2017.06.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.63.2017.1.MAZ
z 19 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku we wniosku z 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu - 04 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobrania tzw. podatku u źródła od przychodów kontrahenta rosyjskiego, świadczącego na rzecz Wnioskodawcy usługi serwisu internetowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobrania tzw. podatku u źródła od przychodów kontrahenta rosyjskiego, świadczącego na rzecz Wnioskodawcy usługi serwisu internetowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką z o.o. z siedzibą w Polsce. Świadczy usługi informatyczne dla klientów z branży motoryzacyjnej. Kontrahentem Wnioskodawcy jest osoba prawna mająca siedzibę w Federacji Rosyjskiej (dalej jako: „kontrahent” lub „kontrahent rosyjski”), niemająca siedziby, zarządu ani zakładu w Polsce. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że kontrahent jest rezydentem podatkowym Rosji.

Wnioskodawca zawarł z rosyjskim kontrahentem umowę, na mocy której kontrahent świadczy dla niego usługę serwisu internetowego. Usługa polega na tym, że Wnioskodawca wysyła na adres internetowy należący do kontrahenta rosyjskiego zapytanie (poprzez internet - wykorzystując technologię webservice), podając numer identyfikacyjny pojazdu samochodowego i w odpowiedzi otrzymuje kody części zamiennych pasujących do tego pojazdu. Kontrahent udziela tych odpowiedzi korzystając ze swojego oprogramowania, gdzie podane są informacje, jakie części zamienne, o jakim kodzie pasują do danego typu pojazdu. Zgodnie z umową, Wnioskodawca nie nabywa żadnych licencji i praw autorskich od kontrahenta rosyjskiego.

Zapytanie do kontrahenta z Rosji, co do części zamiennych do pojazdów, może zostać wysłane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jak i jego klientów korzystających z oprogramowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie uzyskuje od razu dostępu do danych kontrahenta, najpierw musi wysłać do niego zapytanie i dopiero później kontrahent przesyła dane. Wnioskodawca nie posiada bezpośredniego dostępu do całej bazy danych części zamiennych kontrahenta, a jedynie otrzymuje konkretną odpowiedź na zadane pytanie. Za świadczone usługi Wnioskodawca płaci kontrahentowi wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca, posiadając certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta, płacąc wynagrodzenie z tytułu wyżej opisanych usług na rzecz kontrahenta rosyjskiego z siedzibą w Rosji, który nie ma w Polsce siedziby, zarządu ani zakładu, jest obowiązany jako płatnik pobrać podatek dochodowy u źródła w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, dysponując certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta, płacąc wynagrodzenie z tytułu wyżej opisanych usług na rzecz kontrahenta rosyjskiego z siedzibą w Rosji, który nie ma w Polsce siedziby, zarządu ani zakładu, nie jest zobowiązany jako płatnik pobrać podatek dochodowy u źródła w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako: „Ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Takim podmiotem jest w niniejszym wypadku kontrahent rosyjski.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT stanowi, że z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

W niniejszym wypadku znajduje zastosowanie umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 22 maja 1992 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 125, poz. 569, ze zm.; dalej jako: „Umowa”). Zastosowanie właściwej stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Taki certyfikat, dokumentujący miejsce siedziby swojego kontrahenta, Wnioskodawca posiada. Oznacza to, że wyłączone jest w niniejszym zdarzeniu stosowanie art. 21 ust. 1 pkt 1, jak i pkt 2a Ustawy o CIT i ten przepis nie może być podstawą obowiązku poboru podatku u źródła przez Wnioskodawcę. Podstaw takich można szukać jedynie w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeśli takich podstaw brak, to zgodnie z zasadą ogólną, wynagrodzenie kontrahenta rosyjskiego opodatkowane będzie tylko w kraju jego rezydencji, tj. w Rosji.

Jak wskazano, kontrahent z Rosji nie posiada na terytorium Polski zakładu, w związku z czym jedyną podstawą poboru podatku u źródła mógłby być art. 11 Umowy, który przewiduje opodatkowanie w kraju źródła tzw. należności licencyjnych, wypłacanych przez polski podmiot rosyjskiemu kontrahentowi. W związku z czym pojawia się pytanie, czy należność za wyżej wymienioną usługę stanowi należność licencyjną, w rozumieniu art. 11 Umowy.

Definicja należności licencyjnych zawarta jest w art. 11 ust. 2 Umowy. Określenie „należności autorskie i licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Dodatkowo zgodnie z ust. 3, postanowienia tego artykułu mają zastosowanie również do należności uzyskiwanych za usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 Umowy, należności z tytułu praw autorskich i licencji, powstające w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności z tytułu praw autorskich i licencji mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto dochodu z tego tytułu. Przepis ten zatem pozwala na opodatkowanie należności licencyjnych, wypłacanych przez polską firmę odbiorcy z Rosji zarówno w Polsce (państwo źródła, czyli państwo powstania należności licencyjnych - Polska), jak i w państwie odbiorcy (Rosja). Przy czym podatek pobierany w Polsce przez polską firmę (czyli właśnie podatek u źródła) nie może wynosić więcej niż 10%.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak jest podstaw do uznania opisywanego we wniosku wynagrodzenia, płaconego za świadczoną usługę, za należność licencyjną. W niniejszym wypadku, zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca nie nabywa od kontrahenta rosyjskiego żadnych praw autorskich ani licencji do korzystania z opisanych danych, dotyczących części samochodowych, nie posiada też bezpośredniego dostępu do treści bazy danych. Wnioskodawca zadaje pytanie rosyjskiemu kontrahentowi i następnie uzyskuje odpowiedź. Gdyby Wnioskodawca miał licencję na korzystanie z bazy danych rosyjskiego kontrahenta, wówczas miałby dostęp bezpośredni, tj. po prostu od razu pobierałby dla siebie dane z bazy, co nie ma miejsca w tym wypadku.

Należności nie mogą także zostać uznane jako należności za udostępnienie „tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego”, jak również za „informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)”. Dane nie stanowią „tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego” ani „informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”, ponieważ są to dane o charakterze czysto technicznym; część o konkretnym kodzie jest przyporządkowana do konkretnego modelu i typu pojazdu. Dane te są publiczne, a cały wysiłek polega na zgromadzeniu i usystematyzowaniu tych danych w formie zestawienia (konkretny kod części do konkretnego modelu pojazdu).

Nie sposób również uznać usług realizowanych przez kontrahenta za „usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu” (art. 11 ust. 3 Umowy). W tym sformułowaniu chodzi oczywiście o informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Informacje uzyskiwane od kontrahenta rosyjskiego nie mogą być kwalifikowane jako know-how. Są to informacje, jakie podzespoły zamontowano w danym modelu pojazdu. Nie kwestionując faktu, że dane te w pewien sposób mogą być trudno dostępne, to jednak są jawne (producent musi przecież ujawnić, jakie komponenty zamontował w pojeździe) i nie można ich traktować jako związane z „doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”, nie można uznać za know-how.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi serwisu internetowego nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych ani opłat za usługi techniczne w rozumieniu Umowy. Należności za informacje uzyskane od kontrahenta z Rosji nie powinny być traktowane jako wynagrodzenie za udostępnienie know-how, lecz jako wynagrodzenie za świadczenie usług z tytułu porad uzyskanych drogą elektroniczną. Wobec tego należności płacone kontrahentowi stanowią zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5 Umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W niniejszej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Moskwie dnia 22 maja 1992 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 125, poz. 569, ze zm.; dalej jako: „Umowa”).

W myśl art. 5 ust. 1 Umowy, zyski osiągane w jednym Umawiającym się Państwie przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w pierwszym Państwie tylko wówczas, gdy dane zyski są osiągane przez położony w tym Państwie zakład i tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 Umowy, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabywa od kontrahenta, który jest rosyjskim rezydentem podatkowym, niemającym siedziby, zarządu ani zakładu w Polsce, specyficzne usługi informacyjne za pośrednictwem internetu. Ten rodzaj usług nie został jednoznacznie zdefiniowany w którymkolwiek z artykułów Umowy. Rozstrzygnięcia wymaga więc kwestia, czy mieści się on w definicji „należności autorskich i licencyjnych”, zawartej w art. 11 Umowy. Stosownie do art. 11 ust. 2 Umowy, określenie „należności autorskie i licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Natomiast Zgodnie z art. 11 ust. 3 Umowy, postanowienia tego artykułu mają zastosowanie również do należności uzyskiwanych za usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Umowa nie definiuje pojęcia „know-how”, nie precyzuje czym są informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-rosyjskiej, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Pojęcie usług technicznych nie jest precyzyjniej opisane ani w Konwencji Modelowej OECD, ani Narodów Zjednoczonych (UN model convention). Jedynie w amerykańskiej konwencji modelowej (US model convention) szerzej opisano pojęcie „included services”, odpowiadające pojęciu usług technicznych, w podobny sposób jak w opracowaniu Klaus Vogel on Double Taxation Conventions (Third Edition, komentarz do art. 12 (2), str. 801): „przyjmuje się, iż usługi techniczne obejmują, co do zasady, usługi towarzyszące udostępnianiu użytkowania lub prawa do użytkowania pewnych praw, urządzeń lub doświadczenia, tj. usługi pomocnicze, w ramach których usługodawca oprócz udostępnienia swojej wiedzy i doświadczenia, dostarcza także rozwiązania opracowane na potrzeby usługobiorcy. W tym celu usługodawca często udostępnia także swój personel wdrażający urządzenie lub program oraz szkoli personel usługobiorcy. Należy jednak odróżnić usługi techniczne od usług świadczonych w ramach zwykłej działalności gospodarczej usługodawcy”.

W punkcie 8.5 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2011 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że „jeżeli informacje, o których mowa w ust. 2, są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące „należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje podlegają definicji należności licencyjnych”.

Ponadto pkt 11 cyt. Komentarza wyraźnie wskazuje, że „kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacane za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ust. 2 czyni aluzję do know-how. Różne wyspecjalizowane ugrupowania i poszczególni autorzy wypracowali liczne definicje know-how”, które nie różnią się między sobą co do istoty.

Jedna z tych definicji stwierdza, że pojęcie „know-how” należy rozumieć jako określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji.

Pomocne może być także odwołanie się do art. 1 ust. 1 pkt i) rozporządzenia Komisji (UE) nr 316/2014 z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz.U.UE.L.2014.93.17), gdzie „know-how” oznacza pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;
istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz
zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że nabywane przez Wnioskodawcę od kontrahenta rosyjskiego usługi serwisu internetowego:

mają cechy informacji technicznych,
nie są wynikiem doświadczeń i badań prowadzonych przez kontrahenta – zostały udostępnione przez producenta pojazdów,
mają jawny charakter, choć są trudno dostępne,
nie służą wytwarzaniu konkretnych produktów – nie jest udostępniana tajemnica procesu produkcyjnego, a jedynie podawany kod określonych części pojazdu.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że usługi serwisu internetowego, realizowane dla Wnioskodawcy przez kontrahenta rosyjskiego, nie odpowiadają pojęciu „know-how”. W rozumieniu Umowy, nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych ani związanych z nimi usług technicznych. Wypłacane kontrahentowi wynagrodzenie nie powinno być traktowane jako należności za udostępnienie know-how, lecz jako wynagrodzenie za świadczenie usług z tytułu porad uzyskanych drogą elektroniczną. Zatem należności płacone z tego tytułu stanowią zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5 Umowy. Kontrahent nie posiada na terenie Polski zakładu, więc zyski opodatkowuje w Rosji. Oznacza to, że Wnioskodawca, posiadając certyfikat rezydencji kontrahenta rosyjskiego, nie jest zobowiązany do pobrania podatku dochodowego u źródła z tytułu wypłacanych należności.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin