Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.104.2017.1
z 12 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki gruntu w trybie bezprzetargowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki gruntu w trybie bezprzetargowym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina zamierza zbyć w drodze bezprzetargowej, w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. 2016 r., poz. 2147, ze zm.) działkę o numerze ewidencyjnym 74/188 o powierzchni 0,2807 ha, na poprawę zagospodarowania działek o nr ew.: 74/184, 74/185, 74/186.

Działka o nr ew. 74/188 powstała w wyniku podziału geodezyjnego działki o nr ew. 74/34 (decyzja z dnia 28.09.2016 r.), z której powstały działki o nr ew.: 74/187, 74/188 i 74/189. Podziału dokonano na podstawie art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jako zgodnego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W dniu 8 marca 2016 r. Starosta wydał decyzję nr 49/2016 zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę na realizację inwestycji w zakresie budowy stacji paliw płynnych wraz z infrastrukturą techniczną obejmującą działki o nr ew.: 74/185, 74/34 (po podziale geodezyjnym, z działki tej powstała między innymi przeznaczona do zbycia działka o nr ew. 74/188) i 74/35.

W dniu 1 lipca 2016 r., na część działki o nr ew. 74/34 o pow. 0,0115 ha (obecnie działka 74/188), zawarta została umowa dzierżawy z przeznaczeniem pod budowę wjazdu i wyjazdu w związku z realizacją inwestycji na działce 74/185. Zgodnie z § 11 ust. 2 ww. umowy: „W przypadku zakupu przez dzierżawcę części działki będącej przedmiotem niniejszej umowy na poprawę warunków zagospodarowania nieruchomości oznaczonych numerami ewidencyjnymi działek nr 74/184, 74/185, 74/186 przy określaniu ceny nieruchomości poczynione nakłady zostaną po wycenie odliczone od wartości”.

Na podstawie wydanej przez starostę decyzji udzielającej pozwolenia na budowę na działce o nr ew. 74/188 (przeznaczonej przez gminę do zbycia), został wybudowany zjazd.

Działka o nr ew. 74/188 położona jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu dla potrzeb Specjalnej Strefy Ekonomicznej , zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej.

Zgodnie z wydanym wypisem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, działka o nr ew. 74/188 zlokalizowana jest na obszarze oznaczonym w planie symbolem - „ZI”, rozumianym jako: „zieleń izolacyjna”, co wynika z rysunku planu. Natomiast w treści ww. uchwały brak opisu terenu „ZI”, ani zasad jego zagospodarowania. W uchwale jest natomiast mowa o terenie oznaczonym symbolem „ZL”, rozumianym jako: „zieleń izolacyjna”. W uchwale nie wprowadzono zapisu o zakazie zabudowy terenu „ZI”, ani terenu „ZL”.

Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, wydanym przez Starostwo Powiatowe z dnia 20 października 2016 r., działka o nr ew. 74/188 oznaczona jest symbolem „BP” z opisem użytku „zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy”.

Przy nabyciu działki 74/188, Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Teren stanowiący nieruchomość gruntową o nr ew. działki 74/188 nie był wykorzystywany przez Gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, gdyż nie był dzierżawiony na cele rolnicze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży nieruchomości gruntowej w myśl art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. 2016 r., poz. 2147, ze zm.) cenę nieruchomości należy powiększyć o podatek VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1, w związku z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym w myśl art. 7 ust. 1, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przepis art. 2 pkt 6 definiuje towar jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 93 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego, przy czym zgodność z ustaleniami planu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Definicję terenu budowlanego ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 33 ww. ustawy określając, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z § 3 pkt 12 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 124), przez zjazd rozumie się część drogi na połączeniu z drogą niebędącą drogą publiczną lub na połączeniu drogi z dojazdem do nieruchomości przy drodze.

W myśl art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane. (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 290, ze zm.), przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami. Zgodnie z załącznikiem do ww. ustawy, skrzyżowania i węzły, wjazdy, zjazdy, przejazdy, perony i rampy należą do IV kategorii obiektów budowlanych (elementy dróg publicznych i kolejowych dróg szynowych).

Uwzględniając powyższe w zaistniałej sytuacji (szczegółowo opisanej w pkt 68), transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej zjazdem wybudowanym przez właściciela działek o nr ew.: 74/184, 74/185, 74/186, z jego środków własnych na działce stanowiącej własność gminy, będzie stanowiła dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W opisanym przypadku nastąpi dostawa towaru, przy czym przedmiotem dostawy będzie sam grunt.

Art. 2 pkt 33 ww. ustawy definiuje teren budowlany jako grunt przeznaczony pod zabudowę. Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane. (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 290, ze zm.), zjazd jest liniowym obiektem budowlanym zakwalifikowanym do IV kategorii obiektów budowlanych. Zatem, skoro działka o nr ew. 74/188 została zabudowana przez właściciela działek sąsiednich zjazdem na podstawie wydanego przez starostę pozwolenia na budowę, nie można uznać przedmiotowej działki za teren niezabudowany. Mając na uwadze powyższe, przy sprzedaży przedmiotowego gruntu nie będzie można korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Uwzględniając powyższe, Gmina stoi na stanowisku, że zbycie działki o nr ew. 74/188, zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, ze zm.), będzie opodatkowane podatkiem VAT.

Podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych: z dnia 20 października 2015 r., nr ILPP1/4512-1-551/15-2/NS, z dnia 2 lutego 2016 r., nr ILPP5/4512-1-261/15-2/KS oraz z dnia 10 czerwca 2014 r., nr ILPP2/4512-1-228/15-4/PR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zbyć w drodze bezprzetargowej działkę na poprawę zagospodarowania działek sąsiednich. Zbywana działka powstała w wyniku podziału geodezyjnego działki nr 74/34. W dniu 8 marca 2016 r. została wydana decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę na realizację inwestycji w zakresie budowy stacji paliw płynnych wraz z infrastrukturą techniczną obejmującą działki nr: 74/185, 74/34 (po podziale geodezyjnym, z działki tej powstała między innymi przeznaczona do zbycia działka nr 74/188) i 74/35. W dniu 1 lipca 2016 r., na część działki nr 74/34 (obecnie działka 74/188), zawarta została umowa dzierżawy z przeznaczeniem pod budowę wjazdu i wyjazdu w związku z realizacją inwestycji na działce 74/185. Zgodnie z § 11 ust. 2 ww. umowy: „W przypadku zakupu przez dzierżawcę części działki będącej przedmiotem niniejszej umowy na poprawę warunków zagospodarowania nieruchomości oznaczonych numerami ewidencyjnymi działek nr 74/184, 74/185, 74/186 przy określaniu ceny nieruchomości poczynione nakłady zostaną po wycenie odliczone od wartości”. Na podstawie wydanej przez starostę decyzji udzielającej pozwolenia na budowę na działce nr 74/188 (przeznaczonej przez gminę do zbycia), został wybudowany zjazd. Działka nr 74/188 położona jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wydanym wypisem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, działka nr 74/188 zlokalizowana jest na obszarze oznaczonym w planie symbolem - „ZI”, rozumianym jako: „zieleń izolacyjna”, co wynika z rysunku planu. Natomiast w treści ww. uchwały brak opisu terenu „ZI”, ani zasad jego zagospodarowania. W uchwale jest natomiast mowa o terenie oznaczonym symbolem „ZL”, rozumianym jako: „zieleń izolacyjna”. W uchwale nie wprowadzono zapisu o zakazie zabudowy terenu „ZI”, ani terenu „ZL”. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, działka nr 74/188 oznaczona jest symbolem „BP” z opisem użytku „zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy”. Przy nabyciu działki 74/188, Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Teren stanowiący nieruchomość gruntową o nr ew. działki 74/188 nie był wykorzystywany przez Gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, gdyż nie był dzierżawiony na cele rolnicze.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż działki nr 74/188 będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), zwanej dalej k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy – stosownie do brzmienia art. 694 k.c. – stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych.

W myśl art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 k.c., po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Jak należy wnioskować z ww. przepisów prawa cywilnego, przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi. Jednocześnie wydzierżawiający jest właścicielem budynków wzniesionych na dzierżawionych gruntach. Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 353¹ k.c.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2014 r., dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby stwierdzić, czy dostawa nieruchomości będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest gruntem zabudowanym, czy też niezabudowanym.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „obiekt budowlany”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290), w myśl którego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z kolei z art. 3 pkt 3 ww. ustawy wynika, że przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Stosownie do treści art. 3 pkt 3a), obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Jak więc wynika z powyższego, zjazd jest obiektem budowlanym.

Natomiast z treści § 3 pkt 12 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 124), wynika, że przez zjazd rozumie się część drogi na połączeniu z drogą niebędącą drogą publiczną lub na połączeniu drogi z dojazdem do nieruchomości przy drodze.

Ponadto, zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy Kodeks cywilny, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Według art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

W świetle przepisów k.c. należy stwierdzić, że budynek, co do zasady, stanowi część składową gruntu.

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym (użytkowanym wieczyście) gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 k.c., jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze. Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać – w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 Kodeksu cywilnego – przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 Kodeksu cywilnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06).

Jak wynika z powyższego, usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości, chociaż jest z nią trwale związana, lecz pozostaje nadal częścią składową całego budynku.

W konsekwencji powyższego w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt, na którym usytuowane są budynki i budowle zlokalizowane również na nieruchomości sąsiedniej (będące własnością innego podmiotu) – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi budynkami i budowlami jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt. W tym przypadku faktem pozostaje jednak to, że przedmiotem dostawy będzie grunt, którego nie można już uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że w sytuacji gdy na działce nr 74/188 znajduje się budowla w postaci zjazdu, wybudowana przez przyszłego nabywcę działki nr 74/188, to planowana sprzedaż ww. działki powinna być traktowana jako odpłatna dostawa nieruchomości zabudowanej, a Wnioskodawca będzie dokonywał zbycia nieruchomości stanowiącej grunt zabudowany budowla - zjazdem.

Skoro na działce będącej przedmiotem sprzedaży znajduje się zjazd – obiekt budowlany, to nie ma podstaw do przyjęcia, że dokonując sprzedaży tego gruntu, dokonuje się dostawy gruntu niezabudowanego. Tym samym, w rozpatrywanej sprawie nie może mieć miejsca zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wnioskodawca – w odniesieniu do dostawy działki nr 74/188 – nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z opisu sprawy wynika bowiem, że przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, gdyż nie była dzierżawiona na cele rolnicze. W lipcu 2016 r. Wnioskodawca na przedmiotową działkę zawarł umowę dzierżawy z przeznaczeniem pod budowę wjazdu i wyjazdu w związku z realizacją inwestycji na działce nr 74/185.

Z uwagi na powyższe, dostawę opisanej działki Wnioskodawca będzie zobowiązany opodatkować stawką VAT w wysokości 23%.

Podsumowując, sprzedaż przez Gminę działki nr 74/188, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ani na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, a co za tym idzie, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.