Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-471/13/16-S/BA
z 23 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1467/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 54/15 – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2013 r. (data wpływu 8 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 grudnia 2013 r. (data wpływu 18 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu mebli kuchennych i trwałej zabudowy wnęk – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla montażu mebli kuchennych i trwałej zabudowy wnęk. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 grudnia 2013 r. (data wpływu 18 grudnia 2013 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się kompleksowo projektowaniem, produkcją, montażem mebli kuchennych oraz wykonuje on usługi trwałej zabudowy wnęk na zamówienie klienta. Zarówno usługi montażu mebli kuchennych, jak i trwałej zabudowy wnęk świadczone są kompleksowo i polegają na zaprojektowaniu, kompletacji materiałów, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową. Zdecydowana większość z usług, które świadczy Zainteresowany jest wykonywanych w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. W przypadku mebli kuchennych jak i szaf wnękowych Wnioskodawca stosował stawkę podatku VAT 23%.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. Montaż zabudowy komponentów meblowych w sposób istotny wykorzystuje elementy konstrukcyjne obiektu zaliczanego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (zwanego dalej obiektem). Są tego trzy powody:
   • elementy zabudowy są zbyt wiotkie aby mogły samodzielnie spełniać swoją funkcję bez nadmiernego odkształcenia się i muszą być sztywno mocowane do elementów obiektu;
   • cześć elementów nie posiada własnych podpór, ponieważ jest wieszana na ścianach, np.: szafki, półki, okładziny ścienne;
   • warunki użytkowe wymagają szczelności pomiędzy obiektem i zabudową. Dlatego szczeliny Wnioskodawca wypełnia tynkiem lub masą trwale elastyczną. Ochrona tego uszczelnienia wymaga trwałego połączenia elementów zabudowy i obiektu.
   W efekcie takich działań powstaje trwała zabudowa, która dopiero kompletna spełnia swoje funkcje użytkowe.
2. Wykonanie polega na zaprojektowaniu, doborze materiałów i montażu w trakcie którego elementy są dodatkowo pasowane (np. przez docinanie do krzywizn ścian). Następne są przytwierdzane przy pomocy kołków rozporowych lub wklejanych do ścian, sufitu lub podłogi. Część elementów takich jak: okładziny dekoracyjne kamienne i szklane są klejone do ścian i słupów podobnie jak kafle. Styk zabudowy z obiektem budowlanym jest uszczelniany masami trwale plastycznymi, a większe ubytki tynkowane i malowane. Na koniec podłączone są instalacje elektryczne oświetlenia i gniazda urządzeń elektrycznych, oraz zasilanie w wodę, kanalizację i wentylację mechaniczną. W zależności od potrzeb Wnioskodawca podłącza instalację gazową.
3. Zabudowa meblowa jest wykonana z drewna, materiałów drewnopochodnych, szkła, aluminium, kamienia naturalnego, konglomeratów kamiennych i płyt kartonowo gipsowych. Jest to wynikiem rozwiązań przyjętych na etapie projektowania, np. oparcie na ścianach nośnych blatu granitowego ważącego 300 kg wymaga zastosowania specjalnych kotew wklejanych. W budynkach szkieletowych Zainteresowany projektuje wzmocnienia ścian specjalnie pod oparcie zabudowy meblowej.
4. Sposób mocowania zabudowy umożliwia późniejszy demontaż, a raczej dewastację. Tak samo jak możliwe jest oderwanie paneli podłogowych i wyrwanie futryny drzwiowej oraz wanny. Demontaż zabudowy wpływa ujemnie na estetykę obiektu niszcząc ściany i podłogi. W wielu wypadkach pod zabudową nie ma tynku i kafli. Blat stanowi też parapet okienny, wyrwanie blatu spod okna uszkadza obróbkę okna i może zniszczyć ramę. Ponadto demontaż zabudowy prowadzi do jej częściowego zniszczenia i jej ponowne wykorzystanie jest bardzo problematyczne jeśli nie niemożliwe np.: niemożliwe jest oderwanie okładzin kamiennych i szklanych bez ich potłuczenia. Próba rozłączenia sklejonych blatów skończy się zniszczeniem jednego z nich lub obu.
5. Demontaż zabudowy nie powoduje naruszenia elementów konstrukcyjnych obiektów, bo nie może. Wymagałoby to zgody projektanta konstrukcji, wykonania projektu konstrukcyjnego wyburzenia i zgłoszenia w Wydziale Budownictwa Starostwa Powiatowego.
6. Demontaż zabudowy meblowej narusza jedynie elementy osłonowe: tynki, kafle, zabudowy gipsowo kartonowe, instalacje. Jest równie niszczący jak wyrwanie wanny czy futryny drzwi.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Powołując się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. (Uchwała I FPS 2/13) i inne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. I FSK 614/12) Wnioskodawca zwraca się do Ministerstwa Finansów z zapytaniem, czy w stanie prawnym który obowiązywał po 1 stycznia 2011 r., świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu trwałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów (Wnioskodawca ma na myśli zarówno meble kuchenne jak i szafy wnękowe) wykonywane w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, Zainteresowany powinien traktować jako usługę modernizacji podlegającą opodatkowaniu stawką obniżoną podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi które wykonuje (zarówno montaż mebli kuchennych jak i szaf wnękowych) podlegają zgodnie z orzeczeniem NSA opodatkowaniu stawką obniżoną podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zarówno meble kuchenne jak i szafy wnękowe w mieszkaniach objętych społecznym programem mieszkaniowym, stanowią według Zainteresowanego trwałą zabudowę meblową. Wykonuje on swoje usługi na indywidualne zamówienie klienta, według wcześniej wykonanego przez niego projektu. Zabudowy są dopasowane do zdjętych przez Wnioskodawcę wymiarów pomieszczenia, wykonane z zakupionych komponentów i montowane trwale do elementów konstrukcyjnych obiektu. Ponadto Zainteresowany nie sprzedaje mebli bez usługi montażu u Klienta. Są to komponenty specyficzne, docięte do potrzebnych rozmiarów, nie dające się łatwo zdemontować i dopasować do np. innego pomieszczenia w innym mieszkaniu. Dlatego Wnioskodawca uważa, że montując meble kuchenne oraz szafy wnękowe na wymiar spełnia orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – wykonuje typową usługę modernizacji opodatkowaną stawką 8% VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 15 stycznia 2014 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-471/13-4/BA, w której wskazał, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe w zakresie stawki podatku dla montażu mebli kuchennych i trwałej zabudowy wnęk.

Pismem z dnia 3 lutego 2014 r. (data wpływu 6 lutego 2014 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2014 r. nr ILPP4/443-471/13-4/BA.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 26 lutego 2014 r. nr ILPP4/443/W-3/14-2/IM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 4 kwietnia 2014 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną, skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 2 maja 2014 r. nr ILPP4/4440 5/14-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1467/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 14 listopada 2014 r. Minister Finansów złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od ww. wyroku nr ILRP-007-317/14-2/MG.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 54/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 24 października 2016 r. doręczone zostało prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1467/14, uchylające zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1467/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 54/15 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy – stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym – w świetle z art. 41 ust. 12b ustawy – nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W myśl ust. 12c cyt. artykułu – w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Powołany przepis (art. 41 ust. 12 ustawy) stanowi implementację art. 98 ust. 1 i ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Zgodnie z art. 98 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone. W myśl art. 98 ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy 2006/112/WE, stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. W załączniku tym, zatytułowanym: „Wykaz dostaw towarów i świadczenia usług, do których można zastosować stawki obniżone, o których mowa w art. 98”, w poz. 10 wskazano na dostawę, budowę, remont i przebudowę budynków mieszkalnych w ramach polityki społecznej.

Przepis art. 2 pkt 12 ustawy określa, że przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zatem opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym – z wyłączeniem lokali użytkowych – a więc m.in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy, oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku potocznym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (…). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie „modernizacja” – według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) – oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Należy wskazać, że również w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Natomiast „przebudowa” – zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770, kol. 1) – to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

Budowa, modernizacja, przebudowa podobnie jak w przypadku innych wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinny zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV,OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Opisane w stanie faktycznym czynności składające się na świadczenie kompleksowe polegające na wykonaniu zabudowy z uprzednio nabytych bądź wykonywanych komponentów, należy uznać za świadczenie usług.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT w przypadku kompleksowego świadczenia polegającego na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu trwałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów (meble kuchenne jak i szafy wnękowe) wykonywanych w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przechodząc zatem do stawki podatku VAT – zgodnie z powołaną wyżej uchwałą NSA – „obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu”.

Jak wynika z internetowego Słownika języka polskiego (www.sjp.pl), słowo „trwały” oznacza niezmienny, nieulegający zmianom, ponadczasowy.

Odnosząc się do wskazanej uchwały z dnia 24 czerwca 2013 r., NSA w wyroku w sprawie o sygn. akt I FSK 321/14 zaznaczył, że uchwała ta nie precyzuje w jakim stopniu przymocowanie komponentów meblowych do elementów konstrukcyjnych modernizowanego obiektu może być uznane za „trwałą zabudowę meblową”. Nie wyjaśnia ona czy za trwałą zabudowę można uznać jedynie taką, która dotyczy wykorzystywanych obecnie technik połączenia komponentów meblowych ze ścianami, podłogami czy sufitami obiektu budowlanego lub jego części w sposób jedynie uniemożliwiający przestawienie takiej zabudowy, czy też chodzi o takie połączenie zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu), które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku. We wskazanym wyżej wyroku NSA stwierdził, że chodzi w tym przypadku o takie połączenie zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu), które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to komponentów, czy też substancji budynku, ponieważ połączenie zabudowy ma się odbywać z istotnym wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych budynku (lokalu).

W uzasadnieniu wyroku wydanego w niniejszej sprawie WSA we Wrocławiu stwierdził m.in.:„(…) W ustawie nie zostały zdefiniowane rodzaje usług wymienionych w tym przepisie, których wykonanie w obiektach budowlanych lub ich częściach, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, daje podstawę do stosowania preferencyjnej stawki podatku. W związku z tym, czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim zaś znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części. (...) Sąd stwierdza, że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów zabudowy w sposób wykazujący istotny, trwały związek z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego, to mają one charakter usługi. W świetle bowiem cyt. wyżej uchwały NSA, ocena możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku, a zatem możliwości sklasyfikowania wyżej wymienionych czynności jako modernizacji, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, została uzależniona od tego, czy w wyniku świadczonych przez stronę usług, nastąpiło konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu). (…) W świetle interpretacji wyprowadzonej przez NSA, wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Dlatego też, nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. (...) Czynności polegające na zaprojektowaniu, wykonaniu elementów zabudowy meblowej i następnie ich montaż w sposób trwały do elementów konstrukcyjnych w obiektach budowlanych budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, wymienionych w art. 41 ust. 12a ustawy, stanowią usługę modernizacji opodatkowaną według stawki podatku określonej w art. 41 ust. 12 w zw. art. 41 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym świadczone przez nią usługi polegające na montażu szaf wnękowych, zabudowie kuchennej lub łazienkowej podlegają opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 8%”.

Natomiast NSA orzekający w przedmiotowej sprawie stwierdził, że „(…) Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części.

W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu”.

Zatem w świetle wyroków zapadłych w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że świadczenie przez Wnioskodawcę kompleksowych usług zabudowy meblowej, wykonywane w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowiło usługi modernizacji, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy. Tym samym podlegały one opodatkowaniu obniżoną stawką podatku w wysokości 8%.

Reasumując, w stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 stycznia 2011 r., świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu trwałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów (meble kuchenne jak i szafy wnękowe) wykonywane w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowiło usługi modernizacji, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy. Tym samym podlegały one opodatkowaniu obniżoną stawką podatku w wysokości 8%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1608) w cyt. wyżej art. 146a ustawy wprowadzenie do wyliczenia – z dniem 31 grudnia 2013 r. – otrzymało następujące brzmienie: „W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:”.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k 14n, dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji, nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.