Interpretacja Ministra Finansów
PT8.8101.733.2015.WCX.1216
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Rozwoju i Finansów, wobec stwierdzenia nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 31 grudnia 2014 r. nr IPPP3/443-1020/14-2/KT wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dla SP. Z O.O., na wniosek z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w Polsce czynności sprzedaży bitcoinów na rzecz podmiotów zagranicznych, zmienia ww. interpretację z urzędu stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2014 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w Polsce czynności sprzedaży bitcoinów na rzecz podmiotów zagranicznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (zwana dalej „Wnioskodawcą” lub ,,Spółką”), będąca czynnym podatnikiem VAT świadczyła usługi informatyczne na rzecz dwóch podmiotów: jednego mającego siedzibę we Włoszech, drugiego - na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Oba podmioty prowadzą działalność gospodarczą. Spółka zakwalifikowała zdarzenia gospodarcze jako świadczenie usług, które nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju (Polski), w związku z czym podatek VAT został rozliczony w miejscach siedziby ww. podmiotów. Faktury zostały wystawione w USD, jednakże w ramach datio in solutum Wnioskodawca otrzymał zapłatę w formie bitcoinów.

Obecnie bitcoiny trzymane są w portfelu firmowym Spółki. W przyszłości Spółka planuje ich sprzedaż do jednego z trzech podmiotów:

1. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę w Unii Europejskiej, nie mającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
2. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę poza Unią Europejską, nie mającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
3. podmiotu nieprowadzącego działalności gospodarczej, mającego siedzibę poza Unią Europejską, nie mającego stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu w Polsce.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę bitcoinów do jednego z trzech ww. podmiotów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy: sprzedaż bitcoinów do jednego z trzech wymienionych w stanie faktycznym podmiotów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Co do zasady, zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei, jak wynika z art. 28l pkt 10 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, usług elektronicznych - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zgodnie z art. 28a, przez podatnika rozumie się podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6.

W związku z powyższym, dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą i mającego siedzibę w Unii Europejskiej oraz dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą i mającego siedzibę poza Unią Europejską, znajdzie zastosowanie art. 28b. Co więcej, oba podmioty nie posiadają w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, podatek odprowadzony zostanie w miejscu siedziby tych dwóch podmiotów.

Dla podmiotu nieprowadzącego działalności gospodarczej i mającego siedzibę poza Unią Europejską, znajdzie zastosowanie art. 28l pkt 10. Co więcej, podmiot ten nie posiada stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu w Polsce. W konsekwencji, podatek odprowadzony zostanie w miejscu siedziby tego podmiotu.

Podsumowując, sprzedaż bitcoinów przez Wnioskodawcę do jednego z trzech wymienionych w stanie faktycznym podmiotów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając, na podstawie przepisu § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów – w dniu 31 grudnia 2014 r. wydał interpretację indywidualną nr IPPP3/443-1020/14-2/KT, w której uznał, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji indywidualnej przywołał przepisy:

• art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 2, art. 28a, art. 28b ust. 1 i 2, art. 28c ust. 1, 2 i 3, art. 28l pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. poz. 1054, z późn. zm.),
• art. 2 ust.1 i art. 77 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2014 r. poz. 94),
• art. 31 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2013 r. poz. 908, z późn. zm.)

oraz odniósł ich treść do zdarzenia przyszłego, pytania i stanowiska przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji.

W opinii organu podatkowego nie ma możliwości zakwalifikowania Bitcoin do instrumentów finansowych, nie można go również traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, gdyż nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów. Nie jest również stosowana w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się tym żadne instytucje publiczne. Nie funkcjonuje jako instrument rynku pieniężnego.

Zdaniem organu podatkowego analiza okoliczności sprawy przedstawionych przez Wnioskodawcę w odniesieniu do obowiązujących w tym zakresie przepisów pozwala stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ponieważ w opisanym zdarzeniu Bitcoin nie stanowi towaru. Czynności te należy natomiast uznać za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i jako takie stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do kwestii sprzedaży Bitcoin na rzecz podmiotów zagranicznych organ podatkowy wskazał, że miejsce opodatkowania ww. usługi należy ustalić na podstawie przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług. Miejsce świadczenia usługi jest jednocześnie miejscem jej opodatkowania. W opisanych okolicznościach usługi sprzedaży Bitcoinów należy zaliczyć do usług o charakterze usług elektronicznych, świadczonych za pomocą sieci internetowej, których miejsce świadczenia zależy od podmiotu, na rzecz którego usługa jest wykonywana.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy organ interpretacyjny stwierdził, że w niniejszej sprawie miejscem świadczenia – a zarazem opodatkowania – świadczonych przez Wnioskodawcę usług elektronicznych będzie:

• miejsce siedziby usługobiorcy (nabywcy) – zgodnie z art. 28b ustawy – w przypadku sprzedaży bitcoinów na rzecz podatników, tj. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę w Unii Europejskiej i niemającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę poza Unią Europejską i niemającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej;
• miejsce siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu usługobiorcy (nabywcy) - na podstawie art. 28l pkt 10 ustawy - w przypadku sprzedaży bitcoinów na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, tj. nieprowadzącego działalności gospodarczej, mającego siedzibę poza Unią Europejską i niemającego stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu w Polsce.
  
  

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż bitcoinów na rzecz każdego z trzech wymienionych podmiotów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium kraju organ podatkowy uznał za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Rozwoju i Finansów stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 31 grudnia 2014 r. nr IPPP3/443-1020/14-2/KT wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Ministra Rozwoju i Finansów stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy również zaznaczyć, że czynności są opodatkowane podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy wykonywane są przez podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającego w takim charakterze w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tak więc, nie każda czynność dokonana przez podmiot, mający status podatnika będzie podlegać opodatkowaniu. Status bycia podatnikiem podatku VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem za działalność rodzącą obowiązki w podatku VAT, należy uznać tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika miedzy innymi, że Wnioskodawca będąc czynnym podatnikiem VAT świadczył usługi informatyczne na rzecz dwóch podmiotów: jednego mającego siedzibę we Włoszech, drugiego - na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Oba podmioty prowadzą działalność gospodarczą. Spółka zakwalifikowała zdarzenia gospodarcze jako świadczenie usług, które nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju (Polski), w związku z czym podatek VAT został rozliczony w miejscach siedziby ww. podmiotów. Faktury zostały wystawione w USD, jednakże w ramach datio in solutum Wnioskodawca otrzymał zapłatę w formie bitcoinów.

Minister Rozwoju i Finansów zwraca w tym miejscu uwagę na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej TSUE – z dnia 22 października 2015 r. w sprawie Hedqvist C-264/14 EU:C:2015:718, w którym Trybunał stwierdził: „W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wirtualna waluta z dwukierunkowym przepływem „bitcoin”, która zostanie wymieniona na waluty tradycyjne w ramach transakcji wymiany, nie może być uznana za „rzecz” w rozumieniu art. 14 dyrektywy VAT, ponieważ, jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 17 opinii, jej jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego” (pkt 24 wyroku).

Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu, ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór.

Minister Rozwoju i Finansów wskazuje jednakże, że w ww. wyroku Hedqvist TSUE stwierdził: „Jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 31–34 opinii, różne wersje językowe art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT nie pozwalają stwierdzić jednoznacznie, czy przepis ten ma zastosowanie tylko do transakcji dotyczących walut tradycyjnych, czy też dotyczy on również transakcji mających związek z inną walutą” (pkt 46 wyroku), „W wypadku różnic językowych nie można określać zakresu danego wyrażenia wyłącznie na podstawie wykładni literalnej. Należy interpretować owo wyrażenie w świetle kontekstu, w jaki się ono wpisuje, oraz w świetle celów i systematyki dyrektywy VAT (zob. wyroki: Velvet & Steel Immobilien, C-455/05, EU:C:2007:232, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo; Komisja/Hiszpania, C-189/11, EU:C:2013:587, pkt 56)” (pkt 47 wyroku).

Dalej TSUE wskazał: „Z kontekstu i celu rzeczonego art. 135 ust. 1 lit. e) wynika zatem, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. W postępowaniu głównym bezsporne jest, że jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty „bitcoin” jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców. W konsekwencji należy dojść do wniosku, że art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT obejmuje również świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 51-53 wyroku).

A zatem Minister Rozwoju i Finansów stwierdza, że w powyższych okolicznościach waluta bitcoin spełniała funkcję środka płatniczego – w walucie tej kontrahenci dokonali zapłaty za wykonane przez Wnioskodawcę na ich rzecz usługi. Czynność ta nie stanowi dostawy towarów, nie jest również świadczeniem usług i nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w przepisie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym zapłata za faktury wystawione w USD, w ramach datio in solutum, w formie bitcoinów, które jak już wyżej wskazano zostały zakwalifikowane jako środek płatniczy, nie rodziła obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego wskazał również, że bitcoiny w przyszłości planuje ich sprzedaż do jednego z trzech podmiotów:

1. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę w Unii Europejskiej, nie mającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
2. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, mającego siedzibę poza Unią Europejską, nie mającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
3. podmiotu nieprowadzącego działalności gospodarczej, mającego siedzibę poza Unią Europejską, nie mającego stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu w Polsce.
   
   

Minister Rozwoju i Finansów wskazuje, że TSUE nie wypowiadał się dotychczas co do opodatkowania sprzedaży waluty obcej przez podatnika. W ocenie tut. Organu opodatkowanie transakcji polegających na sprzedaży walut będzie natomiast analogiczne jak w przypadku instrumentów finansowych, których nabywanie i sprzedaż nie jest przedmiotem działalności podatnika. Ugruntowane orzecznictwo w tym zakresie dotyczy m.in. nabycia i sprzedaży akcji.

W pkt 57-59 wyroku w sprawie C-77/01 EU:C:2004:243 EDM TSUE stwierdził: „W tym względzie należy na wstępie zaznaczyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, samo nabywanie i posiadanie akcji spółki nie może być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu Szóstej Dyrektywy, nadającą posiadaczowi status podatnika. Samo nabycie udziałów finansowych w innych przedsiębiorstwach nie jest równoznaczne z wykorzystywaniem własności w celu uzyskania z niej dochodów w sposób ciągły, ponieważ wypłaty dywidendy uzyskane z tych udziałów są jedynie wynikiem posiadania własności i nie są wynagrodzeniem za jakąkolwiek działalność gospodarczą w rozumieniu tej dyrektywy (patrz Harnas & Helm, ustęp 15, oraz Floridienne i Berginvest, ustęp 21). Jeśli takie działania nie stanowią więc same w sobie działalności gospodarczej w rozumieniu tej dyrektywy, to samo należy powiedzieć o działalności polegającej na sprzedaży takich udziałów (patrz Wellcome Trust, cytowany powyżej, ustęp 33 oraz Sprawa C-442/01 KapHag [2003] ECR I-6851, ustępy 38 ​​i 40).

Takie transakcje nie mogą co do zasady stanowić same w sobie działalności gospodarczej w rozumieniu Szóstej Dyrektywy. Wprawdzie z punktu 5 Artykułu 13B(d) tej dyrektywy wynika, że transakcje dotyczące papierów wartościowych mogą być objęte zakresem podatku VAT. Jednakże przepisem tym objęte są te transakcje, które polegają na uzyskiwaniu w sposób ciągły przychodów z działań które wykraczają poza zakres samego nabywania i sprzedaży papierów wartościowych, takie jak transakcje przeprowadzane w toku obrotu handlowego papierami wartościowymi.

Zdaniem Ministra Rozwoju i Finansów, analogiczne zasady będą miały zastosowanie również w przypadku walut. Należy bowiem zwrócić uwagę na umiejscowienie w strukturze dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej dyrektywa 112 - art. 135 ust. 1 lit. e oraz art. art. 13Bd dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. z 1977 Nr 145 str. 1 tzw. „Szóstej dyrektywy” (odpowiednio art. 135 ust. 1 lit. f dyrektywy 112), do którego odwołuje się m.in. TSUE w ww. wyroku C-77/01, w kontekście wyłączenia z opodatkowania tych czynności.

Zatem czynność sprzedaży bitcoinów, które Wnioskodawca otrzymał okazjonalnie jako wynagrodzenie za świadczone usługi nie będą stanowiły działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, skutkiem czego Wnioskodawca nie uzyska statusu podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, w odniesieniu do tych czynności.

Reasumując, sprzedaż waluty obcej – w przedmiotowym przypadku bitcoinów - nie podlega opodatkowaniu, o ile Wnioskodawca nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej. Sprzedaż waluty podlegałaby opodatkowaniu tylko w przypadku gdyby Wnioskodawca prowadził profesjonalną działalność w tym zakresie (np. kantor, bank) i pobierał wynagrodzenie prowizyjne będące różnicą pomiędzy kursem kupna i sprzedaży, co jednak nie wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Z uwagi na powyższe odnoszenie się do kwestii miejsca świadczenia i jednocześnie miejsca opodatkowania stało się bezprzedmiotowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż bitcoinów do jednego z trzech wymienionych w stanie faktycznym podmiotów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, Minister Rozwoju i Finansów uznał za nieprawidłowe, jednakże z uwagi na to, że czynność ta nie podlega przepisom ustawy o VAT, a niepodleganie opodatkowaniu wynika z innych przyczyn niż wskazano w stanowisku Wnioskodawcy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 31 grudnia 2014 r. nr IPPP3/443-1020/14-2/KT, wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację zmieniającą interpretację indywidualną. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Rozwoju i Finansów - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 47 i 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Rozwoju i Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Rozwoju i Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.