Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.172.2017.2.IN
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.), uzupełnionym 22 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 28 kwietnia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.172.2017.1.IN wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 22 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zatrudnioną na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu. Wnioskodawca zatrudniony jest na stanowisku „(starszy) inżynier oprogramowania”. W ramach swojej pracy Wnioskodawca wykonuje czynności o charakterze twórczym w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W umowie o pracę zawarto paragraf stanowiący, że majątkowe prawa do utworów i projektów wynalazczych obejmuje pracodawca, za co pracownikowi nie przysługuje dodatkowe wynagrodzenie (nieodpłatne przekazanie praw).

Wnioskodawca przytoczył fragment umowy o pracę:

„2.

Na mocy art. 20 ustawy prawo własności przemysłowej (...) strony niniejszym ustalają, że pracownik nie ma prawa do jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia za korzystanie przez pracodawcę z projektów wynalazczych, o których mowa w ust. 1 powyżej.

3.

Pracodawca nabywa autorskie prawa majątkowe do utworów na zasadach określonych w art. 3 ust. 2, z następującymi zastrzeżeniami:

a) z chwilą przejęcia utworu pracodawca nabywa również własność nośnika, na którym utwór utrwalono.

b) pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie do utworów będących przedmiotem prawa autorskiego odnośnie do wszystkich pól eksploatacji, a w szczególności pól eksploatacji wymienionych w art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. 2006 r. nr 90, poz. 631, z późniejszymi zmianami)

(...)

d) pracodawca i pracownik wyraźnie potwierdzają, że autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy.”

Umowa taka obowiązuje od lutego 2015 r.

Pracodawca otrzymuje dzieła-programy w repozytorium kodu, które śledzi pracę twórczą. Wszystkie elementy są rejestrowane (logowane z nazwami projektów, których części stanowią, czasem wytworzenia etc.). Pracodawca prowadzi też zapis czasu pracy w systemach H.R. Na tej podstawie można udokumentować udział czasu pracy twórczej na poziomie przynajmniej 81%, wliczając w to urlopy, spotkania biznesowe i delegacje. Standard branży IT dla programistów wynosi 80% w podobnych przypadkach rozliczania czasu pracy twórczej.

W uzupełnieniu wniosku z 15 maja 2017 r. (data otrzymania 22 maja 2017 r.) Wnioskodawca wskazał, że jego zapytanie dotyczy także projektów wynalazczych w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm.).

Wnioskodawca przywołał fragment umowy o pracę:

„ art. 4 „Własność intelektualna”

1. Prawa do projektów wynalazczych oraz prawa autorskie do utworów opracowanych przez Pracownika, które powstały w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, przysługują Pracodawcy. Pracownik zobowiązany jest do niezwłocznego ujawnienia na piśmie Pracodawcy wszystkich projektów wynalazczych i dostarczy Pracodawcy utwory będące przedmiotem prawa autorskiego stworzone przez Pracownika w czasie trwania stosunku pracy, a wynikające z wykonania obowiązków ze stosunku pracy.

2. Na mocy art. 20 Ustawy Prawo własności przemysłowej z dnia 30 czerwca 2000 r. (Dz.U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 z późniejszymi zmianami), strony niniejszym ustalają, że Pracownik nie ma prawa do jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia, za korzystanie przez Pracodawcę z projektów wynalazczych, o których mowa w ust. 1 powyżej.”

Ze względu na fakt, że zapytanie Wnioskodawcy dotyczy także projektów wynalazczych w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej, Wnioskodawca zaznaczył, że umowa o pracę Wnioskodawcy nie określa kategorii projektów wynalazczych (tj. wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topologie układów scalonych, projekty racjonalizatorskie). W związku z punktem 1 art. 4 umowy o pracę Wnioskodawcy (zacytowanego powyżej), można przyjąć, że w wyniku zlecenia przez Pracodawcę wykonania prac w celu dostarczenia wartości biznesowej, każda kategoria projektu wynalazczego przewidziana przez ustawodawcę może mieć zastosowanie w wystosowanym zapytaniu. Mając na względzie charakter działalności Pracodawcy Wnioskodawcy, można jedynie przypuszczać, że kategorią projektów wynalazczych będą najprawdopodobniej wynalazki, topologie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Wnioskodawca wskazał, że ogół praw do projektów wynalazczych przysługuje Pracodawcy i przywołał kolejny fragment umowy o pracę dotyczący art. 4 „Własność intelektualna”:

4. Prawo własności intelektualnej, w tym prawo autorskie określone powyżej przysługuje Pracodawcy w odniesieniu do wszelkich jurysdykcji. Pracownik zobowiązuje się podjąć wszelkie kroki prawne oraz dokonać wszelkich formalności, wymaganych przez jakiekolwiek przepisy prawa jakiejkolwiek jurysdykcji w celu ujawnienia na rzez Pracodawcy przedmiotowego prawa lub jego rejestracji na rzecz Pracodawcy.

5. Pracownik niniejszym upoważnia pracodawcę do podejmowania wszelkiego rodzaju działań związanych z nabyciem lub rejestracją przez niego praw autorskich i prawa własności przemysłowej określonych powyżej.”

Wnioskodawca jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz pracodawcy autorskich praw majątkowych do stworzonych przez siebie utworów i prawa własności projektów wynalazczych w ramach stosunku pracy (na mocy umowy o pracę).

Pracodawca Wnioskodawcy nabywa majątkowe prawa do utworów i prawo własności projektów wynalazczych z chwilą przyjęcia nośnika. Jest to akt bezzwłoczny.

W praktyce, wykonywanie pracy przez Wnioskodawcę odbywa się na sprzęcie komputerowym Pracodawcy, gdzie utwory są zapisywane na bieżąco w pamięci nieulotnej komputera, tj. dysku twardym. Jest to nośnik będący własnością Pracodawcy. Dodatkowo, kod źródłowy programów pisanych przez Wnioskodawcę jest archiwizowany i udostępniany na serwerze – repozytorium kodu (serwer git). Po takiej czynności program/kod jest dostępny dla innych współpracowników Wnioskodawcy. Taka synchronizacja danych odbywa się kilka razy w ciągu dnia, w zależności od potrzeb i decyzji zespołu, w którym pracuje Wnioskodawca. Serwer kodu źródłowego i oprogramowanie serwerowe jest własnością Pracodawcy.

Dokumenty elektroniczne innego typu są udostępniane innym pracownikom i archiwizowane poprzez serwery plikowe i usługi G. dla firm ograniczone do domeny internetowej Pracodawcy (tj. poczta G., dysk G., dokumenty G., komunikator G.).

W przypadku projektów wynalazczych – zgodnie z art. 4. ust 1. umowy o pracę – Wnioskodawca jest zobowiązany ujawnić projekt wynalazczy Pracodawcy na piśmie i bezzwłocznie:

„ Art. 4 „Własność intelektualna”

3. Pracodawca nabywa autorskie prawa majątkowe do utworów na zasadach określonych (...):

1. Z chwilą przyjęcia utworu, Pracodawca nabywa również własność nośnika, na którym utwór utrwalono.
2. Pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie do utworów będących przedmiotem prawa autorskiego odnośnie do wszystkich pól eksploatacji, a w szczególności pól eksploatacji wymienionych w art. 50 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późniejszymi zmianami).
3. Strony niniejszym ustalają, że nawet gdyby Pracodawca nie przystąpił do rozpowszechniania utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego w okresie dwóch lat od daty przyjęcia utworu, autorskie prawa majątkowe i własność przedmiotu, na którym utwór utrwalono pozostaną przy Pracodawcy.
4. Pracodawca i Pracownik wyraźnie potwierdzają, że autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych stworzonych przez Pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują Pracodawcy.”
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w rozliczeniu rocznym za 2016 r., w związku z zatrudnieniem na umowę o pracę, z tytułu wykonywania działalności twórczej i nieodpłatnego przeniesienia na pracodawcę praw majątkowych, możliwe jest zastosowanie kosztu uzyskania przychodu na poziomie 50% w stosunku do części wynagrodzenia, która jest przychodem z tytułu wykonywania działalności twórczej (80% czasu)?
   Powyższa sytuacja przewidziana została w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Procent udziału wyliczony został na podstawie dokumentacji czasu pracy.
   
2. Czy można dokonać korekty z wyżej wymienioną ulgą za listopad i grudzień 2015 r.?
   

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Jego zapytanie dotyczy także projektów wynalazczych w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem prawa autorskiego jest przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażania, czyli utwór. Jeśli rezultaty pracy pracownika są na tyle indywidualne i oryginalne, to można uznać, że powstaje utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90 poz. 631 ze zm.).

Wnioskodawca uważa, że w opisywanym przypadku pracy na stanowisku „(starszy) inżynier oprogramowania” niewątpliwie występuje działalność twórcza, której rezultaty stanowią przedmiot prawa autorskiego co potwierdzają także zapisy w umowie o pracę i raporty z systemu ewidencji czasu pracy i repozytorium kodu.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Powołany przepis wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych należy ocenić w świetle przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przechodzą one na zleceniodawcę lub gdy udziela licencji na korzystanie z nich.

Mając powyższe na uwadze, jeżeli praca wykonywana przez podatnika jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu, określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a pracownik nabywa prawa autorskie do utworów pracowniczych w myśl ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to w przypadku pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, do tej części wynagrodzenia, która dotyczy przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca uważa więc, że rozliczenie roczne (PIT) uwzględniające 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do tej części wynagrodzenia, która jest przychodem z tytułu wykonywania działalności o twórczym charakterze jest uzasadnione i prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do projektów wynalazczych, zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanym przypadku pracy na stanowisku „(starszy) inżynier oprogramowania” mogą i występują akty o charakterze projektów wynalazczych konieczne do wykonania zadań zleconych przez Pracodawcę na mocy stosunku pracy. Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać precyzyjnej kategorii projektów wynalazczych zgodnie z prawną kategoryzacją, a umowa o pracę Wnioskodawcy jasno nie precyzuje takowych. Z punktu widzenia oraz wiedzy branżowej Wnioskodawcy, projekty wynalazcze mogą zostać zakwalifikowane jako wynalazki, wzorce przemysłowe, projekty racjonalizatorskie. Na bazie własnego doświadczenia Wnioskodawca tak zakwalifikowałby algorytmy komputerowe i procesy, nad którymi pracował wykonując swoje obowiązki służbowe oprócz tworzenia oprogramowania na rzecz Pracodawcy.

Majątkowe prawa do takich projektów, jak właśnie algorytmy i procesy opracowane przez Wnioskodawcę przeszły na Pracodawcę. W związku z powyższym, w zakresie takich projektów, które towarzyszyły lub były nieodzowną częścią pracy wynalazczej aby zrealizować cele biznesowe Pracodawcy i wynikały one ze stosunku pracy Wnioskodawcy wobec Pracodawcy, Wnioskodawca uważa, że zachodzi podstawa do zastosowania rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych uwzględniającego 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do tej części wynagrodzenia, które jest przychodem z tytułu prowadzenia pracy wynalazczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy – dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Przychody pracownicze, mają podstawę prawną w art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy, zgodnie z którym – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy – uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody ze stosunku pracy, przysługuje co do zasady odliczenie jednej, pełnej, miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy – koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 ww. ustawy – koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 10 ww. ustawy – jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Przepis ten stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ww. ustawy).

Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a.

Powyżej przywołany art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozpatrywać w kontekście postanowień ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 776), które określają stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i opisu zdarzenia przyszłego wynika, że umowa o pracę Wnioskodawcy nie określa kategorii projektów wynalazczych, których Wnioskodawca jest lub może być twórcą. Zdaniem Wnioskodawcy, można przyjąć, że każda kategoria projektu wynalazczego przewidziana przez ustawodawcę może mieć zastosowanie w wystosowanym zapytaniu. Mając na względzie charakter działalności pracodawcy Wnioskodawcy, można jedynie przypuszczać, że kategorią projektów wynalazczych będą najprawdopodobniej wynalazki, topologie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo własności przemysłowej – ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Przez topografię układu scalonego, zwanej dalej „topografią” – zgodnie z art. 196 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się rozwiązanie polegające na przestrzennym, wyrażonym w dowolny sposób, rozplanowaniu elementów, z których co najmniej jeden jest elementem aktywnym, oraz wszystkich lub części połączeń układu scalonego. Stosownie do ust. 2 artykułu – przez układ scalony rozumie się jedno- lub wielowarstwowy wytwór przestrzenny, utworzony z elementów z materiału półprzewodnikowego tworzącego ciągłą warstwę, ich wzajemnych połączeń przewodzących i obszarów izolujących, nierozdzielnie ze sobą sprzężonych, w celu spełniania funkcji elektronicznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy – przedsiębiorcy mogą przewidzieć przyjmowanie projektów racjonalizatorskich na warunkach określonych w ustalanym przez siebie regulaminie racjonalizacji. Przedsiębiorca – w myśl ust. 2 ww. artykułu – może uznać za projekt racjonalizatorski, w rozumieniu ustawy, każde rozwiązanie nadające się do wykorzystania, niebędące wynalazkiem podlegającym opatentowaniu, wzorem użytkowym, wzorem przemysłowym lub topografią układu scalonego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.
   
   

Z kolei, jak stanowi art. 8 ust. 2 ustawy – twórca projektu racjonalizatorskiego przyjętego przez przedsiębiorcę do wykorzystania ma prawo do wynagrodzenia określonego w regulaminie, o którym mowa w art. 7 ust. 1, obowiązującym w dniu zgłoszenia projektu, chyba że wydany później regulamin jest dla twórcy korzystniejszy. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego – zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy – zgodnie z ust. 3 ww. artykułu – prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy – prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

Twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji – jak stanowi przepis art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej – może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

W przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20 – jak stanowi art. 21 ustawy Prawo własności przemysłowej – z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy wynika, że jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

Z kolei, jak stanowi art. 197 ust. 1 ww. ustawy – na topografię udzielane jest prawo z rejestracji. Uprawnionym do uzyskania prawa z rejestracji topografii – zgodnie z art. 200 ustawy – jest twórca, jego następca prawny albo osoba, z którą twórca jest związany stosunkiem pracy bądź inną umową lub która udzieliła twórcy pomocy przy powstaniu topografii. Przepisy art. 11, 12, 20 i 21 stosuje się odpowiednio. Natomiast zgodnie z art. 201 ww. ustawy – twórca topografii ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tej topografii przez przedsiębiorcę. Przepisy art. 22 i 23 stosuje się odpowiednio.

Wracając na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zauważyć, że aby móc zastosować podwyższone 50% koszty uzyskania przychodu, o których mowa w ww. art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to twórca musi rozporządzić – przenieść prawo własności – określonych w ustawie kategorii projektów wynalazczych na rzecz osoby trzeciej oraz uzyskać z tego tytułu zapłatę (wynagrodzenie).

Wymieniona w tym przepisie 50% stawka kosztów uzyskania przychodów odnosi się jedynie do wynalazków, topografii układów scalonych, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych lub wzorów zdobniczych i dotyczy tylko tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia za wymieniony w ustawie projekt wynalazczy wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej artykułuje zasadę, że podmiotem uprawnionym do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy, a także prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest twórca.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 ustawy prawo własności przemysłowej – w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

A zatem, w braku zastrzeżenia umownego, prawo do uzyskania patentu przysługuje na podstawie wymienionych umów z mocy prawa pracodawcy bądź zamawiającemu. Jest to nabycie pierwotne, niewymagające przenoszenia prawa do wynalazku przez twórcę na przedsiębiorcę. Tym samym, to pracodawca bądź zamawiający są pierwszymi właścicielami wynalazku i tym samym umowy zawartej z twórcą nie można uznać za umowę przenoszącą prawo do uzyskania patentu. Twórcy w takim przypadku (chyba że umowa stanowi inaczej), poza prawem do wymieniania go w opisach, rejestrach i innych dokumentach, o czym stanowi cytowany powyżej art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, przysługuje jedynie wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku (art. 8 ust. 1 pkt 2 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy).

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że w umowie o pracę zawarto paragraf stanowiący, że majątkowe prawa do projektów wynalazczych obejmuje pracodawca, za co pracownikowi nie przysługuje dodatkowe wynagrodzenie (nieodpłatne przekazanie praw). Wnioskodawca przytoczył fragment umowy o pracę: „Na mocy art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej (...) strony niniejszym ustalają, że pracownik nie ma prawa do jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia za korzystanie przez pracodawcę z projektów wynalazczych, o których mowa w ust. 1 powyżej”. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przywołał kolejny fragment umowy o pracę: „Prawa do projektów wynalazczych oraz prawa autorskie do utworów opracowanych przez Pracownika, które powstały w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, przysługują Pracodawcy (…). Na mocy art. 20 Ustawy Prawo własności przemysłowej z dnia 30 czerwca 2000 r. (Dz.U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 z późniejszymi zmianami), strony niniejszym ustalają, że Pracownik nie ma prawa do jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia, za korzystanie przez Pracodawcę z projektów wynalazczych, o których mowa w ust. 1 powyżej.”

Podsumowując, przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu. Wtedy to, zgodnie z brzmieniem przywołanego przepisu, przysługują koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a ustawy. Przepis ten nie ma zastosowania do projektów racjonalizatorskich.

Jednakże w sytuacji przedstawionej we wniosku, tj. gdy dokonanie projektu wynalazczego ma miejsce w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy, prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego itd. przysługuje z mocy prawa pracodawcy. Oznacza to, że pracodawca jest pierwszym właścicielem projektu wynalazczego i na podstawie umowy o pracę nie dochodzi do przeniesienia prawa własności do projektu wynalazczego z twórcy na pracodawcę. Tym samym w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw prawnych do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, które dotyczą wyłącznie przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przypomnieć, że zgodnie z ww. przepisem – koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów, o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzania przez nich tymi prawami decyduje fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego lub rozporządzenia prawem autorskim do swojego utworu, czyli gdy przejdzie ono na zamawiającego dzieło (pracodawcę). Przy czym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w jej art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”. Jednakże przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenia m.in. czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich oraz czy podatnik jest twórcą, należy dokonać w świetle odrębnych przepisów.

Odrębnymi przepisami są w tym wypadku przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 880).

Prawo autorskie opiera się na pojęciu utworu, który definiuje jako każdy przejaw działalności twórczej człowieka o indywidualnym charakterze (art. 1 ust. 1 ustawy), ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (art. 1 ust. 3 ustawy). Każdy utwór spełniający powyższe wymogi jest chroniony prawem autorskim.

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego – zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy – są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
   
2. plastyczne;
   
   
3. fotograficzne;
   
   
4. lutnicze;
   
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Zgodnie z art. 1 ust. 2¹ ustawy, ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ustalenie utworu może nastąpić w dowolnej postaci, chociażby nietrwałej, jednakże na tyle stabilnej, żeby cechy i treść utworu wywierały efekt artystyczny. Nie jest koniecznym dla powstania ochrony jego utrwalenie a więc zapisanie utworu na nośniku materialnym, nagranie na płycie CD, nie jest również konieczne dopełnienie jakichkolwiek formalności, tj. zgłoszenia utworu do organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, opatrzenie notą Copyright. Za utwór ustalony uważa się takie dzieło, z którym może się zapoznać osoba inna niż twórca, utwór musi niejako opuścić wyobraźnię twórcy. Postać utworu nie ma znaczenia, ustawa tak samo chroni utwór ukończony jak i nie ukończony, jak i jego poszczególne fragmenty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy – prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców (art. 9 ust. 1 i 2 cyt. ustawy)

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego, jako twórczy, traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 17 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy – jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, jak wskazuje art. 12 ust. 3 ustawy, z chwilą przyjęcia utworu pracodawca nabywa własność przedmiotu, na którym utwór utrwalono.

Programy komputerowe ustawa prawnoautorska zalicza do kategorii utworów wyrażonych słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi, wśród których sytuuje je pomiędzy takimi dziełami, jak: literackie, publicystyczne, naukowe oraz kartograficzne (art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy). W odniesieniu do programu komputerowego badanie cechy twórczości (oryginalności i indywidualności) oraz innych cech utworu, które wymienia art. 1 ust. 1 ustawy prawnoautorskiej winno się dokonywać w oparciu o te same cechy, co w odniesieniu do utworów literackich. Przesądza o tym zapis art. 74 ust 1 tej ustawy. W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy rozdziału 7 ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 74 ust. 3 ww. ustawy – prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

W świetle art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy podkreślić, że w konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub praw pokrewnych oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i opisu zdarzenia przyszłego wynika, że majątkowe prawa do utworów obejmuje pracodawca, za co pracownikowi nie przysługuje dodatkowe wynagrodzenie (nieodpłatne przekazanie praw). Pracodawca nabywa autorskie prawa majątkowe do utworów na zasadach określonych w umowie, z następującymi zastrzeżeniami:

• z chwilą przejęcia utworu pracodawca nabywa również własność nośnika, na którym utwór utrwalono.
• pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie do utworów będących przedmiotem prawa autorskiego odnośnie do wszystkich pól eksploatacji, a w szczególności pól eksploatacji wymienionych w art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. 2006 r. nr 90, poz. 631, z późniejszymi zmianami) (...)
• pracodawca i pracownik wyraźnie potwierdzają, że autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy.
  
  

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że prawa autorskie do utworów opracowanych przez pracownika, które powstały w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, przysługują pracodawcy. Pracownik zobowiązany jest do dostarczenia pracodawcy utworów będących przedmiotem prawa autorskiego stworzonych przez pracownika w czasie trwania stosunku pracy, a wynikających z wykonania obowiązków ze stosunku pracy.

Wnioskodawca jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz pracodawcy autorskich praw majątkowych do stworzonych przez siebie utworów w ramach stosunku pracy (na mocy umowy o pracę). Pracodawca Wnioskodawcy nabywa majątkowe prawa do utworów z chwilą przyjęcia nośnika. Jest to akt bezzwłoczny.

W praktyce, wykonywanie pracy przez Wnioskodawcę odbywa się na sprzęcie komputerowym pracodawcy, gdzie utwory są zapisywane na bieżąco w pamięci nieulotnej komputera, tj. dysku twardym. Jest to nośnik będący własnością pracodawcy. Dodatkowo, kod źródłowy programów pisanych przez Wnioskodawcę jest archiwizowany i udostępniany na serwerze – repozytorium kodu (serwer git). Po takiej czynności program/kod jest dostępny dla innych współpracowników Wnioskodawcy. Taka synchronizacja danych odbywa się kilka razy w ciągu dnia, w zależności od potrzeb i decyzji zespołu, w którym pracuje Wnioskodawca. Serwer kodu źródłowego i oprogramowanie serwerowe jest własnością pracodawcy.

W związku z tym, że z opisu stanu fatycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że w przypadku Wnioskodawcy nie dochodzi do przeniesienia na rzecz pracodawcy majątkowych praw autorskich do stworzonych utworów będących programami komputerowymi – Wnioskodawcy nie przysługują 50% koszty uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy – 50% koszty uzyskania przychodów przysługują z tytułu rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi. Natomiast samo wykonywanie pracy twórczej nie oznacza automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę.

Z wniosku wynika, że prawa do utworów przysługują pracodawcy. Wbrew więc temu, co twierdzi Wnioskodawca, nie ma w opisanej sytuacji miejsca przeniesienie praw do utworów. Ponadto gdyby nawet doszło do takiego przeniesienia, z wniosku wynika, że miałoby miejsce nieodpłatne przekazanie praw, czyli nie powstałby przychód z tego tytułu a tym samym nie mogłyby zostać zastosowane koszty uzyskania przychodu.

Należy zatem stwierdzić, że do wynagrodzenia uzyskanego ze stosunku pracy przez Wnioskodawcę w latach 2015-2016 r. zastosowanie znajdą zryczałtowane koszty uzyskania przychodu wynikające z ww. art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a nie 50% koszty uzyskania przychodu i w związku z tym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do skorygowania kosztów uzyskania przychodu za te lata.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do powyższych definicji, przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej i ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tych ustaw w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej a tym samym do stwierdzenia czy określony konkretny rezultat pracy będzie objęty prawem własności przemysłowej i prawem autorskim lub prawami pokrewnymi.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.