwiać wątpliwości.
    
13. Zgodnie z prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2746/12, przy określaniu wartości rynkowej nieruchomości rzeczoznawca majątkowy, jako podstawę wyceny, stosuje ceny transakcyjne nie zawierające podatku od towarów i usług. Przyjęcie poglądu, że podatek VAT jest elementem wartości nieruchomości oznaczałoby, że ta sama nieruchomość w zależności od rodzaju właściciela (podatnika podatku VAT lub nie) mogłaby mieć kilka wartości, choć naprawdę jej wartość jest taka sama.
    
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku przekazania GDDKiA nieruchomości powinno być zwolnione z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Tak. W fakturze VAT powinno być zapisane „Zwolnione art. 43 ust. 1 pkt 9 i 10a ustawy o podatku od towarów i usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie - na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy przy tym podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie prawa do rozporządzania towarem w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 z późn. zm.), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 14 definiuje pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W kwestii rozumienia pojęcia „pierwsze zasiedlenie” wypowiedział się NSA w wyroku o sygn. I FSK 382/14 z dnia 14 maja 2015 r. W opinii Sądu, definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w Dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 112, czyli przebudowy budynku. Zdaniem Sądu polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Stwierdzono też, że polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników – takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy – zwolnienia z VAT.

W konsekwencji, w kontekście analizowanej sprawy, a więc wybudowania i przyjęcia do użytkowania budynku Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”. Naczelny Sąd Administracyjny uznał więc, że skoro spółka użytkowała w części budynek na potrzeby działalności gospodarczej i czyniła to przez kilka lat, to spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia od VAT na zasadach wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

W przypadku budynków, budowli lub ich części niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ustawodawca umożliwił podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Powyższy przepis dotyczy również prawa wieczystego użytkowania gruntów zabudowanych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca 5 marca 2007 roku nabył od T. prawo wieczystego użytkowania działki nr 97/1 o pow. 0,02 ha, wraz z posadowionym na niej parterowym, niepodpiwniczonym budynkiem technicznym stanowiącym odrębną własność. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów 0,01 ha działki miał symbol RV, a druga połowa z budynkiem symbol BRV. Zakup przedmiotowej nieruchomości był dokonany do majątku osobistego jako wspólność majątkowa z żoną Magdaleną Ś.-Ł. Celem była dywersyfikacja oszczędności. Transakcja była zwolniona z podatku VAT - art. 43 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług. Taki zapis jest na fakturze VAT, którą Wnioskodawca otrzymał od T. S.A. Wnioskodawca 15 marca 2007 roku stał się podatnikiem VAT w zakresie sprzedaży gruntów. Rejestracja była związana z planowaną sprzedażą działki przemysłowej. Od tego czasu jako osoba fizyczna Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i co kwartał składa deklarację VAT 7K. Wnioskodawca 13 lipca 2007 roku wystąpił do wójta gminy o zmianę przeznaczenia działki nr 97/1 na cele budowy słupa betonowego o wysokości 40 m do instalacji urządzeń telekomunikacyjnych. Sprawa została odłożona ad acta i nie znalazła dalszego ciągu ze względu na planowaną rozbudowę drogi krajowej. W okresie od czerwca 2008 do października 2009 roku budynek techniczny był wynajmowany. Wnioskodawca wystawiał faktury i odprowadzał należny podatek VAT. Od końca 2009 roku do chwili obecnej nieruchomość nie jest przedmiotem najmu ani dzierżawy. Nie były prowadzone żadne prace modernizacyjne budynku ani działki, mające na celu podniesienie ich wartości. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wprost przeciwnie nieruchomość powoli ulegała degradacji. Wnioskodawca 3 listopada 2009 r. otrzymał wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy z informacją, że „...działka oznaczona nr ew.97/1 znajduje się w terenie rolnym/ symbol w planie R2/”. Wnioskodawca w latach 2009-2011 podejmował nieskuteczne próby sprzedaży nieruchomości poprzez ogłoszenia w internecie. Wnioskodawca od 2011 roku był w stałym kontakcie z GDDKiA oddz., gdyż było duże prawdopodobieństwo, że działka Zainteresowanego znajdzie się w obszarze planowanego węzła komunikacyjnego. Wnioskodawca 27 marca 2013 roku otrzymał pismo z GDDKiA z informacją, „...że działka o numerze 97/1 jest niezbędna do realizacji inwestycji drogowej, w wyniku czego stanie się własnością Skarbu Państwa za stosownym odszkodowaniem”. Wnioskodawca wraz z żoną 15 września 2017 roku przekazali działkę i budynek GDDKiA. Wnioskodawca 10 marca 2017 roku otrzymał Decyzję nr 1150/2017 Wojewody o ”...ustaleniu odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na rzecz Grzegorz Ł. i Magdaleny Ś.-Ł. na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, do zabudowanej nieruchomości położonej w powiecie grodziskim, w gminie, oznaczonej jako działka nr 97/1 o pow. 0,0200 ha, stanowiącej własność Skarbu Państwa...". Kwota odszkodowania była zgodna z tą, którą podał rzeczoznawca w operacie szacunkowym. Ponadto została powiększona o 5% z tytułu terminowego przekazania nieruchomości GDDKiA. Kwotę tę zaakceptowano. Wnioskodawca 15 marca 2017 roku otrzymał pismo z prośbą o wskazanie rachunku, na który zostanie przekazana kwota odszkodowania, gdy decyzja Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanie się ostateczna. Tak się jeszcze nie stało.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia transakcji przekazania nieruchomości GDDKiA.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że planowane przez Wnioskodawcę zbycie zabudowanej nieruchomości będzie zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Z treści wniosku wynika że, działka nr 97/1 której właścicielem od dnia 5 marca 2007 r. jest Wnioskodawca zabudowana jest parterowym niepodpiwniczonym budynkiem technicznym. Jak wskazał w opisie sprawy Wnioskodawca od czerwca 2008 r. do października 2009 r. wynajmował budynek techniczny oraz nie były ponoszone wydatki na ulepszenie w stosunku, do których Wnioskodawca miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem należy uznać, że zbycie ww. budynku zostanie dokonane po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie podkreślić należy, że grunt podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla budynku, który się na nim znajduje. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynku lub budowli trwale z nim związanych. Zatem do opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu, o którym mowa we wniosku, zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budynku będącego przedmiotem zbycia, w myśl przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że dostawa budynku technicznego na rzecz GDDKiA nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata – dostawa budynku korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z tym, że dostawa budynku korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy - w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT - ze zwolnienia z podatku korzysta również prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest on posadowiony.

Tym samym transakcja dostawy całej nieruchomości na rzecz GDDKiA w zamian za odszkodowanie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, podlegać będzie zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. ust. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan pkt faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.