Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-3.4512.120.2016.2.JNa
z 13 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktury – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktury. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z o.o., jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in.: działalność wydawnicza, działalność agencji reklamowych, drukowanie, wydawanie czasopism i pozostałych periodyków. W związku z zawartymi umowami ze swoimi kontrahentami Wnioskodawca wytwarza ulotki drukowane, które po wytworzeniu wysyłane są przy pomocy firmy zewnętrznej – kurierów/firm przewozowych do kontrahentów z różnych państw z terenu Unii Europejskiej, m.in.: Austria, Holandia, Francja, Szwecja, Finlandia, Włochy.

Potwierdzeniem przebiegu transportu zamówionych towarów oraz momentu ich doręczenia są dokumenty dostarczone przez firmy kurierskie – zbiorcze potwierdzenie dostaw, natomiast od firm przewozowych Wnioskodawca otrzymuje dokumenty CMR z podpisami odbiorców. Za zamówienia produkcyjne – ulotki drukowane płaci firma z terytorium Niemiec. Towar jest wysyłany do oddziałów tej firmy w kilku różnych krajach Unii. Faktura końcowa jest wystawiana oddzielnie na każdy kraj.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że nabywcą wykonanej przez niego usługi jest oddział płatnika, natomiast płatnikiem jest przedsiębiorca, który utworzył oddziały (które są nabywcą) na terenie innych państw członkowskich UE.

Nabywcą są przedstawicielstwa/oddziały płatnika w poszczególnych krajach UE, innych niż macierzysty kraj, w którym prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa „głównego”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku gdy na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę określono, że nabywcą jest kontrahent z innego niż Polska państwa UE, a dodatkowo określono na tym dokumencie, że płatnikiem za usługę jest oddział firmy kontrahenta mający siedzibę w jeszcze innym państwie UE, to faktura taka jest wystawiona w sposób prawidłowy – niewadliwy?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura będzie wystawiona prawidłowo. W ocenie Wnioskodawcy przepis art. 106e określa elementy niezbędne dokumentu księgowego jakim jest faktura. W przedstawionym stanie faktycznym podany na fakturze danych płatnik, czyli podmiot który tylko dokonuje zapłaty za przedmiot umowy, będzie elementem fakultatywnym, który nie wpływa na wadliwość faktury, a jedynie stanowi o rzetelnym odzwierciedleniu rzeczywistej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem jego działalności jest m.in.: działalność wydawnicza, działalność agencji reklamowych, drukowanie, wydawanie czasopism i pozostałych periodyków. Wnioskodawca wytwarza ulotki drukowane, które po wytworzeniu wysyłane są przy pomocy firmy zewnętrznej – kurierów/firm przewozowych do różnych państw z terenu Unii Europejskiej, m.in.: Austria, Holandia, Francja, Szwecja, Finlandia, Włochy. Wnioskodawca wystawia faktury końcowe oddzielnie na każdy kraj. Za zamówienia produkcyjne – ulotki drukowane płaci firma z terytorium Niemiec.

Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące prawidłowości sposobu wystawienia przez niego faktury, dokumentującej wykonane usługi.

TSUE w wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 wskazał, ze stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki.

Wobec powyższego, podmiotem prowadzącym działalność pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziałów, przedsiębiorca „główny”. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Nie stanowi zatem odrębnego podatnika – jednostka macierzysta i jej oddział są traktowane jako ten sam podmiot i jeden podatnik.

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć jest mowa w przepisach ustawy o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu, z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi ‒ wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).
    
    

Zgodnie z art. 106g ust. 1 ustawy – faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze VAT.

Aby fakturę uznać za dokument prawidłowy powinna ona m.in. jednoznacznie określać imię i nazwisko lub nazwy podatnika i nabywcy, ich adresy oraz numery identyfikacji podatkowej. Wskazane dane mają na celu identyfikację stron transakcji gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca współpracuje z firmą niemiecką oraz jej oddziałami. Biorąc pod uwagę to, że oddziały nie stanowią odrębnego podatnika, nabywcą wykonywanych przez Wnioskodawcę usług może być jedynie przedsiębiorstwo „główne” – firma z terytorium Niemiec (będące również płatnikiem).

Wnioskodawca błędnie identyfikuje zatem nabywcę usług wskazując na fakturze dane danego oddziału przedsiębiorstwa. Nabywcą jest firma z terytorium Niemiec – przedsiębiorstwo „główne” ponieważ jak wskazano powyżej, oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Nie stanowi zatem odrębnego podatnika, co oznacza, że nie może być nabywcą wykonywanych przez Wnioskodawcę usług. Oddziały firmy niemieckiej to jedynie miejsca, gdzie przewożone są wykonane przez Wnioskodawcę towary i dla których mogły być wykonane usługi.

Jednocześnie trzeba dodać, że elementy faktury określone w przepisach prawa podatkowego nie są jedynymi, które mogą być zamieszczone na tym dokumencie. Ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na fakturach dodatkowych informacji. Katalog elementów, które powinna zawierać faktura jest zbiorem otwartym, a wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy są niezbędne, aby uznać ten dokument za prawidłowy.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, dane nabywcy na fakturze powinny odpowiadać przedsiębiorstwu „głównemu” – firmie niemieckiej. Wskazać należy, że w przypadku, gdy ze względu na obowiązek otrzymywania faktur przez oddział oraz lokalizację oddziału pod adresem innym niż adres przedsiębiorstwa, dane nabywcy oprócz danych identyfikacyjnych przedsiębiorstwa mogą zawierać informacje dodatkowe pozwalające na identyfikację oddziału (np. nazwę jaką posługuje się w obrocie gospodarczym oraz jego adres).

Podsumowując, prawidłowo wystawiona faktura dokumentująca wykonanie usługi powinna zawierać dane uregulowane w art. 106e ustawy dotyczące nabywcy i sprzedawcy, przy czym może zawierać dodatkowe informacje.

Zatem w przypadku, gdy na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę określono, że nabywcą jest kontrahent z innego niż Polska państwa UE (oddział przedsiębiorstwa), a dodatkowo określono na tym dokumencie, że płatnikiem za usługę jest oddział firmy kontrahenta mający siedzibę w jeszcze innym państwie UE, to faktura taka jest wystawiona w sposób nieprawidłowy – wadliwy.

Ponieważ jak wynika z powołanych przepisów, na wystawionej fakturze VAT winny znaleźć się obowiązkowo dane przedsiębiorstwa (firmy z terytorium Niemiec) jako nabywcy wykonywanych usług oraz jego adres, które mogą być uzupełnione o dane dotyczące danego oddziału. Oddział nie jest samodzielnym podmiotem, a jedynie pewną strukturą organizacyjną utworzoną do prowadzenia działalności gospodarczej w innym miejscu niż siedziba przedsiębiorstwa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o wskazanie, że Wnioskodawca świadczy usługi.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o wskazanie, że Wnioskodawca świadczy usługi niepodlegające opodatkowaniu na terytorium kraju i wykonywane czynności nie spełniają definicji sprzedaży wskazanej w art. 2 pkt 22 ustawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k 14n, dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji, nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.