Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.128.2017.2.KW
z 6 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 31 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług polegających na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług polegających na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 maja 2017 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT (czynnym i zarejestrowanym), wykonującym usługi ogólnobudowlane, między innymi układanie płytek ceramicznych ściennych i podłogowych.

Wnioskodawca otrzymał od polskiej firmy (podatnika podatku VAT), sprzedającej płytki ceramiczne, zlecenie wykonania ekspozycji płytek. Prace mają być wykonane na terenie Niemiec. Budynek – lokal, w którym mają być wykonane prace należy do Niemca, który prowadzi działalność w zakresie handlu artykułami instalacyjno-hydraulicznymi (nie dokonuje sprzedaży płytek).

Polska firma zajmująca się sprzedażą płytek (zleceniodawca) ma podpisaną umowę z niemiecką firmą (właścicielem lokalu) na najem powierzchni pod ekspozycję płytek. Właścicielem wykonanej ekspozycji jest firma polska zajmująca się sprzedażą płytek (zleceniodawca). Dystrybucją płytek na terenie Niemiec zajmować się będzie jeszcze inna niemiecka firma, która ma podpisaną umowę o współpracy z polską firmą sprzedającą płytki (czyli zleceniodawcą).

Prace budowlane, jakie Wnioskodawca ma wykonać, zgodnie z otrzymanymi projektami, będą polegały na postawieniu ścianek wolnostojących z płyt drewnianych i płyt kartonowo-gipsowych wewnątrz lokalu oraz położeniu na tych ściankach płytek ceramicznych. Wszystkie wykonane przez Zainteresowanego prace tworzyć będą tak zwane boksy, które pokazują – reklamują płytki, które firma polska (zleceniodawca) chce sprzedać na terenie Niemiec. Boksy reklamujące płytki nie są elementem stałym budynku, w którym mieści się lokal, jak również nie tworzą stałych struktur tego budynku.

Za pół roku kiedy polska firma sprzedająca płytki (zleceniodawca) będzie chciała pokazać nową kolekcję płytek, powstaną nowe boksy, zgodne z nowymi projektami, wtedy te istniejące boksy będą podlegały rozbiórce. Stare skute kolekcje płytek, a także płyty drewniane i płyty kartonowo-gipsowe będą przeznaczone do utylizacji. Stare kolekcje płytek nie są odzyskiwane, ponieważ wyszły z produkcji lub podjęta została decyzja o nieprodukowaniu danej kolekcji, gdyż się nie sprzedaje. Boksy będą podlegały również takiemu samemu procesowi, gdy umowy najmu i współpracy pomiędzy polską firmą (zleceniodawcą) a niemieckimi firmami wygasną lub zostaną rozwiązane.

Polska firma zajmująca się sprzedażą płytek nie jest zarejestrowana na terenie Niemiec na potrzeby podatku od wartości dodanej (zleceniodawca). Wnioskodawca jako zleceniobiorca również nie jest zarejestrowany w Niemczech na potrzeby podatku od wartości dodanej. Wystawiając fakturę (jako zleceniobiorca) w kolumnie „nazwa (rodzaj) towaru lub usługi” Wnioskodawca napisze – „Przygotowanie i wykonanie reklamy publicznej płytek ceramicznych”.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. zleceniodawca – kontrahent Wnioskodawcy jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
2. zleceniodawca – kontrahent Wnioskodawcy posiada (tylko) w Polsce siedzibę działalności gospodarczej oraz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej;
   
3. usługi polegające na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki mieszczą się (są sklasyfikowane) w Dziale 43 PKWiU – roboty budowlane specjalistyczne, na które składają się:
   • roboty budowlane związane z wykładaniem posadzek, tapetowaniem i oblicowywaniem ścian (PKWiU – 43.33),
     
   • roboty związane z wykonywaniem pozostałych wykończeniowych robót budowlanych (PKWiU – 43.39),
     
   • roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKWiU – 43.99).
we wpisie do CEIDG PKD Wnioskodawcy to: układanie ceramicznych, betonowych lub kamiennych płytek podłogowych i ściennych – PKD 43.33.Z, wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych – PKD 43.39.Z, pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane – PKD 43.99.Z.

4. boksy ekspozycyjne nie są trwale związane z budynkami, w których są budowane (stawiane);
   
5. przedmiotowe boksy można przenieść bez zniszczenia lub zmiany budynku;
   
6. boksów nie można przestawić, jak i zdemontować bez dodatkowych nakładów. Do tych prac trzeba zatrudnić ludzi, którzy skują położone płytki, rozkręcą i zdemontują postawione ściany, czyli trzeba ponieść dodatkowe nakłady finansowe. Nakładów materiałowych przy tych pracach nie trzeba ponosić.
   
   

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że celem budowy przedmiotowych boksów jest reklama (pokazanie) asortymentu płytek, które są obecnie przez kontrahenta – zleceniodawcę produkowane w celu ich sprzedaży. Tak więc boksy nie są budowane po to, żeby przenosić je w inne miejsce. Gdy zleceniodawca – kontrahent Wnioskodawcy wprowadza do produkcji nowe płytki to stare płytki są usuwane z istniejących (postawionych) ścianek ekspozycyjnych lub budowane są nowe ścianki ekspozycyjne (które tworzą boksy) i pokrywane są nowymi płytkami. Zainteresowany nadmienił, że cała idea budowania boksów ekspozycyjnych polega na tym, że w razie rozwiązania umowy pomiędzy właścicielem nieruchomości, w której prezentowane są płytki, przedmiotowe boksy można usunąć bez jakiejkolwiek ingerencji w konstrukcję stałą budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Według jakiej stawki podatku VAT Wnioskodawca powinien opodatkować wykonaną usługę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej z zastrzeżeniem (…) art. 28e.

Art. 28e mówi, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, (…) jest miejsce położenia nieruchomości.

Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 07.10.2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług określa (doprecyzowuje) jakie usługi uznaje się za usługi związane z nieruchomościami.

Art. 31a ww. rozporządzenia stanowi: „ust. 1 usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością (…)”. Dalej w ust. 2 tego artykułu czytamy: „ustęp 1 obejmuje w szczególności:

1. (…)
2. (…)
3. (…) prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące budynku lub jego części,
4. budowę stałych struktur na terenie, jak również prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące stałych struktur (…).”

Biorąc pod uwagę przepisy art. 31a wcześniej cytowanego rozporządzenia Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługa polegająca na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki, które nie są elementem stałym budynku, nie dotyczą bezpośrednio tego budynku, jak również nie tworzą struktur stałych tego budynku, powinny być opodatkowane w kraju, stawką 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Przez terytorium kraju – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powołany art. 28a ustawy wprowadza definicję podatnika do ustawy. Przy czym, definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż miejscem świadczenia w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z przepisu art. 28e ustawy wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Należy wskazać, że w celu zapewnienia jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, w szczególności w odniesieniu do kwestii: podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu wydano rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. Urz. UE L z 2013 r., Nr 284, str. 1).

W rozporządzeniu tym z dniem 1 stycznia 2017 r. dodano art. 13b, który zawiera definicję nieruchomości dla potrzeb Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z nim do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

Natomiast kwestię ustalenia miejsca opodatkowania usług związanych z nieruchomościami reguluje dodana na mocy art. 1 pkt 1 lit. d tiret ii podsekcja 6a Świadczenie usług związanych z nieruchomościami.

Zgodnie z art. 31a tej podsekcji:

1. Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:
   1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
      
   2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:
   (…)
   
   4. wznoszenie budynku na terenie oraz prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące budynku lub jego części,
      
   5. budowę stałych struktur na terenie jak również prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych,
   (...)
   
   

Rozwiązania wprowadzone powyższym rozporządzeniem mają na celu doprowadzić w całej Unii Europejskiej do wspólnej wykładni i spójnego stosowania przepisu szczególnego, jakim jest art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE. Administracje podatkowe odpowiedzialne za wdrażanie przepisów UE dotyczących VAT powinny unikać stosowania definicji i pojęć pochodzących z ich przepisów krajowych.

Z przytoczonych przepisów Rozporządzenia wykonawczego Rady wynika, że zakres ich stosowania obejmuje wszystkie rodzaje prac budowlanych, w tym nie tylko budowę nowych budynków, lecz również inne prace budowlane, takie jak odbudowa, przebudowa, konwersja, rozbudowa, wyburzenie (całkowite lub częściowe) istniejących budynków lub ich części (wykaz ten nie jest wyczerpujący i w praktyce niektóre usługi mogą obejmować dwa lub więcej tych przykładów). Artykuł 31a ust. 2 lit. d stanowi uzupełnienie art. 31a ust. 2 lit. c i obejmuje dwa rodzaje usług: z jednej strony budowę stałych struktur, a z drugiej strony prace budowlane i rozbiórkowe wykonywane na istniejących stałych strukturach. Prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące struktur stałych (takich jak systemy rurociągów) objęte przedmiotowym przepisem obejmują również przytwierdzanie stałych struktur do ziemi i ich demontaż, bez względu na to, czy jest to teren znajdujący się powyżej, czy poniżej poziomu morza.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy podkreślić, że art. 28e ustawy jest przepisem szczególnym, którego zakres nie może być interpretowany rozszerzająco. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem zarówno sądów krajowy, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej za usługi związane z nieruchomości nie może zostać uznane każde świadczenie usług, które pozostaje w jakimkolwiek, nawet niewielkim związku z nieruchomością, ponieważ znaczna liczba usług jest mniej lub bardziej związana z nieruchomością. Jedynie świadczenie usług, które pozostaje w bezpośrednim związku z nieruchomością, mieścić się będzie w zakresie usług związanych z nieruchomościami (por. wyrok TSUE C-166/05). Ponadto – aby miała zastosowanie norma określona w art. 28e ustawy – konieczne jest by dane świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością i aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość (por. wyrok TSUE C-155/12).

Odwołując się do orzecznictwa TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z 31 kwietnia 2015 r. sygn. akt 131/14, w kontekście zastosowania normy art. 28e ustawy, stwierdził, że:

• nie wystarczy jakikolwiek związek z nieruchomością (związek taki musi być bezpośredni),
  

• „wystarczająco bezpośrednim” związaniem z nieruchomością nie będzie sam fakt umieszczenia przedmiotu usługi (np. z uwagi na montaż stoiska targowego) na pewien czas na nieruchomości lub w jej obrębie,
  

• konieczne jest, by świadczenie usługi było związane z wyraźnie określoną nieruchomością, a co więcej, by przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość, co będzie miało miejsce w szczególności wtedy, gdy określona w sposób wyraźny nieruchomość będzie konstytutywnym elementem świadczenia usług, stanowiąc centralny i nieodzowny element tego świadczenia.
  
  

W świetle powyższego, nie sposób uznać opisanych we wniosku usług polegających na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki, za usługi związane z nieruchomością. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca, przedmiotowe boksy ekspozycyjne nie są trwale związane z budynkami, w których są budowane (stawiane). Ponadto jak wynika z okoliczności sprawy – boksy reklamujące płytki nie tworzą stałych struktur tego budynku i można je przenieść bez zniszczenia lub zmiany budynku. W świetle powyższego należy uznać, że związek usług polegających na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki z daną nieruchomością jest pośredni i nie ma wpływu na samą nieruchomość.

W konsekwencji należy uznać, że określając miejsce świadczenia przedmiotowych usług zastosowanie będą miały zasady ogólne określone w art. 28b ustawy. Zatem miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług polegających na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki, na rzecz kontrahenta posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, będzie terytorium kraju.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z uwagi na przywołane powyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wskazane w opisie sprawy usługi polegające na budowie boksów ekspozycyjnych, reklamujących płytki, mieszczące się – jak wskazał Wnioskodawca – w dziale PKWiU 43, nie zostały wymienione ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani w przepisach wykonawczych, jako czynności zwolnione z podatku lub korzystające z preferencyjnej stawki podatku VAT. Zatem opisane usługi podlegają opodatkowaniu – stosownie do art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy – według podstawowej stawki podatku VAT, w wysokości 23%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.