Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.67.2017.1.GG
z 8 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidulnej w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG (rok rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej 1989). Działalność Wnioskodawcy jest opodatkowana podatkiem liniowym 19%. Wnioskodawca prowadzi dla niej księgi rachunkowe.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy są: 43.99. Z Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane gdzie indziej niesklasyfikowane; 77.32.Z Wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych, a także 45.19. Z, 45.20. Z, 46.63. Z, 49.41. Z, 52.21. Z, 77.12. Z.

Wnioskodawca – zgodnie z zamówieniem – wykonał w 2009 r. usługę (praca, postój, przejazd, transport, montaż, demontaż żurawia) dla kontrahenta usługobiorcy z Niemiec: …. Wartość usługi zgodnie z wystawioną dnia 15 czerwca 2009 r. fakturą VAT nr … wyniosła 380 580 zł netto. Sposób zapłaty: przelew, termin płatności 21 dni: 6 lipca 2009 r.

Wierzytelność została zaliczona do przychodów należnych z prowadzonej działalności gospodarczej, jednak nie została przez niemieckiego kontrahenta uregulowana (nie dokonano zapłaty za usługę). Sprawa została oddana do sądu. Wierzytelność została zgłoszona 30 września 2009 r. przez Wnioskodawcę jako wierzytelność w postępowaniu upadłościowym (upadły: …).

Wskutek wieloletniego postępowania upadłościowego Sąd Rejonowy … wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego z datą 23 lipca 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wyżej opisana wierzytelność od niemieckiego kontrahenta może stanowić koszt uzyskania przychodu (w dacie wydania przez niemiecki sąd postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego) w jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. nieściągalna należność w kwocie netto spełnia warunki do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zaliczone jako przychody należne, których nieściągalność została udokumentowana.

Natomiast według art. 23 ust. 2 powołanej ustawy, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana (…) 2) postanowieniem Sądu o (…) c) zakończeniu postępowania upadłościowego.

Wnioskodawca wykonał dla niemieckiego kontrahenta usługę (zgodnie z wcześniejszym zamówieniem). Wartość usługi zgodnie z wystawioną fakturą VAT wyniosła 380 580 zł netto. Wierzytelność została zaliczona do przychodów należnych z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z brakiem otrzymania zapłaty od niemieckiego kontrahenta sprawa została skierowana do sądu.

Wierzytelność została dnia 30 września 2009 r. zgłoszona przez Wnioskodawcę jako wierzytelność w postępowaniu upadłościowym (upadły: …).

Po wieloletnim postępowaniu upadłościowym Sąd Rejonowy w Niemczech wydał 23 lipca 2015 r. postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy, zostały spełnione dwa warunki umożliwiające zaliczenie ww. wierzytelności w koszty uzyskania przychodów w dacie wydania przez sąd postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego:

1. zaliczenie wierzytelności do przychodów należnych,
2. udokumentowanie nieściągalności wierzytelności postanowieniem sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej opisana wierzytelność może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z datą 23 lipca 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

1. celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
2. wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być prawidłowo udokumentowany.
   
   

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG. Działalność Wnioskodawcy jest opodatkowana podatkiem liniowym 19%. Wnioskodawca prowadzi dla niej księgi rachunkowe. Wnioskodawca, zgodnie z zamówieniem, wykonał w 2009 r. usługę (praca, postój, przejazd, transport, montaż, demontaż żurawia) dla kontrahenta – usługobiorcy z Niemiec. Wartość usługi zgodnie z wystawioną dnia 15 czerwca 2009 r. fakturą VAT nr … wyniosła 380 580 zł netto. Sposób zapłaty: przelew, termin płatności: 21 dni 6 lipca 2009 r. Wierzytelność została zaliczona do przychodów należnych z prowadzonej działalności gospodarczej, jednak nie została przez niemieckiego kontrahenta uregulowana (nie dokonano zapłaty za usługę), sprawa została oddana do sądu. Wierzytelność została zgłoszona 30 września 2009 r. przez Wnioskodawcę jako wierzytelność w postępowaniu upadłościowym. Wskutek wieloletniego postępowania upadłościowego Sąd Rejonowy … wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego z datą 23 lipca 2015 r.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy nie jest możliwe odzyskanie należności od kontrahenta niemieckiego.

Mając na uwadze treść przepisu art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

• wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
  

• wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień kodeksu cywilnego,
  

• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Gdy przesłanki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów możliwe będzie w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie ostatni z warunków.

Mając na względzie powyższą argumentację prawną stwierdzić należy, że istota regulacji sprowadza się do udokumentowania nieściągalności wierzytelności, tj. gdy z dokumentów posiadanych przez wierzyciela jednoznacznie wynika, że dłużnik już nie istnieje i nie ma środków pozwalających na uregulowanie jego zobowiązań, a więc że nieściągalność wierzytelności zaliczonej do przychodów należnych ma charakter definitywny.

Zatem, w ocenie tutejszego Organu, nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w wystarczający sposób i spełnione zostały pozostałe przesłanki ustawowe, w szczególności przeprowadzone zostało postępowanie upadłościowe.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wydanie postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego dłużnika jest wystarczającą przesłanką do przyznania Wnioskodawcy prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opisanej wierzytelności jako nieściągalnej na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczenie wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić 23 lipca 2015 r., tj. w dacie wydania postanowienia przez sąd o zakończeniu postępowania upadłościowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.