Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.110.2017.1.JŻ
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia, opodatkowania i dokumentowania usług hostingowych oraz obowiązku wykazywania usług w informacji podsumowującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia, opodatkowania i dokumentowania usług hostingowych oraz obowiązku wykazywania usług w informacji podsumowującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski, jest czynnym podatnikiem podatku VAT (w tym także zarejestrowanym do VAT-UE). W ramach swojej działalności gospodarczej, świadczy on usługi hostingowe (udostępnianie zasobów serwera) („Usługi”) do swoich klientów, zarówno z Polski jak i spoza Polski. Usługi te, świadczone na terenie Polski podlegają co do zasady podatkiem VAT według stawki podstawowej, to jest według stawki 23%. Wśród klientów Wnioskodawcy znajdują się także tacy, którzy prowadzą działalność gospodarczą, posiadając siedzibę w innym kraju UE, ale nie posiadają numeru VAT-UE, nie są zidentyfikowani w systemie VIES i nie są podatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju (w szczególności chodzi tutaj o przedsiębiorców z innych krajów UE korzystających ze zwolnienia podmiotowego z VAT). Dalej taki podmiot określany jest jako „Klient”. Faktura wystawiana jest przez Wnioskodawcę i nie jest wystawiana przez Klienta (działającego w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy - nie zachodzi zatem przypadek tzw. „samofakturowania”).

Wnioskodawca wyjaśnia dodatkowo, że nie zachodzi żadna z sytuacji, o których mowa w art. 28b ust. 2-4. 28e, 28f ust. 1 i la, 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym wypadku miejscem świadczenia Usług jest miejsce (kraj) siedziby działalności gospodarczej Klienta?
2. Kto (Wnioskodawca czy Klient) będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT przy takiej usłudze?
3. W jaki sposób Wnioskodawca winien prawidłowo udokumentować powyższą usługę?
4. Jakimi informacjami lub dokumentami winien dysponować Wnioskodawca, by mógł on uznać, iż Klient posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym kraju UE?
5. Czy powyższą usługę należy wykazywać w informacji podsumowującej VAT-UE?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. W opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym miejscem świadczenia usługi jest miejsce (kraj), gdzie Klient ma siedzibę działalności gospodarczej (zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT).
2. Do rozliczenia podatku VAT z tytułu wyżej wymienionej usługi zobowiązanym będzie Klient.
3. Wnioskodawca winien powyższą usługę udokumentować fakturą VAT, która nie musi zawierać informacji wskazanych w art. 106e ust. 1 pkt 10 oraz 12-14 (w szczególności podatku należnego) oraz winna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”.
4. Brak jest zamkniętego katalogu dokumentów lub informacji, które mogą potwierdzać fakt posiadania przez Klienta siedziby działalności gospodarczej w innym kraju UE (nie w każdym kraju UE dane z rejestrów są dostępne publicznie, zwłaszcza dotyczy to danych o osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą). Wnioskodawca może dowodzić tego faktu wszelkimi przewidzianymi przez prawo środkami dowodowymi, w szczególności dokumentami rejestrowymi Klienta (np. wydruk z właściwego rejestru firm lub spółek) lub też oświadczeniem samego Klienta, o ile tylko uzyska ona odpowiednie informacje od Klienta i przeprowadzi rozsądną weryfikację takich informacji przy użyciu istniejących procedur bezpieczeństwa.
5. Wyżej wymieniona usługa nie musi być wykazywana w informacji podsumowującej VAT-UE.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Pytanie 1 i 2)

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce. w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e. art. 28f ust. 1 i la. art. 28g ust. 1. art. 28i. art. 28j ust. 1 i 2 oraz. art. 28n.

Zgodnie z art. 28a na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału;

1. Ilekroć jest mowa o podatnika rozumie się przez to
   • Podmioty, które wykonują działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
     
   • Osobę prawną, niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
   

Jedyną przesłanką zatem uznania danego podmiotu za podatnika jest „wykonywanie działalności gospodarczej”, o której mowa w art. 15 ust. 2, tj. wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów - pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podmiot wykonujący działalność gospodarczą, zarejestrowany w innym kraju UE, posiadający tam siedzibę tej działalności, jest „podatnikiem” w rozumieniu art. 28a i 28b ust. 1 ustawy o VAT również wtedy, gdy nie posiada on numeru VAT-UE, nie jest zidentyfikowany w systemie VIES i nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju. Odpowiednikiem takiego podmiotu w prawie polskim jest np. przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą, zwolniony podmiotowo z VAT, nie zarejestrowany do VAT ani VAT-UE. Niemniej jednak ustawodawca wyraźnie różnicuje pojęcia „podatnik” i „podatnik podatku od wartości dodanej”. W art. 28a i 28b ust. 1 mowa jest wyraźnie jedynie o „podatniku”.

Skoro zatem w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Klient Wnioskodawcy jest podatnikiemw rozumieniu art. 28a i 28b ust. 1, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w innym kraju UE i nie zachodzi żadna z sytuacji, o których mowa w: art. 28b ust. 2-4, 28e, 28f ust. 1 i la, 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy o VAT to zgodnie z art. 28b ust. 1 miejscem świadczenia przez Wnioskodawcą na rzecz Klienta usług hostingowych jest miejsce, gdzie Klient posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W związku z tym podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT będzie Klient (Usługobiorca - nabywca usług).

Pytanie 3

Zgodnie z art. 106 ust. 1 pkt 18 faktura winna zawierać

W przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”

Stosownie do art. 106a pkt 2) ustawy o VAT przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Dostawy towarów i świadczenia usług dokonanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej- posiadającego na terytorium kraju stale miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu,z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do art. 106e ust. 5 faktura może nie zawierać, w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit, a) - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

W związku z tym faktura taka nie musi zawierać elementów wymienionych w art. 106e ust. 1 pkt 10 oraz 12-14, tj.

10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen. w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto
    
12. stawki podatku,
    
13. sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku.
    
14. kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
    
    
    

Zatem w takim wypadku Wnioskodawca wystawi fakturę VAT niezawierającą podatku należnego i zawierającą adnotację „odwrotne obciążenie”.

Pytanie 4

Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE seria L Nr 77, str. 1), wprowadziło od 1 lipca 2011 r. dość szczegółowe zasady potwierdzania statusu nabywcy.

W myśl art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, status nabywcy usługi jako podatnika lub niepodatnika ustala się na podstawie art. 9-13 Dyrektywy oraz jej art. 43. Z kolei w art. 18 tego rozporządzenia w ust. 1 stwierdza się, iż o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

1. gdy usługobiorca przekazał mu swój indywidualny numer identyfikacyjny VAT i usługodawca uzyska potwierdzenie ważności tego numeru identyfikacyjnego, a także nazwiska/nazwy i adresu przypisanych temu numerowi zgodnie z art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej;
2. gdy usługobiorca nie otrzymał jeszcze indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT, ale poinformował usługodawcę, że zwrócił się z wnioskiem o jego nadanie i usługodawca uzyska dowolny inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem, w stosunku do której wymagana jest identyfikacja do celów VAT, oraz jeżeli dokona w rozsądnym zakresie weryfikacji rzetelności przedstawionych przez usługobiorcę danych za pomocą zwykłych, handlowych środków bezpieczeństwa, takich jak środki dotyczące kontroli tożsamości lub płatności.
   
   

W ust. 2 podaje się, że o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Z powyższego wynika, że podatnik powinien otrzymać od nabywcy wystarczające dowody na to, że nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze.

Z kolei zgodnie z wytycznymi Komitetu VAT (dokument roboczy nr 634, 88 posiedzenie Komitetu VAT - 13-14.07.2009 r.), w sytuacji, gdy usługi mogą być opodatkowane u nabywcy, usługodawca powinien uzyskać „odpowiednie informacje” od swojego klienta i przeprowadzić „rozsądną weryfikację” takich informacji przy użyciu istniejących procedur bezpieczeństwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie dają odpowiedzi, jakie dokumenty potwierdzają status bycia podatnikiem przez podmiot zagraniczny. Mogą być to zatem wszelkie dokumenty i informacje, o ile tylko spełniają przesłankę „odpowiedniości”, a Wnioskodawca (usługodawca) przeprowadzi ich rozsądną weryfikację przy użyciu istniejących procedur bezpieczeństwa.

Pytanie 5

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami. zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca, zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Z uwagi zatem na fakt, że usługi hostingowe Wnioskodawca świadczy na rzecz podmiotu- podatnika, który nie został zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, nie ma obowiązku składania i wykazywania przedmiotowych usług w informacji podsumowującej VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części,a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej świadczy usługi hostingowe (udostępnianie zasobów serwera) dla klientów zarówno z Polski jak i spoza Polski. Wśród klientów Wnioskodawcy znajdują się także tacy, którzy prowadzą działalność gospodarczą, posiadając siedzibę w innym kraju UE, ale nie posiadają numeru VAT-UE, nie są zidentyfikowani w systemie VIES i nie są podatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju (przedsiębiorcy z innych krajów UE korzystający ze zwolnienia podmiotowego z VAT). Dodatkowo nie zachodzi żadna z sytuacji, o których mowa w art. 28b ust. 2-4, art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy o VAT.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii określenia miejsca świadczenia, opodatkowania i dokumentowania usług hostingowych oraz obowiązku wykazywania usług w informacji podsumowującej.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostaływ rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług określonej w art. 28b ust. 1 ustawy wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Przy czym niniejsza zasada ma zastosowanie gdy przepisy art. 28b ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sytuacji, gdy będzie świadczył usługi hostingowe dla klientów, którzy prowadzą działalność gospodarczą, posiadając siedzibę w innym kraju UE, ale nie posiadają numeru VAT-UE, nie są zidentyfikowani w systemie VIES i nie są podatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju.

Należy wskazać, że art. 28b ustawy ma zastosowanie gdy usługi są świadczone na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy oraz gdy przepisy szczególne nie przewidują innych zasad ustalania miejsca świadczenia dla danych usług. Przy czym, podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy jest podmiot m.in. wykonujący działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Wnioskodawca świadczy usługi hostingowe dla klientów, którzy prowadzą działalność gospodarczą posiadając siedzibę w innym kraju UE. Zatem, należy uznać, że klienci na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca w analizowanym przypadku nie zachodzi żadna z sytuacji, o których mowa w art. 28b ust. 2-4. 28e, 28f ust. 1 i la, 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy o VAT. Zatem odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, w analizowanej sprawie miejsce świadczenia usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. miejsce, w którym usługobiorcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym, przedmiotowe usługi nie podlegają opodatkowaniu w Polsce lecz w kraju, w którym klient posiada siedzibę działalności gospodarczej zgodnie z przepisami prawa podatkowego obowiązującymi w danym kraju. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany w Polsce do rozliczenia podatku VAT z tytułu świadczenia przedmiotowych usług na rzecz klienta posiadającego siedzibę w UE. Natomiast, o rozliczeniu przedmiotowej usługi w danym kraju, w którym siedzibę działalności posiada klient decydują przepisy prawa podatkowego tego kraju.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik obowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 ustawy, przepisy rozdziału „Faktury” Działu XI stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej- posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu,z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, gdziew punktach 12 – 14 wymieniono:

• stawkę podatku (pkt 12),
  

• sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (pkt 13),
  

• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (pkt 14).
  
  
  

Jednocześnie w art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy wskazano, że w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Zatem, w analizowanej sprawie faktura wystawiona przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta może nie zawierać stawki i kwoty podatku oraz sumy wartości sprzedaży netto, natomiast powinna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”.

Natomiast, odnosząc się do wątpliwości dotyczących informacji i dokumentów jakimi winien dysponować Wnioskodawca by mógł uznać, że Klient posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym kraju UE wskazać należy, że przepisy ustawy nie regulują danej kwestii. Prawidłowe określenie statusu nabywców świadczonych przez Wnioskodawcę usług hostingowych, dla celów właściwego ustalenia miejsca opodatkowania usług, może odbywać się w oparciu o wszelkie prawnie dozwolone dokumenty oraz informacje, z których jednoznacznie wynika charakter w jakim działa nabywca usługi. Zatem, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on dowodzić faktu posiadania przez klienta siedziby działalności gospodarczej w innym kraju UE na podstawie wszelkich przewidzianych przez prawo środków dowodowych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania przedmiotowej usługi w informacji podsumowującej VAT-UE należy wskazać, że zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Stosownie do art. 100 ust. 3 ustawy informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1.

Informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 100 ust. 8 pkt 2 ustawy).

Jak stwierdzono w niniejszej interpretacji dla usług hostingowych świadczonych przez Wnioskodawcę znajduje zastosowanie art. 28b ust. 1 ustawy. Niemniej jednak jak wskazał Wnioskodawca klienci prowadzą działalność gospodarczą posiadając siedzibę w innym kraju UE, ale nie posiadają numeru VAT-UE. Zatem w przedstawionej sytuacji, z uwagi na brak numeru VAT usługobiorców przedmiotowych usług nie należy wykazywać w informacji podsumowującej, bowiem złożenie informacji podsumowującej, która nie zawiera numeru VAT usługobiorcy jest niemożliwe.

Zatem, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach(art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.