Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.59.2017.2.AK
z 5 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 25 maja 2017 r. z dnia o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu poniesionych kosztów w związku z naprawieniem szkody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu poniesionych kosztów w związku z naprawieniem szkody.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 i 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 19 maja 2017 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.59.2017.1.AK tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 19 maja 2017 r., (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 22 maja 2017 r.), zaś w dniu 25 maja 2017 r. (data nadania 24 maja 2017 r.) Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Z., na której postawiony jest dom jednorodzinny, w którym wszystkie urządzenia są na prąd, w tym pompa ciepła połączona z próżniowym kolektorem słonecznym. Zainteresowany jest także stroną umowy sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji z dnia 24 stycznia 2007 r. na podstawie której A dostarcza energię elektryczną do nieruchomości. W dniu 19 lipca 2015 r. w godzinach popołudniowych na skutek działania czynnika atmosferycznego (silnego wiatru) nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej, która trwała nieprzerwanie przez pięć dni, tj. do 23 lipca włącznie.

W wyniku braku prądu nastąpiło podniesienie temperatury czynnika grzewczego do 220o C, co spowodowało uszkodzenie dwóch zaworów zabezpieczających prawidłowe działanie urządzenia kolektora słonecznego z pompą ciepła. W efekcie doszło do ulotnienia się glikolu i zgalaretowienia płynu w kolektorze oraz zanieczyszczenia pompy.

Aby nie dopuścić do eksplozji próżniowego kolektora współpracującego z pompą ciepła Wnioskodawca zmuszony był odpłatnie wynająć agregat prądotwórczy, a także zakupić paliwo umożliwiające zasilanie tego agregatu.

Uszkodzenie kolektora i pompy spowodowało konieczność ich naprawy przez wyspecjalizowaną firmę - przedstawiciela urządzeń - X. W wyniku przedłużającej się przerwy w dostawie energii Wnioskodawca zmuszony był do korzystania z turystycznej butli gazowej wykorzystywanej do gotowania wody i przygotowania posiłków oraz podgrzania wody do mycia. Brak energii elektrycznej naraził Zainteresowanego na koszty w wysokości 2 638,52 zł, na co posiada rachunki i faktury. Należy zaznaczyć, że od chwili wystąpienia awarii wielokrotnie Zainteresowany i jego żona zabiegali o podjęcie interwencji celem przywrócenia zasilania, co przyspieszyło naprawę i po pięciu dniach odzyskali zasilanie.

W dniu 14 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się do A o zwrot poniesionych przez niego kosztów w wyniku braku zasilania, W dniu 17 sierpnia 2015 r. A podjęła decyzję o odmowie przyznania zwrotu kosztów (mimo, iż telefonicznie zapewniali, że są od tego ubezpieczeni i przygotowani na ewentualne roszczenia) nazywając działanie silnego wiatru „siłą wyższą”. W związku z odmową Zainteresowany wystąpił do Instytutu B w W. o pełną informację meteorologiczną dotyczącą zjawiska atmosferycznego z dnia 19 lipca 2015 r., aby ponownie ubiegać się o zwrot kosztów poniesionych w związku z brakiem prądu. Instytut wyraźnie w swojej opinii wskazał, że szkody powstałe nie miały znamion „siły wyższej” i nie były zjawiskiem nadzwyczajnym.

Roszczenia Wnioskodawcy wobec A były więc zasadne, gdyż poniesione przez niego koszty były następstwem przedłużającej się awarii i wynikały z zaniedbań A. W celu odzyskania poniesionych kosztów Wnioskodawca zwrócił się już do kancelarii prawnej, która dalej reprezentowała Zainteresowanego i uzyskała pozytywną decyzję o zwrocie kosztów. W lutym 2016 r. A dokonała zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów wykazanych rachunkami i wystawiła PIT-8C uznając je za przychód Wnioskodawcy, od którego ma odprowadzić podatek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowo wystawiono PIT-8C? A jeżeli tak, to czy rozliczając w zeznaniu podatkowym wskazany w PIT-8C przychód Zainteresowany może pomniejszyć o koszty jego uzyskania udokumentowane faktycznymi rachunkami w związku z uznaniem ich przez A za uzyskany przez Zainteresowanego dochód?

Zdaniem Wnioskodawcy, w dniach od 19 do 23 lipca 2015 r. nieruchomość jego pozbawiona była zasilania, w wyniku czego doszło do awarii znajdujących się w domu urządzeń grzewczych. W zawartej przez Zainteresowanego umowie z A o nr wyraźnie zaznaczono w § 10 ust. 4 pkt 1, że czas jednorazowej przerwy w dostarczaniu energii elektrycznej nie może przekroczyć 24 godzin. Pomimo ciągłego monitorowania ze strony Wnioskodawcy i jego żony o przywrócenie zasilania ze względu na posiadane urządzenia grzewcze, energii elektrycznej w domu nie było łącznie przez pięć dni. A mimo zawartej z Wnioskodawcą umowy nie tylko się z niej nie wywiązała, ale naraziła Zainteresowanego na szkody w mieniu i koszty w wysokości 2 638,52 zł.

Dodatkowo wystawiając PIT-8C scedowała na Zainteresowanego opłatę podatku za poniesione przez Wnioskodawcę koszty wynikłej szkody.

Od kiedy w państwie polskim poszkodowany ma płacić podatek od zwrotu kosztów poniesionej naprawy szkody, powstałej z ewidentnej winy A?

Tym bardziej jest to dla Zainteresowanego niezrozumiałe, gdyż poniesione przez niego koszty wynikały z zaniedbania i niedotrzymania przez A zasad umowy.

A swoje stanowisko uzasadniła art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz interpretacją Ministra Finansów z dnia 5 marca 2013 r. wskazującą na brak możliwości objęcia uzyskanej kwoty z tytułu uzyskania roszczenia zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Wnioskodawca zauważa, że po raz pierwszy spotyka się z taką interpretacją przepisów, w której koszty są traktowane jako przychód, od którego to Wnioskodawca - jako poszkodowany ponoszący koszty szkody - powinien odprowadzić podatek od przychodu. Zapoznał się z interpretacją indywidualną Ministra Finansów dotyczącą osób fizycznych, na którą powołuje się w swoim stanowisku A w sprawie wystawienia informacji PIT-8C, na kwotę uznanego roszczenia i nie znajduje w nim potwierdzenia zgodności prawnej ze swoim przypadkiem. Wnioskodawca jest przekonany, że A - monopolista na polskim rynku - nie tylko naraziła go na straty i koszty poniesione w wyniku awarii urządzeń grzewczych, ale także chce w ten sposób wyłudzić od Zainteresowanego kwotę podatku od przychodu, którą powinien ponosić sprawca szkody.

Dla Wnioskodawcy poniesione przez niego koszty naprawy urządzeń nie są żadnym przychodem.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że jego zdaniem PIT-8C nie powinien być w ogóle wystawiony, bo otrzymana kwota nie jest dochodem Zainteresowanego, tylko kosztem (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), który poniósł w związku z naprawą. Dlaczego więc ma płacić podatek od faktycznie poniesionych kosztów naprawy uszkodzonego sprzętu. W związku z powyższym Zainteresowany uznał, że jeżeli to jest jego koszt to zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo odliczyć go od dochodu w zeznaniu rocznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Natomiast z zgodnie z generalną zasadą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów, określoną w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej art. 22 ust. 1 wspomnianej ustawy ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio, związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione przez osoby inne niż podatnik),
• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z treści wniosku wynika, iż w dniach od 19 do 23 lipca 2015 r. w domu będącym własnością Wnioskodawcy nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej, w wyniku czego doszło do uszkodzenia urządzeń grzewczych. W związku z zaistniałą sytuacją Zainteresowany w 2016 r. otrzymał od dostawcy energii zwrot poniesionych z powodu braku prądu kosztów. Dodatkowo Zainteresowany otrzymał informację na druku PIT-8C o wypłaconym świadczeniu pieniężnym, jako przychodzie podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Analizując przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w związku z powstałą awarią po stronie Wnioskodawcy doszło do wyrządzenia szkody. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Zasady naprawienia szkody określone zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), m.in. w art. 471, który stanowi, iż dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż uzyskana kwota nie stanowi dla niego przysporzenia majątkowego – lecz stanowi jedynie wyrównanie poniesionych kosztów.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż wypłacenie Zainteresowanemu kwoty stanowiącej wyrównanie szkody w majątku nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że skoro świadczenie to wyrównuje szkodę, to nie stanowi przychodu. Otrzymana kwota w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca a jedynie wynagradza stratę.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że otrzymana kwota stanowi dla Zainteresowanego koszt uzyskania przychodu. Zwrot poniesionych kosztów w związku z awarią elektryczną stanowi dla Zainteresowanego przychód z innych źródeł, który należy zakwalifikować do przychodów określonych w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskana kwota odpowiada poniesionym przez Wnioskodawcę kosztom związanym z brakiem prądu ale nie stanowi kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że kwota którą Wnioskodawca otrzymał z tytułu pokrycia kosztów związanych z przerwą w dostawie energii elektrycznej powinna być wykazana w informacji PIT-8C sporządzonej za rok, w którym dokonana została jej wypłata. W myśl bowiem art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ponadto należy zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie, udokumentowane fakturami i rachunkami koszty związane z brakiem energii elektrycznej nie mogą zostać uznane jako koszty uzyskania tego przychodu, bowiem wydatki te nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu a jedynie w celu naprawienia szkody.

Zatem Wnioskodawca nie może uzyskanego przychodu pomniejszyć o wydatki poniesione w związku awarią energii elektrycznej. Jak już wyżej wskazano, aby bowiem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i powinien być poniesiony w celu osiągnięcia tego przychodu. Zainteresowany poniósł wydatki w celu zminimalizowania skutków awarii elektrycznej, które nie miały żadnego wpływu na osiągnięcie lub zwiększenie przez Wnioskodawcę przychodu.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota świadczenia pieniężnego z tytułu zwrotu kosztów związanych z przerwą w dostawie energii elektrycznej, stanowi przychód z „innych źródeł”, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zainteresowany nie będzie mógł pomniejszyć uzyskanego przychodu o udokumentowane fakturami i rachunkami koszty poniesione w związku z awarią. Kwotę przychodu wskazaną w informacji PIT-8C należy wykazać w zeznaniu rocznym składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, zgodnie z art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.