Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-1.4512.209.2016.1.AWa
z 30 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.)o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności pożyczkowych przez Spółkę w ramach datio in solutum – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności pożyczkowych przez Spółkę w ramach datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka należy do grupy kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską. Poszczególne spółki z grupy powołane zostały jako spółki celowe do realizacji inwestycji.

Spółka jest stroną umów pożyczek pieniężnych zawartych ze spółkami z grupy, gdzie występuje zarówno jako pożyczkodawca, jak i jako pożyczkobiorca. Oznacza to, że Wnioskodawca zarówno otrzymał pożyczki od spółek z grupy, jak i udzielił pożyczek spółkom z grupy. Pożyczki są oprocentowane.

Obecnie planowane jest uproszczenie rozliczeń pomiędzy spółkami z grupy. W tym celu planowane jest uregulowanie zobowiązań występujących między spółkami. W pierwszej kolejności zobowiązania regulowane będą w formie pieniężnej lub w drodze potrącenia. Jeśli spółki nie będą miały wolnych środków pieniężnych i nie będzie możliwe potrącenie, możliwe będzie regulowanie ich wzajemnych zobowiązań także w drodze zawarcia umów o świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum).

W ramach realizacji powyższej strategii, Wnioskodawca zamiast spłaty pieniężnej jednej lub większej liczby udzielonych pożyczek, otrzyma na podstawie umowy datio in solutum wierzytelność pożyczkową (jedną lub większą liczbę) od innej spółki z grupy, która przysługuje tej innej spółce względem podmiotu trzeciego, czyli kolejnej spółki z grupy.

Może mieć również miejsce sytuacja, w której Spółka, będąc dłużnikiem z tytułu pożyczki, otrzyma w ramach datio in solutum wierzytelność wynikającą z tej samej pożyczki, przez co wierzytelność ta oraz związane z nią zobowiązanie wygasną z mocy prawa. Nastąpi bowiem tzw. konfuzja (łac. confusio), czyli sytuacja w której następuje połączenie w rękach tej samej osoby praw przysługujących wierzycielowi oraz skorelowanych z tym obowiązków dłużnika. Konfuzja będzie wynikiem okoliczności, że Spółka otrzyma wierzytelność wobec samej siebie.

Wierzytelność przysługująca Wnioskodawcy, będąca przedmiotem uregulowania w trybie datio in solutum, zwana będzie dalej: „Wierzytelnością 1”. Natomiast wierzytelność, którą Wnioskodawca otrzyma w trybie datio in solutum, będzie zwana „Wierzytelnością 2”.

Umowa datio in solutum (tj. „świadczenie zamiast wykonania”) będzie oparta o art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.; dalej „KC”), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.

Wspomniana umowa będzie wskazywać wierzytelność przekazywaną Spółce (Wierzytelność 2), określać jej wysokość oraz ustalać na rzecz spłaty jakiego zobowiązania (Wierzytelność 1) jest ona przekazywana. Umowa może wskazywać, że Wierzytelność 2 przekazywana jest na spłatę kwoty głównej Wierzytelności 1, tylko kwoty odsetek, bądź też zarówno kwoty głównej, jak i odsetek. Na skutek wykonania umowy datio in solutum, Wierzytelność 1 wygaśnie w całości lub części. Do przeniesienia Wierzytelności 2 na Spółkę dojdzie na mocy umowy datio in solutum (umowa będzie zawierała odpowiednie postanowienia o przelewie Wierzytelności 2 na Spółkę).

Wartość nominalna Wierzytelności 2 (kapitał plus naliczone odsetki) będzie zaspokajała wartość nominalną Wierzytelności 1 przysługującej Spółce wobec spółki regulującej swoje zobowiązanie poprzez datio in solutum (kapitał plus odsetki). Wartość ekonomiczna Wierzytelności 2, jaką Spółka otrzyma w ramach datio in solutum, nie będzie więc wyższa od wartości ekonomicznej Wierzytelności 1, jaka będzie zaspokajana w ramach datio in solutum.

Pomiędzy Spółką a podmiotem przenoszącym Wierzytelność 2 na Spółkę nie istnieje i nie powstanie stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki w związku z nabyciem Wierzytelności 2 przez Spółkę. W konsekwencji, w związku z nabyciem Wierzytelności 2, Spółka nigdy nie otrzyma z tego tytułu wynagrodzenia od zbywcy w żadnej formie.

Po nabyciu Wierzytelności 2, w ramach datio in solutum, na Spółkę przejdzie nieodwołalnie ryzyko związane z tą wierzytelnością oraz wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tej wierzytelności. Spółka nie jest w stanie określić dalszego postępowania co do wierzytelności nabytych w ramach datio in solutum. Spółka może egzekwować nabyte wierzytelności w swoim imieniu i na swój rachunek lub zadysponować nimi w inny sposób – mogą być one wykorzystane do rozliczeń z wierzycielami Spółki, np. w celu dokonania potrącenia, przekazu lub nawet zawarcia kolejnej umowy (datio in solutum).

Należy podkreślić, iż wyłącznym celem zawarcia umowy datio in solutum, i przeniesieniem wierzytelności pożyczkowych (Wierzytelność 2) na Spółkę będzie uregulowanie przez dłużnika wierzytelności przysługujących Spółce (Wierzytelność 1). W żadnym wypadku, zawarcie tych umów nie będzie związane z obowiązkiem świadczenia przez Spółkę jakichkolwiek usług na rzecz zbywcy Wierzytelności 2 (w szczególności usług windykacji, factoringu, itp.). Przedmiotem działalności Spółki nie są usługi factoringu, usługi ściągania długów czy też obrót wierzytelnościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabycie wierzytelności pożyczkowych przez Spółkę, w ramach datio in solutum, będzie opodatkowane podatkiem VAT u Spółki jako podatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności pożyczkowych (Wierzytelność 2) przez Spółkę, w ramach datio in solutum, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT u Spółki jako podatnika.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „Ustawą VAT”, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, ilekroć w przepisach Ustawy VAT jest mowa o „towarach” rozumie się przez to rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii. Ze względu na to, iż wierzytelności nie stanowią towaru w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, transakcje mające za przedmiot te składniki majątku nie będą stanowiły dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT.

Należy ponadto ustalić, czy nabycie wierzytelności w ramach datio in solutum będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie usługi dla potrzeb stosowania Ustawy VAT zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Świadczenie usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również powstrzymanie się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Należy jednak zauważyć, iż samo stwierdzenie, iż w danym przypadku świadczona jest usługa nie oznacza automatycznie, iż czynność ta będzie podlegała VAT. Jak bowiem wynika z literalnej treści cyt. art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, zasadniczo świadczenie usług podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie wtedy, gdy wykonywane jest odpłatnie (Ustawa VAT w art. 8 ust. 2 zawiera wprawdzie enumeratywnie wymienione przypadki, gdy opodatkowaniu podlegają także usługi świadczone nieodpłatnie, jednakże jest to wyjątek od generalnej zasady odpłatności usług a ponadto, zdaniem Spółki, ze względu na przedmiot niniejszego wniosku, przepisy te nie będą miały w niniejszej sprawie zastosowania). Aby uznać dane świadczenie jako odpłatne świadczenie usług musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zgodnie z którym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Ustawa VAT nie określa jednak co należy rozumieć przez wynagrodzenie/odpłatność za wykonaną usługę.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: „TSUE”) przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dane świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a zapłatą. Otrzymana zapłata powinna bowiem nastąpić w zamian za świadczenie usługi. Odpłatność powinna wynikać z zawartej przez strony umowy. To strony określają czy za wykonanie danego świadczenia przewidziane jest wynagrodzenie dla świadczącego. Jeżeli strony przewidziały jakąś formę wynagrodzenia dla świadczącego usługę, wówczas usługa jest odpłatna.

Na tle powyższych rozważań, w celu odpowiedzi na pytania, czy w związku z nabyciem wierzytelności pożyczkowych przez Spółkę w drodze cesji (w ramach umowy datio in solutum), Spółka będzie obowiązana opodatkować tą czynność podatkiem VAT, należy ustalić, czy nabycie Wierzytelności 2 będzie stanowiło usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz zbywcy Wierzytelności 2, a jeżeli tak, to czy usługa ta jest odpłatna.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Wierzytelność może być w szczególności przedmiotem cesji oraz posłużyć do wykonania postanowień umowy datio in solutum. W analizowanym przypadku, pomiędzy Spółką a jej dłużnikiem dojdzie do zawarcia umowy datio in solutum, na mocy której dłużnik Spółki w celu zwolnienia się z zobowiązania wobec Spółki przeniesie na rzecz Spółki Wierzytelność 2 przysługującą mu wobec podmiotów trzecich. Na mocy umowy datio in solutum dojdzie do cesji (przelewu) praw do Wierzytelności 2 na Spółkę. Instytucja cesji (przelewu) wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 Kodeksu Cywilnego (KC). Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jak stanowi art. 510 § 1 KC, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez właściciela wierzytelności z osobą trzecią, na podstawie której ta osoba trzecia nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące właścicielowi wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym prawa i obowiązki wynikające z tej wierzytelności nie ulegają zmianie.

W kwestii opodatkowania transakcji mających za przedmiot wierzytelności kluczowe znaczenie ma orzeczenie TSUE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica miedzy wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywista ekonomiczna wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się treścią cyt. wyżej orzeczenia TSUE, w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem, badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt l u.p.t.u.”.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, a w szczególności tezy zaprezentowane w cyt. wyżej orzeczeniach należy uznać, iż nabycie przez Spółkę Wierzytelności 2, w okolicznościach przedstawionych w zdarzeniu przyszłym, nie będzie stanowiło odpłatnej usługi świadczonej przez Spółkę na rzecz zbywcy Wierzytelności 2. Spółka nie uzyska bowiem żadnego przysporzenia od cedenta, które mogłoby zostać uznane za jej wynagrodzenie z tytułu nabycia wierzytelności.

Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności Wierzytelności 2 dojdzie w ramach datio in solutum – specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której właściciel wierzytelności będzie działał wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem Spółki. Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie właściciela wierzytelności z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z jej odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności.

W związku z przeniesieniem własności Wierzytelności 2 na Spółkę w ramach datio in solutum Spółka nie będzie świadczyła jakiejkolwiek usługi na rzecz właściciela Wierzytelności 2. W związku z nabyciem wierzytelności na Spółkę przejdą wszelkie ciężary i ryzyka z nią związane. Dalsze losy Wierzytelności 2 będą już uzależnione od decyzji Spółki jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla podmiotu zbywającego Wierzytelność 2. Właściciel Wierzytelności 2, w związku z jej przeniesieniem na Spółkę, nie będzie oczekiwał świadczenia przez Spółkę usług mających na celu ściągnięcie tych wierzytelności lub uzyskaniem od Spółki finansowania w ramach factoringu. Przenosząc Wierzytelność 2 na Spółkę jej właściciel będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swoich zobowiązań wobec Spółki (Wierzytelności 1) i na tej czynności – w związku z uregulowaniem zobowiązań – relacje pomiędzy właścicielem Wierzytelności 2, a Spółką zakończą się. W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie sposób zatem zidentyfikować takiego zachowania Spółki oczekiwanego przez właściciela Wierzytelności 2 (działania lub zaniechania), które mogłoby stanowić usługę w rozumieniu VAT.

Co więcej, przeniesienie Wierzytelności 2 na Spółkę nie będzie się wiązało z żadną formą odpłatności ze strony podmiotu przenoszącego Wierzytelność 2. Umowa datio in solutum nie będzie przewidywała wynagrodzenia dla Spółki w związku z przejęciem Wierzytelności 2. Nie będzie tutaj „strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy – cesjonariusza”, na który zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w cyt. wyżej wyroku z dnia 19 marca 2012 r. Ponadto należy zwrócić uwagę, że zdaniem TSUE (wyrażonym w wyroku w sprawie

C-93/10), jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili sprzedaży, to podmiot nabywający wierzytelność, po cenie niższej od wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi. Z treści tego orzeczenia można wnioskować, iż ewentualnego wynagrodzenia dla nabywcy wierzytelności można by upatrywać w różnicy pomiędzy ceną zapłaconą za wierzytelność a jej wyższą wartością nominalną (i tylko wtedy, gdy cena jest niższa niż wartość rynkowa wierzytelność). W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie będzie wprawdzie ceny zapłaconej za Wierzytelność 2 (gdyż wierzytelność będzie przenoszona na Spółkę nie w wyniku sprzedaży lecz w ramach uregulowania zobowiązania), jednak biorąc pod uwagę, iż w ramach datio in solutum wartość nominalna zbywanej wierzytelności będzie regulować wartość odpowiadającej jej nominalnej wierzytelności przysługującej Spółce (Wierzytelności 1), nie powstanie też różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby dopatrywać się formy wynagrodzenia.

Podsumowując, w związku z przeniesieniem na Spółkę wierzytelności pożyczkowych w ramach datio in solutum, nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług ze strony Spółki. Tego rodzaju czynność prawna nie będzie się bowiem wiązała ze świadczeniem jakiejkolwiek usługi ze strony Spółki na rzecz podmiotu przenoszącego wierzytelność. Ponadto, czynność ta nie będzie posiadała cechy odpłatności, gdyż Spółka nie uzyska żadnej formy wynagrodzenia od zbywcy w związku z nabyciem od niego wierzytelności. W konsekwencji, Spółka nie będzie obowiązana opodatkować tej czynności podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.