Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-1.4512.206.2016.1.UG
z 26 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymania wierzytelności pożyczkowych w związku z likwidacją Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymania wierzytelności pożyczkowych w związku z likwidacją Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„A” Spółka Akcyjna (zwana dalej ,,Wnioskodawcą”) jest spółką kapitałową i zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Wnioskodawca jest udziałowcem spółki kapitałowej (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) z siedzibą w Polsce (zwanej dalej: „Spółką”), w której posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym.

Wnioskodawca oraz Spółka wchodzą w skład grupy kapitałowej (…) prowadzącej działalność deweloperską. Spółka funkcjonowała jako spółka celowa do realizacji inwestycji budowlanej. Obecnie jednak Spółka nie realizuje już zadań inwestycyjnych. Ze względu na to, że grupa (…) dąży do uproszczenia struktury własnościowej, poprawienia poziomu zarządzania oraz ograniczenia kosztów funkcjonowania grupy, planowana jest m.in. likwidacja spółek, które nie realizują już żadnej inwestycji. Z uwagi na powyższe planowane jest podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki. Podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki spowoduje, że Spółka rozpocznie proces likwidacji zmierzający do jej wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego (KRS).

W związku z likwidacją, cały majątek Spółki pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli zostanie przekazany Wnioskodawcy. Na przedmiotowy majątek będą składać się w szczególności:

• przysługujące Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz pożyczek udzielonych na rzecz innych podmiotów (tj. wierzytelności o spłatę kwoty głównej pożyczek oraz naliczonych odsetek od pożyczek),
• akcje w spółce komandytowo-akcyjnej (zwane dalej: „akcjami w SKA”).

Odnośnie wierzytelności z tytułu umów pożyczek udzielonych przez Spółkę ich przeniesienie na Wnioskodawcę, nastąpi na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności. Instytucja cesji (przelewu) wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 Kodeksu cywilnego (k.c.). Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W związku z cesją na Wnioskodawcę przejdzie nieodwołalnie ryzyko związane z cedowanymi wierzytelnościami oraz wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tych wierzytelności. Wnioskodawca nie jest w stanie określić dalszego postępowania co do nabytych wierzytelności. Wnioskodawca może egzekwować nabyte wierzytelności w swoim imieniu i na swój rachunek lub zadysponować nimi w inny sposób – mogą być one wykorzystane do rozliczeń z wierzycielami Wnioskodawcy, np. w celu dokonania potrącenia, przekazu lub zawarcia umowy datio in solutum.

Należy podkreślić, że powodem, dla którego Spółka dokona cesji wierzytelności pożyczkowych na rzecz Wnioskodawcy będzie wyłącznie realizacja jednego z ostatnich etapów likwidacji – podział między wspólników majątku Spółki pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli. W konsekwencji, cesja nie będzie się wiązała z obowiązkiem zapłaty przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z przejęciem przez Wnioskodawcę jej wierzytelności pożyczkowych. Okoliczność, że wierzytelności Spółki zostaną wydane Wnioskodawcy w ramach likwidacji wiąże się również z tym, że w zamian za nabycie wierzytelności Wnioskodawca nie będzie obowiązany świadczyć na rzecz Spółki jakichkolwiek usług (w szczególności usług windykacji, factoringu lub innych usług, których celem byłoby uwolnienie Spółki od ciężaru egzekwowania wierzytelności we własnym zakresie). Świadczenie tego rodzaju usług nie jest także przedmiotem działalności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych Spółki, które wchodzić będą w skład jej majątku likwidacyjnego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawcy jako podatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych Spółki, które będą wchodzić w skład jej majątku likwidacyjnego, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawcy jako podatnika.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT, ilekroć w przepisach ustawy VAT jest mowa o „towarach” rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ze względu na to, że wierzytelności nie stanowią towaru w rozumieniu przepisów ustawy VAT, transakcje mające za przedmiot te składniki majątku, nie będą stanowiły dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT.

Należy ponadto ustalić, czy otrzymanie wierzytelności pożyczkowych przez Wnioskodawcę będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie usługi dla potrzeb stosowania ustawy VAT zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Świadczenie usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również powstrzymanie się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Należy jednak zauważyć, że samo stwierdzenie, iż w danym przypadku świadczona jest usługa nie oznacza automatycznie, że czynność ta będzie podlegała VAT. Jak bowiem wynika z literalnej treści cyt. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, zasadniczo świadczenie usług podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie wtedy, gdy wykonywane jest odpłatnie (ustawa VAT w art. 8 ust. 2 zawiera wprawdzie enumeratywnie wymienione przypadki, gdy opodatkowaniu podlegają także usługi świadczone nieodpłatnie, jednakże jest to wyjątek od generalnej zasady odpłatności usług, a ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na przedmiot niniejszego wniosku, przepisy te nie będą miały w niniejszej sprawie zastosowania). Aby uznać dane świadczenie jako odpłatne świadczenie usług musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zgodnie z którym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Ustawa VAT nie określa jednak co należy rozumieć przez wynagrodzenie/odpłatność za wykonaną usługę.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: „TSUE”) przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dane świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a zapłatą. Otrzymana zapłata powinna bowiem nastąpić w zamian za świadczenie usługi. Odpłatność powinna wynikać z zawartej przez strony umowy. To strony określają czy za wykonanie danego świadczenia, przewidziane jest wynagrodzenie dla świadczącego. Jeżeli strony przewidziały jakąś formę wynagrodzenia dla świadczącego usługę, wówczas usługa jest odpłatna.

Na tle powyższych rozważań, w celu odpowiedzi na pytanie czy nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych Spółki będące konsekwencją likwidacji Spółki i podziału jej majątku pomiędzy wspólników, będzie opodatkowane VAT po stronie Wnioskodawcy, należy ustalić czy nabycie tych wierzytelności będzie stanowiło usługę świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki, a jeżeli tak, to czy usługa ta będzie odpłatna.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. W analizowanym przypadku, w związku z likwidacją, Spółka będzie miała obowiązek wydać Wnioskodawcy swój majątek, który pozostanie po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wszystkich jej wierzycieli. W przypadku majątku w postaci wierzytelności pożyczkowych, wykonanie tego obowiązku przez Spółkę nastąpi poprzez zawarcie umowy cesji (przelewu wierzytelności) z Wnioskodawcą, na mocy której własność wierzytelności pożyczkowych przejdzie na Wnioskodawcę. W wyniku przelewu wierzytelności na Wnioskodawcę przejdą prawa i obowiązki wynikające z wierzytelności, przy czym ich treść nie ulegnie zmianie.

W kwestii opodatkowania transakcji mających za przedmiot wierzytelności kluczowe znaczenie ma orzeczenie TSUE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/338/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności, a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się treścią cyt. wyżej orzeczenia TSUE, w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności, na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt l u.p.t.u.”.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, a w szczególności tezy zaprezentowane w cyt. wyżej orzeczeniach należy uznać, że nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych w okolicznościach przedstawionych w zdarzeniu przyszłym, nie będzie stanowiło odpłatnej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. W związku z przejęciem wierzytelności od Spółki, Wnioskodawca nie będzie bowiem świadczył żadnej usługi na rzecz Spółki oraz nie uzyska żadnego przysporzenia, które mogłoby zostać uznane za wynagrodzenie z tytułu przejęcia wierzytelności.

Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności wierzytelności na Wnioskodawcę dojdzie w ramach likwidacji Spółki. Jednym z obowiązków Spółki w ramach likwidacji jest podział jej majątku między wspólników, który pozostanie po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. Spółka przenosząc zatem wierzytelności pożyczkowe na Wnioskodawcę, będzie jedynie wypełniała ciążące na niej obowiązki wynikające z przepisów KSH. Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie Spółki z ciężaru egzekwowania przysługujących jej praw z wierzytelności, czy też nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z ich odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku, dokonując transferu wierzytelności, Spółka i Wnioskodawca będą zainteresowani wyłącznie doprowadzeniem do sytuacji umożliwiającej skuteczne wykreślenie Spółki z KRS.

Z uwagi na powyższe, w związku z przeniesieniem własności wierzytelności na Wnioskodawcę w drodze cesji Wnioskodawca nie będzie świadczył jakiejkolwiek usługi na rzecz Spółki. W wyniku cesji na Wnioskodawcę przejdą wszelkie ciężary i ryzyka związane z wierzytelnościami. Dalsze losy wierzytelności będą już uzależnione od decyzji Wnioskodawcy jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla Spółki. Spółka przenosząc własność wierzytelności na Wnioskodawcę nie będzie oczekiwała świadczenia jakichkolwiek usług na jej rzecz, w szczególności usług mających na celu ściągnięcie wierzytelności lub uzyskaniem od Wnioskodawcy finansowania w ramach factoringu. Spółka będzie bowiem zmierzała do wykreślenia jej z KRS, a na tym etapie nie jest już przewidziane nabywanie usług, zaciąganie nowych zobowiązań lub uzyskiwanie finansowania. Również po stronie Wnioskodawcy nie będzie woli świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz Spółki w związku z przejęciem wierzytelności. Będzie on bowiem wyłącznie biernie realizował swoje prawa udziałowe w Spółce. Z uwagi na powyższe, w analizowanym zdarzeniu przyszłym nie sposób zatem zidentyfikować takiego zachowania Wnioskodawcy względem Spółki (działania lub zaniechania), które mogłoby stanowić usługę w rozumieniu VAT.

Przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę nie będzie się również wiązało z żadną formą odpłatności ze strony Spółki. Odpłatności nie będzie w szczególności przewidywała umowa cesji. Nie będzie tutaj „strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza”, na który zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w cyt. wyżej wyroku z dnia 19 marca 2012 r. Ponadto, należy zwrócić uwagę, że zdaniem TSUE (wyrażonym w wyroku w sprawie C-93/10), jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności, a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili sprzedaży, to podmiot nabywający wierzytelność po cenie niższej od wartości nominalnej nie świadczy odpłatnej usługi. Z treści tego orzeczenia można wnioskować, iż ewentualnego wynagrodzenia dla nabywcy wierzytelności można by upatrywać w różnicy pomiędzy ceną sprzedaży wierzytelności, a jej wyższą wartością nominalną (i tylko wtedy, gdy cena jest niższa niż wartość rynkowa wierzytelność). Natomiast w analizowanym zdarzeniu przyszłym, wydanie wierzytelności pożyczkowych na rzecz Wnioskodawcy nastąpi w związku z likwidacją Spółki. Nie nastąpi więc sprzedaż wierzytelności w rozumieniu regulacji prawa cywilnego. Wydanie wierzytelności Spółki w ramach majątku likwidacyjnego następuje bez określenia „ceny sprzedaży”. W konsekwencji, ze względu na brak „ceny sprzedaży” nie będzie wartości, którą można by porównywać z „wartością ekonomiczną wierzytelności” i tym samym dopatrywać się formy wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Wydanie wierzytelności Spółki na rzecz Wnioskodawcy w związku z likwidacją Spółki, nie będzie zatem posiadało cechy odpłatności, koniecznej do opodatkowania tej czynności podatkiem VAT.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że zaprezentowane przez niego stanowisko jest zgodne z aktualnym orzecznictwem organów podatkowych. Brak opodatkowania VAT w związku z nabyciem wierzytelności od likwidowanej Spółki potwierdził m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 4 listopada 2014 r. o sygn. IBPP2/443-765/14/IK,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 6 kwietnia 2016 r. o sygn. IBPP2/4512-155/16/AB.
  
  

Podsumowując, w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych w związku z likwidacją Spółki nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług. Tego rodzaju czynność nie będzie się bowiem wiązała ze świadczeniem jakiejkolwiek usługi ze strony Wnioskodawcy na rzecz Spółki. Ponadto, czynność ta nie będzie posiadała cechy odpłatności, gdyż Wnioskodawca nie uzyska żadnej formy wynagrodzenia od Spółki w związku z nabyciem od niej wierzytelności. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie obowiązany opodatkować tej czynności podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji dostawa towarów lub świadczenie usług – co do zasady – podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady i tryb rozwiązania i likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), zwany dalej k.s.h.

Jak wynika z art. 1 § 2 k.s.h., spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Z kolei, z art. 4 § 1 k.s.h. wynika, że użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. spółka osobowa – spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną,
2. spółka kapitałowa – spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i spółkę akcyjną.
   
   

Zgodnie z art. 270 k.s.h., rozwiązanie spółki powodują:

1. przyczyny przewidziane w umowie spółki;
2. uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza;

• 2¹) w przypadku spółki, której umowa została zawarta przy wykorzystaniu wzorca umowy, również uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki opatrzona przez wszystkich wspólników kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP;
  

3. ogłoszenie upadłości spółki;
4. inne przyczyny przewidziane prawem.
   
   

W myśl art. 272 k.s.h., rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

W świetle art. 275 § 1 k.s.h., do spółki w okresie likwidacji stosuje się przepisy dotyczące organów spółki, praw i obowiązków wspólników, jeżeli przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej lub z celu likwidacji nie wynika co innego. W oparciu o § 2 ww. artykułu, w okresie likwidacji nie można, nawet częściowo, wypłacać wspólnikom zysków ani dokonywać podziału majątku spółki przed spłaceniem wszystkich zobowiązań. Przepis art. 275 § 3 k.s.h. stanowi, że w okresie likwidacji dopłaty mogą być uchwalane tylko za zgodą wszystkich wspólników.

Na mocy art. 276 § 1 k.s.h., likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa spółki lub uchwała wspólników stanowi inaczej. W oparciu o § 2 ww. artykułu, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, likwidatorzy mogą być odwołani na mocy uchwały wspólników. Likwidatorów ustanowionych przez sąd tylko sąd może odwołać.

Zgodnie z art. 282 § 1 k.s.h., likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne). Nowe interesy mogą wszczynać tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Nieruchomości mogą być zbywane w drodze publicznej licytacji, a z wolnej ręki – jedynie na mocy uchwały wspólników i po cenie nie niższej od uchwalonej przez wspólników. Na podstawie § 2 ww. artykułu, w stosunku wewnętrznym likwidatorzy są obowiązani stosować się do uchwał wspólników. Likwidatorzy, ustanowieni przez sąd, są obowiązani stosować się do jednomyślnych uchwał, powziętych przez wspólników oraz przez osoby, które spowodowały ich ustanowienie zgodnie z art. 276 § 4.

Stosownie do art. 283 § 1 k.s.h., w granicach swoich kompetencji, określonych w art. 282 § 1, likwidatorzy mają prawo prowadzenia spraw oraz reprezentowania spółki. Ograniczenia kompetencji likwidatorów nie mają skutku prawnego wobec osób trzecich – § 2 ww. artykułu. Według art. 283 § 3 k.s.h., wobec osób trzecich działających w dobrej wierze czynności podjęte przez likwidatorów uważa się za czynności likwidacyjne.

Zgodnie z art. 286 § 1 k.s.h., podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. Przepis § 2 ww. artykułu stanowi, że majątek, o którym mowa w § 1, dzieli się między wspólników w stosunku do ich udziałów. Umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku (art. 286 § 3 k.s.h.).

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności, do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie, czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem, badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy – cedenta do nabywcy – cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

W kwestii nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący spółką akcyjną, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz udziałowcem innej spółki kapitałowej (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) z siedzibą w Polsce, w której posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym. Wnioskodawca oraz Spółka wchodzą w skład grupy kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską. Spółka funkcjonowała jako spółka celowa do realizacji inwestycji budowlanej. Obecnie jednak Spółka nie realizuje już zadań inwestycyjnych. Ze względu na to, że grupa kapitałowa dąży do uproszczenia struktury własnościowej, poprawienia poziomu zarządzania oraz ograniczenia kosztów funkcjonowania grupy, planowana jest m.in. likwidacja spółek, które nie realizują już żadnej inwestycji. Z uwagi na powyższe planowane jest podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki. Podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki spowoduje, że Spółka rozpocznie proces likwidacji zmierzający do jej wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego. W związku z likwidacją, cały majątek Spółki pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli zostanie przekazany Wnioskodawcy. Na przedmiotowy majątek będą składać się w szczególności: przysługujące Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz pożyczek udzielonych na rzecz innych podmiotów (tj. wierzytelności o spłatę kwoty głównej pożyczek oraz naliczonych odsetek od pożyczek) oraz akcje w spółce komandytowo-akcyjnej. Odnośnie wierzytelności z tytułu umów pożyczek udzielonych przez Spółkę ich przeniesienie na Wnioskodawcę, nastąpi na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności, o których mowa w przepisach art. 509-518 k.c. W związku z cesją na Wnioskodawcę przejdzie nieodwołalnie ryzyko związane z cedowanymi wierzytelnościami oraz wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tych wierzytelności. Wnioskodawca nie jest w stanie określić dalszego postępowania co do nabytych wierzytelności. Wnioskodawca może egzekwować nabyte wierzytelności w swoim imieniu i na swój rachunek lub zadysponować nimi w inny sposób – mogą być one wykorzystane do rozliczeń z wierzycielami Wnioskodawcy np. w celu dokonania potrącenia, przekazu lub zawarcia umowy datio in solutum. Powodem, dla którego Spółka dokona cesji wierzytelności pożyczkowych na rzecz Wnioskodawcy będzie wyłącznie realizacja jednego z ostatnich etapów likwidacji – podział między wspólników majątku Spółki pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli. W konsekwencji, cesja nie będzie się wiązała z obowiązkiem zapłaty przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z przejęciem przez Wnioskodawcę jej wierzytelności pożyczkowych. Okoliczność, że wierzytelności Spółki zostaną wydane Wnioskodawcy w ramach likwidacji wiąże się również z tym, że w zamian za nabycie wierzytelności Wnioskodawca nie będzie obowiązany świadczyć na rzecz Spółki jakichkolwiek usług (w szczególności usług windykacji, factoringu lub innych usług, których celem byłoby uwolnienie Spółki od ciężaru egzekwowania wierzytelności we własnym zakresie). Świadczenie tego rodzaju usług nie jest także przedmiotem działalności Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy otrzymanie przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych Spółki, które wchodzić będą w skład jej majątku likwidacyjnego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawcy jako podatnika.

Jak wskazano wyżej, wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest więc prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zainteresowany wskazał we wniosku, że na majątek likwidacyjny m.in. będą składać się przysługujące Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych:

• na rzecz Wnioskodawcy oraz
• na rzecz innych podmiotów.
  
  

Należy zauważyć, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym w pierwszej kolejności mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca nabędzie własny dług, co oznacza, że stanie się równocześnie dłużnikiem i wierzycielem, a zatem dojdzie do tzw. konfuzji, której skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania.

Mając powyższe na uwadze, w konfrontacji z powołanymi przepisami prawa, stwierdzić należy, że czynność nabycia własnej wierzytelności nie stanowi dostawy towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Nabycie własnych wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę, w stosunku do których jest on zobowiązany jako dłużnik, nie stanowi czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy.

Wobec powyższego, czynność otrzymania przez Wnioskodawcę, będącego podatnikiem podatku VAT, w drodze cesji wierzytelności Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z tytułu pożyczek udzielonych Zainteresowanemu (udziałowcowi), które wchodzić będą w skład jej majątku likwidacyjnego, nie stanowi ani dostawy towarów (wierzytelność nie jest towarem w rozumieniu ustawy), ani świadczenia usług, w konsekwencji pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, w odniesieniu do wierzytelności pożyczkowych udzielonych na rzecz innych podmiotów, należy zauważyć, że powodem, dla którego Spółka dokona cesji wierzytelności pożyczkowych na rzecz Wnioskodawcy będzie wyłącznie realizacja jednego z ostatnich etapów likwidacji (podział między wspólników majątku Spółki pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli). W konsekwencji, cesja nie będzie się wiązała z obowiązkiem zapłaty przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Zainteresowanego w związku z przejęciem przez Wnioskodawcę jej wierzytelności pożyczkowych. Wydanie wierzytelności Spółki w ramach majątku likwidacyjnego następuje zatem bez określenia „ceny sprzedaży”. W konsekwencji, ze względu na brak „ceny sprzedaży” nie będzie wartości, którą można by porównywać z „wartością ekonomiczną wierzytelności”. Okoliczność, że wierzytelności Spółki zostaną wydane Wnioskodawcy w ramach likwidacji wiąże się również z tym, że w zamian za nabycie wierzytelności Wnioskodawca nie będzie obowiązany świadczyć na rzecz Spółki jakichkolwiek usług (w szczególności usług windykacji, factoringu lub innych usług, których celem byłoby uwolnienie Spółki od ciężaru egzekwowania wierzytelności we własnym zakresie). Świadczenie tego rodzaju usług nie jest także przedmiotem działalności Wnioskodawcy.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przekazanie Wnioskodawcy w wyniku likwidacji Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jej majątku w postaci wierzytelności wobec osób trzecich stanowi, co do zasady, czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi jednak na fakt, że w przedmiotowej sprawie, w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę w wyniku likwidacji Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wierzytelności pożyczkowych nie otrzyma on żadnego dodatkowego przysporzenia majątkowego, a pomiędzy likwidowaną Spółką, a Wnioskodawcą nie zaistnieje jakikolwiek stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności, czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W ramach powyższej operacji nie będzie bowiem elementu odpłatności za przekazanie tych wierzytelności.

W związku z powyższym zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że czynność otrzymania przez Wnioskodawcę, będącego podatnikiem podatku VAT, wierzytelności pożyczkowych Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością względem osób trzecich (w sposób opisany we wniosku), które wchodzić będą w skład jej majątku likwidacyjnego, nie będzie podlegać po stronie Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia dotycząca opodatkowania podatkiem VAT otrzymania wierzytelności pożyczkowych w związku z likwidacją Spółki. Przy czym, tut. Organ nie ocenia dopuszczalności (skuteczności) prawnej tej czynności, bowiem kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W konsekwencji ryzyko oceny w tym zakresie spoczywa na Wnioskodawcy.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.