Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-912/12/14-9/S/KC
z 4 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2012 r. (data wpływu 11 września 2012 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2012 r. wpłynął wniosek Spółki o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka GmbH (dalej: Spółka) jest podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tych nabywcy. Transakcje, w których uczestniczy Spółka przebiegają w następujący sposób:

A)

• Spółka nabywa od polskiego kontrahenta (podmiotu z siedzibą w Polsce, czynnego podatnika VAT) towary, w związku z czym otrzymuje od tego kontrahenta faktury VAT z wykazanym podatkiem należnym (sprzedawca traktuje realizowaną przez siebie dostawę jako dostawę krajową),
  

• towary te Spółka następnie sprzedaje nabywcom z innych państw członkowskich, co potwierdza poprzez wystawienie faktury VAT, towary są transportowane bezpośrednio od polskiego dostawcy do nabywców na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego,
  

• co do zasady, dostawa odbywa się na warunkach EXW lub FCA, a transport organizuje w tym przypadku finalny nabywca (trzeci w kolejności w łańcuchu podmiot).
  
  
  

Przedmiotowa transakcja, w której Spółka uczestniczy jako drugi w kolejności podmiot, jest opodatkowana na zasadach określonych w art. 22 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535; dalej: ustawa o VAT). Na gruncie tych przepisów, Spółka uznaje swoją dostawę na rzecz finalnego nabywcy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z terytorium Polski na rzecz finalnego odbiorcy w innym państwie członkowskim.

W celu zastosowania 0% stawki VAT w przypadku WDT, Spółka, zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gromadzi dokumenty potwierdzające, iż towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski. Dokumentacja ta obejmuje następujące przypadki:

Przypadek 6

• kopia faktury VAT, zawierająca m.in. dane nabywcy (trzeci podmiot w łańcuchu), datę wystawienia faktury, adres wysyłki - adres siedziby nabywcy lub adres miejsca wskazanego przez nabywcę jako miejsce dostawy, numer specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, nazwę towaru oraz jego wagę, właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych Spółki oraz nabywcy,
  

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (specyfikację sporządzono na dokumencie dostawy WZ, zwanym również Delivery Note, Liefersehein, Albaran) wystawiona przez polskiego kontrahenta — sprzedawcę towarów, o numerze identycznym jak ten wskazany na fakturze wystawionej przez Spółkę,
  

• dowód zapłaty przez finalnego odbiorcę towarów (trzeci podmiot w łańcuchu) za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę,
  

• oświadczenie finalnego odbiorcy, w którym wskazuje on, że dokonuje zapłaty za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę dopiero po otrzymaniu towarów. Przedmiotowe oświadczenie jest sporządzane przez finalnego odbiorcę w dowolnej formie pisemnej (np. email, dokument wysłany pocztą etc.) w odniesieniu do wszystkich dostaw dokonanych przez Spółkę na rzecz tego kontrahenta w danym okresie (np. miesiącu, kwartale) łub w odniesieniu do każdej dostawy.
  
  
  

Przypadek 6a

• kopia faktury VAT, zawierająca m.in. dane nabywcy (trzeci podmiot w łańcuchu), datę wystawienia faktury, adres wysyłki - adres siedziby nabywcy lub adres miejsca wskazanego przez nabywcę jako miejsce dostawy, numer specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, nazwę towaru oraz jego wagę, właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych Spółki oraz nabywcy,
  

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (specyfikację sporządzono na dokumencie dostaw) WZ, zwanym również Delivery Note, Lieferschein, Albaran) wystawiona przez polskiego kontrahenta — sprzedawcę towarów, o numerze identycznym jak ten wskazany na fakturze wystawionej przez Spółkę,
  

• dowód zapłaty przez finalnego odbiorcę towarów (trzeci podmiot w łańcuchu) za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę,
  

• oświadczenie finalnego odbiorcy, w którym wskazuje on, że dokonuje zapłaty za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę dopiero po otrzymaniu towarów. Przedmiotowe oświadczenie jest sporządzane przez finalnego odbiorcę w dowolnej formie pisemnej (np. email, dokument wysłany pocztą etc.) w odniesieniu do wszystkich dostaw dokonanych przez Spółkę na rzecz tego kontrahenta w danym okresie (np. miesiącu, kwartale) lub w odniesieniu do każdej dostawy,
  

• dokumentacja handlowa odzwierciedlająca ustalenia handlowe dokonane z ostatecznym odbiorcą obejmująca przykładowo: umowę sprzedaży towarów lub/i zamówienie ostatecznego nabywcy lub/i korespondencję handlową z ostatecznym nabywcą dotyczącą warunków dostawy, terminów/ warunków płatności etc.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym/stanie faktycznym, dostawy udokumentowane w sposób opisany wyżej, w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy;

Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym opisie sprawy, dostawy udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

A)

Klasyfikacja podatkowa transakcji

Spółka pragnie wskazać, iż transakcja w której Spółka uczestniczy jako drugi w kolejności podmiot, jest opodatkowana na zasadach określonych w art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Z uwagi na fakt, iż transport towarów jest organizowany przez trzeci (ostatni) w łańcuchu podmiot, transport należy, zdaniem Spółki, przyporządkować dostawie realizowanej przez Spółkę na rzecz ostatecznego nabywcy. W związku z tym Spółka uznaje:

• dostawę realizowaną przez polskiego dostawcę na jej rzecz za dostawę krajową opodatkowaną właściwą stawką VAT — potwierdza to otrzymana przez Spółkę faktura VAT z wykazanym podatkiem należnym,
  

• swoją dostawę na rzecz finalnego nabywcy uznaje za tzw. transakcję „ruchomą”, tj. w analizowanym przypadku wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z terytorium Polski na rzecz finalnego odbiorcy w innym państwie członkowskim.
  
  
  

Warunki do zastosowania 0% stawki VAT w przypadku WDT przedstawiono w art. 42 ust. 1 w związku z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Spółka poniżej udowadnia, że warunki do zastosowania 0% stawki VAT zostały spełnione.

Stawka 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o VAT „rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (…)”.

Stosownie do treści przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jednym z warunków zastosowania 0% stawki VAT dla WDT jest posiadanie przez podatnika, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dowodów potwierdzających, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wskazanymi powyższej dowodami, są:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju — w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
   
   
   

Ponadto zgodnie z treścią przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 art. 42 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
  

• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
  

• dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku — inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
  

• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  
  

Jednocześnie, Spółka pragnie podkreślić, iż w jej opinii, wymieniony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż podatnik ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT dokumentami.

Spółka pragnie ponadto zwrócić uwagę, iż poza zgromadzeniem odpowiednich dokumentów, pozostałe warunki, jakie należy spełnić w celu zastosowania 0% stawki VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów są następujące:

• dokonanie dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej,
  

• podanie numeru, o którym mowa powyżej a także numeru, o którym mowa w ar. 97 ust. 10 ustawy o VAT, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów.
  
  
  

Jak wynika ze stanu faktycznego, w każdym z opisanych w nim przypadków, Spółka spełnia te dwa warunki. Tym samym, warunkiem, jaki ewentualnie powinien podlegać analizie w celu stwierdzenia, czy Spółce przysługuje prawo do zastosowania 0% stawki VAT w przypadku tych dostaw jest warunek posiadania przez Spółkę dokumentacji potwierdzającej, że towary zostały przez Spółkę wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być postrzegane jako wyjątek od reguły, lecz jako reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Jak bowiem zauważył wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1220/11) „Dokonanie dostaw skutkować powinno stawka podatkową 0%, która - wbrew stanowisku Organów — w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyna i podstawową.” Mając na uwadze powyższe, dostawy wewnątrzwspólnotowe powinny być więc co do zasady opodatkowane stawką 0% VAT, a nie stawką krajową.

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10)

Spółka pragnie ponadto zwrócić uwagę na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) wydaną przez poszerzony skład siedmiu sędziów z dnia 11 października 2010 r., sygn. sprawy I FPS 1/10. W powołanej uchwale odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prounijnej stwierdzono, że:

,, W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dla zastosowania stawki 0 % przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanym w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.,), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”

Dodatkowo w przedmiotowej uchwale NSA stwierdził jednoznacznie, iż katalog wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie jest zamknięty i powinien być stosowany z uwzględnieniem normy określonej w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w świetle której „Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy a nie jest sprzeczne z prawem”. Co więcej, NSA wskazał wyraźnie, iż dowody określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. Dlatego też, w przypadku, gdy podatnik nie dysponuje kompletem dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, bądź posiadane dokumenty zawierają pewne braki formalne, może on posłużyć się innymi dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że dla zastosowania stawki 0% VAT w przypadku WDT, nie jest konieczne posiadanie wszystkich trzech dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a jedynie posiadanie niektórych dowodów wskazanych w tym przepisie razem z innymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, które łącznie, jednoznacznie potwierdzają dostawę towarów do finalnego nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Analiza dokumentacji zgromadzonej przez Spółkę uprawniająca do zastosowania stawki 0% VAT

Stanowisko Ministra Finansów wyrażone w interpretacjach indywidualnych wydanych w sprawie Spółki.

Na wstępie Spółka pragnie podkreślić, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: Organ podatkowy) w dniu 11 kwietnia 2012 r.. wydał na wniosek Spółki interpretacje indywidualne, o sygn. nr IPPP3/443-45/12-3/MPe oraz IPPP3/443-45/12-2/MPe w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki VAT w przypadku WDT. W przedmiotowych interpretacjach Organ podatkowy odnosząc się do opisanych przez Spółkę przypadków (bardzo zbliżonych do tych będących przedmiotem niniejszego wniosku) wskazał, iż zastosowanie stawki 0% VAT z tytułu WDT jest uzależnione od udowodnienia przez podatnika, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, bowiem „(...) aspekt fizycznego przemieszczenia towaru poza terytorium kraju przy jednoczesnym dostarczeniu go do wskazanego nabywcy w innym kraju wspólnotowym jest w dostawach wewnątrzwspólnotowych najistotniejszy.”

Analiza wydanych przez Organ podatkowy interpretacji prowadzi do wniosku, iż jeśli Spółka jest w posiadaniu dokumentów transportowych (np. CMR lub oświadczenia przewoźnika), ale z dokumentów tych nie wynika, że nabywca odebrał towar, a jednocześnie Spółka posiada potwierdzenie dokonania zapłaty za te towary, to w opinii Organu „posiadane dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie, że wysłane z Polski towary zostały dostarczone do kontrahenta unijnego, znajdującego się w innym niż Polska państwie członkowskim.”

W świetle powyższego brak potwierdzenia odbioru towarów przez nabywcę uniemożliwia zastosowanie 0% stawki VAT. Jednocześnie, zgodnie z treścią wspomnianych interpretacji, posiadanie uzyskanego od klienta potwierdzenia odbioru w innym państwie członkowskim towarów będących przedmiotem WDT zasadniczo umożliwia zastosowanie 0% stawki VAT nawet w przypadku braków w zakresie dokumentów transportowych.

Zgodnie więc ze stanowiskiem wyrażonym przez tut. Organ podatkowy we wspomnianych interpretacjach wydanych na wniosek Spółki — uzyskane od zagranicznego nabywcy potwierdzenia odbioru towarów będących przedmiotem dostawy stanowią istotny dowód zasadniczo potwierdzający fakt dokonania dostawy do nabywcy w innym państwie członkowskim, uprawniający podatnika polskiego do zastosowania 0% stawki VAT.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż w niniejszym wniosku w każdym przypadku Spółka posiada dokument, który potwierdza odbiór towarów przez nabywcę. W każdym z czternastu przypadków Spółka posiada bowiem pisemne oświadczenie finalnego odbiorcy, w którym wskazuje on, że dokonuje zapłaty za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę dopiero po otrzymaniu towarów. Dokument ten wraz z dowodem zapłaty za dostarczone towary w odniesieniu do każdego z rozpatrywanych przypadków stanowi więc jednoznaczne i bezpośrednie potwierdzenie odbioru towarów będących przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej przez nabywcę.

W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, iż posiadane przez nią dokumenty w każdym z czternastu przypadków opisanych w przedmiotowym wniosku jednoznacznie potwierdzają fakt odbioru towarów przez ostatecznego klienta w innym państwie członkowskim. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonanych przez Spółkę dostaw wewnątrzwspólnotowych wskazany przez Organ podatkowy w powoływanej interpretacji (tj. konieczność posiadania dokumentu potwierdzającego odbiór towarów przez nabywcę) został spełniony i Spółka powinna być upoważniona do zastosowania stawki 0% VAT.

Uwagi ogólne

Spółka pragnie wskazać, iż dostawy, w których Spółka uczestniczy jako drugi w kolejności podmiot są dokonywane, co do zasady na warunkach EXW lub FCA, a transport organizuje w tym przypadku finalny nabywca (trzeci w kolejności w łańcuchu podmiot). Oznacza to, iż Spółka jako sprzedawca towarów wypełnia swoje obowiązki związane z dostawą towarów w momencie przekazania gotowych do wysyłki towarów przewoźnikowi, wyznaczonemu przez nabywcę, w określonym miejscu i czasie lub odpowiednio, w momencie udostępnienia towarów na terenie magazynu sprzedawcy — polskiego kontrahenta. Należy podkreślić, iż sam fakt stosowania warunków dostawy EXW czy FCA uniemożliwia sprzedającemu monitorowanie przekazanych przewoźnikom towarów na poszczególnych etapach realizacji ich dostawy.

Z uwagi na fakt, iż Spółka nie organizuje transportu towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, nie ma ona bezpośredniego wpływu na formę potwierdzania odbioru tych towarów przez nabywcę w chwili ich dostarczenia. W związku z taką formą transportu Spółka nie jest także uprawniona do tego, aby żądać od przewoźnika przekazania dokumentów przewozowych potwierdzonych przez nabywcę.

Ponadto Spółka pragnie zaznaczyć, iż jest ona podmiotem dostarczającym towary na potrzeby producentów pojazdów samochodowych. Odbiorcami jej produktów są duże, międzynarodowe koncerny, które w ramach realizowanej produkcji korzystają z wielu poddostawców. Z oczywistych względów — nabywcy produktów Spółki posiadają dalece silniejszą pozycję rynkową i biznesową, aniżeli będąca jednym z ich wielu poddostawców - Spółka. Bezpośrednią konsekwencją tego stanu rzeczy jest, iż w przypadku, gdy Spółka nie jest w pełni usatysfakcjonowana z przedstawionej jej przez tych nabywców dokumentacji potwierdzającej otrzymanie dostarczonych towarów, zasadniczo nie dysponuje ona instrumentami, które pozwoliłyby na skłonienie tych nabywców do jakiegokolwiek uzupełnienia takowej dokumentacji. W takich przypadkach, w celu zapewnienia sobie prawa do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonywanych przez nią wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, Spółka zmuszona jest sięgać po szereg dokumentów, które niejako „pośrednio” (aczkolwiek jednoznacznie) potwierdzałyby fakt dokonania wewnątrzwspólnotowych dostaw. Najlepszym tego przykładem jest przedstawiony w stanie faktycznym — szeroki zestaw przypadków, jakie występują w Spółce, jeśli chodzi o potwierdzanie dokonania WDT. Z uwagi na opisaną powyżej sytuację podatnika, Spółka wyraża nadzieję, iż rozpatrując niniejszy wniosek, Organ podatkowy spojrzy na przepisy dotyczące dokumentacji potwierdzającej WDT przez pryzmat sytuacji rynkowej Spółki i weźmie ją pod uwagę wydając interpretację w sprawie.

Dodatkowo należy podkreślić, iż odbiorcy towarów sprzedawanych przez Spółkę korzystają z usług profesjonalnych, doświadczonych przewoźników. Tym samym, Spółka nie ma podstaw do poddawania w wątpliwość rzetelności świadczonych przez nich usług. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, iż w takiej sytuacji brak jest obiektywnych przesłanek, by twierdzić, iż przekazane przewoźnikowi towary nie zostaną dostarczone do finalnego odbiorcy.

Spółka chciałaby ponadto wyjaśnić, dlaczego specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (sporządzona na dokumencie dostawy WZ) jest wystawiana przez polskiego kontrahenta — sprzedawcę towarów, a nie przez Spółkę. Sytuacja taka wynika mianowicie ze specyfiki dostawy łańcuchowej, w której Spółka uczestniczy jako drugi w kolejności podmiot. Towary, w ramach realizowanej dostaw, są transportowane bezpośrednio od polskiego kontrahenta (sprzedawcy towarów) do ostatecznego odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Wydanie towarów następuje bezpośrednio z magazynu polskiego kontrahenta do przewoźnika działającego na rzecz finalnego nabywcy. Dokument dostawy jest więc wystawiany przez polskiego kontrahenta - sprzedawcę towarów, gdyż to właśnie z magazynu tego kontrahenta następuje bezpośrednia wysyłka towarów do ostatecznego nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego (przy czym dokument ten ma identyczny numer jak ten wskazany na fakturze wystawionej przez Spółkę).

Spółka pragnie ponadto wskazać, iż art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT nie wymagają, aby specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku była wystawiona przez podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, czyli w niniejszej sytuacji przez Spółkę. Spółka chciałaby bowiem podkreślić, iż dokument dostawy (specyfikacja) w odniesieniu do konkretnej dostawy jest wystawiany co do zasady tylko raz, w chwili wydania towarów z magazynu. Dokument ten jest wystawiany przez podmiot, który tego wydania dokonuje, czyli w analizowanej sytuacji przez polskiego dostawcę. Dlatego też wskazane przez Spółkę w stanie faktycznym specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku, co do zasady wystawiane są przez nadawcę, a nie przez Spółkę. W ocenie Spółki, okoliczność ta nie może umniejszać ich wartości dowodowej. W tym miejscu Spółka pragnie również podkreślić, iż wprawdzie nie jest ona wystawcą specyfikacji, niemniej dołożyła należytej staranności, aby ten dokument zgromadzić w swojej dokumentacji.

Dokumentacja dotycząca Przypadków nr 6 i 6a

W opinii Spółki, zgromadzone przez nią dokumenty jednoznacznie potwierdzają, iż towary będące przedmiotem dostaw opisanych w stanie faktycznym jako Przypadek nr 6 i 6a zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż:

• faktura VAT wystawiona przez Spółkę w celu udokumentowania dostaw opisanych jako Przypadek nr 6 i 6a wskazuje numer specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (sporządzonej w formie dokumentu dostawy WZ),
  
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku wystawiona przez polskiego kontrahenta — sprzedawcę towarów posiada numer identyczny jak ten wskazany na fakturze wystawionej przez Spółkę. Specyfikacja ta wymienia poszczególne towary będące przedmiotem danej dostawy udokumentowanej fakturą VAT wystawioną przez Spółkę,
  
• z dokumentów posiadanych przez Spółkę wynika, iż kontrahent zapłacił za towary wymienione w opisanych w Przypadkach nr 6 i 6a fakturach VAT. Zdaniem Spółki, zapłata za towar stanowi w analizowanych przypadkach potwierdzenie, iż Spółka jako dostawca wywiązała się ze swoich obowiązków wynikających z odpowiednich ustaleń handlowych, a w szczególności, iż:
  
  • dokonała ona sprzedaży na rzecz kontrahenta umówionych towarów (wymienionych w wystawionej przez Spółkę fakturze VAT),
    
  • towary będące przedmiotem umówionej transakcji dotarły do tego nabywcy w innym państwie członkowskim wskazanym jako miejsce przeznaczenia towarów,
    
• dodatkowo z oświadczenia ostatecznego nabywcy posiadanego przez Spółkę wynika jednoznacznie, iż zaplata za towar zostaje dokonana dopiero po otrzymaniu towarów przez nabywcę. Dokument ten wraz z dowodem zapłaty stanowi więc jednoznaczne potwierdzenie, iż kontrahent otrzymał żądane towary. W przeciwnym wypadku, tj. gdyby kontrahent nie otrzymał przedmiotowych towarów lub gdyby nie zostały one wysłane do wskazanego miejsca przeznaczenia, zgodnie z dokonanymi ze Spółką ustaleniami handlowymi, należność za towary nie zostałaby bowiem uiszczona. W związku z powyższym, należy uznać, iż dokonanie zapłaty przez nabywcę pozwala przyjąć 100% stopień pewności, że wewnątrzwspólnotowa dostawa została dokonana, tj. że towary zostały dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.
  
  
  

Spółka pragnie ponadto zauważyć, iż przepisy ustawy o VAT wprost wskazują dokument potwierdzający zapłatę za towar jako jeden z dokumentów dodatkowych wskazujących że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 11 pkt 3 ustawy o VAT, „w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności: (...) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania”.

Powyższy przepis niewątpliwie uznaje zatem dokument potwierdzający zapłatę za towar za dokument wskazujący, iż nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W analizowanej sytuacji, z uwagi na posiadane przez Spółkę oświadczenie nabywcy wskazujące, iż zapłata następuje dopiero po otrzymaniu towarów należy stwierdzić, iż dowód zapłaty wraz z tym oświadczeniem stanowią jednoznaczne potwierdzenie doręczenia towarów kontrahentowi we wskazanym miejscu przeznaczenia.

Spółka chciałaby w tym miejscu podkreślić fakt, iż obrót gospodarczy w istotnym stopniu opiera się na zasadzie wzajemnego zaufania kontrahentów. Każda transakcja jest obarczona pewnym stopniem ryzyka, dlatego też przedsiębiorca, w szczególności dokonujący dostawy wewnątrzwspólnotowej jest niejednokrotnie zmuszony upewniać się, iż dostawa rzeczywiście miała miejsce. Bardzo często posiadane dokumenty (np. transportowe) nie potwierdzają w sposób ewidentny odbioru towarów przez nabywcę, jednakże stanowią uprawdopodobnienie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Należy więc zauważyć, że dowód zapłaty wraz z oświadczeniem nabywcy, iż dokonuje on płatności dopiero po otrzymaniu towarów stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że kontrahent towar otrzymał. W przeciwnym bowiem wypadku, mając na uwadze dokonane między Spółką a kontrahentem ustalenia handlowe, nie dokonałby on zapłaty.

Dodatkowo, w odniesieniu do Przypadku nr 6a Spółka jest w posiadaniu dokumentacji handlowej obejmującej przykładowo: umowę sprzedaży towarów lub/i zamówienie ostatecznego nabywcy lub/i korespondencję handlową z ostatecznym nabywcą dotyczącą warunków dostawy, terminów /warunków płatności etc. Należy podkreślić, iż korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie została wprost wskazana przez Ustawodawcę w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, jako dodatkowy dokument wskazujący, iż została dokonana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Tym samym, Spółka stoi na stanowisku, iż w tym wypadku fakt dokonania przez nią WDT nie powinien budzić najmniejszych wątpliwości.

W świetle powyższego, wskazane powyżej dokumenty dodatkowe razem z niektórymi dokumentami podstawowymi, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, upoważniają Spółkę do opodatkowania przedmiotowych dostaw towarów 0% stawką VAT.

Organ podatkowy w dniu 4 grudnia 2012 r. wydał dwa rozstrzygnięcia dla Spółki, tj. interpretację o sygn. IPPP3/443-912/12-2/KC, gdzie uznał stanowisko Spółki za prawidłowe oraz o sygn. IPPP3/443-912/12-3/KC, w której uznał, że stanowisko Spółki w zakresie wskazanych we wniosku przypadków nr 6 oraz 6a jest nieprawidłowe.

Wydana interpretacja indywidualna o sygn. IPPP3/443-912/12-3/KC była przedmiotem skargi złożonej przez Wnioskodawcę.

W dniu 26 listopada 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok sygn. akt III SA/Wa 958/13 w przedmiotowej sprawie, gdzie uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Powołując się na zapisy Ordynacji podatkowej, dotyczące wydawania interpretacji podatkowych przez Ministra Finansów, Sąd wskazał przede wszystkim na konieczność przedstawienie przez organ interpretujący przepisów prawa, które zdaniem Strony odnoszą się co do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku. Stanowisko organu w danej sprawie powinno zostać odzwierciedlone w pełnym i jednoznacznie sformułowanym uzasadnieniu prawnym. W sytuacji zajęcia przez organ interpretacyjny negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy uzasadnienie prawne nie może ograniczać się jedynie do przytoczenia treści przepisów prawa podatkowego, które mogą mieć zastosowanie w sprawie i konkluzji, że w ich świetle stanowisko wnioskodawcy jest nieuzasadnione.

Zdaniem Sądu, na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej, dotyczących wydawania interpretacji podatkowych przez Ministra Finansów, organ interpretujący powinien przede wszystkim przedstawić przepisy prawa, które zdaniem strony odnoszą się co do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, ale również dokonac ich interpretacji w kontekście przedstawionego przez Skarżącą stanu sprawy. Stanowisko organu w danej sprawie powinno zostać odzwierciedlone w pełnym i jednoznacznie sformułowanym uzasadnieniu prawnym.

Sąd, powołując się na treść uzasadnienia uchwały NSA podjętej w składzie 7 sędziów z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10 wskazał na fakt, że kwestia właściwego dokumentowania dostaw wewnątrzwspólnotowych została w tej właśnie uchwale rozstrzygnięta i tym samym organ podatkowy powinien, nie tylko przytoczyć właściwe dla sprawy przepisy prawa lecz również wyjaśnić znaczenie tych przepisów w kontekście przedstawionego stanu faktycznego.

W rozpoznawanej sprawie wyraźnie zabrakło odniesienia organu do wskazanych przez Stronę dokumentów, które mają potwierdzać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według Sądu, Organ nie dokonał pełnej oceny stanowiska Spółki, pomijając prawne uzasadnienie przy postawieniu tezy, że wskazane przez skarżącą dokumenty nie potwierdzają faktu wywiezienia towarów z kraju. Organ nie odpowiedział wyczerpująco na konkretnie sformułowane przez Skarżącą pytanie i wątpliwości, a zatem nie wypełnił dyspozycji art. 14c § 1 i 2 O.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 958/13 (data wpływu orzeczenia prawomocnego – 28 kwietnia 2014 r.) - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tych nabywców. Transakcje, w których uczestniczy Spółka przebiegają w dwojaki sposób.

W schemacie A, Wnioskodawca nabywa od polskiego kontrahenta (podmiotu z siedzibą w Polsce, czynnego podatnika VAT) towary, w związku z czym otrzymuje od tego kontrahenta faktury VAT z wykazanym podatkiem należnym (sprzedawca traktuje realizowaną przez siebie dostawę jako dostawę krajową). Następnie towary te sprzedaje nabywcom z innych państw członkowskich, co potwierdza poprzez wystawienie faktury VAT. Towary są transportowane bezpośrednio od polskiego dostawcy do nabywców na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Jak wskazuje Wnioskodawca, dostawa odbywa się na warunkach EXW lub FCA, a transport organizuje w tym przypadku finalny nabywca (trzeci w kolejności w łańcuchu podmiot).

W celu zastosowania 0% stawki VAT w przypadku WDT, Spółka gromadzi dokumenty potwierdzające, iż towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy w odniesieniu do wskazanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przypadków 6 i 6a dostaw wewnątrzwspólnotowych, posiadane dokumenty uprawniają Spółkę do zastosowania w odniesieniu do tych dostaw 0% stawki podatku VAT.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Wskazać w tym miejscu należy, że w ustawie o podatku od towarów i usług nie zawarto definicji „dokumentu przewozowego”. Odwołując się do przepisów o międzynarodowym przewozie towarów, należy stwierdzić, że listem przewozowym jest dokument określający warunki umowy o przewóz przesyłek towarowych. W zależności od rodzaju transportu może to być: Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (CIM) lub Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (SMGS), które są dokumentami stwierdzającymi zawarcie z koleją umowy o przewóz, Międzynarodowy Samochodowy List Przewozowy (CMR) stwierdzający fakt zawarcia umowy o przewóz drogowy oraz Międzynarodowy Lotniczy List Przewozowy (AWB), który stwierdza zawarcie umowy o przewóz w transporcie lotniczym.

Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238) stwierdza, że w praktyce list przewozowy CRM jest sporządzany w czterech egzemplarzach (art. 5 ust. 1 Konwencji wymaga wystawienia 3 oryginalnych egzemplarzy):

• oryginał - dla przewoźnika, wydawany jest odbiorcy,
  

• oryginał (grzbiet) - dla przewoźnika, zostaje w stacji nadania,
  

• oryginał (ceduła) - dla przewoźnika, służy do pokwitowania odbioru,
  

• wtórnik (kopia) - dla nadawcy.
  
  
  

Wynika z tego, że dostawca towaru samym takim dokumentem przewozowym (kopia) nie jest w stanie wykazać faktu, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, gdyż pokwitowanie odbioru towaru przez nabywcę następuje jedynie na cedule przewoźnika, która stanowi dla niego, a nie dla nadawcy, dowód doręczenia towarów.

Dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wnioskodawca w swoim uzasadnieniu podaje, że transakcje dostawy towarów przedstawione w schemacie A, w których uczestniczy jako drugi w kolejności podmiot, traktuje jako transakcje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, lecz ze względu na fakt, że organizatorem transportu jest trzeci podmiot w łańcuchu dostaw, nie ma bezpośredniego wpływu na formę potwierdzenia odbioru towarów przez nabywcę, ani nie może żądać od przewoźnika przekazania dokumentów przewozowych potwierdzonych przez nabywcę.

Z przedstawionego we wniosku przypadku nr 6 wynika, iż dla udokumentowania dostawy wewnątrzwspólnotowej Spółka jest w posiadaniu następujących dokumentów:

• kopia faktury VAT, zawierająca m.in. dane nabywcy (trzeci podmiot w łańcuchu), datę wystawienia faktury, adres wysyłki - adres siedziby nabywcy lub adres miejsca wskazanego przez nabywcę jako miejsce dostawy, numer specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, nazwę towaru oraz jego wagę, właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych Spółki oraz nabywcy,
  

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (specyfikację sporządzono na dokumencie dostawy WZ, zwanym również Delivery Note, Liefersehein, Albaran) wystawiona przez polskiego kontrahenta — sprzedawcę towarów, o numerze identycznym jak ten wskazany na fakturze wystawionej przez Spółkę,
  

• dowód zapłaty przez finalnego odbiorcę towarów (trzeci podmiot w łańcuchu) za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę,
  

• oświadczenie finalnego odbiorcy, w którym wskazuje on, że dokonuje zapłaty za należności wynikające z faktury wystawionej przez Spółkę dopiero po otrzymaniu towarów. Przedmiotowe oświadczenie jest sporządzane przez finalnego odbiorcę w dowolnej formie pisemnej (np. email, dokument wysłany pocztą etc.) w odniesieniu do wszystkich dostaw dokonanych przez Spółkę na rzecz tego kontrahenta w danym okresie (np. miesiącu, kwartale) łub w odniesieniu do każdej dostawy.
  
  
  

Wnioskodawca posiada w tym przypadku dwa spośród trzech dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym zawartym w art. 42 ust. 3 ustawy. Nie posiada dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika, gdyż to finalny nabywca towarów – trzeci w kolejności podmiot w łańcuchu dostaw - zleca transport od polskiego dostawy bezpośrednio do siebie. Przywołana wyżej Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego określa rodzaj dokumentu przewozowego i z tych też przepisów wynika, że jeśli to nie dostawca zlecał przewóz towaru, to nie będzie dysponował dokumentem potwierdzającym fakt dostarczenia towaru do odbiorcy w innym państwie członkowskim. W takiej sytuacji, podatnik może potwierdzić dokonanie dostawy dokumentami wymienionymi w katalogu uzupełniającym zawartym w art. 42 ust. 11 ustawy. Wskazano w nim m.in. dokument potwierdzający fakt zapłaty za towar, a Wnioskodawca taki dokument posiada.

Kwestii właściwego dokumentowania WDT dotyczy uchwała NSA, na którą wskazuje również Wnioskodawca, podjęta w składzie 7 sędziów z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd wskazał, że „W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 u.p.t.u. dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 u.p.t.u., uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 u.p.t.u. lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 O.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że Wnioskodawca posiada niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy, które łącznie potwierdzają fakt dokonania WDT, tj. wywiezienia towarów tożsamych z terytorium Polski i ich dostarczenia finalnemu nabywcy, znajdującego się w innym niż Polska kraju unijnym.

Przypadek nr 6a jest tożsamym zestawem dokumentów z przypadkiem nr 6, z tą różnicą, że dodatkowym dokumentem jest posiadana przez Wnioskodawcę dokumentacja handlowa, odzwierciedlająca ustalenia handlowe dokonane z ostatecznym odbiorcą obejmująca przykładowo: umowę sprzedaży towarów lub/i zamówienie ostatecznego nabywcy lub/i korespondencję handlową z ostatecznym nabywcą dotyczącą warunków dostawy, terminów/warunków płatności.

Podsumowując, uznać należy, że w odniesieniu do wskazanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przypadków 6 i 6a dostaw wewnątrzwspólnotowych, posiadane dokumenty uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania w odniesieniu do tych dostaw 0% stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. 4 grudnia 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.