Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.30.2017.2
z 8 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 10 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia emerytalnego otrzymywanego z Litwy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 10 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia emerytalnego otrzymywanego z Litwy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do 1991 r. Wnioskodawczyni mieszkała i pracowała na Litwie. Od 1991 r. mieszka w Polsce, posiada kartę pobytu i litewskie obywatelstwo. Pracowała także w Polsce i kilka lat w Irlandii. W 2014 r. Wnioskodawczyni nabyła prawa do polskiej emerytury, a w 2015 r. – litewskiej. W 2016 r. wróciła do Polski. Złożyła dokumenty w celu uzyskania polskiej, litewskiej i irlandzkiej emerytury.

W kwietniu 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję o przyznaniu polskiej emerytury. Od polskiej emerytury jest odprowadzana zaliczka na podatek i składka na ubezpieczenie zdrowotne. W październiku 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję z Litwy (Valstybinio Socialinio Draudimo Fondo Valdybos, Užsienio Išmok Tarnyba) o przyznaniu Jej emerytury (Del Valstybines Socialinio Draudimo Senatves Pensijos).

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że po powrocie z Irlandii w styczniu 2016 r. mieszka w Polsce i otrzymuje emeryturę z Litwy. Stałe miejsce zamieszkania posiada w Polsce, konto w banku oraz mieszkanie własnościowe otrzymane jako służebność osobistą za opiekę nad siostrą dziadka (ojca mamy), co stanowi powiązania osobiste i majątkowe Wnioskodawczyni z Polską. W innych krajach żadnych nieruchomości nie ma, ani w Polsce ani w innych krajach nie ma żadnych inwestycji.

Rodzina Wnioskodawczyni mieszka w W. (Litwa): matka i brat z rodziną, tj. żoną i dwójką dzieci, które chodzą do szkoły. Dalsza rodzina od strony ojca (zmarł w 2001 r. w W.) mieszka w S., kuzynka mamy mieszka w W. Wnioskodawczyni jest osobą samotną, niezamężną, znajomych ma na Litwie, w Polsce i w Irlandii.

Wnioskodawczyni ciągle mieszka w Polsce, jedynie latem ubiegłego roku pojechała na 4 dni do W. (Litwa). Na dłużej nie mogła, bo tylko tyle sąsiadka mogła opiekować się kotem.

Litewska emerytura jest przyznana zgodnie z prawem o zabezpieczeniach socjalnych Litwy, co wyraźnie podano w decyzji o przyznaniu emerytury i Wnioskodawczyni telefonicznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni musi płacić podatek od litewskiej emerytury?

Zdaniem Wnioskodawczyni, do emerytury zastosowanie znajdzie umowa międzynarodowa między Polską a Litwą. W nazwie instytucji litewskiej i decyzji o przyznaniu emerytury jest napisane „ubezpieczenia socjalne”, tzn. emerytura socjalna. Według Wnioskodawczyni, litewska emerytura nie podlega opodatkowaniu w Polsce zgodnie z art. 18 ust. 2 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie w dniu 20 stycznia 1994 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia, od stycznia 2016 r. miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest Polska i tu też ma stałe miejsce zamieszkania. Jest osobą samotną, w Polsce posiada mieszkanie oraz konto bankowe, ciągle przebywa w Polsce, jest obywatelem państwa litewskiego. Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę zgodnie z prawem o zabezpieczeniach socjalnych Litwy.

Biorąc pod uwagę opisany w uzupełnieniu wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Podlega zatem w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 18 ust. 1 umowy z dnia 20 stycznia 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277) z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, emerytury i inne podobne świadczenia, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Na podstawie art. 18 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 i postanowienia artykułu 19 ustęp 2, emerytury i inne świadczenia wypłacane okresowo lub w formie ryczałtu, przyznawane zgodnie z prawem o zabezpieczeniach socjalnych Umawiającego się Państwa lub według jakiegokolwiek publicznego systemu utworzonego przez Umawiające się Państwo w celu opieki socjalnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż emerytury i podobne świadczenia otrzymywane z Litwy, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji, gdy wypłacane świadczenia są przyznawane zgodnie z prawem o zabezpieczeniach socjalnych Litwy. Wtedy, stosownie do art. 18 ust. 2 ww. umowy, płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. na Litwie.

Mając na względzie powyższe, emerytura przyznawana zgodnie z prawem o zabezpieczeniach socjalnych Litwy, podlega opodatkowaniu, zgodnie z powołanym art. 18 ust. 2 umowy międzynarodowej, tylko na Litwie i tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Tym samym Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do odprowadzenia od ww. emerytury podatku w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.