Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.180.2016.2.DS
z 24 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 20 stycznia 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Usługi Transportowe. W roku 20xx Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego na ciągnik ciężarowy (…). Dnia 11.03.20xy r. Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia OC i AC na okres od 22.03.20xy r. do 21.03.20xz r. Dnia 4.11.20xy r. ciągnik ten został skradziony na terytorium Ukrainy. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż polisa na ubezpieczenia AUTO CASCO (AC) nie obejmowała specjalnej opcji „Szkody kradzieżowe na terytorium Rosji, Białorusi, Ukrainy lub Mołdawii”. W rezultacie bank obciążył Wnioskodawcę jednorazowo kwotą pozostałą do spłaty w kwocie 40.444,96 zł. Kwotę tą Wnioskodawca zapłacił przelewem dnia 18 maja 20xz r.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. Umowa leasingu operacyjnego, o której mowa we wniosku, spełnia warunki określone w art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.).
2. „Kwota pozostała do spłaty” (40.444,96 zł) to suma opłat leasingowych wymagalnych po dacie kradzieży.
3. Z ogólnych warunków umów leasingu operacyjnego będących integralną częścią podpisanej umowy leasingowej wynika, iż w przypadku kradzieży (w umowie dosłownie wskazano „utraty”) przedmiotu leasingu, bank obciąży leasingobiorcę jednorazowo kwotą pozostałą do spłaty.
4. Bank, na rzecz którego Wnioskodawca dokonał przelewu, był leasingodawcą ciągnika ciężarowego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwotę 40.444,96 zł zapłaconą bankowi dnia 18 maja 20xz r. w związku z zerwaniem umowy leasingowej na skutek utraty przedmiotu leasingu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 23 ust. 1 pkt 48 mówi o tym, iż nie stanowią kosztów uzyskania przychodu straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody te nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Umowa leasingu zawarta była w celu osiągnięcia przychodów z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a skradziony samochód był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC, dlatego też Wnioskodawca uważa, iż kwota zapłacona w związku z jego utratą stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w 20xx r. zawarł umowę leasingu operacyjnego na ciągnik ciężarowy, która spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W dniu 11.03.20xy r. Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia OC i AC. Natomiast 4.11.20xy r. ciągnik ten został skradziony na terytorium Ukrainy. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż polisa na ubezpieczenia AC nie obejmowała specjalnej opcji „Szkody kradzieżowe na terytorium Rosji, Białorusi, Ukrainy lub Mołdawii”. W rezultacie bank jako leasingodawca – zgodnie z zawartą umową leasingu operacyjnego – obciążył Wnioskodawcę jednorazowo kwotą pozostałą do spłaty stanowiącą sumę opłat leasingowych wymagalnych po dacie kradzieży. Kwotę tą Wnioskodawca zapłacił przelewem 18 maja 20xz r.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób fizycznych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.).

Zgodnie z przepisem art. 23a pkt 1 tej ustawy: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Natomiast stosownie do art. 23b ust. 1 ww. ustawy: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Jeżeli jednak – zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy – finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, 1926, 1933 i 1948),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

‒ do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Aby dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów,
2. jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, za co druga ze stron obowiązana jest zapłacić.
   
   

Rozstrzygając kwestię możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wskazanej w stanie faktycznym kwoty pozostałej do spłaty, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią tej regulacji: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia między nim a osiągniętym przychodem związku przyczynowo-skutkowego. Ponadto celem ponoszonego kosztu powinno być osiągnięcie przychodu, zabezpieczenie lub zachowanie jego źródła i jednocześnie wydatek ten nie może znajdować się wśród kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy jednak zauważyć, że aby w ogóle mogło dojść do powstania kosztu uzyskania przychodu, podatnik musi ponieść faktyczny wydatek (ekonomiczny ciężar), związany ze zdarzeniem prawnym, mającym wpływ na uzyskanie przychodu lub zachowanie, bądź zabezpieczenie źródła przychodu.

Co do zasady – w odniesieniu do podatkowych umów leasingu operacyjnego – opłaty ustalone w takich umowach, ponoszone przez korzystającego stanowią koszty uzyskania przychodów. Nie ma decydującego znaczenia, czy opłaty te są ponoszone w trakcie trwania umowy, czy też po jej zakończeniu. W dalszej części są to bowiem opłaty leasingowe wynikające z umowy leasingu. Oznacza to, że opłaty leasingowe zapłacone przez korzystającego z powodu kradzieży przedmiotu leasingu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem w związku z kradzieżą ciągnika ciężarowego będącego przedmiotem podatkowej umowy leasingu operacyjnego kwota pozostająca do spłaty może być zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Reasumując – kwotę zapłaconą bankowi (finansującemu), w związku z zerwaniem umowy leasingowej na skutek utraty przedmiotu leasingu Wnioskodawca – zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Należy podkreślić, że Organ uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów, jednak na podstawie innego uzasadnienia prawnego niż to, które Wnioskodawca przedstawił we własnym stanowisku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.